Hoofdstuk 6
Cole
Ik steek het territorium weer over, verander van gedaante en pak de kleren die ik aan een tak had gehangen. Ik begin richting het roedelhuis te lopen. Man, ik kan mijn maatje Winter maar niet uit mijn hoofd krijgen. Mijn kleine maatje. Ze is prachtig. Dus, ik weet het niet, maar man. Dit is zeker niet de situatie waarin ik ooit dacht te zitten.
Mijn maatje is een zwerver. Hoe ga ik dit in hemelsnaam aan mijn moeder en vader uitleggen? Ze gaan uit hun dak! Misschien mijn vader niet zozeer, maar mijn moeder zal door het lint gaan. Ze haat zwervers. Ik heb haar vaak horen zeggen dat ze een plaag voor de aarde zijn, en in plaats van er meer te creëren, zouden we gewoon de wolven die de roedelwetten overtreden moeten doden.
Mijn Beta, Marcus, rent naar me toe. "Waar ben je geweest, Cole? Het is laat, en niemand heeft de hele dag iets van je gehoord."
Nou Marcus, ik heb net mijn maatje gevonden, en ik haat het dat ik haar moest achterlaten, maar ze is een zwerver. Wat moet ik in godsnaam doen? denk ik bij mezelf. "Sorry, ik heb gewoon... eh... mijn maatje ontmoet."
"Wat, je hebt haar ontmoet? Waar is ze dan?"
Ik zie hem om zich heen kijken, op zoek naar mijn maatje. "Marcus, ze is hier niet. Ik weet niet wat ik je moet vertellen. Ik heb mijn maatje gevonden, en ze is een zwerver." Er is geen reden om er omheen te draaien met mijn beta. Ik ben helemaal in de war door mijn gevoelens en weet niet hoe ik deze situatie moet aanpakken. Het is niet bepaald een normale situatie, en ik weet niet hoe ik het moet managen.
Ik weet dat Marcus rationeel zal zijn en goed advies zal geven. Hij is niet alleen mijn beta. Hij is mijn beste vriend. Ik ken hem mijn hele leven, en ik vertrouw zijn oordeel. We zijn er altijd voor elkaar geweest, en ik ben zo blij dat ik zijn raad heb. Ik geloof echt dat als er iets met mij zou gebeuren, hij een geweldige Alpha zou zijn.
"Wat bedoel je, ze is een zwerver? Is ze verwilderd?"
"Nee!" reageer ik fel. "Kijk, ik ga morgen terug om haar verhaal te achterhalen. Ik hoop alleen dat de reden waarom ze uit haar roedel is gezet niet iets vreselijks is."
"Wat ga je doen? Ik bedoel, je ouders zullen flippen. En ik weet dat jij nu de Alpha bent, maar ze zullen het niet leuk vinden. Als ze iets vreselijks heeft gedaan, kun je haar niet zomaar opnemen. Je zult dan gewoon genoegen moeten nemen met een Luna die niet je maatje is. Ik weet dat dat heel ongebruikelijk is. Hoe dan ook, het is vreemd, denk ik."
"Kijk Marcus, als we dit voorlopig tussen ons kunnen houden, zou ik dat waarderen."
"Dat spreekt voor zich, broer."
Ik ga naar mijn kantoor om zaken voor de roedel af te handelen. Ik eet in mijn kantoor en maak alles af. Vervolgens ga ik naar boven om te douchen en te ontspannen. Terwijl ik daar lig, denk ik aan Winter. Godin, ze was prachtig. Zelfs al was ze vies, en haar wolf... Dante begint met me te praten en zegt dat hij haar nu al mist en haar naast zich wil hebben. Ik weet dat Dante haar wil claimen en bij zich wil houden, maar ik maak hem duidelijk dat dat misschien niet mogelijk is. Hij begint te jammeren, en ik duw hem naar de achtergrond in mijn gedachten.
Ik voel me slecht voor Dante. Het zou niet alleen voor mij vreselijk zijn, maar ook voor hem. Leven zonder zijn metgezel. Leven zonder onze metgezel. Het idee alleen al is pijnlijk. Ik hoop zo dat mijn metgezel een zwerver is om een andere reden dan dat ze iets tegen de wetten van haar roedel heeft gedaan.
Ik kan gewoon niet geloven dat ik haar heb ontmoet. Ik heb zo lang op haar gewacht. Ik wil echt niet dat dit misgaat. Het zou vreselijk zijn om een metgezel te moeten kiezen. Eerlijk gezegd, de Maangodin heeft me een metgezel gegeven. Ik wil haar niet moeten afwijzen omdat ze een misdadiger is. Dat zou hartverscheurend zijn, om nog maar te zwijgen van pijnlijk.
Ik begin na te denken over wat Marcus vroeg. Is ze verwilderd? Het is duidelijk te zien aan hoe ze haar kamp onderhoudt. Van wat ik zag, is ze dat niet. Maar ik moet me afvragen hoe dicht ze bij het worden van een verwilderde wolf is. Staat ze op het randje van haar verstand?
Ik bedoel, ze leek bij zinnen. Ze zei niet veel, maar misschien is ze gewoon verlegen. Ik heb geen idee. Ik vraag me ook af hoe oud ze is. Ze zag er jong uit. Zonder twijfel was ze een vrouw. Elke man zou dat opmerken, maar ze leek niet van mijn leeftijd te zijn.
Hoe komt het dat ze zo jong een zwerver is geworden? Misschien is het iets van recente datum. Maar dat betwijfel ik, aangezien ze eruitzag alsof ze al een tijdje alleen was. Ze heeft ook in haar eentje een eland neergehaald, wat volgens mij ervaring vereist.
Iemand die recent een zwerver is geworden, zou niet de vaardigheid hebben om te jagen zoals zij deed. Of waarschijnlijk geen schuilplaats hebben. Dus, hoe lang was ze daar al en waarom? Misschien waren het haar ouders die een misdaad hadden begaan, en verliet ze haar roedel om bij hen te zijn. Dat lijkt plausibel.
Als dat het geval is, zou niets me tegenhouden om haar lid te maken van mijn roedel. De Red Dawn roedel. Ik hoop dat dat het geval is. Ik vraag me af of ze het hier leuk zal vinden. Zal ze een goede Luna zijn? Natuurlijk zou ze als mijn metgezel de positie van Luna innemen als ze zich bij de roedel aansluit en we de paringsband voltooien.
Bij het denken aan het voltooien van de paringsband begint mijn borst te tintelen. Het idee om haar te claimen en helemaal van mij te maken. Bij haar zijn, haar vullen met mezelf. De gedachten aan wat we in mijn bed zullen doen, maken me stijf onder mijn lakens. Ik moet een koude douche nemen. Met al deze gedachten aan Winter glijd ik uiteindelijk in een zalige rust.