Pieśń w Sercu Alfy

Prolog: „... najważniejsze...”

Damien szedł za swoim ojcem, Alfą Andrew Fire Moonstar z Klanu Górskiego Księżyca, i Alfą Alf, w stronę rzeki. Chciał sprawdzić poziom wody w pobliżu Rezydencji Księżycowej Gwiazdy. Dziś odbywał się Piknik Klanowy na największym miejscu zgromadzeń Klanu, położonym w górę rzeki od Rezydencji Księżycowej Gwiazdy.

Damien miał czternaście lat i był najstarszym z dwóch braci. Jego młodszy brat Darien miał dziewięć lat i przebywał obecnie z ich matką. Luna Ember Shadow Moonstar kończyła pewne sprawy w jednej z klinik medycznych Klanu, zanim miała dołączyć do niego i jego ojca na pikniku.

Damien, podobnie jak jego ojciec, pewnego dnia zostanie Alfą Alf. Prowadzili ojcowskiego czterokołowego Suburbana tak daleko, jak mogli, a potem przeszli pieszo resztę drogi do rzeki. Nie było to daleko od miejsca, gdzie zaparkowali. Dotarli tam w dziesięć minut.

Alfa Andrew spojrzał na wezbraną rzekę, która płynęła szybko w dół. Rzeczywiście wystąpiła z brzegów, teraz o dobre sześć stóp powyżej zwykłych granic. Na szczęście prognozy przewidywały brak deszczu przez następne czternaście dni. Dałoby to rzece czas na powrót do normalnego poziomu.

Podczas gdy Alfa Andrew dokonywał oceny, Damien wyczuł słaby zapach krwi. Wewnątrz Damiena, Zane uniósł uszy i nos, wyczuwając coś. W przeciwieństwie do większości wilkołaków, których wilki rosły stopniowo wraz z nimi, wilk Damiena zawsze był w pełni dorosły. Starsi mówili, że to oznacza, że wilk Damiena jest niezwykle starą i potężną duszą.

Damien oddalił się od ojca, podążając za zapachem krwi. „Co to może być?” zapytał swojego wilka.

Zane wydał z siebie pomruk, jego wersję chrząknięcia. „Nie wiem, zapach jest naprawdę słaby, jakby cokolwiek krwawiło, zostało przyniesione przez wodę.” odpowiedział Zane.

Damien zgodził się z Zane'em, tak to również dla niego pachniało. Dopiero gdy zbliżyli się do źródła zapachu, odkryli, co to było. To był zapach rannego członka Klanu. Damien zaczął biec w kierunku zapachu.

„Tato, myślę, że ktoś jest ranny.” powiedział Damien do ojca przez połączenie umysłowe.

Alfa Andrew nie spanikował, gdy otrzymał wiadomość od syna. Podążał za nim, gdy Damien zaczął się oddalać. Wiedział, że coś wzbudziło jego zainteresowanie. On również wyczuł słaby ślad krwi w powietrzu. Ranny członek Klanu to jedno, ale to, co znaleźli, było czymś innym.

Damien podążał za zapachem wzdłuż rzeki, nieco dalej od miejsca, gdzie on i jego ojciec pierwotnie zaczęli poszukiwania. Rozejrzał się, ale na początku nic nie zobaczył, więc ponownie powąchał powietrze. Wyczuwając zapach, teraz silniejszy, gdy był bliżej, podążył za nim do stosu błotnistych szmat.

Damien zastygł, patrząc na szmaty, a potem zdał sobie sprawę, że to nie były szmaty, kiedy coś się poruszyło. Cichy jęk pełen bólu byłby niezauważony, gdyby nie stał tuż obok małej, błotnistej postaci. Damien podbiegł i ukląkł obok niej.

Była to mała wilczka, ubrana w sukienkę, jak większość innych wilczek dzisiaj. Wyglądała na białą, z jasnoniebieskimi kwiatami w losowych wzorach. Długie, czarne włosy pokryte błotem przylegały do małej postaci.

Damien był tak zszokowany, że znalazł wilczkę w takim stanie, że zapomniał o telepatycznym połączeniu z ojcem i zamiast tego krzyknął do niego. „Tato, szybko! Znalazłem zranioną wilczkę!”

Andrew, słysząc słowa syna, pobiegł resztę drogi do Damiena. Kiedy dotarł, zobaczył syna klęczącego w błocie obok małej wilczki. Wilczka nie mogła być starsza od jego najmłodszego syna, Dariena. Pomógł Damienowi przewrócić wilczkę na plecy.

Zasapał, serce bolało go na widok tej małej istotki, miała rany na ramionach i nogach, a w sukience była dziura, przez którą sączyła się krew. Po chwili przyglądania się małej, dostrzegł zarys siniaków w kształcie dłoni na jej ramionach i wokół szyi.

Jedna z jej policzków była posiniaczona, a warga rozcięta, rana na skroni krwawiła. Krew ściekała ze skroni, przez policzek, aż do szyi.

„Tato, spójrz na jej szyję i ramiona, te siniaki mają kształt dłoni” – zauważył Damien.

Damien i Zane byli wstrząśnięci, nigdy wcześniej nie widzieli tak oczywiście maltretowanej wilczki. Żaden wilkołak nigdy nie skrzywdziłby wilczka, przynajmniej nie normalnie. Wyglądało na to, że ktoś próbował ją utopić, wrzucając do rzeki. Damien poczuł w sobie instynkt ochrony. Chciał chronić tę wilczkę przed przyszłym krzywdą.

Delikatnie, Damien wyciągnął rękę i odgarnął mokre i błotniste włosy wilczki z jej twarzy. „Jak myślisz, kim ona jest?” – zapytał ojca.

Damien wydawał się być zauroczony, patrząc na delikatną twarz małej wilczki. Miała ciemniejszą skórę niż on, przynajmniej tak mu się wydawało, większość jej skóry była pokryta błotem. Życzył sobie, żeby otworzyła oczy, coś mu mówiło, że będą wspaniałe.

„Nie wiem, synu, może należeć do któregoś z Klanów.” Alfa Andrzej przyjrzał się uważnie młodej kobiecie. „Nie jest z naszego Klanu, więc pozostają jeszcze inne główne Klany: Czarny Ogień, Kamieniarz, Górski Przesuwacz, Cieniowy Ogon.”

„A co z Klanami Mrozu i Północnej Góry?” zapytał Damien, zastanawiając się, dlaczego ojciec je pominął.

„Nie pochodziłaby z Mrozu ani Północnej Góry.” odpowiedział Alfa Andrzej.

Zdezorientowany Damien zapytał, „Dlaczego nie?”

„Ponieważ celowo hodują tam ludzi o jasnej skórze, blond włosach i niebieskich oczach.” powiedział Alfa Andrzej, wyrażając swoją dezaprobatę zarówno na twarzy, jak i w tonie głosu. „Widziałem, jak Alister z Północnej Góry odrzucił swoją błogosławioną przez Boginię partnerkę na rzecz swojej obecnej żony, Betiny z Mrozu, ponieważ miała ognistorude włosy.”

Wyraz twarzy Damiena wyrażał jego szok. Odrzucić błogosławioną przez Boginię partnerkę z powodu koloru włosów było szaleństwem. Damien spojrzał na małą samiczkę, nigdy by jej nie odrzucił, gdyby była jego, z powodu koloru włosów czy skóry.

Andrzej zmarszczył brwi, wspominając Alistera i jego żonę Betinę, przypomniał sobie, że mieli córkę, która nie wyglądała jak oni. Urodziła się z ciemnymi włosami i skórą, a jej oczy miały dwa kolory: srebrny i fioletowy.

„Chciałbym, żeby otworzyła oczy.” powiedział Damien, co sprawiło, że Andrzej pomyślał, że jego syn czyta mu w myślach.

Nagle mała samiczka otworzyła oczy, a Damien i Andrzej zobaczyli wielkie, świetliste oczy zajmujące połowę jej twarzy. Co więcej, oczy te były fioletowe, otoczone srebrnym pierścieniem.

„No, no, to niespodzianka.” powiedział Alfa Andrzej w myślach.

„To szczenię było maltretowane.” powiedział wilk Alfa Andrzeja, Belfrost, głębokim, warczącym głosem.

Wilk Andrzeja był zrozumiale wściekły z powodu oczywistego dla nich maltretowania. „To szczenię należy do Alistera i Betiny.” powiedział Andrzej do Belfrosta.

Damien patrzył w oczy małej samiczki i był zagubiony. Te oczy mówiły mu o bólu, przez który przechodziła. Bogini, chciał ją objąć i powiedzieć, że nigdy nie pozwoli, by ktoś ją skrzywdził. Że jest jego.

„Nie... to niemożliwe.” pomyślał Damien. „Ona nie jest moja.” Chociaż chciał, żeby była.

Dziewczynka nagle zaczęła kaszleć, a potem wymiotować. Obrócił ją na bok, kaszlała, gdy jej ciało odrzucało wodę, która dostała się do jej płuc, gdy była miotana w rzece. Gdy przestała kaszleć, odwrócił ją z powrotem, by spojrzeć jej w oczy.

„Jak masz na imię, mała?” zapytał szczenię Alfa Andrzej.

Zajęło jej to kilka prób, ale w końcu udało się jej powiedzieć swoje imię. „Alora Północna Góra.” Jej mały głos był ochrypły.

Damian spojrzał na ojca, czyżby nie mówił, że Frostowie i Północne Góry mają jasną skórę, blond włosy i niebieskie oczy? To szczenię miało ciemną skórę, czarne włosy, a jej dwukolorowe oczy były fioletowe i srebrne. Zaczarowały go, fiolet prawie świecił w pierścieniu srebra.

Alfa Andrzej na chwilę zignorował pytanie w oczach syna i skupił się na Alorze. „Czy wiesz, kim jestem, Aloro?” zapytał łagodnym głosem, starając się jej nie przestraszyć.

Damian spojrzał z powrotem na Alorę, jej spojrzenie spotkało się z ojcowskim. „T.t.t.ty...j.j.jesteś...Al.Al.Alfa.” Szok zaczynał ją ogarniać, jej zęby szczękały tak mocno, że ledwo mogła wypowiedzieć te słowa.

Damianowi się to nie podobało, więc podniósł ją, nie zważając na błoto i wodę, które teraz nasączały jego własne ubrania, i przytulił ją blisko do piersi, oferując jej ciepło. Z głębi klatki piersiowej Zane’a wydobywał się ciągły, zadowolony pomruk, gdy Damian trzymał Alorę, wilcza wersja mruczenia.

Dziewczynka początkowo drgnęła na dotyk, ale potem osłabiona osiadła na jego piersi, nie mając siły, by protestować. Pomruk wewnątrz Zane’a rezonował przez jego własną klatkę piersiową i zdawał się uspokajać Alorę. Sekundy później znowu była nieprzytomna.

„Moja kochana, musisz spotkać się ze mną przy wejściu do kliniki za trzydzieści minut. Twój syn i ja przynosimy ranne szczenię.” Alfa Andrzej połączył się myślowo ze swoją partnerką Ember.

„Co się stało!” zapytała zszokowana Ember.

„Jeszcze nie wiemy, znaleźliśmy ją nad rzeką, wygląda na to, że spadła do niej i została wyrzucona na brzeg.” powiedział jej Andrzej.

„Będę czekać.” powiedziała Ember, jej głos był stanowczy.

Damian odmówił oddania szczenięcia, kiedy dotarli do samochodu. Powiedział ojcu, że może lepiej chronić Alorę niż samochód. Andrzej nie mógł się z tym kłócić, więc pozwolił na to.

Podczas jazdy Andrzej spojrzał w lusterko wsteczne na syna, trzymał Alorę przy piersi, wyglądając na trochę zaborczego wobec niej.

„Damian.” Andrzej powiedział jego imię spokojnie, nie dając po sobie poznać zmartwienia. „Co Alora znaczy dla ciebie i Zane’a?”

Właśnie dojeżdżali do szpitala, kiedy Damian w końcu odpowiedział na pytanie ojca.

„Zane powiedział, że jest dla nas najważniejszą rzeczą na świecie.” powiedział Damian cichym głosem.