Wolny
BLANCA
Jutro są moje urodziny.
Ja, Blanca Ceuran, w końcu będę miała osiemnaście lat. A przynajmniej bym miała, gdyby pozwolono mi żyć.
Jednakże, zostanę stracona, gdy zegar wybije dwunastą. Północ. Za zabójstwo pierworodnego syna Alfy.
Po ośmiu długich latach spędzonych w najniższych lochach Więzienia Stada Cieni, moja dusza wreszcie zostanie uwolniona. Odpowiem za swoją zbrodnię z radością, bo myśl o jeszcze jednej nocy w tej zimnej, wilgotnej celi doprowadza mnie do szaleństwa. Pragnę być z moją siostrą, wysoko w niebiosach. Jeśli to faktycznie tam, gdzie ona jest. Może tam, ona i ja będziemy miały nasze wilki. W przeciwieństwie do tego miejsca, gdzie nigdy ich nie miałyśmy.
Widzicie, około stu lat temu, na ziemiach Zmiennokształtnych pojawiła się choroba. Choroba, która zabiła bestie w nich i pozbawiła ich dziedzictwa. Kiedy plaga skończyła niszczyć ziemię, większość myślała, że zagrożenie minęło, ale się mylili. Następne pokolenie Zmiennokształtnych doświadczyło mutacji w swoich genach. Dzieci rodziły się bez zdolności przemiany, przeklęte białymi włosami, które stały się hańbą rodziny. Z biegiem lat te dzieci zaczęto nazywać Bezprzemiennymi. Najniższymi z najniższych.
Nawet Omegi i Samotnicy mieli więcej praw niż Bezprzemienni.
Więc wyobraźcie sobie, jak czuli się moi rodzice, kiedy urodzili nie jedną, ale dwie bezprzemienne dziewczynki. Zostali odrzuceni przez stado i w rezultacie wyrzucili moją siostrę i mnie, gdy miała czternaście lat, a ja pięć. Zostaliśmy wysłane na Obrzeża. Na sam skraj ziem stada, gdzie nic nie rośnie i nikogo nie obchodzi, czy żyjesz, czy umierasz.
Ale moja siostra, Reanna, dobrze się mną opiekowała. Polowała na to, co niewiele jedliśmy, i pracowała do upadłego jako zwiadowca graniczny dla samego Alfy. Przez pięć lat żyłyśmy w spokojnej egzystencji. Nigdy nie miałyśmy więcej niż siebie nawzajem, ale byłyśmy za to wdzięczne.
Pewnego dnia, Obrzeża odwiedził najstarszy syn Alfy Roberta, Drake. Przybył z małą grupą wilków Gamma na rozkaz Alfy, aby przeprowadzić coroczny spis. Wszystkich Bezprzemiennych wywoływano z ich chat i kazano stać na baczność. Kiedy przyszła nasza kolej, Drake rozkazał mojej siostrze wejść do środka, podczas gdy jego przyjaciele Gamma pozostali na zewnątrz, kończąc spis. Na początku nie myślałam o tym zbyt wiele. W rzeczywistości byłam nawet pod wrażeniem, że syn Alfy chce porozmawiać prywatnie z moją siostrą.
Ale kiedy ściany chaty zaczęły drżeć, a ja usłyszałam krzyki Reanny, wślizgnęłam się do środka. Miałyśmy jedno łóżko, które dzieliłyśmy, słomiany materac na ziemi, z jednym futrem na przykrycie. Moja siostra leżała tam pod Drake'iem, płacząc, gdy ją gwałcił, szlochając z bólu, podczas gdy on jęczał z rozkoszy.
Gniew płonął we mnie, ale pozostawałam cicha, obserwując. Wtedy, jak szept na wietrze, głos przemówił w mojej głowie.
Powiedział, "Będziesz teraz sama, dziecko, twoja siostra umrze tego dnia. On już ją otruł, a ona jest już bliska śmierci, ale musisz się zemścić. Ukradnij sztylet z jego spodni i podetnij mu gardło. A potem, kiedy cię wreszcie zobaczy, wbij go w jego serce i uwolnij swoją siostrę."
Skinęłam głową na odpowiedź, nigdy nie mając wątpliwości, że to musi być zrobione.
To było jak w transie, gdy zbliżałam się do niego, jakby jakaś inna siła przejęła kontrolę nad moim ciałem. Zauważyłam sztylet przymocowany do tylnej części jego pasa i łatwo go wyciągnęłam. Drake był zbyt pochłonięty, by zauważyć taką małą dziewczynkę jak ja. Potem podeszłam do niego od tyłu i przecięłam mu gardło tak szybko i zręcznie, jakby mnie szkolono do zabijania.
Krew zaczęła płynąć z niego, pokrywając jego ciało i ciało mojej siostry. Zakrztusił się, a potem podniósł, szukając swojego napastnika, a ja wbiłem sztylet w jego pierś. Drake upadł natychmiast, jego skóra dymiła i paliła się, gdy wił się z bólu.
Ostatnie spojrzenie w oczy mojej siostry to wszystko, co mi zostało, bo w następnej chwili uśmiechnęła się do mnie i zamarła. Upadając na jej półnagie ciało, płakałem i płakałem, pozostając tam, aż Gammy przyszły, aby zabrać syna Alfy.
Do dziś nie mam pojęcia, jaka trucizna zabiła moją siostrę, a gdy wspomniałem o tym podczas przesłuchania, zostałem całkowicie zignorowany.
A ten głos... ten miękki, melodyjny szept... nigdy więcej do mnie nie przemówił.
Później dowiedziałem się, że to były osiemnaste urodziny Drake'a, a sztylet, którego użyłem, był nie tylko srebrny, ale również pokryty trucizną. Prezent od jego ojca, aby chronić go przed Łotrami i pomóc strzec bezbronnych. Jakie to ironiczne, że taki prezent skończył chroniąc bezbronnych, przed nim.
Zostałem aresztowany i zamknięty bez procesu. Skazany na więzienie do moich osiemnastych urodzin, po których miałem zostać publicznie stracony.
Żyłem tutaj, w tym betonowym piekle, zbyt długo i w końcu nadszedł mój czas.
Nie mogę się doczekać, żeby być wolnym.
MAX
W końcu nadszedł czas, aby zemścić się za śmierć mojego brata, a mojego ojca nawet tu nie ma, żeby to zobaczyć. Co za cholernie zmarnowana szansa.
Mój ojciec, Alfa, został zamordowany miesiąc temu przez wilka z rywalizującej watahy. Beta, który nie był zadowolony ze swojej roli drugiego dowódcy i usłyszał, że mój ojciec stracił swojego dziedzica. Przybył tutaj i rzucił wyzwanie mojemu ojcu o kontrolę nad naszą watahą, zabijając go w ciągu pierwszych pięciu minut i myśląc, że wygrał. Przyjechałem do domu akurat na czas, żeby zobaczyć, jak głowa mojego ojca zostaje oderwana od jego ciała.
Naturalnie, pozwoliłem, aby gniew przejął kontrolę i przemieniłem się bez chwili zastanowienia. Najwyraźniej ten Beta nie miał pojęcia, że mój ojciec miał młodszego syna, a w momencie, gdy zdał sobie sprawę, że będzie musiał walczyć ponownie, próbował uciec. Nie zaszedł daleko.
Teraz siedzę tutaj, jako Alfa Watahy Cieni. Obciążony obowiązkiem wykonania wyroku na dziewczynie, która została uwięziona w wieku dziesięciu lat.
Dziesięciu!
Bogini, co mój brat zrobił, żeby zasłużyć na jej gniew? Gniew dziecka?
Z tą myślą jadę do więzienia, aby zobaczyć tę dziewczynę po raz pierwszy. Nie że to będzie miało znaczenie na końcu. Ale ktoś powinien wysłuchać jej wersji historii przed jej śmiercią, żeby przynajmniej raz została opowiedziana.
Kiedy podjeżdżam do opuszczonego kamiennego kompleksu, przypomina mi się, jak stary jest. Z zewnątrz wygląda prawie jak opuszczony budynek w różnych stanach rozkładu. Nieliczne plamy trawy wokół niego są rzadkie i żółte, zwiędłe pod dużą kopułą wiecznie zielonych drzew, które cieniują obwód. W momencie, gdy wchodzę do środka, jestem prowadzony na dół. Do lochów celi śmierci, gdzie nigdy nie świeci słońce, a ściany są zamarzniętymi blokami lodu zimą.
Gdy moje buty powoli stukają o kamienną podłogę, rząd świateł włącza się dla mnie, oświetlając cztery samotne cele po lewej stronie.
Tam stoi, około czterech stóp za grubymi, srebrnymi stalowymi kratami. Zabójczyni Drake'a. Najbardziej znana więźniarka w terytorium Watahy Cieni.
Kaskada długich białych włosów oprawia twarz morderczyni mojego brata, opadając jak lśniący wodospad daleko poniżej jej pasa. Elektryzujące niebieskie oczy - jakich nigdy wcześniej nie widziałem - są zacienione długimi, ciemnymi, piórkowymi rzęsami. Przeszywają mnie spojrzeniem i widzę jej twarz.
Nagle żałuję, że tu przyszedłem. Nigdy nie powinienem był dać jej twarzy.
Powinienem był zostać w domu i zostawić to w spokoju.
Bo o północy, gdy straci głowę, wszystkie te wspaniałe włosy zostaną obcięte przy szyi.
A najpiękniejsza istota, jaką kiedykolwiek widziałem, będzie martwa.