Rozdział pierwszy
Wzięłam drżący oddech, wspinając się na mur, gdy wiatr chłostał mnie bezlitośnie. Szczypał moje mokre policzki i czubek nosa. Głowa pulsowała, a moje czerwone, opuchnięte oczy piekły od łez, które nie przestały płynąć, nawet gdy myślałam, że już nie mam nic więcej do wypłakania. Trzymałam lewą rękę na filarze, aby ustabilizować drżące ciało, patrząc w dół na krawędź mostu.
Woda poniżej była czarna jak nocne niebo, ale mogłam zobaczyć, jak płynie z prędkością, gładka jak jedwab, ale nigdy nieruchoma. Wirowała jak pusta otchłań. Nie zapraszała mnie do siebie, jak myślałam, że będzie. Wyobrażałam sobie, że ta wstęga lodowatej wody przyciągnie mnie i ułatwi to, ale ona również mnie odrzucała i nie chciała, żebym zanurzyła się w jej lodowate głębiny i zanieczyściła ją swoją obrzydliwą istotą.
Prawdę mówiąc, ja też tego nie chciałam. Nie chciałam umierać. Chciałam żyć swoim życiem, ale nie mogłam znieść kolejnego dnia w tym piekle. Bolała mnie głowa, płuca i serce. Każdy siniak pulsował, opuchnięta warga piekła, choć krwawienie ustało jakiś czas temu.
Większość dziewczyn w moim wieku przygotowywałaby się do studiów, spędzała wakacje i weekendy z przyjaciółmi lub zarabiała pieniądze w pracy. Miałyby marzenia o spotkaniu miłości swojego życia i może założeniu rodziny. Ja też kiedyś miałam takie marzenia, ale stopniowo zostały zniszczone. Przyjaciele zostali mi odebrani, pewność siebie i poczucie własnej wartości zniszczone, aż zostało tylko uległe powłokę, chodzący worek treningowy dla Noah Wintersa, który mógł używać i nadużywać.
Systematycznie odbierał mi wszystko. Izolował mnie, żebym nie miała do kogo się zwrócić, rozrywał moją wiarę w siebie na strzępy, a teraz celował w moją godność i ciało. Wciąż czułam jego palce przesuwające się po moim brzuchu i żebrach jak pająki, zanim wbijały się w moje posiniaczone boki, sprawiając, że krzyczałam z bólu. Widziałam wyraz jego czarnych oczu, kiedy to robił, chory i perwersyjny uśmiech, który czerpał z naruszania i ranienia mnie. Moje łkanie i błaganie było dla niego jak narkotyk. Widziałam, jak się tym upaja, rozkoszując się tym. Chciał więcej, aż stało się to jedyną rzeczą, którą miał i na której mu zależało.
Moje cierpienie było jego obsesją.
Gorzki chłód zaczynał znieczulać moje palce i palce u nóg. Nie wiem, jak długo stałam na krawędzi mostu, próbując przekonać się, żeby po prostu puścić, ale walka trwała w mojej głowie. Co pomyśli mój brat? Jak poradzi sobie z moim odejściem? Czy zrozumie, dlaczego to robię?
Wciąż słyszałam głos Noaha w mojej głowie, szydzący ze mnie, poniżający mnie, sprowadzający mnie do niczego.
Jesteś obrzydliwa.
Jesteś tak bezwartościowa, że nawet twój brat nie może znieść twojej obecności.
Będę czerpał przyjemność z odbierania ci wszystkiego.
Jesteś moja, Ellie.
Zadrżałam jak przebiśnieg na wietrze, żołądek podchodził mi do gardła, gdy przypomniałam sobie, jak jego oczy oderwały się od moich i wędrowały po moim ciele. To nie było pożądanie, co widziałam. Właściwie nie jestem pewna, co to było, ale było to coś zimnego i mrocznego. Było to tak pierwotne i nieludzkie, że poczułam, jak zimne palce strachu zaciskają mi się na piersi mocniej niż kiedykolwiek wcześniej. Wiedziałam w tym momencie, że nie przestanie, dopóki nie upokorzy mnie w najgorszy możliwy sposób.
"Wolę umrzeć." wyszeptałam do siebie, znajdując w sobie tę odrobinę rozsądku, której potrzebowałam, aby oderwać palce od filaru i pozwolić, by wiatr zepchnął mnie w przepaść.
Trzy miesiące wcześniej
Moje kolano nerwowo podskakiwało, gdy patrzyłam na niebieski ekran przede mną, z głośników dobiegał dźwięk dzwoniącego telefonu. Było prawie północ, ale to była jedyna pora, kiedy mogłam porozmawiać z bratem, który był tysiące kilometrów stąd na bazie wojskowej.
Przez lata byliśmy tylko Liam i ja. Nie znałam swojego ojca. Zniknął, kiedy miałam trzy lata, zostawiając mnie z Liamem i naszą zrozpaczoną matką.
Mama nie radziła sobie jako samotna matka i zwróciła się ku alkoholowi, spędzając noce poza domem i śpiąc cały dzień. W tamtym czasie byłam zbyt młoda, aby zrozumieć, że moja matka sobie nie radzi. Była dość młoda, kiedy mnie urodziła, ale była jeszcze nastolatką, gdy urodziła Liama. Została zmuszona do szybkiego dorastania, ale odpowiedzialność za opiekę nad dwójką dzieci na własną rękę była zbyt wielka dla byłej królowej piękności z liceum.
Przez lata pojawiał się chłopak za chłopakiem, żaden z nich nie był szczególnie miły, ale każdy z nich był miłością życia mojej mamy, dopóki nią nie przestawał być.
Potem, kiedy Liam miał 16 lat, a ja 9, mama znalazła sobie nowego chłopaka z pieniędzmi. Był trochę starszy od niej, ale to wszystko, co o nim wiedzieliśmy, ponieważ nigdy go nie poznaliśmy, a on nigdy nie wiedział o naszym istnieniu. W ciągu kilku tygodni wyjechali na wakacje do Las Vegas i, moi przyjaciele, to był ostatni raz, kiedy widziałam swoją matkę.
Od tamtej pory byliśmy tylko Liam i ja.
Przejął rolę rodzica i brata bez skargi. Pomagał mi w odrabianiu lekcji, znalazł pracę na pół etatu, żebyśmy nie musieli polegać na nieregularnych czekach od naszej matki, a kiedy ukończył liceum, wstąpił do wojska.
Ponieważ mógł teraz być moim prawnym opiekunem, oznaczało to, że mógł zapewnić mi dach nad głową, ale kosztem tego, że musiał być poza domem przez wiele miesięcy. Między 12 a 16 rokiem życia mieszkałam głównie z rodziną przyjaciół... no, właściwie to ze słodką starszą panią, której syn również był w wojsku i która chętnie się mną opiekowała, gdy Liam był nieobecny. Nie znała mojego ojca ani matki i nigdy o nich nie pytała.
W zeszłym roku postanowiła przenieść się na Florydę, zostawiając mnie samego. Nie przeszkadzało mi to zbytnio. Byłem przyzwyczajony do dbania o siebie. Miałem małą pracę na pół etatu, umiałem gotować i nie byłem szczególnie towarzyski, więc Liam nigdy nie musiał się martwić, że będę chodził na imprezy czy wracał późno do domu.
Nie było idealnie, ale co w życiu jest?
Ekran przede mną migał i przyciemniał, zanim pojawił się na nim ziarnisty obraz mojego brata.
„Hej, ziemniaczki! Jak tam leci?” Liam uśmiechnął się, a jego głos brzmiał metalicznie przez głośniki starego laptopa.
„Przestań mnie tak nazywać.” jęknąłem bez entuzjazmu. „W porządku. Jutro zaczyna się szkoła.”
„Naprawdę? Boże, wydaje się, że dopiero wczoraj mówiłeś, że skończyłeś rok szkolny.”
„Czas naprawdę leci.” zaśmiałem się. „To mój ostatni rok.”
„Tak jest! Cieszysz się?” zapytał Liam.
Zawahałem się z odpowiedzią.
Byłem dość bystrym dzieciakiem. Nie byłem naturalnie inteligentny, ale ciężko pracowałem i osiągałem przyzwoite oceny. Zrobiłem wystarczająco dużo, aby poważnie rozważać studia i zdobyłem kilka dodatkowych punktów. Jednak szkoła była moim najmniej ulubionym miejscem na świecie, zwłaszcza gdy w pobliżu był Noah Winters.
Noah Winters. Nigdy mnie naprawdę nie lubił. Nie miał konkretnego powodu, po prostu był dręczycielem, który czepiał się takich jak ja. Jednak w ciągu ostatniego roku nasilił swoją kampanię przeciwko mnie. Zaczęło się od drobnych rzeczy, jak próby podkładania mi nóg i nazywanie mnie przezwiskami, które mogłem ignorować, ale potem sytuacja się pogorszyła. Robił wszystko, aby mnie zawstydzić przed całą szkołą, popychał mnie do szafek i zmuszał swoich kolegów do rozprzestrzeniania plotek. I tak to się ciągnęło, tydzień po tygodniu coraz gorzej.
Starałem się to ignorować. Miałem kilku przyjaciół, którzy równoważyli sytuację, ale jeden po drugim zaczęli się ode mnie oddalać. Albo Noah ich zastraszał, aż przestawali się ze mną zadawać, albo znajdował inny sposób, aby ich odepchnąć. Wszystko działo się tak szybko, że prawie tego nie zauważyłem.
Nagle zostałem całkiem sam, bez nikogo, kto by mnie wspierał.
Ostatni dzień szkoły przed wakacjami był najgorszy do tej pory. Nie byłem tego dnia w najlepszym nastroju, więc kiedy Noah próbował mnie potknąć, wybuchłem. Obróciłem się i spoliczkowałem go przed całą szkołą. Powinienem wtedy wiedzieć, że czeka mnie masa kłopotów, ale gdy stałem tam, patrząc, jak ten potwór pociera policzek, który właśnie uderzyłem, zanim odszedł wściekły, naiwnie myślałem, że wygrałem.
Myliłem się.
Moja kara za błąd nie nadeszła aż do końca dnia. Zaskoczył mnie, zanim zdążyłam wyjść ze szkoły, ciągnąc mnie do szkolnego basenu i trzymając głowę pod wodą, aż prawie straciłam przytomność.
„Będę miał z tobą tyle zabawy.” Warknął mi do ucha, zanim zostawił mnie kaszlącą i krztuszącą się na ziemi.
„Jak u ciebie?” Szybko zmieniłam temat, uśmiechając się jak najlepiej mogłam na widok mojego brata.
„A wiesz, po staremu.” Liam wzruszył ramionami. „Słuchaj, mój znajomy właśnie odszedł z wojska i potrzebuje miejsca do zamieszkania na jakiś czas. Pomyślałem, że przyda nam się trochę pieniędzy, więc zgodziłem się, żeby mógł zająć wolny pokój.”
„Och.” Starałam się nie brzmieć nieswojo, ale jak mogłam? Nie znałam żadnych znajomych Liama i nie miałam pojęcia, czego się spodziewać. „Dobrze. Jak ma na imię?”
„Aiden. Nie martw się, nie będzie ci przeszkadzał. Powinien być za tydzień.” Liam wyjaśnił. „Słuchaj, muszę lecieć. Bądź grzeczna i pogadamy za kilka dni!”
Liam zniknął, zanim zdążyłam zareagować, zostawiając mnie patrzącą na niebieski ekran z małą notatką, że Liam jest teraz offline. Westchnęłam ciężko, zamknęłam ekran laptopa i opadłam na łóżko, gdy ciemność mnie otoczyła. Mój żołądek już skręcał się z nerwów na myśl o jutrzejszej szkole, ale wiadomość od Liama tylko nasiliła lęk. Wiedział, że nie radzę sobie dobrze z obcymi, więc dlaczego pozwalał jednemu zamieszkać w naszym domu? Co, jeśli ten Aiden okaże się kompletnym wariatem lub okropnym człowiekiem?
Czułam, jak moja klatka piersiowa się zaciska, gdy myśli zaczęły kłębić się w mojej głowie, dołączając do tornada zmartwień i pytań, które już szalały w moim umyśle. Każda myśl dodawała presji na moją klatkę piersiową, jakby ktoś na niej siedział, ściskając moje płuca, aż myślałam, że przestanę oddychać.
Oddychaj, Ellie. Oddychaj…
Zmusiłam się do kilku uspokajających oddechów, próbując opanować burzę nerwów. Przyjaciel Liama nie będzie tu przez tydzień, a istnieje szansa, że zmieni zdanie. Jaki dorosły mężczyzna chciałby mieszkać z aspołeczną nastolatką?
Mała iskierka nadziei, że ten nieznajomy może zmienić zdanie, wystarczyła, aby trochę mnie uspokoić. Wiedziałam, że to głupie trzymać się nadziei, ale nie mogłam się powstrzymać. Już miałam wystarczająco dużo problemów ze szkołą, nie potrzebowałam jeszcze więcej kłopotów od jakiegoś byłego wojskowego.
Będzie dobrze. Pewnie się nie pojawi, a to tylko jeszcze jeden rok szkoły. Co najgorszego może się stać?
Wtedy jeszcze nie wiedziałam, że się dowiem.