Verdorie, Mijn Kind is de Erfgenaam van de Miljardair Baas!

Hoofdstuk 7 Het wetsvoorstel

Malcolm Diaz, als administratief manager, greep streng in en berispte enkele spottende collega's: "Wat is er mis met jullie? Hoe kunnen jullie een nieuwe collega zo behandelen? Ze is onze collega, dus laten we niet op de zwakke plekken slaan."

"Ja, sorry." Sadie's collega's verontschuldigden zich snel, maar Sadie kon de ongemakkelijke sfeer in de privéruimte niet van zich afschudden. Ze greep haar tas en rende naar de deur, op zoek naar de verlossing van frisse lucht.

Helaas volgde Samuel haar naar buiten, zijn roofzuchtige grijns verscheen veel te snel. "Kun je de hitte nu al niet aan? Hoe ben je van plan hier te overleven?" Zijn toon was spottend, zijn ogen glinsterden van amusement.

"Samuel, je doet dit expres, nietwaar?" Sadie barstte eindelijk los, haar ogen flitsten van woede. "Je wilt me gewoon hier houden om wraak op me te nemen!"

Samuels grijns werd breder. "Ja, dit is nog maar het begin. Trouwens, ik heb voor 30.000 euro aan drankjes besteld. Vergeet niet de rekening te betalen."

Dertigduizend euro?! Sadie voelde alsof de grond onder haar voeten wegzakte. Ze kon op dit moment nauwelijks drie euro missen!

"Geen geld, hè?" Samuel leunde dichter naar haar toe, zijn stem druipend van kwaadaardigheid. "Je kunt me smeken. Breng één nacht met me door, en ik betaal de rekening. Bovendien, als je mij aan je zijde hebt, zal niemand op het bedrijf het in zijn hoofd halen om je lastig te vallen."

Voordat Samuel zijn zin kon afmaken, sloeg Sadie hem, haar tanden op elkaar geklemd van woede, "Schaamteloze!"

Samuel wreef over zijn gezicht, een verwrongen glimlach verspreidde zich over zijn lippen. "Je hand is zo zacht."

"Walgelijke!" spuugde Sadie, terwijl de woede in haar borrelde.

"Als je de rekening vanavond niet betaalt, wordt het moeilijk voor je om bij het bedrijf te blijven. De hele afdeling zal je verachten en buitensluiten," riep Samuel haar na, "Wil je deze baan echt verliezen?"

Natuurlijk niet. Deze baan was cruciaal, maar hoe kon ze in hemelsnaam een rekening van 30.000 euro betalen? Sadie probeerde haar opkomende paniek te kalmeren, maar de luide muziek en het geroezemoes in de bar versterkten haar groeiende gevoel van beklemming.

Terwijl ze door de schemerige zaak dwaalde, viel haar oog op een bekend figuur. Die lange, imponerende aanwezigheid, gemarkeerd door een opvallende tatoeage, deed haar hart een slag overslaan. De mannelijke escort van vier jaar geleden, de man die haar leven op zijn kop had gezet, stond recht voor haar!

"Het is hem!" riep Sadie uit. Haar hart stroomde over van opwinding en woede, alsof al haar emoties op dat moment explodeerden. Ze was helemaal klaar om hem te confronteren en hem de waarheid te vertellen.

"Stop!" schreeuwde ze, terwijl ze door de menigte probeerde te duwen naar die figuur.

Echter, net toen ze dichtbij was, omringden bodyguards haar snel en blokkeerden haar weg. Sadie was woedend, worstelend om door hun bescherming heen te breken, maar de kracht van de bodyguards overtrof haar verwachtingen ver.

"Mevrouw, kalmeer alstublieft," adviseerde een van de bodyguards zacht, zijn ogen toonden hulpeloosheid.

Micah hoorde Sadie's schreeuw en draaide zich iets om, onthullend zijn gemaskerde gezicht.

Het masker bedekte de helft van zijn gezicht, waardoor zijn koude, dunne lippen en een paar diepe ogen met koude en mysterieuze pupillen zichtbaar waren.

Aan de rechterkant van zijn masker straalde een uitgeholde gouden vlam symbool een wilde en onderdrukkende aura uit.

Sadie's hart trilde terwijl ze hem ongelovig aankeek. Herinneringen van vier jaar geleden kwamen terug. Hoewel het masker een deel van zijn gezicht bedekte, voelden die diepe ogen nog steeds vertrouwd aan.

"Wie ben jij?" Zijn stem, laag en helder, droeg een vleugje verrassing.

Sadie's emoties waren een wervelwind van woede en verdriet. De man die haar leven op zijn kop had gezet leek haar vergeten te zijn. Woede en pijn verweefden zich. Ze wilde naar voren stormen en hem vragen waarom hij toen verdween, maar de bodyguards hielden haar stevig vast. Micah fronste lichtjes bij het zien van het tafereel en gebaarde de bodyguards om terug te stappen.

De aura van de man was te sterk. Bang om hem te verwarren, vroeg Sadie opnieuw: "Vier jaar geleden was ik in de privéruimte van K13. Mijn vriend belde jou om me gezelschap te houden, en we eindigden in het Cloud Hotel. Was jij dat?"

Micah's blik bleef op haar rusten, en uiteindelijk vestigde hij zich een paar centimeter onder haar sleutelbeen. "Je hebt daar een moedervlek."

Er was geen twijfel mogelijk—het was hem.