HOOFDSTUK 6
HOOFDSTUK ZES
"Je maakt een grapje."
"Gina, waarom zou ik je bellen om een grap te maken?" Avy klonk zo serieus als ze maar kon.
"Omdat je me mist." grapte Gina.
"Ik meen het echt, ik heb je verteld, het is dringend."
"Avyanna, je kent mijn broer niet. Hij houdt er niet van om met weerwolven om te gaan."
"Dat maakt niet uit Gina. Hij is je broer; hij zal je zeker aanhoren." drong Avy aan.
"Ik zal mijn best doen, geef me een paar minuten om hem te vinden. Hij zou in zijn kamer moeten zijn." zei Gina.
"Ik heb alle tijd." Avy trok de handdoek die haar naaktheid bedekte recht.
Avyanna ontmoette Gina op de middelbare school. Toen wist ze nog niet dat Gina een Lycan was. Wat zou een Lycan in Nederland doen? Lycans wilden nooit bij iemand anders zijn dan bij zichzelf.
Gina had geen vrienden op school omdat ze introvert was. Ondanks het feit dat ze mooi, aantrekkelijk en intelligent was, vond ze het moeilijk om met andere leerlingen om te gaan. Avyanna was altijd een uitgaand persoon. Op een dag werd Gina aangevallen door een groep jongens die zichzelf als de leiders van de school beschouwden; een kliek van zonen van Alphas uit verschillende roedels.
Avyanna was die dag aan het studeren in de bibliotheek, toen ze de verre geluiden hoorde en naar buiten ging om te kijken wat er aan de hand was. Ze zag Gina in het nauw gedreven door vier jongens en ze voelde dat er iets niet klopte.
"Wat willen jullie van haar?" vroeg Avyanna.
"Kijk eens wie we hier hebben, nog een meisje." zei een van de jongens, die Avy dacht hun leider te zijn, en de rest barstte in lachen uit. Gina's handen en benen trilden van angst, in tegenstelling tot Avyanna die zoveel charisma had. Avyanna merkte hoe bang Gina werd en ze wist dat ze moest ingrijpen, ook al begreep ze niet wat er aan de hand was.
"Laat het meisje gaan." beval Avyanna.
"En wat zou je doen als we dat niet doen?"
"Ik zal jullie vier in stukken scheuren." Avyanna was bang maar een zeer getalenteerde actrice. Ze wilde niet dat ze zouden denken dat ze bang zou zijn omdat ze met vier waren en zij alleen.
"Ik begin je leuk te vinden. Ik zou graag willen zien hoe je ons in stukken scheurt." reageerde dezelfde jongen en ze lachten allemaal.
De jongens veranderden in hun wolven en renden op Avyanna af. Ze riep Katie en Katie was sterk en klaar om aan te vallen.
Avyanna rende ook op hen af, poot tegen poot, klauw tegen klauw. Ze overmeesterde hen gemakkelijk, scheurde het vlees van hun wolven met haar klauwen en ontweek de aanvallen die ze op haar afvuurden. Ze vielen haar strategisch aan, maar ze verdedigde zichzelf vaardig, ontwijkend en wevend als een wolf. Avy had waarschijnlijk de strijd gewonnen, ware het niet dat ze in de minderheid was.
Ze ontweek en weefde totdat haar vlees werd gescheurd door een van de wolven, en toen weer en weer. Ze liep verwondingen op die haar verzwakten, waardoor ze de strijd verloor.
De veronderstelde leider van de bende was echt een taaie en Avyanna was te gewond om door te vechten.
Gedurende het hele gevecht rende Gina niet weg, ze stond daar en keek hoe Avyanna moedig voor haar vocht terwijl ze haar niet eens kende. Ze kon haar niet zo laten sterven. Het zien vechten van Avy, bracht iets in Gina naar boven. Meteen ging de angstige Gina op handen en voeten en de onzichtbare haren op haar huid groeiden in een paar seconden uit tot vacht, de gelige kleur van haar ogen werd dikker en haar botten veranderden om haar wolf te onthullen.
Gina's wolf rende op hem af en slingerde hem door een gesloten raam uit het gebouw. Het raam versplinterde toen de andere wolf ermee in aanraking kwam, voordat hij uit het gebouw vloog en zware verwondingen opliep.
Avyanna lag op de grond met haar mond wijd open toen ze besefte voor wie ze had gevochten. Gina had niet dezelfde kenmerken als zij. Gina was sterker en leniger dan zij.
"Jij bent een Lycan!" riep Avyanna uit.
"Ja, dat ben ik." antwoordde Gina terwijl ze terug transformeerde naar haar menselijke vorm.
"Wat doe je hier in Nederland? Waarom liet je mij al het vechten doen als je zulke kracht bezit?"
"Ik wilde gewoon een verandering van omgeving. Ik heb mijn ware identiteit in Nederland verborgen en niemand heeft het nog ontdekt behalve jij en nu moet ik weg voordat meer mensen het ontdekken."
"Zijn er geen betere scholen in jouw territorium?" vroeg Avyanna.
"Die zijn er wel. Het is gewoon dat ik anders wil zijn. Ik wil weten hoe het voelt om iemand anders te zijn dan een Lycan."
"Ik kan dit niet geloven." Andere wolven waren altijd jaloers op de superkrachten en kracht van de Lycans, maar Gina wilde zich voelen zoals andere wolven, behalve de Lycans, wat Avyanna verraste.
"Je wond moet eerst genezen; we zouden dit gesprek nu niet moeten voeren. Bedankt dat je mijn leven hebt gered; ik zal nooit vergeten wat je vandaag voor me hebt gedaan."
Zo werden Avyanna en Gina vrienden, hoewel Gina de volgende dag vertrok voordat er geruchten konden ontstaan over de Lycan in Wales. Ze hielden contact met elkaar tot de dag dat Avy een audiëntie vroeg met haar broer, die om de een of andere reden een hekel had aan weerwolven.
"Baron, ik heb een vriendin die met je wil praten." zei Gina tegen haar broer. Baron, de Alpha Lycan Koning, was aan het trainen op het veld achter zijn huis. Hij nam zijn privétijd serieus en zou daar niet mee spotten.
"Ik wil nu met niemand praten." zei Baron.
"Je hebt nog niet eens gehoord wat ze te zeggen heeft." drong Gina aan.
"Wat voor belangrijke dingen zeggen jouw vrienden, behalve dat ze met me naar bed willen?"
"Vertrouw me, deze is anders."
"Hoe heet ze?"
"Luna Avyanna Windsor van Wales."
"Ik houd er niet van gestoord te worden tijdens het trainen, vooral niet door een gewone weerwolf. Wat wil de Luna van Wales van mij? En sinds wanneer maak je vrienden die geen Lycan zijn?" Baron keek eindelijk naar Gina.
"Je zult moeten horen wat deze weerwolf te zeggen heeft. Vertrouw je zus, het gesprek zal de moeite waard zijn." Gina hield de telefoon weer tegen haar oor en zei: "Avyanna, praat met mijn broer Baron." Daarna duwde ze de telefoon in Barons handen.
"Groeten, Grote Lycan Alpha." zei Avy.
"Spreek!" De Lycan Koning klonk ongeduldig.
Avyanna voelde zich ongemakkelijk en dat was niets voor haar. Ze was altijd moedig, ongeacht de persoon en situatie, maar op de een of andere manier was ze nerveus om met de Lycan Koning te praten. Nerveus en om een andere reden die Avy niet kon verklaren, voelde ze een tinteling om door te blijven praten met de arrogante Lycan koning.
"Ik heb uw hulp nodig, Majesteit."
"Waarmee kan ik een Luna helpen?"
Avyanna wist niet hoe ze het gesprek moest beginnen omdat ze de Lycan Alpha niet kon uitleggen dat de Maan Godin haar een tweede kans had gegeven.
"Ik heb mijn roedel samengevoegd met die van mijn man toen we trouwden, maar de dingen zijn veranderd en zijn niet meer zoals vroeger en ik zou mijn roedel weer van die van hem willen scheiden."
"Als dit is waarom je me hebt gebeld, zou ik je aanraden het goed te maken met je man en elk misverstand dat jullie hadden te vergeten."
"Ik wil dit echt doen, anders had ik je niet gebeld. Ik heb jouw steun nodig om dit te laten werken en ik beloof je te geven wat je maar wilt."
De Lycan Koning barstte in lachen uit door de telefoon, Avyanna raakte in de war.
"Heb ik iets grappigs gezegd?"
"Ik ken jouw type, mevrouw Windsor, maar begrijp gewoon dat wat je ook doet of welke middelen je ook wilt gebruiken, ik nooit met iemand zoals jij naar bed zou kunnen gaan. Jij bent geen partij voor mij." Barons reactie ergerde Avyanna.
"Waarom zou ik je bellen alleen om met je naar bed te gaan? Denk je dat alle vrouwen zo kleinzielig en onbeschaafd zijn als alle meisjes met wie je slaapt? Geen enkele beschaafde koning zou zulke woorden uitspreken zoals jij net hebt gedaan en ik ben zeer teleurgesteld in je. Ik kijk ernaar uit van je te horen wanneer je meer beschaafd bent." Avyanna beëindigde het gesprek. Ze had geen ander plan of optie, de Lycan Koning was haar laatste en enige hoop.
Niemand had ooit op zo'n uitdagende toon tegen de Lycan Alpha Koning gesproken. Hij wilde weten wie deze pittige Luna was. Hij gaf de telefoon van zijn zus terug aan haar.
"Wat zei ze?"
"Waarom ben je geïnteresseerd? Is zij niet jouw vriendin? Waarom kun je het haar niet zelf vragen?"
"Baron! Je bent zo gemeen."
"Hoe heb je haar ontmoet?"
"Herinner je je die tijd dat ik naar een middelbare school in Wales ging?"
"Ja."
"Zij was degene die me redde van de jongens die me aanvielen."
"Ik begrijp het." De Lycan Koning respecteerde mensen die zorgden voor dingen en mensen die belangrijk voor hem waren.
"Als zij jouw hulp wil, smeek ik je haar te helpen omdat ze een goed persoon is." pleitte Gina.
Baron zweeg. Zijn gelaatsuitdrukking vertelde van een Lycan Koning die aan het overwegen was.
"Ik zal erover nadenken." zei Baron.
"Yay, dank je wel grote broer."
"Dit is alleen voor jou, Gina. Ik heb nog steeds een hekel aan weerwolven!"
Hey Mijn Lieve Lezers, check alsjeblieft mijn FB (Elk Entertainment) en insta (elk_entertainment) om je liefde en steun voor mij te tonen.