Verdorie, Mijn Kind is de Erfgenaam van de Miljardair Baas!

Hoofdstuk 4 Moeilijkheden

Sadie en Brenda brachten haastig de drie kinderen naar de nieuwe kleuterschool. Ze had snel een baan nodig om een betere toekomst voor haar kinderen te verzekeren. Ze herhaalde stilletjes tegen zichzelf: 'Deze keer moet ik slagen.'

"Mevrouw Roth, maak je geen zorgen, het interview van vandaag zal goed verlopen," verzekerde Brenda haar, ogen vol aanmoediging.

"Dank je, Brenda. Ik zal mijn best doen," glimlachte Sadie lichtjes, maar ze kon haar nervositeit niet verbergen. De afgelopen dagen had Sadie vijfendertig cv's verstuurd en bij zeventien bedrijven gesolliciteerd, alleen om ter plekke afgewezen te worden of te horen dat ze op verdere berichtgeving moest wachten.

Ze had slechts één succesvolle oproep ontvangen, en dat was voor het interview van vandaag bij VIC Group.

Toen Sadie het gebouw binnenstapte, mengden anticipatie en angst zich in haar. Waarom zou een groot bedrijf als VIC Group geïnteresseerd zijn in iemand zoals zij? Bezat ze misschien een buitengewone gave waar ze zich niet van bewust was?

Haar opwinding veranderde snel in teleurstelling toen ze de HR-afdeling binnenliep en Samuel Brown daar zag zitten met een grijns op zijn gezicht.

"Lang niet gezien, mevrouw Roth!" begroette Samuel haar, zijn ogen gleden over haar met nauwelijks verholen minachting. "Je bent geen spat veranderd in al die jaren. Nog steeds even mooi!"

"Samuel, mijn vader heeft je jaren geleden uit de Roth Group gezet en je verboden ooit nog een voet in Rotterdam te zetten. Hoe durf je terug te komen?" zei Sadie ijskoud. Ze herinnerde zich hem goed. Samuel was ooit vice-president van de Roth Group, maar nadat hij ongepaste avances naar haar had gemaakt, had Edmond hem eruit gegooid. Ze had nooit verwacht hem hier vier jaar later weer te zien.

"De familie Roth is allang gevallen. Denk je nog steeds dat je het prinsesje van de familie Roth bent?" sneerde Samuel, leunend achterover in zijn stoel met een air van zelfgenoegzaamheid. "Je bent niets meer. Zelfs deze baan is een liefdadigheid van mij!"

Een golf van woede steeg op in Sadie. Zonder een woord meer te zeggen, draaide ze zich om en liep weg. Ze zou zijn walgelijke opmerkingen niet met een reactie vereren.

"Sadie, dit is je laatste kans. Loop die deur uit, en ik garandeer je dat je nooit meer een baan in Rotterdam zult vinden, tenzij je als sekswerker wilt werken!" waarschuwde Samuel.

Zijn woorden sloegen in als een klap. Tranen prikten in haar ogen, maar ze knipperde ze weg. Ze zou nooit haar waardigheid verkopen. Met opgeheven hoofd liep ze de HR-afdeling uit, haar vastberadenheid alleen maar versterkt.

Net toen ze de ingang van het gebouw bereikte, hoorde ze een commotie. Een menigte had zich langs de weg verzameld, blijkbaar vanwege een incident. Nieuwsgierig liep ze erheen en zag een man die zich voorbereidde om zichzelf in brand te steken.

De middelbare man was doordrenkt van benzine, hield een aansteker vast, zijn uitdrukking zowel krankzinnig als wanhopig. Zijn stem weerklonk in de lucht: "Ik wil Micah zien! Hij moet verantwoording afleggen voor de dood van mijn vader!"

Mensen om hem heen deinsden terug terwijl bodyguards probeerden hem te kalmeren, "Blijf kalm! We kunnen hier over praten. Je hoeft dit niet te doen."

Maar de emoties van de man werden alleen maar intenser, zijn ogen brandden van haat. Hij blafte: "Kalm? Hij heeft me van de ene op de andere dag geruïneerd voor een kleine overtreding. Hoe kan ik kalm blijven?"

Sadie's hart kromp samen en Edmond's zelfmoord flitste plotseling door haar gedachten. Was de dood van haar vader echt zelfmoord, of was hij gedwongen?

Op dat moment stopte een glanzende auto, en de menigte viel onmiddellijk stil. Sadie spande zich in om te zien wie er in de auto zat, haar nieuwsgierigheid gewekt over de man in de auto. Ze ving een glimp op van Micah - een donkere, imposante figuur met een uitdrukking zo koud als ijs.

Micah's blik boorde zich in de gekke man. Hij zei niets maar gaf een teken aan zijn chauffeur met een kleine handbeweging. De chauffeur reageerde onmiddellijk, startte de auto en reed recht op de man af.

De man was verbluft, zijn gezicht een mengeling van wanhoop en woede, de aansteker in zijn hand bijna glijdend. Realiserend wat hem te wachten stond, flitste er een angstige blik door zijn ogen.

De menigte hapte naar adem, iedereen stond bevroren op hun plek. Sadie's hart bonkte, niet in staat de wreedheid die zich voor haar ogen ontvouwde te bevatten.

"Nee!" riep Sadie uit, haar stem doorbrak de spanning. Zonder na te denken rende ze naar voren, greep de arm van de man in een poging hem weg te trekken. "Ga uit de weg!"

"Wat doe je?" schreeuwden de bodyguards, terwijl ze probeerden haar te grijpen.

Sadie negeerde hen, haar gedachten gefocust op één ding: Ze kon niet toestaan dat iemand op deze manier stierf, ongeacht wat hij had gedaan. Edmond was al vertrokken vanwege een donkere schaduw, en ze wilde niet zien dat iemand anders verteerd werd door wanhoop.

Micah keek vanuit de auto, zijn diepe blik viel op Sadie's gezicht, een complexe emotie flitste door zijn ogen.