Wanneer een Miljardair Valt voor een Surrogaatmoeder

Hoofdstuk 9

'Dit verdomde instinct,' vloekte Fiona in zichzelf.

Ze had het telefoontje gewoon kunnen negeren.

Fiona fronste. "Meneer Solomon, wat heeft u nodig?"

"Ik heb hoofdpijn," zei Darwin.

Hij had chronische hoofdpijn, wat een nasleep van een auto-ongeluk zou zijn.

Fiona vroeg: "Is juffrouw Robbins daar? Geef de telefoon aan haar..."

Darwin beval: "Jij komt haar lesgeven."

Fiona zuchtte, denkend dat dit inderdaad deel uitmaakte van het overdrachtsproces.

Aangezien Bella daar was, maakte ze zich geen zorgen dat Darwin iets zou doen.

In kamer 1899 had Darwin zijn stropdas losgemaakt en twee knopen van zijn overhemd geopend.

Hij lag half op de bank, zijn lange benen gebogen, zijn gezicht zo bleek als papier.

Luisterend naar Bella's onophoudelijke geroddel over Fiona, voelde hij zijn hoofdpijn erger worden.

"Bella, hou op met slim doen in mijn bijzijn." Hij opende zijn ogen, zijn pupillen koud en vol waarschuwing. "Anders vervang ik je snel."

Bella huiverde, niet durvend verder te discussiëren.

Op dat moment ging de deurbel.

Bella ging de deur openen, maar haar gezicht betrok toen ze Fiona zag. Maar ze durfde niets uit te lokken in het bijzijn van Darwin.

Fiona negeerde haar en liep rechtstreeks naar binnen.

Toen ze Darwin's bleke gezicht zag, zijn lippen zonder kleur, fronste ze instinctief. "Meneer Solomon, heeft u uw medicijnen niet bij u?"

"Nee, geef me een massage." Darwin's stem was zwakker dan normaal, zonder zijn gebruikelijke kilheid en druk.

Hij klonk zelfs een beetje zielig en gekwetst.

Fiona ging hulpeloos naast Darwin zitten.

Darwin hief zijn hoofd op, rustend op haar schoot, zoals hij gewend was.

Zijn handelingen waren natuurlijk en intiem, wat Bella erg boos maakte.

"Juffrouw Robbins, meneer Solomon heeft een hoofdpijnprobleem. Als u hem in de toekomst vergezelt op reizen, zorg dan dat u zijn medicijnen meeneemt," zei Fiona terwijl haar vingertoppen zachtjes Darwin's slapen masseerden. "Als de medicijnen niet werken, moet u masseren..."

"Hou je mond, je bent zo luidruchtig!" sprak Darwin geïrriteerd.

Fiona zei geduldig: "Meneer Solomon, u vroeg mij om juffrouw Robbins les te geven."

Darwin opende langzaam zijn ogen.

Fiona sloeg haar blik neer, zonder hem aan te kijken, en bleef zachtjes masseren.

Maar het volgende moment greep Darwin haar pols en wierp haar op de bank. "Heb je zo'n haast om je werk over te dragen? Heb je een nieuwe werkgever gevonden? Die vette baas? Of Harold Klein? Of misschien William?"

Fiona was even verbluft, toen worstelde ze hard.

"Darwin! Laat me los!" schreeuwde ze boos.

Darwin hield haar handen boven haar hoofd vast, zijn knie drukkend op haar benen.

Fiona hield haar tranen in en keek hem aan. "Ik heb mezelf destijds aan jou verkocht om mijn grootmoeder te redden. Ik ben niet goedkoop!"

Deze zin raakte Darwin hard.

"Ik zag je dat visitekaartje van die baas aannemen, en ik zag je met Harold..." Darwin's ogen werden rood van woede, en hij boog zijn hoofd, haar straffend kussend.

Fiona stond op het punt het te verliezen.

Ze dacht, 'Darwin, weet je überhaupt wat je doet? Bella is nog steeds hier!'

Hij kuste haar met een mond die iemand anders had gekust.

Fiona voelde zich volkomen walgelijk. Ze draaide haar hoofd weg, zich verzet en hem vermijdend.

Darwin verstijfde even. Hij greep haar kin en dwong haar hoofd terug. "Durf je mij te weerstaan?"

"Waarom niet? Ik ben niet langer jouw speeltje!" Fiona keek naar Bella. "Als je wilt spelen, er wacht iemand op je!"

Bella stond ook volledig verstijfd.

Ze had nooit verwacht dat Darwin, die net nog bleek was van de hoofdpijn, nu Fiona tegen de grond drukte en haar kuste.

Darwin klemde zijn tanden op elkaar. "Je bent hier om Bella les te geven, toch? Geef haar dan een grondige les!"

Hij leek het volledig kwijt te zijn. Hij rukte zijn stropdas af en, tot Fiona's verbazing, bond hij haar polsen vast, iets wat haar bekend voorkwam.

Fiona schudde haar hoofd in ongeloof, niet in staat te bevatten dat Darwin haar zo zou vernederen.

Darwin greep haar kin en gaf een ijzingwekkende glimlach. "Je bent hier heel goed in, nietwaar?"

Fiona wist dat ze hem niet verder kon provoceren. Ze legde snel uit, "Darwin, die man was te irritant, dus ik nam zijn visitekaartje om snel meneer Newton te vinden en het plan opnieuw te laten beoordelen. Ik gooide het kaartje meteen weg zodra ik het had!"

Darwin keek naar haar.

Fiona ging verder, "Er is niets tussen Harold en mij, echt niet."

Haar ogen waren gevuld met tranen en haar lichaam trilde.

Darwin keek naar haar, alsof een bot mes zijn hart sneed.

Behalve in het begin had ze nooit zo'n weerstand en angst gehad om intiem met hem te zijn.

Darwin keek diep in Fiona's ogen, de pijn voelend.

Het was alsof de afgelopen vijf jaar van intimiteit en nabijheid allemaal zijn verbeelding waren.

Hoe meer Darwin erover nadacht, hoe bozer hij werd. Hij greep Fiona's kin en sneerde, "Fiona, denk je dat zwak doen en kwetsbaarheid tonen nu bij mij zal werken?"

Fiona's jurk werd verscheurd.

Haar lange benen werden blootgesteld aan de lucht.

"Darwin!" schreeuwde Fiona, haar benen opkrullend, pogend Darwin met haar knieën weg te duwen.

Maar ze was te zwak, en haar benen werden weer vastgehouden.

Darwin hield één kant van haar gezicht vast en kuste haar opnieuw.

Fiona beet hem woedend, de smaak van bloed verspreidde zich.

Maar Darwin stopte nog steeds niet.

Bella stond daar, verstijfd, haar ogen gevuld met ongeloof en wrok.

De immense vernedering overviel Fiona.

Op dit moment realiseerde ze zich dat ze niets wist van Darwins wreedheid.

Haar tranen bleven onophoudelijk uit de hoeken van haar ogen rollen.

Net toen Fiona in totale wanhoop was, stopte Darwin plotseling.

Hij liet Fiona's lippen los.

Hij tilde zijn hoofd iets op, zijn handpalm tegen Fiona's natte wang.

Hij staarde naar haar, wiens lippen bevlekt waren met zijn bloed.

Darwins ziel leek door iets hards geraakt te worden.

Na een lange tijd stond hij op van de bank. "Wegwezen!"

Fiona sprong snel op, struikelend de kamer 1899 uit.