Rozdział 1
Nie przestawałam biec, mimo ostrych bóli, które ściskały moje płuca za każdym razem, gdy wdychałam rześkie zimowe powietrze.
Nie mogłam i nigdy bym nie przestała biec... On zamierzał mnie zabić tym razem, wiedziałam to na pewno.
Mimo że znałam te lasy jak własną kieszeń, czułam się jakbym była o mile od jakiejkolwiek drogi czy ludzi, biegnąc w ciemnościach nocy - moje bose stopy ocierały się o szorstkie podłoże lasu.
Moje stopy były na pewno rozerwane na strzępy w tym momencie, ale adrenalina była zbyt wysoka, przez co ledwo czułam cokolwiek w moim obecnym stanie.
Biegłam dalej przez las, podczas gdy moje ciało zaczynało drżeć, chcąc się poddać i powoli zamarznąć w chłodzie nocy.
Kiedy usłyszałam nagły strzał z oddali... to wystarczyło, bym kontynuowała szybkim krokiem.
Musiałam uciec jak najdalej od tego psychopatycznego drania, który mnie ścigał.
Czy kiedykolwiek odważyłabym się nazwać go tak prosto w twarz? Nie. Ale czasami znajdowałam pocieszenie w świadomości, że moja podświadomość nie była tak niespokojna jak prawdziwa ja.
Tym razem na pewno miałam umrzeć.
On zamierzał mnie zabić.
Obwiniał mnie za śmierć mojej matki... torturował mnie za to... ale to, co zrobiłam, było nieuniknione... nie mogłam zmienić wyniku tamtej nocy... ale dzisiejsza noc była jego ostatecznym punktem krytycznym. W momencie, gdy usłyszałam ładowanie pistoletu z dołu, wiedziałam, że muszę uciekać. Dzisiejsza noc była tą, w której zamierzał mnie zabić, i szczerze mówiąc... nawet zastanawiałam się, czy mu na to pozwolić.
Biegłam dalej, bojąc się, że moje życie wkrótce się skończy... Nagle zatrzymałam się, gdy jasny błysk przyciągnął moją uwagę z pobliskiej linii drzew.
Obróciłam się gwałtownie w panice, by zobaczyć, co to było, zanim spotkałam się z dwoma olśniewającymi czerwonymi oczami patrzącymi na mnie z oddali.
Kto, do diabła, ma czerwone oczy? To muszą być jakieś przerażające soczewki kontaktowe... i znaleźć kogoś noszącego kolorowe soczewki w naszym małym wiejskim miasteczku? To musiał być absolutny pierwszy raz.
"K-Kim jesteś?" Zająknęłam się panicznie, obserwując postać wyłaniającą się z drzew, podczas gdy cofałam się lekko.
Miał na sobie pełny czarny garnitur i wyglądał jak biznesmen (nie w dobry sposób... bardziej jak mafijny diler narkotyków, zabójca typu biznesmen).
"Lupin." Oznajmił złowieszczo, przedstawiając się, po czym przechylił głowę, by mnie obejrzeć.
Lupin? Nigdy nie spotkałam ani nie słyszałam o nikim o imieniu Lupin w moim życiu. Na pewno nie był stąd.
"C-Czego chcesz ode mnie?" Zająknęłam się, robiąc kolejny krok w tył, strach ogarniający moje ciało, gdy on uśmiechał się z góry na moje drobne 158 cm wzrostu.
Myśląc o wzroście mojego ojca, ten mężczyzna musiał mieć około 180 cm, co dawało mu pełne prawo patrzeć na mnie z góry.
Byłam bezradna. Głupia, przerażona, bezradna dziewczyna.
Wstydziłam się, jak łatwo się bałam... ale z drugiej strony, ile dziewczyn w moim wieku jest ściganych przez szalonego ojca przez las z bronią (i w międzyczasie wpada na jakiegoś gangstera noszącego soczewki kontaktowe w jasnym czerwonym kolorze)?
"Mogę cię zabrać daleko stąd... daleko od twojego ojca, gdzie nie będzie mógł cię zabić ani skrzywdzić... wszystko, co musisz zrobić, to wziąć moją rękę." Przechylił głowę na drugą stronę, wyciągając do mnie swoją długą, kościstą rękę, podczas gdy patrzyłam na niego szeroko otwartymi oczami, obserwując, jak ostrożnie podchodzi bliżej.
Moje usta otwierały się i zamykały jak ryba wyjęta z wody, patrząc na niego... skąd on wiedział, że mój ojciec chce mnie zabić? Kim on jest? Zna go dobrze? Może to pułapka!
W trakcie moich rozmyślań podskoczyłam prawie na trzy metry w powietrze, gdy usłyszałam dźwięk kolejnego wystrzału - tym razem zdecydowanie zbyt blisko, jak na mój gust.
Dokąd ten człowiek mógłby mnie zabrać? Gdziekolwiek pójdę, mój ojciec i tak mnie znajdzie... Musiałabym uciec do zupełnie innego wszechświata, żeby się od niego uwolnić.
Ale chyba moje życie nie mogłoby się bardziej pogorszyć, jeśli spróbuję? Może ma gdzieś w pobliżu samochód, który mógłby mnie od niego zabrać, a potem mogłabym dotrzeć na komisariat policji? O ile w ogóle potraktowaliby moją historię poważnie.
Ale z drugiej strony, ten człowiek może być totalnym szaleńcem... kto wie, jakie ma wobec mnie zamiary?
"Czas ucieka, człowieku..." Uśmiechnął się, a moje oddechy stały się nieregularne na myśl o mojej obecnej sytuacji.
Zaraz?
Czy on właśnie nazwał mnie człowiekiem? Co za sposób, żeby kogoś tak nazwać? Chyba to nie jest najlepszy moment, żeby zastanawiać się nad jego dziwnym doborem słów...
Nie mogłam przestać myśleć o czasie, który teraz marnuję, stojąc tu jak skończona idiotka, kiedy mogłam już biec. Mogłam już dotrzeć do wioski... Mogłam pójść na policję... ale zamiast tego stoję tu, sparaliżowana strachem, gapiąc się na tego przerażającego nieznajomego.
"Dani... słyszę cię... wiem, że jesteś blisko..." Słyszę śpiewny głos mojego ojca dochodzący z pobliskich drzew, co sprawia, że drżę.
On jest szalony! Nie ma sensu próbować go przekonać. Wszystkie błagania świata nie powstrzymają go przed zabiciem mnie. Nienawidził mnie.
Nie zawaha się przed strzeleniem mi w głowę, kiedy mnie tu znajdzie... Mam około dwadzieścia sekund na ruch, inaczej będę martwa...
"Chwyć moją rękę, a sprawię, że zniknie." Mężczyzna o imieniu Lupin teraz porusza swoimi kościstymi palcami, kusząc mnie, bym ponownie wzięła jego rękę.
Jak mógłby mnie od niego zabrać? Mam około dziesięciu sekund, zanim rozwali nam obu mózgi!
Pot spływał mi z głowy strumieniami, mimo że było zimno jak na śnieg. Byłam kłębkiem nerwów. Nie mogłam myśleć ani o ukryciu się, ani o ucieczce. Byłam sparaliżowana, patrząc na dziwnego mężczyznę przede mną. Nie mogłam się powstrzymać... trzymał mnie w niewoli swoim spojrzeniem...
Mój oddech szybko wydmuchiwał zimny dym, gdy stałam tam, dysząc z desperacji.
"O, tutaj jesteś, ty mała suko! A patrzcie, co my tu mamy... jakiś pieprzony dziwak, który chce cię uratować... Zawsze wiedziałem, że jesteś żałosną dziwką, która pieprzy się z czym popadnie... Nawet różnica wieku mnie nie zaskakuje!" Mój ojciec szydzi, patrząc na nas obu z obrzydzeniem, stukając bokiem strzelby w swoją dłoń.
"Jeśli myślisz, że przez pieprzoną sekundę on mnie powstrzyma przed zakończeniem twojego nędznego życia, Dani, to jesteś tak głupia i naiwna, jak myślałem! Więc pożegnaj się teraz, kochanie... zanim odeślę cię z powrotem do pieprzonego piekła, skąd przyszłaś!" Śmiał się szaleńczo, podnosząc karabin, by go przeładować i przygotować się do ostatniego strzału...
Moje serce biło szybko, a ja czułam się fizycznie chora, widząc, jak mój ojciec przygotowuje broń. Szybko spojrzałam na mężczyznę stojącego obok mnie. Zauważyłam, że wcale nie był przerażony obecnością mojego ojca, nie mówiąc już o jego broni...
Zamiast tego, dziwny mężczyzna o imieniu Lupin powoli skłonił głowę i gestem wskazał na swoją wciąż wyciągniętą rękę, którą ponownie kusił mnie, bym ją wzięła, i tym razem... bez zastanowienia...
Chwyciłam ją.
W tym samym czasie,
widzę, jak mój ojciec pociąga za spust, a kula leci prosto we mnie.
Bang!