Hoofdstuk 6 Het plattelandsmeisje komt naar de stad
Sarah's POV
De oprijlaan strekte zich uit als een landingsbaan, vol met allerlei luxe auto’s. Mensen in chique outfits, pratend in verschillende talen, wandelden rond.
Aan het einde van de oprijlaan stond een gigantisch landhuis in Georgische stijl. Het gebouw was versierd met enorme grijze en witte stenen, gladde Romeinse zuilen en Griekse reliëfs, waardoor het zowel groots als elegant oogde, en een historische sfeer uitstraalde.
Ik trok mijn rok op en liep naar de hoofdingang. Aan weerszijden van de oprijlaan lagen perfect onderhouden Franse tuinen. Op een groot gazon was een weelderige bruiloftsopstelling in volle gang, overal roze rozen.
Ik rolde met mijn ogen. Julia en haar eindeloze meisjesdromen. Aan een kant van het gazon was een groot meer met een podium aan de oever. Een band in zwarte smokings maakte zich klaar.
Aan de andere kant van het meer leek het wel een boerderij. Ik ging op mijn tenen staan en hield mijn hand boven mijn ogen om beter te kunnen kijken.
Uit het niets klonk er een stem naast me. "Dat is een wijngaard! Zin om wat topwijn te proeven?"
Geschrokken draaide ik me om en keek recht in de ogen van een jonge man, misschien 24. Zijn diepblauwe ogen twinkelden naar me. Hij had lange wimpers en een klein krullend baardje op zijn kin. Lang en slank, droeg hij een op maat gemaakt pak.
Ik keek om me heen om zeker te weten dat hij tegen mij praatte.
"Ken je deze plek goed?" vroeg ik.
Hij knikte. "De bruiloft begint pas over minstens een uur."
Ik haalde mijn telefoon tevoorschijn om te kijken of ik berichten van Julia had.
"Oké, ik ga mee," zei ik. Niemand kende mij hier toch.
Ik trok mijn rok op en rende achter hem aan het enorme gebouw in.
Deze plek leek wel een kasteel, zo overdreven luxe dat ik het nauwelijks kon bevatten. Het was te veel.
Maar de jongen stopte niet om me een rondleiding te geven, hij bleef me maar aansporen om door te lopen.
Ik had geen tijd om rond te kijken, ik volgde hem helemaal naar de kelder. Hij duwde een zware houten deur open en leidde me een schemerige wijnkelder in, gevuld met de rijke geur van wijn.
"Wat voor wijn drink je graag?" vroeg hij, terwijl hij door de rijen wijnrekken liep.
Hoe moest ik dat weten? Ik kon me geen wijn veroorloven.
"Geen idee. Jij kiest maar."
Hij pakte een fles en hield die voor mijn gezicht. "Vol artistieke flair, mysterieus, met een lange nasmaak. Net als jij."
Ik grinnikte om het plotselinge compliment en keek naar de fles, Chateau Mouton!
Deze wijn was beroemd; ik kon hem niet niet herkennen.
"Deze wijn is super duur; ik zou hem niet moeten drinken," weigerde ik meteen.
Hij keek terug naar de wijnkelder. "Hier is dat geen probleem."
"Tenminste, we zouden toestemming van de eigenaar moeten krijgen," zei ik ongemakkelijk.
Hoewel ik de dochter van de gastvrouw was en mezelf technisch gezien de eigenaar kon noemen, durfde ik dat niet. Hij dacht waarschijnlijk dat ik gewoon een familielid van een gast was, misschien was hij de zoon van een gast, een beetje een onruststoker.
"Niet nodig! Ik ben de eigenaar!" zei hij, terwijl hij de fles al opende!
Ik hapte naar adem. Deze wijn, als ik het me goed herinnerde, kostte minstens duizend euro! En deze brutale jongen leek een grap te maken!
Toen ik het wijnglas zag dat hij me aanreikte, was mijn eerste instinct om weg te rennen, dus wuifde ik met mijn hand om te weigeren.
Hij keek verrast, kantelde toen nonchalant zijn hoofd naar achteren en dronk het in één teug leeg, roepend, "Wauw, het is geweldig! Kom op, drink op!"
Ik deed een paar stappen achteruit, klaar om weg te rennen. Ik wilde niet betrapt worden op stelen door de eigenaar, vooral omdat mijn belangrijkste taak vandaag was om Julia's waardigheid intact te houden.
Op dat moment zwaaide de deur van de wijnkelder open! Mijn gezicht werd lijkbleek.
Een enorme kerel met een gezicht vol vet stond daar! Hij droeg ook een zwart smoking, zo strak dat de knopen op barsten stonden.
Oh nee! Hoe ging ik dit uitleggen?!
De nieuwkomer boog plotseling respectvol naar de jonge man en zei: "Meneer Antonio Caposta, uw vader zoekt u overal. De bruiloft staat op het punt te beginnen!"
Was deze man de butler?
"Zo snel? Ik heb nog niet genoeg gehad." De jonge man, nu bekend als Antonio, sprong van een eikenhouten vat.
"Kom op, mevrouw. Het is tijd voor de bruiloft," zei hij nonchalant.
"Meneer Caposta? Bent u van de Caposta-familie?" vroeg ik.
Antonio trok een wenkbrauw op. "Wat denk je? Verrast?!"
Dus we waren stiefbroers en -zussen! Ik kon het niet laten te lachen en zei mysterieus: "Heel verrast."
Ik dacht bij mezelf: 'Later, als je ontdekt dat ik je zus ben, zul je waarschijnlijk nog meer verrast zijn.'
De grote man draaide zich om en vertrok, en ik greep de Chateau Mouton-fles en nam twee grote slokken rechtstreeks eruit. Het was zeker duizend euro waard.
De bruiloft kwam niet echt op gang.
Het grasveld stond vol met mensen die Italiaans spraken. Antonio werd weggevoerd, maar niet voordat hij me een kushandje toewierp.
Typisch Italiaans.
Ik stond aan de rand van de menigte met een cocktail in de hand, en keek koel naar iedereen.
Dit was niet zomaar een bruiloft; het was een momentopname van de bovenlaag van de Amerikaanse samenleving, vooral de Italiaanse immigrantengemeenschap. Duidelijk, iedereen was vreemden, maar ze mengden zich enthousiast, herinnerden zich de goede oude tijd en genoten van lang verloren vriendschappen.
Op dat moment begonnen twee dronken middelbare mannen in de buurt over de Caposta-familie te praten, in het Engels!
Ik schoof stilletjes dichterbij, in de hoop wat vuil te horen over mijn toekomstige stiefvader.
"Ik hoorde dat oude Caposta zijn oudste zoon uit New York heeft teruggeroepen om de familiebedrijven te beheren. Heb je hem ontmoet?"
"Nee, ik hoorde dat hij altijd in New York studeerde en later de jongste professor aan de business school werd."
"De Caposta-familie heeft eigenlijk een leraar? Dat is verrassend, het trainen van moordenaars zou logischer zijn."
Mijn hart zonk. Wat was er met de Caposta-familie aan de hand?
Maffia? Ik dacht aan bloed, wapens, en drugs.
Die gewelddadige gangsterfilms begonnen in mijn hoofd af te spelen.
"Praat zachter." De spreker maakte een sussend gebaar. "De chef van Los Angeles is ook hier voor de bruiloft vandaag."
De andere man leek het te begrijpen en knikte.
"Oude Caposta is een slimme man. Hij heeft niet alleen genoeg geld, maar ook genoeg vooruitziendheid. Ik hoorde dat hij legaal wil gaan, dus heeft hij zijn oudste zoon hiervoor opgeleid."
"Serieus? Is de oudste zoon de toekomstige erfgenaam van de Caposta-familie?"
"Wie weet? Oude Caposta heeft meer dan een paar kinderen," De man spreidde beide handen uit, vingers wijd. "De tweede zoon, die hem momenteel helpt met het bedrijf, is meedogenloos, slim en sluw."
Hij verlaagde zijn stem en vervolgde: "Ik hoorde dat de Kingpin van de Ghosts-bende, Marc, doodgeschoten werd in het bed van een vrouw op de eerste dag dat de tweede zoon terug was in Los Angeles."
Ik kon niet anders dan rillen. Wat voor soort echtgenoot had Julia voor zichzelf gevonden?!
"Ik hoorde dat oude Caposta een zeer geliefde dochter heeft?"
"Ik denk dat ik haar net zag. Zeer mooi, waarschijnlijk ook slim, lijkt Marta te heten? Ik hoorde dat ze in Europa woonde met haar moeder en onlangs afstudeerde aan een Europese business school."
Deze man leek uit te kijken naar een goed schouwspel toen hij zei: "Zijn alle drie de kandidaten van de Caposta-familie hier? Ik vraag me af wie er als winnaar uit de bus komt."
"Het drama van de Caposta-familie is nog maar net begonnen."