Verdorie, Mijn Kind is de Erfgenaam van de Miljardair Baas!

Hoofdstuk 2 Het auto-ongeluk

Sadie kon haar ogen nauwelijks geloven.

Vier jaar geleden was ze naar het bedrijf van haar vader gehaast nadat ze had gehoord over zijn faillissement en auto-ongeluk. Vervolgens had de rijkste man van Nederland, Edmond Roth, zelfmoord gepleegd. Het schandaal van Miss Roth die gedumpt werd en de nacht doorbracht met een mannelijke escort, had zich als een lopend vuurtje verspreid en haar het gesprek van de dag gemaakt.

Vluchtend naar het platteland, ontdekte ze een paar maanden later dat ze zwanger was. In een armoedige plattelandskliniek beviel ze van twee jongens en een meisje—haar drie kostbare kinderen.

Het zien van de stoet auto's roerde iets in haar. Toen de auto's verschenen, begon haar hart sneller te kloppen en liet ze zichzelf een sprankje hoop toe. "Brenda, kijk! Die auto—dat is Ronan Potter's!" Haar glimlach verhelderde even.

Brenda, hijgend en rood aangelopen, draaide zich om en keek, opgelucht. "Je hebt gelijk, mevrouw Roth. Meneer Potter moet gedwongen zijn geweest om de verloving te verbreken. Nu is hij gekomen om je terug te halen."

Echter, de lijfwachten negeerden Sadie, en haar glimlach bevroor geleidelijk, een vaag gevoel van onbehagen steeg in haar hart.

Ze zag een goedgeklede vrouw elegant overkomen. Sadie zag haar gezicht en was verbluft—het was Leah White! "Leah... Ronan, hebben zij...?" mompelde Sadie tegen zichzelf, een vleugje teleurstelling flitste in haar ogen.

Leah, gekleed in designerkleding, zag er verfijnder uit dan vier jaar geleden. Naast haar stond een jongetje, Billy Potter, ongeveer even oud als Sadie's drie kinderen.

"Mevrouw Potter, meneer Potter, alstublieft!" begroette de lijfwacht hen enthousiast.

"Ugh, nooit meer de trein nemen. Het is vies, vol met laag volk," mompelde Leah, haar neus bedekkend met een zakdoekje.

"Ja, als het niet voor het weer was, zou meneer Ronan Potter nooit hebben toegestaan dat u en meneer Billy Potter zouden lijden," legde een lijfwacht uit.

Omringd door lijfwachten leidde Leah Billy naar de luxe auto. De moeder en zoon waren zeer arrogant, keken niemand anders aan en merkten Sadie in de menigte niet op.

"Wat is er aan de hand?" herkende Brenda Leah en riep uit, "Was dat mevrouw White? Is ze getrouwd met meneer Potter?"

Sadie's hart zonk. De geluiden voor haar vervaagden geleidelijk, en het enige wat ze kon horen was het hevige kloppen van haar hart. Ze herinnerde zich nog steeds hoe Ronan haar vasthield en beloofde haar voor altijd lief te hebben. Maar nu was Ronan echt met Leah, en zelfs hun zoon was zo gegroeid.

Sadie stond daar, haar ogen leeg, haar hart vol bitterheid. Toen haar drie kinderen de nood van hun moeder zagen, omringden ze haar. "Mama is in orde," verzekerde ze hen, terwijl ze haar ogen afveegde en hen stevig omhelsde.

"Mama, wees niet verdrietig," zei Noah, haar oudste. "Als ik groot ben, koop ik een luxe auto voor je zodat je niet zo hard hoeft te werken." Nathan, altijd de beschermer, hief een klein vuistje. "Mama, ik sla iedereen die je pest!" En kleine Mia, die zachtjes haar gezicht tegen Sadie's wreef, mompelde simpelweg, "Mama, niet huilen."

"Niet huilen!" echoode een kleine groene papegaai die uit Mia's zak tevoorschijn kwam, zijn hoofd nieuwsgierig schuin houdend.

"Goed, mama huilt niet," Sadie haalde diep adem en glimlachte. "Kom op, laten we naar huis gaan."

"Naar huis!" riepen de kinderen in koor. Een taxi arriveerde en ze stapten in, Sadie's hart nog steeds zwaar.

Hun chauffeur, een beetje roekeloos, trapte het gaspedaal hard in en scheurde door het verkeer. Het vrolijke geklets van de kinderen op de achterbank deed weinig om haar spanning te verlichten. Toen ze een rood licht naderden, remde hij niet af maar probeerde gevaarlijk in te halen.

"Hé, langzamer!" riep Sadie, haar alarmen sloegen op hol. Maar de taxichauffeur negeerde haar en versnelde in plaats daarvan. In een angstaanjagende waas botste de auto tegen een Rolls-Royce die langs de weg geparkeerd stond.