Rozdział pierwszy - Dlaczego ja?
Alyssa
Siedzę w swoim biurze, starając się dopilnować, żeby wszystko było zrobione, żeby mój szef nie miał powodu, by kazać mi zostawać po godzinach. Moje biuro sąsiaduje z biurem pana Suttona. Lubi mieć mnie blisko, kiedy mnie potrzebuje. Drzwi muszą być otwarte, chyba że prowadzi rozmowę telefoniczną albo ma gościa – kobietę. Dzięki Bogu, że ściany są dźwiękoszczelne, bo wiem, co robi tam z tymi wszystkimi kobietami. Jest trochę maniakiem kontroli.
Drzwi między nami nagle się otwierają. Wzdycham i przygotowuję się na to, czego ode mnie chce. Jest niezwykle wymagający. Jest też aroganckim, niegrzecznym, bezdusznym dupkiem. Zostaję tylko dlatego, że lubię swoją pracę, a pieniądze są świetne.
"Alyssa, przyjdź do mojego biura." Rozkazuje bez śladu emocji w głosie.
Kiwnę głową, "Tak, proszę pana."
Znów znika w swoim biurze. Wzdycham, wstaję i idę za nim. Zatrzymuję się przed jego biurkiem i czekam, aż przemówi. Wiem, że lepiej nie otwierać ust, zanim on to zrobi. Opiera się na swoim fotelu i przygląda mi się swoimi pięknymi brązowymi oczami. Tak, jest dupkiem, ale jest też niesamowicie przystojny. Wysoki, muskularny, z pięknymi głębokimi brązowymi oczami i czarnymi włosami. Jego szczęka jest perfekcyjnie wyrzeźbiona, a jego uśmiech jest czarujący, choć rzadko go widzimy. Nienawidzę przyznawać, że jest tak cholernie przystojny. Mam przecież oczy. Jest jednym z tych mężczyzn, na których, gdy przechodzisz obok, nie możesz się powstrzymać, żeby spojrzeć na niego jeszcze raz. Przyciąga cię i sprawia, że na chwilę zapominasz, jak się oddycha. Nie mam na niego ochoty, to byłoby zbyt banalne, ale nie mogę zaprzeczyć, że wygląda jak grecki bóg.
Sposób, w jaki na mnie patrzy, sprawia, że czuję się nieswojo. Nie rozumiem, dlaczego tak na mnie patrzy. Nigdy nie zwracał na mnie takiej uwagi przez ten rok, odkąd tu pracuję.
Jestem zdenerwowana. Opuszczam głowę, patrząc na podłogę. Nie mogłam dłużej znieść tego intensywnego kontaktu wzrokowego.
"Patrz na mnie." Rozkazuje.
Z moich ust wydobywa się ciche pisnięcie, szybko podnoszę głowę, żeby znów na niego spojrzeć.
"Co robisz w ten weekend?" pyta.
Świetnie, pewnie każe mi pracować w weekend. Nie mam żadnych planów i nie lubię pracować w weekendy, ale dostanę podwójną stawkę, jeśli to zrobię. Może jest dupkiem, ale dba o to, żeby jego pracownicy byli dobrze opłacani.
"Nic, proszę pana. Potrzebuje pan czegoś ode mnie?"
Wstaje i podchodzi, opierając się o przednią część swojego biurka.
"Tak. Potrzebuję, żebyś była moją randką."
"C-c-co?" jąkam się.
To musi być żart, prawda?
"Moją randką. Mam w ten weekend rodzinne wesele. Mam dość pytań o to, kiedy się ustatkuję i tym podobne. Więc pójdziesz ze mną jako moja randka i będziesz udawać moją dziewczynę przez weekend." Mówi, pewnie krocząc w moją stronę.
"Nie. Masz mnóstwo kobiet. Zapytaj którąś z nich." Wykrzykuję.
Podchodzi bliżej, tylko kilka centymetrów dzieli nasze ciała. Czuję ciepło jego oddechu na swojej twarzy.
"Żadna z nich nie jest odpowiednia. Nikt nie uwierzy, że są moimi dziewczynami. Ty, z drugiej strony, jesteś bardziej powściągliwa i byłabyś kimś, kogo moja rodzina by zaakceptowała." Odpowiada.
Kręcę głową, "Nie będę twoją randką, panie Sutton. Nie lubię kłamać ludziom."
Staram się być stanowcza, ale to, jak na mnie patrzy z góry, bo jestem kilka cali niższa od jego sześciu stóp i czegoś tam, sprawia, że jest mi ciężko. Przełykam ślinę z trudem.
„Tak, pójdziesz ze mną” - stwierdza stanowczo.
„Nie możesz mnie zmusić, żeby być twoją randką! Nie masz prawa mówić mi, co mam robić poza pracą.” - odgryzam się.
On śmieje się mrocznie, „Kto by pomyślał, że masz taki ognisty temperament, pani Corbet? Ale pójdziesz ze mną w ten weekend, albo w poniedziałek nie przychodzisz do pracy.”
Nie może mówić poważnie.
Kładę rękę na biodrze i patrzę na niego wściekle, „Nie możesz tego zrobić. Nie możesz grozić mi zwolnieniem, bo nie robię tego, o co prosisz.”
On uśmiecha się złośliwie, zmniejszając dystans między naszymi ciałami. Dyszę, bo nigdy nie był tak blisko mnie. Pachnie tak dobrze, jak wygląda. Nie mogę tego znieść.
„Tak, mogę. Właśnie to zrobiłem. Wybór należy do ciebie. Masz czas do końca dnia, aby podjąć decyzję, pani Corbet.” - mówi i wraca do swojego biurka, koncentrując się na pracy.
Stoję tam w szoku, nie wiedząc, co powiedzieć.
„Jesteś wolna, pani Corbet. Zostaw drzwi otwarte.”
Nawet na mnie nie patrzy. Wzdycham z frustracją i wracam do swojego biura. Słyszę, jak śmieje się za mną. Chciałabym niczego więcej, jak trzasnąć drzwiami, ale to tylko pogorszyłoby sprawę. Nie może tego zrobić! Nie może grozić mojej pracy, prawda? Wzdycham i siadam na krześle.
Nie rozumiem, dlaczego potrzebuje, żebym poszła z nim. Widziałam kobiety, które wchodzą i wychodzą z jego biura. Są piękne. Jestem pewna, że każda z nich mogłaby udawać jego dziewczynę na jeden dzień. Nie jestem niczym w porównaniu z nimi. Jestem zwykłą dziewczyną, niczym specjalnym. Nie jestem jego zabawką, z którą może robić, co chce.
Wzdycham i koncentruję się na pracy. Nie chcę, żeby ten dzień trwał dłużej. Nie mogę sobie pozwolić na brak pracy. Oszczędzam na kupno mieszkania, zamiast wynajmować. Chcę też podróżować, a ta praca jest idealna, żeby zarobić na te rzeczy. Ale czy uleganie jego żądaniom jest tego warte?
Nie wiem, co robić. Mam tylko dwie godziny na podjęcie decyzji, bo wtedy kończę pracę. Jest środa, więc nie daje mi dużo czasu. Dlaczego czekał do ostatniej chwili? Zastanawiam się, czy może jego pierwotna randka wycofała się w ostatniej chwili, a ja byłam najbliżej, żeby ją zastąpić. Tak czy inaczej, nie podoba mi się to!
Jestem przyzwyczajona do tego, że jest niegrzeczny i wymagający, kiedy chodzi o pracę, ale to jest zupełnie inne. To dużo, nawet na jedną noc. Co jeśli ludzie, z którymi pracuję, się dowiedzą? Ostatnią rzeczą, jakiej chcę lub potrzebuję, jest to, żeby ludzie myśleli, że sypiam z szefem. Zostanę uznana za biurową dziwkę, a tego tytułu nie chcę. Nikt nie chce takiego tytułu. Jak śmie stawiać mnie w takiej sytuacji? Są inne kobiety, które tu pracują i chętnie udawałyby z nim i wskoczyłyby do łóżka, gdyby miały okazję. Jest popularnym mężczyzną, ale nigdy nie wydaje się mieszać pracy z przyjemnością, co jest dobrym podejściem.
Kładę głowę na biurku i wzdycham do siebie. Przysięgam, gdyby nie pech, nie miałabym w ogóle szczęścia.