Hoofdstuk 6
Nicolette's POV
Ik kreun terwijl ik overeind kom. De pijn in mijn buik was afgenomen en ik voelde me meer ontspannen. Ik keek rond in mijn kamer en zag dat het glas van mijn episode was opgeruimd. Ik kreunde opnieuw en ging weer liggen. Ik draaide me om om te zien hoe laat het was en zag Malcom slapen op de leunstoel. Ik schreeuwde en viel van het bed.
"Beck," riep ik, maar er kwam geen antwoord. Ik keek naar de deur in de verwachting dat die zou openslaan, maar dat gebeurde niet.
"Ik zou niet op hem wachten. Hij heeft opgeruimd en is vertrokken om zijn maatje te zien," zei Malcom. Ik rolde met mijn ogen en trok mijn deken weer op het bed.
"Zijn jullie nu beste vrienden of zo?" spotte ik. Ik begon de deur naar de gang te openen, maar Malcom hield me tegen.
"Wat ben je aan het doen?" vroeg hij me.
"Ik open de deur voor jou zodat je kunt vertrekken," zei ik met een grom. Ik had niet genoeg energie om met hem te vechten en ik wilde zeker niet in dezelfde kamer zijn met een maat die me niet wilde.
"Ik zou me niet wegsturen als ik jou was, lieverd. Mijn aanwezigheid is het enige dat je lichaam en wolf ontspannen houdt," zei hij. Ik gromde toen hij me lieverd noemde.
"Noem me geen lieverd. Mijn naam is-," begon ik met een grom.
"Ik weet wat je naam is, Nicolette," onderbrak hij me. Ik gromde toen hij mijn volledige naam uitsprak.
"Alleen mensen om wie ik geef noemen me Nicolette en jij bent niet een van die mensen. Dus jij, kan vertrekken uit mijn huis," zei ik. Het kon me niet schelen of hij het enige was dat mijn lichaam van ondraaglijke pijn weerhield, hij had al te veel gezien.
"Geef me een reden waarom ik zou moeten vertrekken," zei hij terwijl hij weer op de leunstoel ging zitten. Ik hief mijn hand in de lucht en messen schoten de kamer in. Ik zwaaide de messen naar zijn nek en ze cirkelden om hem heen en bewogen langzaam naar zijn nek.
"Ik ben je geen uitleg verschuldigd. Elke seconde dat je op mijn terrein bent, zullen die messen dichter bij het doden van je komen. Dus vertrek en ga terug naar je verdomde vervangende maat," zei ik met een grom. Ik werd boos.
"Is dit allemaal omdat ik met iemand anders heb geslapen?" vroeg hij terwijl hij probeerde de messen van zijn nek te verwijderen. Ik lachte en rolde met mijn ogen.
"Nee, ik ben niet zo kleinzielig, maar weet je hoeveel pijn mijn wolf voelde toen je haar bedroog?" Ik trok mijn shirt omhoog om de blauwe plekken te onthullen. "Ik ben al 683 jaar oud en nooit heb ik een man mijn maagdelijkheid laten nemen."
"Je wilt me duidelijk niet, dus vertrek voordat ik je afwijs," zei ik. Zijn ogen werden groot en hij liet een dreigende grom horen.
"Je zou het niet durven me af te wijzen," gromde hij.
"Let maar op," zei ik simpelweg. Ik liet de messen vallen, sloeg mijn armen over elkaar en leunde op één been. "Ik, Nicolette Dawn Kn-." Hij sloeg onmiddellijk zijn hand om mijn keel en hield me tegen de muur.
"Je kunt het feit niet accepteren dat je een maat hebt. Je bent bang omdat er eindelijk iets in je leven is veranderd. Je maakt je zorgen omdat er iemand anders zal zijn die je grote roedel leidt," begon ik te zeggen terwijl hij me bleef wurgen. Mijn wolf spinde bij het gevoel van de vonken waar onze huid elkaar raakte, maar ik duwde haar terug.
"Hou je mond," gromt hij terwijl hij zijn handpalm tegen de muur slaat. Ik grijns, genietend van zijn frustratie.
"Je bent bang omdat ik misschien je elk woord negeer. Je bent bang omdat je niet altijd je handvol wolvinnen bij de hand hebt. Je bent bang omdat je altijd naar mij terug moet komen en je kunt me niet afwijzen, want daar ben je ook bang voor."
"HOUD JE MOND," zegt hij. Hij sloeg zijn vuist tegen de muur, maar ik ving hem snel op voordat hij erdoorheen kon slaan.
"Mijn moeder vertelde me altijd hoe geweldig het zou zijn als ik mijn partner zou vinden. Ze vertelde me altijd prachtige verhalen over toen ze mijn vader ontmoette," begon ik te zeggen. "Als ze hier nog was en ik haar over dit moment vertelde, zou ze je castreren."
"Je bent waardeloos," zegt hij langzaam. "Ik heb liever Morgan als mijn Luna. De wolvin die ik eerder heb geneukt," zegt hij met een grijns. Ik ga niet liegen, maar ik voelde het zelfvertrouwen van mijn wolf afbrokkelen.
"Je zei dat je haar liever als Luna had. Niet als partner. Dat betekent dat ze gebreken heeft, maar wie niet? Ik kan voelen dat je wolf naar mij verlangt. Jouw gebrek is je woede en het feit dat je niet weet hoe je je wolf moet beheersen," lach ik. "Je houdt er niet van om dingen niet te weten en ik ben een mysterie voor je."
"En dat blijft zo," grom ik. Ik zwaaide met mijn hand en sprak snel een spreuk uit. Terwijl mijn ogen blauw oplichtten, werd de barrière gemaakt zodat alleen ik mijn huis kon zien. Ik zag hem achteruit struikelen in het gras. Hij liet een brul horen. Hij kon me niet meer zien en dat zou zo blijven.
Hij zwaaide met zijn hand in de lucht, op zoek naar enig bewijs van onze ontmoeting, maar zijn lichaam ging gewoon door de muren heen. Ik sprak nog een spreuk uit zodat ik kon zien wat hij zag. Hij dwaalde nog wat meer door het veld. Ik staarde verlangend naar hem.
Ik leef al heel lang. Ik wist nooit dat ik in staat was om een partner te vinden. Een partner vinden was altijd een droom van mij sinds ik klein was, maar na meer dan 500 jaar zonder er een te vinden, gaf ik het op.
De gedachte was altijd in mijn achterhoofd. De gedachte werd eindelijk werkelijkheid en ik kreeg de slechtste hand kaarten gedeeld. Mijn familie werd vermoord en ik word over de hele wereld opgejaagd. Het enige goede is dat niemand mijn gezicht kent. Wat als hij onthult wat ik ben?
Ik betwijfel het. Hij kan niet eens uitvogelen hoe hij me weer kan vinden.
Later die avond voelde ik dezelfde pijn. De pijn van zijn ontrouw. Ik snikte terwijl ik mijn buik vasthield. De blauwe plekken rond mijn buik waren erger dan voorheen. Ze waren donkerder en gevoeliger.
Ik snik en veeg mijn tranen weg en ga naar mijn koelkast. Ik open de onderste lade en zie een briefje bovenop bijgevulde bloedzakken.
"Het spijt me dat ik moest vertrekken. Er was gedoe in mijn coven en ik moest naar Lucy. Voordat ik vertrok, vulde ik je bloedzakken bij. Toen ik vertrok was Malcom er niet, maar ik weet niet of hij is teruggekomen.
-Beck"
Ik zucht en pak een rietje en prik in een van de bloedzakken. Als Malcom terugkomt, ga ik zijn leven tot een hel maken.