Wanneer een Miljardair Valt voor een Surrogaatmoeder

Hoofdstuk 7

Het muzikale geluid verspreidde zich onmiddellijk.

Fiona sloot haar ogen, haar vingertoppen bewogen met spiergeheugen en produceerden een melodieuze toon.

Veel mensen werden aangetrokken door de muziek en verzamelden zich om haar heen. De rustgevende muziek speelde op de achtergrond, wat Harold Klein, die zich dood verveelde terwijl hij zijn moeder en gasten vergezelde tijdens zakelijke gesprekken, instinctief deed omkijken.

In de volgende seconde lichtten zijn doffe ogen onmiddellijk op.

Zacht licht viel op Fiona, haar uitdrukking was gefocust en devoot. Het licht maakte haar heilig en onaantastbaar.

Tegelijkertijd stopte William, die net de banketzaal was binnengekomen, abrupt en liep snel terug.

Hij staarde haar aan alsof hij terugdacht aan die middag veertig jaar geleden toen hij zijn geliefde voor het eerst ontmoette.

"Kan Fiona dit ook?" vroeg Wyatt aan Darwin.

Eigenlijk wist Darwin ook niet dat Fiona harp kon spelen. Dit gaf hem het gevoel dat Fiona een vreemde was, ongelooflijk ver verwijderd van hem. Ze leek in niets op de persoon die hem al vijf jaar vergezelde. Het gevoel van bedrog voegde toe aan de somberheid in Darwins hart.

Het stuk eindigde. Na een korte stilte barstte er applaus los.

Fiona zuchtte van opluchting. Ze stond gracieus op en maakte een elegante buiging.

Uit haar ooghoek zag ze William naar haar toe lopen.

Maar op dat moment kwamen twee personeelsleden van het cruiseschip naar haar toe en vroegen: "Mevrouw, kunt u uw uitnodiging laten zien?"

Fiona was sprakeloos en dacht: 'Uitnodigingen controleren in de banketzaal?'

Ze zag Bella in de menigte niet ver weg, zelfvoldaan kijkend.

Het stond bijna op haar gezicht geschreven dat zij hierachter zat.

Fiona voelde zich somber.

Als Bella hier was, waar zou Darwin dan zijn?

"Mevrouw, laat alstublieft uw uitnodiging zien!" Toen Fiona niet reageerde, verhieven de personeelsleden hun stemmen en berispten haar.

Darwin en Wyatt waren al haastig naar beneden gekomen en liepen in hun richting.

"Sorry," zei Fiona ongemakkelijk en hulpeloos.

Een stem klonk vanuit de menigte. "Zij heeft geen uitnodiging nodig."

Iedereen draaide zich om naar de bron van de stem, inclusief Fiona.

Toen ze zag wie het was, was ze verbijsterd.

Waarom hij?

"Meneer Klein?" De twee personeelsleden waren geschokt toen ze zagen wie het was.

"Wat zijn jullie aan het doen?" vroeg Harold met een frons.

"Een gast meldde net dat deze dame geen uitnodiging had, dus we deden gewoon een routinecontrole," antwoordde een van hen.

"Ze heeft inderdaad geen uitnodiging omdat ik haar persoonlijk heb uitgenodigd," zei Harold streng, "Als jullie vragen hebben, stel ze aan mij!"

"Dat zouden we niet durven!" De twee zwaaiden snel met hun handen. "Mevrouw, het spijt ons. We probeerden de situatie te begrijpen en wilden uw plezier op het banket niet verstoren!"

"Het is goed." Fiona schudde haar hoofd.

"Ga weer aan het werk." Harold wuifde met zijn hand, nog steeds een beetje ontevreden kijkend.

Het personeel boog snel en vertrok.

Toen Bella zag dat de situatie ongunstig werd, had ze zich al in de menigte verstopt, bang dat de twee personeelsleden haar zouden herkennen en haar in het openbaar problemen zouden bezorgen.

De mensen om hen heen begonnen te roddelen toen ze zagen hoe Harold haar verdedigde. Ze vroegen zich allemaal af of Fiona zijn vriendin was.

Bella's gezicht werd bleek en ze beet hard op haar lip.

Fiona was vijf jaar bij Darwin geweest en was net gedumpt. Het was onmogelijk dat ze zo snel met de erfgenaam van een luxe juwelenbedrijf aan de haal zou gaan.

Fiona was ook verbijsterd.

Die knappe halfbloed jongen bleek de ster van het banket van vandaag te zijn, Harold, de zoon van de familie Klein. En hij had haar zelfs uit een benarde situatie geholpen.

'Wacht! William!' Fiona keek haastig om zich heen, maar de verspreide menigte liet geen spoor van William zien.

"Zoek je iets? Ben je iets verloren?" Harold volgde Fiona's blik, nietsvermoedend om zich heen kijkend.

"Fiona!" Bella's zoete en pretentieuze stem riep.

Fiona kon bevestigen dat de personeelsleden eerder door Bella waren geroepen, te oordelen naar haar uitdagende blik.

Haar ogen trilden lichtjes terwijl ze naar haar keek.

Bella stond recht voor haar, Darwin's arm vasthoudend.

"Meneer Solomon." Fiona knikte lichtjes, hem koud en afstandelijk groetend.

Wyatt zwaaide met een glimlach. "Mevrouw Woods."

Fiona wierp hem een kille blik toe en negeerde hem verder.

Wyatt viel stil.

Darwin keek naar Fiona, toen naar Harold. Hij grinnikte, "Mevrouw Woods, u beweegt snel."

Fiona keek op naar Darwin, haar glimlach bereikte haar ogen niet, "Meneer Solomon, u heeft me goed geleerd."

Ze probeerde wanhopig de verliezen van het bedrijf te redden terwijl hij zijn nieuwe secretaresse meenam om haar inspanningen te ondermijnen.

"Meneer Solomon, een genoegen," groette Harold beleefd.

Darwin negeerde Harold en liep met Bella de banketzaal in.

Wyatt moest bijna hardop lachen om Fiona's weerwoord aan Darwin.

Fiona, weg van Darwin, was inderdaad een aangename verrassing.

Met een glimlach op zijn lippen volgde Wyatt Darwin de banketzaal in.

Op dat moment klonk een heldere stem. "Fiona!"

Harold's lichtblauwe ogen waren gevuld met vreugde en zijn toon was opgewekt.

Fiona's geïrriteerde stemming kalmeerde snel. Ze kon een glimlach niet onderdrukken. "Ja, mijn naam is Fiona Woods."

"Dat is een mooie naam!" zei Harold oprecht, "Ik ben Harold Klein!"

Fiona sloeg haar ogen neer, glimlachend terwijl ze haar losse haar achter haar oor streek.

"Trouwens, ben je hier stiekem naar boven gekomen voor iets belangrijks?" vroeg hij.

Fiona's toon was een beetje spijtig. "Ik kwam iets bespreken met een senior, en ik was hem bijna net tegengekomen."

Het banket was nog lang, en ze zou nog een kans krijgen voordat William vertrok.

"Wie zoek je? Ik help je wel!" bood Harold aan.

In Fiona's gedachten had alles een prijs. Ze schudde haar hoofd en weigerde, "Meneer Klein..."

"Noem me Harold!"

Fiona stond op het punt iets te zeggen toen William's lijfwacht, degene die haar net had tegengehouden, naar haar toe liep. "Mevrouw, meneer Newton wil u graag spreken."