ROZDZIAŁ PIERWSZY
Rozdział pierwszy.
Avyanne chwyciła się za szyję, chwiejnie podchodząc do wysokiej blondynki w skórze.
"Ty plugawa bestio!" wypluła. Brzmiało to złamane, ale zjadliwe, jej oczy zmieniały kolor od musztardowego żółtego do zielonego, kiedy próbowała przywołać swojego wilka, ale nie udało się. Jej wzrok był zamglony, tętno nieregularne, a nogi chwiejne, gdy zbliżała się do kobiety, na której twarzy malował się złośliwy uśmiech. Miała tylko jedno na myśli - morderstwo. Chciała zedrzeć ten uśmiech z jej obrzydliwej twarzy. Sięgnęła po szyję kobiety, prawie ją chwyciła, ale było już za późno, jej drżące nogi odmówiły posłuszeństwa. W momencie, gdy jej ręce owinęły się wokół szyi kobiety, upadła na kolana w ostatniej chwili. Kobieta spojrzała na klęczącą Avyanne z mściwym uśmiechem, jej oczy tańczyły, obserwując, jak trucizna działa. W jej oczach było coś podobnego do żądzy krwi.
"Nancy, ty potworze!" krzyknęła Avyanne, nadal trzymając się za szyję jedną ręką, coraz trudniej było jej oddychać z każdą sekundą. Jej ciało drżało z bólu. To była trutka z tojadu; pomyślała. Została zatruta tojadem. Jej żyły paliły pod skórą. Czuła, jak jej organy kurczą się od środka... jej wilk wył z bólu, powodując straszne dzwonienie w uszach. Została zatruta przez Nancy.
"Ouu! Zadziorna. Muszę przyznać, że całkiem mi się podoba ten widok, Avyanne, klęcząca przede mną, prawie jakbyś oddawała mi hołd. Jak to się wszystko zmieniło."
Avyanne splunęła na nią. To było jedyne, co mogła zrobić, ponieważ jej ręce były zbyt ciężkie, by się poruszać. Chciała zamknąć jej plugawą gębę, która odważyła się do niej mówić, i wydłubać jej oczy, które śmiały na nią patrzeć z góry. Kim ona myślała, że jest?
"Tsk, tsk, tsk… Nie robiłabym tego na twoim miejscu, Avy" uśmiechnęła się złośliwie.
"Masz mniej niż dwadzieścia sekund, zanim zostaniesz całkowicie sparaliżowana, sugeruję, żebyś wykorzystała ten czas na modlitwę, chociaż i tak nic ci to nie da, ale jestem pewna, że wolałabyś umrzeć bez bólu, prawda?"
"Groźisz mi?" wycedziła Avyanne.
"Grożę ci?" Nancy prychnęła "Moja droga, nie muszę ci grozić, twoje życie już jest w moich rękach."
Krew Avyanne wrzała w jej żyłach. Nienawidziła, jak bezradna była. Chciała rozerwać kobietę na strzępy, ale nie mogła, była zbyt słaba, by poruszyć choćby jednym mięśniem.
"Będziesz żałować tego dnia. Obiecuję ci!"
"Zmarli nie powinni składać obietnic, kochanie"
Nancy odpowiedziała, śmiejąc się z pełnym satysfakcji wyrazem twarzy na widok bólu Avyanne.
Avyanne spojrzała na nią z resztką sił. Gdyby wzrok mógł zabijać, Nancy już leżałaby sześć stóp pod ziemią, a robaki pożerałyby jej ciało, sądząc po spojrzeniu, jakie jej rzuciła.
„Och, rozchmurz się kochanie, twoje oczy nic mi nie zrobią. A teraz, jakieś ostatnie słowa, wasza łaskawość?” Nancy zademonstrowała ukłon w stronę Avyanne, jakby szydząc z jej bezsilności. Potężna królowa zredukowana do niczego poza ciałem pod jej stopami. Patrzyła na nią przez długie blond rzęsy, z krzywym uśmiechem na twarzy.
Wyprostowała się ponownie, jej ciemny uśmiech wciąż trwał, i zaczęła bawić się swoimi długimi, ostrymi paznokciami.
Avyanne nic nie powiedziała, tylko rzuciła jej gniewne spojrzenie.
„Co się stało, Luna, kot ci język uciął?” powiedziała, zbliżając się do Avyanne. Jej oczy błyszczały złośliwością.
Avyanne spojrzała na Nancy z całą nienawiścią, jaką mogło wykrzesać jej słabe ciało. Miała dla niej słowa, ale były to ostatnie słowa, które usłyszy, zanim wszystko, co jej ukradła, zacznie walczyć przeciwko niej.
„Przysięgam na moje martwe ciało,” zakaszlała, gdy ślina spływała z jej ust. „Będę cię nawiedzać do końca twojego życia. Nigdy nie zaznasz spokoju, dopóki pozostanę w pamięci wszystkich tutaj!” Zakaszlała gwałtownie. Jej oczy zmieniły się w przeszywający żółty kolor, mimo że była otumaniona wilczą jagodą i nie mogła przywołać swojej wilczycy. Upadła na ziemię z hukiem, jej ciało było zbyt słabe, by ją podtrzymać.
Leżąc bezradnie na podłodze swojej sali tronowej, jej myśli były dręczone przez to, jak się tu znalazła.
Avyanne nie mogła uwierzyć, że mimo iż pomogła swojemu mężowi odnieść sukces i nawet oddała mu władzę nad Królestwem Walii, które do niej należało, on nadal ją zdradził. Ceniła to, co mieli razem, ale on był gotów zaryzykować wszystko, by zabawić się z podrzędną omegą, która okazała się być diabłem. Chciała krzyczeć z powodu swojej głupoty, że zaufała Ericsonowi, swojemu mężowi.
Nigdy by nie pomyślała, że zostanie zdradzona przez mężczyznę, którego tak bardzo kochała. Piękne życie, które myślała, że miała, było tylko iluzją, kłamstwem. Zostało tak łatwo zniszczone przez słabą omegę.
Jej życie przestało być jej, gdy przyjęła oszustkę do swojej watahy, a nawet Ericson nie mógł zobaczyć tego, co ona widziała.
Przypomniała sobie, jak Nancy po raz pierwszy przybyła do pałacu - pobita i naga. Była głupia, że pozwoliła jej dołączyć do watahy, nawet gdy jej instynkty były przeciwne. Nie mogła patrzeć, jak kobieta cierpi, gdy mogła jej zapewnić schronienie. To był jej błąd. Powinna była zostawić ją na śmierć, ale teraz było za późno, to ona była tą, która została pozostawiona na śmierć.
„Dużo ostrych słów jak na trupa,” Nancy uśmiechnęła się złośliwie w jej stronę. Wydobywała się z niej groźna aura, nie przypominała zupełnie tej poszarpanej, niewinnej kobiety, którą jej mąż przyprowadził do domu. Avyanne zastanawiała się, dlaczego nie zauważyła tego wcześniej. Była tak pochłonięta byciem dobrą królową dla swojego kraju, że nie zdała sobie sprawy, że zaprosiła do swojego domu diabła, który miał wobec niej tylko złe intencje. Ukrywała swoje prawdziwe zamiary, udając bezbronną kobietę, podczas gdy knuła przeciwko niej.
Uśmiech Nancy rozszerzył się, gdy obserwowała, jak Avyanne walczy o oddech. Jej plany wreszcie się spełniły. Słowa Luny nic dla niej nie znaczyły. Miesiące planowania, czekania na odpowiedni moment i znoszenia rozkazów tej kobiety w końcu doprowadziły ją do zwycięstwa. Mistrz będzie dumny.
"Może teraz cierpię, ale twoje dni są policzone, Nancy!"
Nancy zaśmiała się.
"Przez kogo, przez ciebie?… Kochanie, proszę, nie rozśmieszaj mnie. Umrzesz tutaj, a wkrótce twoi poddani zapomną o tobie. To nic osobistego"
Nancy powiedziała, rozkładając palce z podstępnymi zamiarami w oczach, zbliżyła się do miejsca, gdzie Avyanne leżała sparaliżowana i bezradna. "Nie martw się, zadbam o twojego męża, gdy cię już nie będzie…". "Wasza łaskawość"
Avyanne mogła tylko bezradnie patrzeć na nią. "Dobranoc" Nancy uśmiechnęła się złośliwie i jednym szybkim ruchem wbiła swoje pazury w szyję Avyanne. Jej pazury głęboko przebiły się przez ciało Avyanne, aż uzyskały pełny chwyt na jej tchawicy. "Tak właśnie umierasz." Nancy zaśmiała się maniakalnie, ściskając i skręcając tchawicę Avyanne, wyrywając ją z jej szyi.
Avyanne bulgotała, walcząc o życie, podczas gdy krew tryskała z tego, co kiedyś było jej szyją. Nancy stała nad zakrwawionym ciałem Luny i rozkoszowała się zwycięstwem. "Tak długo czekałam na ten moment." Nancy oblizała krew ze swoich pazurów z błyskiem euforii w oczach.
"Głupia suka. W końcu jesteś z drogi."
Leżąc na podłodze w tak żałosnym stanie, Avyanne nie czuła bólu, tylko szorstkie uczucie tonienia - tonienia w bezkresnym morzu ciemności, spadania w niebyt, walcząca z prądem, który pchał ją coraz głębiej w nieznane. W ciemność…
Było ciemno, całkowicie czarno, tak ciemno, że nie mogła nawet poczuć swojego ciężaru. To było prawie jakby zamieniła się w piórko i była niesiona przez gniewny wiatr. Co to za uczucie?
Zastanawiała się, nie mogąc zrozumieć, co się dzieje z jej ciałem.
W sercu ciemności pojawiła się zasłona, która otworzyła się, ukazując krwawy księżyc rzucający swoje macki na nieznany, ciemny zamek, nadając mu upiorny wygląd. Avyanne zadrżała ze strachu na widok miejsca, w którym się znalazła. Posąg gargulca wisiał nad sześcioma filarami wejścia do nieznanego zamku, strzegąc go z groźnym spojrzeniem i poczuciem obowiązku. Ich oczy świeciły głębokim szkarłatem, wpatrując się w Avyanne.
Silny wiatr otworzył drzwi zamku z siłą, która powinna rozdzielić drzwi na pół, ale tego nie zrobiła.
W zamku znajdował się długi, ciemny stół, a na jego końcu pojawił się obraz wilka, który nie był jej znany. Wilk nie był sam; stał z sylwetką, która miała mroczne podobieństwo do wilka. Jego przenikliwe żółte oczy były podobne do aury, którą emitowała sylwetka. Nie miała pojęcia, co widziała, co to było ani gdzie się znajdowała, ale bała się złowrogiej aury, która emanowała z sylwetki. Gęsia skórka rozprzestrzeniła się po jej skórze, a coś przypominającego strach ścisnęło jej serce. Czy to było piekło?
Brzuch mitu zagrzmiał, gdy przeszył Avyannę swoim spojrzeniem, jedyną widoczną częścią jego ciała. W końcu stanął twarzą w twarz z tym, co powodowało anomalię, która niszczyła jego egzystencję. Wyciągnął pazury w ciemność, szukając siły życiowej Avyanny, ale nie była w jego zasięgu.
Avyanna nie zdawała sobie sprawy z zamiarów mitu, ale była świadoma jego obecności.
Kim on jest?
Co się ze mną dzieje?
Czy to życie po śmierci? Wydaje się takie ponure. Czy to może być diabeł?
Pytania za pytaniami nękały jej umysł, gdy nadal była na łasce ciemności, spadając coraz głębiej i głębiej w świat nieznany jej.
Nagle ciemność ogarnęła zamek. Znów zanurzyła się w ciemności, poza zasięgiem mitu. Zaczęła znowu spadać głębiej w ciemność, aż na końcu nieznanego pojawiło się słabe światło. Słabe światło stawało się coraz jaśniejsze, gdy spadała głębiej w otchłań.
Nagle pojawiło się oślepiające światło, które ją ogarnęło, oślepiając jej wzrok. Jej ciało rozświetliło się, gdy stanęła twarzą w twarz z inną postacią, ale zamiast niebezpiecznej, groźnej aury, którą odczuwała wcześniej, wyczuła spokojną aurę, która uspokoiła jej bijące serce. Czuła moc tej nowej istoty, mimo że nie mogła jej zobaczyć. Avyanna patrzyła, jak postać, przypominająca rękę pokrytą przezroczystym światłem, zbliża się do niej i dotyka jej czoła. Czy to raj? Czy moja dusza ma być zabrana do nieba? Avyanna zastanawiała się, gdy poczuła, że jej ciało zaczyna unosić się w górę, najpierw powoli, potem trochę szybciej, a potem jeszcze szybciej. Krzyknęła, gdy siła i prędkość, z jaką przyspieszała w górę, dramatycznie wzrosły, jakby była zasysana przez odkurzacz.
Szybciej i szybciej, aż nagle zatrzymała się.
Avyanna westchnęła, otwierając oczy, a wszystkie wyblakłe dźwięki rzeczywistości zalały jej uszy; uczucie zasysania zniknęło. Strach nie był już przyklejony do jej skóry.
Jej oczy dostosowały się do jasności miejsca, miejsca znajomego jej, ale jednocześnie nieznanego. Odkryła, że znajduje się na polu, które znała wcześniej, z odległej przeszłości, ale jednocześnie w miejscu, którego nie pamiętała.
To wszystko było dla niej surrealistyczne.
Gdzie jestem?
Jak się tu znalazłam?
Zastanawiała się.