Verdorie, Mijn Kind is de Erfgenaam van de Miljardair Baas!

Hoofdstuk 6 Elevator Terror

Na het werk was Sadie nog steeds druk bezig met het organiseren van haar materialen. Haar collega's waren al naar beneden gegaan, waardoor ze alleen in het kantoor achterbleef. Ze was in het geheim nerveus en wilde haar werk snel afmaken om geen slechte indruk op haar collega's achter te laten.

"Schiet op, Sadie, hou ons niet te lang aan het wachten!" riep een collega vanaf de deur.

"Bijna klaar!" antwoordde Sadie, terwijl ze probeerde haar handelingen te versnellen. Ze wist dat de tijd voor niemand wachtte en dat ze snel klaar moest zijn om naar de bijeenkomst voor nieuwe medewerkers te gaan.

Nadat ze het laatste document had georganiseerd, verliet Sadie haastig het kantoor en rende richting de lift. Zo in beslag genomen door haar werk, merkte ze niet dat ze de privé-lift van de directeur was binnengestapt.

"Dit is de privé-lift van de directeur. Verlaat deze lift alsjeblieft," snauwde de beveiliger.

"Huh?" Voordat Sadie kon reageren, keek Micah, die in de lift stond, haar aan, en de beveiliger begreep meteen en stopte zijn actie.

"Sorry, ik had het niet door," stamelde Sadie, haar stem trilde lichtjes. Maar de liftdeuren waren al aan het sluiten, en het was te laat om eruit te stappen, zelfs als ze dat wilde.

Micah draaide zijn hoofd een beetje, zijn blik scherp als een mes, alsof hij haar aan het bestuderen was.

Micah's blik voelde als naalden in haar rug, maar herinnerend aan de houding van de medewerkers tegenover hem in de ochtend, durfde Sadie hem niet aan te kijken en staarde alleen maar recht vooruit naar de veranderende cijfers op de muur.

Terwijl de lift langzaam afdaalde, werd Sadie's stemming zwaarder. Ze voelde bijna de spanning in de lucht. Ze probeerde kalm te blijven, maar haar innerlijke angst was moeilijk te verbergen. Ze bad stilletjes dat dit moment snel voorbij zou gaan.

De lift bereikte eindelijk de begane grond, en toen de deuren opengingen, haastte Sadie zich bijna naar buiten. Haar stappen waren gehaast, en ze wilde de benauwende ruimte onmiddellijk verlaten.

Haar hart was in chaos, en ze merkte niet eens de grond voor zich op. Net toen ze op het punt stond te vallen, probeerde Sadie zichzelf te stabiliseren, maar ze overschatte haar evenwicht—Ze viel plat op de grond als een kikker!

Er was een commotie buiten de deur, en een groep medewerkers uit de gewone lift hapte naar adem, sommigen bedekten hun mond om hun lach te onderdrukken.

Micah was lichtelijk verbaasd, een vage glimlach van amusement verscheen op zijn lippen.

Sadie voelde haar gezicht warm worden, haar hart nog meer in de war. Ze stond snel op, durfde haar hoofd niet op te tillen, en rende weg, wensend dat ze een plek kon vinden om zich te verstoppen. Ze dacht bij zichzelf: 'Hoe gênant, mezelf voor schut zetten voor de directeur. Zal hij me ontslaan?'

Micah keek naar Sadie's vluchtende figuur en draaide zich naar zijn assistent, "Check haar achtergrond." De assistent knikte onmiddellijk en haalde snel zijn telefoon tevoorschijn om Sadie's achtergrondinformatie op te zoeken. Micah's blik bleef op de liftdeur gericht, ogenschijnlijk diep in gedachten.

Even later draaide de assistent zich terug en rapporteerde respectvol, "Meneer Clemens, zij is degene die Darian Torres vandaag uit de menigte heeft gehaald. Ze heeft vandaag haar inwerkprocedures afgerond en werkt als secretaresse op de dertiende verdieping. Haar naam is Sadie."

Sadie had gedacht dat het zogenaamde welkomstfeestje een diner in een restaurant zou zijn, maar het bleek een avondje drinken in een nachtclub te zijn. Tot haar ergernis was Samuel er ook. Ze klaagde inwendig, 'Waarom is de HR-afdeling betrokken bij de bijeenkomst van de administratieafdeling?' Ze was ontevreden, maar met haar collega's om zich heen kon ze Samuel niet wegsturen.

Toen Sadie de bar binnenliep, werd ze begroet door levendige muziek, flitsende lichten en een bruisende sfeer. De tafel stond al vol met dure drankjes, bijna de hele oppervlakte bedekkend.

"Meneer Brown, is het niet wat overdreven om zoveel drankjes te bestellen?" vroeg een collega. "We hebben gewoon een bijeenkomst; er is geen behoefte aan zoveel luxe."

Samuel gaf er echter niets om en een minachtende glimlach speelde om zijn lippen. Hij zei veelbetekenend, "Waarom niet? Sadie is een rijkeluisdochter; zij kan elke drank aan."

Bij deze woorden wisselden de omringende collega's blikken uit, verrassing en nieuwsgierigheid flitsten in hun ogen. Sadie's hart trok samen, ze voelde onraad.

"Edmond, de rijkste man van Amsterdam, en zij is zijn dochter, je moet wel van hem gehoord hebben, toch?" ging Samuel verder, zijn toon licht provocerend. "Niet alleen deze paar flessen. Ze kan de hele rekening betalen!"

"Bedoel je die Edmond die vier jaar geleden van een gebouw sprong?" realiseerde een mannelijke collega zich plotseling en mompelde, "Geen wonder dat Sadie's naam bekend klonk."

"Ik denk dat ik dat nieuws toen heb gezien. Ze zeiden dat de jonge dame van de Roth-familie door haar verloofde was gedumpt en naar een nachtclub ging om een mannelijke escort te zoeken. Is dat waar?" begon een collega te vragen, nieuwsgierigheid en onderzoekend in hun toon.

Sadie's gezicht werd onmiddellijk bleek, een golf van schaamte en woede borrelde in haar op. De gebeurtenissen van vier jaar geleden kwamen weer naar boven en ze worstelde om haar ongemak te verbergen, maar vond geen plek om zich te verstoppen. Ze kon het niet langer aanhoren en stond op om te vertrekken.