1. Król Alfa.
Rozdział 1.
Z perspektywy narratora.
„Daphne, wyjdź z samochodu”, syknęła kobieta w średnim wieku, próbując wyciągnąć nieposłuszną córkę z pojazdu. Młodsza dziewczyna wyrywała się z mocnego uchwytu matki. „Przestań, robisz scenę”, kobieta z zażenowaniem rozejrzała się po zatłoczonym miejscu.
„Wystarczająco trudno było, że próbowałaś mnie zmusić do założenia białej sukienki”, powiedziała niedojrzała dwudziestodwulatka, krzyżując ramiona na piersi.
„Co doskonale pamiętam, że celowo wylałaś na nią kawę”, matka spojrzała na nią z obrzydzeniem. „Spośród wszystkich ubrań, dlaczego akurat to?”. Daphne spojrzała na swój strój, nie znajdując w nim nic złego. Był to czarny kombinezon – zdecydowanie lepszy niż biała sukienka, którą tylko Luny powinny nosić.
„Podoba mi się”, wzruszyła ramionami. „Dlaczego król Alfa chce, żeby wszyscy tu byli?”, skinęła głową w stronę ogromnego zamku przed nimi i ponownie skrzyżowała ramiona, zachowując się jak buntownicze dziecko.
„Nie wiem tego, Daphne”, starsza kobieta westchnęła z frustracją i ponownie pochyliła się, aby porozmawiać ze swoją dorosłą córką. „Słuchaj, a co jeśli powiem ci, że twój ojciec tam jest? Wtedy wyjdziesz?”, uszy Daphne drgnęły na wzmiankę o ojcu. Nie widziała go od miesięcy, ponieważ pracował i starał się zarobić na życie jako Delta. Skinęła głową i w końcu wysiadła z samochodu.
„Pożałujesz, jeśli kłamiesz”, zagroziła, podczas gdy matka przewróciła oczami.
Wejście do zamku większego niż życie było jak wkroczenie do zupełnie nowego świata. To było miejsce, gdzie mieszkał słynny król Alfa, który żył tam od wieków. Tak, najpotężniejszy, najokrutniejszy, najbardziej arogancki, dominujący i żądny władzy wilk wszech czasów miał ponad dwieście lat, ale ciało mężczyzny w późnych latach dwudziestych.
Plotka głosiła, że sala balowa w zamku mogła pomieścić ponad cztery miliony ludzi. To była ogromna liczba.
Patrząc na inne dziewczyny, ubrane w swoje drogie stroje i pomalowane twarze, Daphne czuła się nie na miejscu, ale nie pozwoliła, aby to ją zniechęciło. To była jej decyzja, żeby to założyć, więc nie będzie tego żałować.
Sala balowa była dobrze udekorowana, a wszystkie rangi miały swoje sekcje. Alfy były na przodzie, ubrane w swoje drogie sukienki, biżuterię i buty. Wyglądali próżno, sposób, w jaki siedzieli i jedli. Z daleka można było dostrzec, że ich uśmiechy były fałszywe.
Betas byli następni w kolejce ze swoimi również drogimi ozdobami. Wyglądali fałszywie. Wszyscy.
Gammas byli także pod klasą proletariacką, ale nadal mieli pieniądze. Dużo pieniędzy, wystarczająco, aby wyglądać elegancko.
A potem klasa Daphne, Deltas. Nadal udało im się dobrze ubrać, ale ona, Daphne, wyglądała nie na miejscu. Szczerze mówiąc, nie obchodziło jej to. To było niespodziewane i została zaskoczona.
Na końcu siedziały nieśmiałe Omegi. Starały się na tę okazję, ale zsumowanie wszystkich ich ubrań razem nie mogłoby kupić butów Alfy. Taka była rzeczywistość.
Daphne rozglądała się po okolicy Delta, szukając pewnego bruneta. W końcu go zauważyła. Jej ojciec zarezerwował dwa miejsca dla swojej żony i córki, bardzo ich kochał, mimo że rzadko był w domu, ponieważ nie pochodził z wyższej klasy i musiał jakoś utrzymać rodzinę.
"Tato", przywitała się, gdy mocno ją przytulił.
"Tęskniłem za tobą, kochanie", szepnął jej do ucha, a ona kiwnęła głową. Oderwali się od siebie, a on podszedł do swojej żony, dając jej delikatny pocałunek w usta.
Potem wszyscy usiedli i zaczęli nadrabiać zaległości, rozmawiając o tym, co ich ominęło. To był rzadki moment, kiedy mogli spędzić czas razem jako cała rodzina, ponieważ rzadko byli w komplecie, a Daphne nie była tak blisko z matką, jak z ojcem. Zawsze była córeczką tatusia i nic tego nie zmieni.
"Czego właściwie chce król Alfa?", zapytała Daphne, bo to ją dręczyło od momentu, gdy tam przybyła.
"Daphne, mówiłam ci, żebyś przestała o tym rozmawiać", warknęła jej matka.
"Spokojnie", powiedział do swojej żony, a potem zwrócił się do córki, "Szukają partnerki", szepnął jej ojciec.
"To po co zapraszać wszystkich, skoro pewnie wybierze kogoś z alf?", zastanawiała się.
"Nigdy nie wiadomo", ojciec wzruszył ramionami i kontynuował rozmowę z matką, tym razem cicho. Daphne wstała, nagle czując potrzebę rozprostowania nóg.
Król Alfa szuka partnerki? Ale dlaczego teraz? Żył przecież od wieków, dlaczego nie znalazł partnerki wcześniej?
Jej myśli błądziły wszędzie, tylko nie tam, gdzie powinna być. Dlaczego przejmowała się czymś, co nie było jej sprawą?
Może dlatego, że z góry współczuła tej, którą wybierze na partnerkę. Był bezwzględny, mroczny i niezdolny do miłości. Większość ludzi, którzy go spotkali, mówiła to, oczywiście żaden z nich nie żył wystarczająco długo, by opowiedzieć całą historię.
Pogrążona w myślach, pozwoliła, by nogi prowadziły ją tam, gdzie chciały. Aż w końcu na kogoś wpadła, a z ust osoby, na którą wpadła, wydobył się głośny krzyk, gdy wino z jej ręki wylało się na białą sukienkę.
Biała?
Oczy Daphne rozszerzyły się, gdy zdała sobie sprawę, że jest w sekcji Alfy. Jak mogła zajść tak daleko? Jak mogła być tak pogrążona w myślach, że nie zauważyła, że wkracza na cudzy teren? Czy będzie miała kłopoty? O nie.
"Boże mój! Co z tobą nie tak? Nie możesz powiedzieć przepraszam?", krzyknęła na nią blondynka, celowo przyciągając więcej uwagi. Daphne nie była zaskoczona, alfa zawsze szukali niepotrzebnej uwagi.
"Przepraszam?", powiedziała Daphne, ale zabrzmiało to jak pytanie.
"Jesteś upośledzona?", znowu krzyknęła blondynka. Daphne była naprawdę zdezorientowana jej zachowaniem. Wyglądały na rówieśniczki, ale blondynka zachowywała się jak dziecko.
"Powiedziałam przepraszam, prawda?", powiedziała cicho.
"Odzywasz się do mnie?", znowu krzyknęła blondynka, wyglądając na wściekłą. "Tato!", krzyknęła, a przystojny mężczyzna z kobietą u boku podszedł do nich.
"Czy to było naprawdę konieczne?", zapytała Daphne, podczas gdy blondynka wystawiła język i zaczęła udawać płacz. Daphne patrzyła na nią z niedowierzaniem. Jak mogła być tak bezduszna?
"Jak śmiesz?", jej matka krzyknęła, patrząc na zniszczoną sukienkę córki. "Wiesz, jak droga była ta sukienka, ty brudna dziwko?".
"Tato, jak mam spotkać króla alfa? Obiecałeś mi, że mnie wybierze", powiedziała młoda dama, udając łzy. To sprawiło, że Daphne przewróciła oczami z odruchu.
"Przewróciłaś oczami na alfę?", huknął ojciec dziewczyny, jego twarz przybrała groźny wyraz. "Wiedz, że jestem przyszłym teściem króla alfa i masz kłopoty." Zawołał kilku swoich ludzi, a Daphne przestraszyła się groźnych spojrzeń mężczyzn. "Zabierzcie ją do króla alfa", mężczyzna zachował złowrogi uśmiech na twarzy, co przeraziło ją jeszcze bardziej.
Mężczyźni wywlekli ją, a jej protesty były słyszane przez gości na przyjęciu. Nawet jej rodziców. Gdy przenosili ją do pokoju, jej ojciec próbował za nią pójść, ale nie było mowy, żeby matka na to pozwoliła. Miała stracić córkę i nie zamierzała stracić również męża. Poza tym, nie miałby szans w walce z królem alfa, więc to nie miało sensu.
Co ona mogła narobić w zaledwie kilka minut od ich przybycia?
Ale znowu, mówili o Daphne, była przysięgłą buntowniczką i działała poza kontrolą.
Daphne w końcu została wepchnięta do długiego holu i zmuszona do klęczenia przed królem alfa, jej głowa została przyciśnięta w dół przez jednego z mężczyzn, aby nie miała zaszczytu go zobaczyć. Nie była tak przerażona, jak normalny Lykan powinien być, ale to nie znaczyło, że nie była przestraszona.
Kto by nie był?
To był król alfa. Był znany z bezwzględności i nieprzebaczania.
"Uwolnijcie ją", jego głos wywołał dreszcz na jej plecach i sprawił, że włosy na karku stanęły dęba. Na rozkaz została uwolniona i wstała niezbyt gracją. Kilka sekund później wszedł alfa, którego 'obraziła' i skłonił głowę.
"Wasza Wysokość", przywitał się formalnie.
Król alfa odwrócił się i Daphne wreszcie mogła zobaczyć jego twarz. Osoba stojąca przed nią przypominała boga z idealnym ciałem i idealną twarzą. Jego twarz była wyrzeźbiona do perfekcji, wszystko na niej zdawało się pasować proporcjonalnie. Ale to nie było pierwsze, co przykuło uwagę Daphne. To były jego promienne, fioletowe oczy i to, jak lśniły.
"Co mogę dla ciebie zrobić, Alfo Roland?", zapytał król alfa, siadając na swoim tronie.
"Panie, przyprowadziłem ci tę więźniarkę. Była niegrzeczna wobec mojej rodziny i celowo rozlała wino mojej córki na jej sukienkę", jego kłamstwo rozwścieczyło Daphne, mogła tolerować wszystko, ale nie pozwoli, żeby ten człowiek kłamał na jej temat.
"Co? Nie! Kłamiesz na mój temat", oskarżyła.
"Jak śmiesz oskarżać alfę o kłamstwo. Jesteś niczym więcej jak bezwartościowym deltą", krzyknął na nią, ale ona nie ustąpiła.
"Mówię prawdę i ty tego nie zaprzeczyłeś", uśmiechnęła się triumfalnie na widok miny alfy. Nigdy wcześniej nie widział delty, która broniłaby się. Natychmiast zdecydował, że jej nie lubi, była dla niego zagrożeniem.
"Wasza Wysokość, czy widzicie, jak ona do mnie mówi bez najmniejszego szacunku? To jest nie do przyjęcia", powiedział Alpha Roland, rozpaczliwie próbując wywołać reakcję u milczącego króla, który miał oczy utkwione w Daphne. On również był w szoku, ponieważ rzadko zdarzało się, żeby Delta broniła się sama. Był także pod wrażeniem, że nie obchodziło jej, iż odpowiada alfie tuż przed nim. "Wasza Wysokość", zawołał ponownie, w końcu przyciągając uwagę króla.
"Ty i twoi ludzie możecie odejść. Zajmę się nią", powiedział do alfie. Mężczyźni się ukłonili, ale zanim wyszli, Alpha Roland dodał,
"Mój panie, mam nadzieję, że rozważacie moją piękną córkę Emilię jako kandydatkę na waszą żonę. Byłbym zaszczycony, mając was w mojej rodzinie", mężczyźni odwrócili się, by odejść, a Daphne nie mogła powstrzymać się od przewrócenia oczami na pragnienie władzy tego człowieka. Ten gest przykuł uwagę króla alfów, który był rozbawiony jej zadziornym nastawieniem.
Szczerze mówiąc, nigdy nie przepadał za Alpha Rolandem, który miał tendencję do narzucania mu swojej córki. Również nie darzył sympatią samej dziewczyny, nawet jej nie poznając. Żadne potomstwo Alpha Rolanda nie mogłoby być jego towarzyszem.
Król alfa był pogrążony w myślach, dopóki ktoś nie zaczął nucić. To była Daphne. Miejsce było przerażająco ciche, a ona nie lubiła ciszy. W pokoju zostali tylko oni dwoje, a napięcie rosło, gdy skierował swoje hipnotyzujące fioletowe oczy na nią. "Jak masz na imię?", zapytał, jego głos ociekał autorytetem.
"Daphne Rosen", odpowiedziała. Normalny protokół wymagał, aby po przedstawieniu się królowi alfów, należało się ukłonić jako znak szacunku, ale Daphne tego nie zrobiła. Po pierwsze, nie była zwolenniczką stereotypów, a po drugie, i tak miała umrzeć, więc po co całować jego królewską dupę?
Mimo że wyraźnie go zlekceważyła, poczuł coś w rodzaju... zauroczenia? Nigdy wcześniej nikt nie odważył się go w najmniejszym stopniu zlekceważyć, ale teraz, gdy ktoś faktycznie zrobił ten krok, poczuł się przyciągany do tej osoby. "Zlekceważyłaś alfę", stwierdził król alfa.
"Cóż, jego córka zachowywała się jak suka. I nie mówię tego w miły sposób", powiedziała, nie zważając na to, przed kim stoi. "Przypadkowo wylałam jej napój i przeprosiłam, a ona zawołała swojego ojca. On zaczął mówić, a ja przewróciłam oczami - to moja wina. Potem powiedział, że jest przyszłym teściem króla alfów...", stracił ją na tym, ale ona kontynuowała swoje wywody.
Ten alfa był kompletnie absurdalny i zbyt pewny siebie, mówiąc innym, że jego córka zostanie jego towarzyszką. "Hej, słuchasz mnie?", pstryknęła palcami przed jego twarzą, a on spojrzał na nią pytająco, zanim złapał ją za rękę. Jak na kogoś tak zimnego, miał naprawdę ciepłe dłonie.
"Jesteś naprawdę bezczelna", stwierdził. Zazwyczaj byłby wściekły, ale ku jego zaskoczeniu, nie był.
"Tak mi mówiono", odpowiedziała. Ta nowo odkryta odwaga z pewnością wpędzi ją w kłopoty. Puścił jej rękę, wstał z westchnieniem i przeszedł na drugi koniec sali.
"Wyjdź, zajmę się tobą później, więc nawet nie próbuj uciekać, bo moi ludzie będą cię pilnować. Mam rzeczy do zrobienia". Bez słowa więcej, Daphne wyszła. Król alfa westchnął, ani dziękuję, ani ukłon, właśnie oszczędził jej życie. Kim była ta dziewczyna?