Pieśń w Sercu Czarownicy

Prolouge: „Przyjacielu? Mam koleżankę?”

Prolog

Pierwszą rzeczą, którą pamiętał, zanim ból uderzył go i przerwał mgłę, w której tonął od lat, były słowa wypowiadane. Najpierw były jego własne słowa, wypowiedziane w takim obrzydzeniu i arogancji, że nie był pewien, czy to naprawdę on je powiedział.

„Ja, Mateusz Frost Stonemaker, odrzucam cię, Aloro Frost Northmountain, jako moją partnerkę!” To był pierwszy przełom w mgle.

Potem, jakby przytłumione, przyszły jej słowa. „Zmieniłam swoje imię w krwawym przysiędze na Alfa Stada, teraz nazywam się Alora Luna Heartsong.” Jej słowa brzmiały pełne bólu.

Mateusz poczuł, jak szok bólu ściska jego serce na dźwięk jej głosu. Matt chciał cofnąć słowa, które zraniły kobietę przed nim, ale zamiast pocieszenia z jego strony, wyszło kolejne odrzucenie. „Ja, Mateusz Frost Stonemaker, odrzucam cię, Aloro Luna Heartsong, jako moją partnerkę!”

Mateusz pomyślał, „Partnerka? Mam partnerkę?”

Inny głos dołączył do jego, ten miał w sobie ryk i było oczywiste, że jest w bólu. „Tak, mamy partnerkę! Szybko, powiedz coś, powiedz jej, że nie chcesz jej odrzucić, jesteśmy kontrolowani!” Głos błagał Mateusza.

Zajęło chwilę, zanim Mateusz zrozumiał, kim był ten głos - to był jego wilk, Ares. Mateusz był wilkołakiem, zdolnym do przemiany z humanoidalnej formy w wilka lub Lycan. Jego humanoidalna forma miała własną osobowość i duszę, tak jak jego wilcza połowa. Byli dwoma duszami dzielącymi jedno ciało, i to, co czuł jeden, czuł też drugi.

Mateusz nie był w stanie zrobić tego, co powiedział mu jego wilk. Coś uniemożliwiało Mateuszowi możliwość uznania swojej partnerki. „Nie mogę! Coś powstrzymuje mnie od mówienia!” Mateusz zawołał w panice do swojego wilka.

Potem przyszły słowa. „Ja, Alora Luna Heartsong, odrzucam cię, Mateuszu Frost Stonemaker, jako moją partnerkę.”

Głos wypowiadający te słowa był spokojny. Jakby odrzucenie przez Mateusza było oczekiwane. „Dlaczego było to oczekiwane?” zapytał wewnętrznie, zanim ból uderzył w niego, powodując, że jego stojąca forma upadła na ziemię. Mateusz wydał mimowolny krzyk bólu, gdy ból uderzył.

Z bólem mgła zniknęła z trzaskiem. Jakby nagle można było słyszeć po byciu głuchym przez jakiś czas. Z trzaskiem przyszło brzmienie uderzenia i jakieś okropne wrzaski. Głos oskarżał inną osobę o próbę kradzieży jej chłopaka.

Mateusz nie zdawał sobie sprawy, że wrzeszcząca jędza odnosiła się do niego, dopóki nie powiedziała. „Powinnaś była po prostu zaakceptować odrzucenie i zatrzymać ból dla siebie.”

Mateusz chciał zatrzymać jędzę, ona wrzeszczała na jego odrzuconą partnerkę. Również, z tego co słyszał, ta jędza była powodem, dla którego został odrzucony przez swoją partnerkę. Mateusz był zbyt słaby z bólu, aby móc wstać z ziemi.

Ale na szczęście były inne głosy, które przyszły na obronę Alory przed jędzą. Wtedy Mateusz był w stanie przypomnieć sobie, kim była jędza i osobą, na którą wrzeszczała.

Jędza była Sarą Frost Northmountain, siostrą Alory, kobiety, która miała być jego partnerką. Ares jęknął wewnątrz Mateusza, zwinięty w swoim miejscu, jego ciało przepełnione bólem odrzucenia. Ares był niezwykle przygnębiony.

Przez ostatnie kilka lat coś zostało nałożone na jego humanoidalną formę, Mateusza, co trzymało go pod kontrolą wrzeszczącej jędzy, Sary. Teraz wydawało się, że zaklęcie zostało złamane, ale nieodwracalne szkody już zostały wyrządzone, stracili swoją partnerkę.

Mateusz w końcu był w stanie wstać, i chociaż wszystko, co chciał zrobić, to rozerwać wrzeszczącą jędzę na kawałki, niestety nie mógł tego zrobić jeszcze. „Zaczynam sobie przypominać rzeczy, Ares.” Mateusz powiedział do swojego wilka.

Ares, mimo bólu i rozpaczy, poczuł nadzieję rosnącą w sobie. ‘Czy zaklęcie jego humanoidalnej formy naprawdę zostało złamane? Czy będą mogli znowu być w synchronizacji?’ Ostrożnie wilk zapytał „Przypominasz sobie jakie rzeczy?”

Mateusz chwycił ramię wrzeszczącej Sary, potem odciągnął jędzę od jej siostry i odszedł, trzy inne kobiety podążały za nimi. Agata, Beata i Laura.

„Przypomniałem sobie dzień, w którym zerwałem z Sarą. Zmusiła mnie do wzięcia małego jedwabnego woreczka z ziołami. Powiedziała, że to magiczny amulet, który odpędzi zło, i powiedziała mi, żebym nosił go zawsze przy sobie w portfelu.”

To był dzień, w którym Ares i Mateusz zostali rozdzieleni, dzień, w którym mgła przejęła Mateusza. „Musi być zaklęcie na tym małym woreczku.” powiedział Ares z rykiem.

„Też tak uważam.” powiedział Matt, patrząc ukradkiem na Sarę, która wyglądała brzydko z twarzą wykrzywioną gniewem.

Sara krzyczała, gdy Matt prowadził ich na pierwszą lekcję tego dnia. „Dlaczego Sara nadal chodziła do szkoły, skoro była o dwa lata starsza od Alory i jego?” zastanawiał się Matt.

„Czarna magia.” powiedział Ares, a te dwa słowa wywołały dreszcz obrzydzenia na plecach Matta.

To zarówno miało sens, jak i nie miało, ale była to jedyna rzecz, którą Matt mógł sobie wyobrazić, że mogłaby go kontrolować do takiego stopnia.

„Jeśli to czarna magia, to skąd Sara mogła ją zdobyć?” zapytał Matt.

„Może dostała ją od tej kobiety, którą nazywała 'Ciocią' wiele lat temu.” odpowiedział Ares.

Sara wciąż atakowała ich uszy wulgarnymi obelgami, aż musiała się od niego oddzielić. Mieli siedzieć w różnych sekcjach areny bitewnej ich liceum. Matt wysłał małe podziękowanie do Bogini Księżyca za małe przysługi.

Matt zmarszczył brwi po tym, jak to zrobił. Dlaczego Bogini Księżyca miałaby się nim przejmować, skoro właśnie złamał tabu i odrzucił partnerkę, którą Bogini go pobłogosławiła. Ból, który go rozdzierał, niemal sprawił, że znowu jęknął na głos. To sprawiło, że Ares zwinął się w sobie.

Matt czuł się tak winny z powodu bólu, przez który przechodził jego wilk, że uważał, iż to wszystko jego wina, że wpadł w pułapkę zastawioną przez Sarę. „Bardzo mi przykro, Aresie, jeśli Bogini kiedykolwiek da nam drugą szansę na partnerkę, obiecuję, że będziemy czcić ziemię, po której stąpa.” powiedział Matt z pełnym emocji głosem.

Ares skinął głową, myśląc, że to właściwe, jego humanoidalna forma nie była winna temu, co się stało. Ta suka była. „Musimy dowiedzieć się, czy Sara zrobiła to trzem dziewczynom, które zawsze jej towarzyszą.” powiedział Ares do Matta.

Matt pomyślał o tym, a potem przeszukał zamglone wspomnienia z ostatnich kilku lat. Jeśli jego wspomnienia były poprawne, te dziewczyny na pewno byłyby pod wpływem zaklęcia Sary. Ich pierwotne osobowości sprawiły, że Matt tak myślał, więc łatwo było mu zgodzić się ze swoim wilkiem.

„Myślę, że masz rację, Aresie.” powiedział do niego Matt ponurym głosem.

Kilka nocy po tym strasznym momencie, Sara zniknęła z Plemienia, a zaledwie kilka dni po jej zniknięciu, Matt miał koszmar. Taki, który sprawił, że wypadł z łóżka na podłogę. Pot był na całym jego ciele, a łzy płynęły po jego twarzy.

Obraz kobiety pokrytej własną krwią i ranami oraz maniakalny śmiech Sary, która wielokrotnie ją raniła, wciąż były świeże w pamięci Matta. Ból ścisnął serce Matta i sprawił, że Ares, który również uczestniczył w koszmarze, jęknął.

W koszmarze był jeszcze jeden głos, męski, błagający Sarę, aby przestała. Ten głos nazywał kobietę „Rain”. „Co to było?” zapytał Matt Aresa przestraszonym głosem.

„Nie wiem.” odpowiedział Ares.

„To było takie realne.” powiedział Matt, przewracając się i leżąc na plecach, nadal na podłodze obok swojego łóżka.

Matt wpatrywał się w sufit. Jedyne światło w pokoju pochodziło od smug księżycowego światła wokół krawędzi zasłon. To nie było dużo, ale wystarczająco, aby wilkołak mógł wyraźnie widzieć wszystko w pokoju.

Matt rozmyślał o śnie, o desperacji, którą czuł, chcąc ocalić kobietę przed Sarą, tylko po to, by poczuć bezsilność, gdy nie mógł. Koszmar wydawał się tak realny, jakby to było coś więcej niż koszmar, jakby to było...

„Może to była wizja od Bogini Księżyca.” powiedział Ares, przerywając tok myśli Matta.

„Też zaczynałem myśleć o tym jako o wizji, ale od Bogini Księżyca? Dlaczego?” zapytał Matt.

„Dlaczego nie?” odparł Ares.

„Dobrze, nawet jeśli wizja była od Bogini, dlaczego wysłała ją do nas?” zapytał Matt Aresa.

„Nie wiem, ale powinniśmy na nie zwracać uwagę.” powiedział Ares, jego ton był poważny.

Ares nie chciał jeszcze wyrazić swoich prawdziwych podejrzeń co do wizji. Nie chciał mieć nadziei, tylko po to, by jego nadzieje zostały zniweczone, gdy jego podejrzenia okażą się fałszywe.

Matt czuł, że Ares nie mówi mu wszystkiego, co myślał, ale potem Matt pomyślał, że Ares miał swoje powody, prawdopodobnie te same, które miał on. Jeśli miał rację, obaj myśleli, że możliwe jest, że kobieta, którą widzieli w wizji... była ich drugą szansą na partnerkę.