Hoofdstuk zes
Het was een paar uur geleden dat Kane naar zijn vergadering met Theodore ging. Hij leek een beetje gespannen voordat hij vertrok. Toen ik hem vroeg wat hem dwarszat, zei hij alleen dat alles in orde was en ging verder met het maken van ontbijt. Ik wilde niet aandringen, dus liet ik het rusten en concentreerde me erop hem aan het lachen te maken totdat hij wegging. Ik hoop dat de vergadering goed verliep. Alleen al uit de verhalen weet ik dat hij een kort lontje heeft, en ik heb echt medelijden met iedereen die het verkeerde tegen hem zegt tijdens een van zijn woedeuitbarstingen. Trixie dacht bij zichzelf en lachte zachtjes om de gedachte aan hoe gek haar partner was, terwijl ze die kant van hem waar iedereen over roddelt nog nooit had gezien. Ze gaf eerlijk gezegd niets om wat voor monster hij ook was, hij was haar partner en ze accepteerde hem, ongeacht wat hij in het verleden had gedaan.
Trixie bracht het grootste deel van haar ochtend door met het afmaken van haar huiswerk en tv-kijken. Het enige voordeel van in een roedel leven was dat ze elk weekend drie dagen vrij hadden. De alfa's en de raad van ouderen gaven nooit echt een reden ervoor, maar niemand klaagde er echt over.
Net toen Trixie zelfgemaakte pizza begon te maken met alle boodschappen die Kane had gekocht. Hij was niet blij met de lege koelkast en kasten daar. Hij ging helemaal los en vulde haar kleine garage met eten. Het is pas een paar dagen sinds Kane haar leven binnenkwam en ze kan nu al merken dat ze een paar kilo is aangekomen. Ze klaagde echter niet, ze wist dat ze ondergewicht had en nog veel meer moest aankomen voordat ze een gezond gewicht zou hebben.
Terwijl ze meezong met haar muziek en haar pizza voorbereidde, begon ze een vreemd zoemend geluid te horen. Het was geen luid zoemend geluid, het was zacht. Trixie dacht dat het van de koelkast of zelfs de oven kwam en probeerde het te negeren, maar net toen ze verder wilde gaan met haar pizza, werd het zoemgeluid intenser. Ze bedekte haar oren met haar handen. Toen realiseerde ze zich dat het geluid in haar hoofd zat. Wat gebeurt er in godsnaam! Trixie probeerde het geluid weg te schudden, maar het ging nergens heen. Net toen ze dacht dat ze gek begon te worden, gingen haar gedachten onmiddellijk naar Kane. Het moet hem zijn! Er moet iets mis zijn, ze was niet 100 procent zeker, maar haar gevoel zei haar dat ze haar partner moest gaan controleren. En dat deed ze.
~ ~ ~
Trixie liep richting het kasteel maar werd bij de poort tegengehouden door twee overdreven gespierde bewakers. "Wat is je zaak hier, wolvenloze hond." spuugde een van de bewakers naar haar. Trixie deed een stap achteruit uit gewoonte maar slaagde erin om te spreken. "I-Ik ben h-hier om K-Kane te z-zien.." Trixie vervloekte haar gestotter, ze stotterde altijd als ze bang was.
De bewakers schaterden het uit terwijl ze het kleine wezentje voor hen bekeken. "Ga terug naar waar je vandaan komt, kleintje. Kane heeft duidelijk gemaakt dat hij hier geen willekeurige hoeren wil zien. Ik weet zeker dat hij er zelf geen moeite mee heeft om ze te regelen, dus stop ermee voordat je jezelf voor schut zet." zei een bewaker met pure amusement. "Ga weg en neuk iemand anders." zei de andere bewaker.
"I-Ik ben.. z-zijn.. m-maatje.." stotterde Trixie tussen de snikken door. Waarom moest ze toch zo emotioneel zijn? De bewakers verstijfden bij wat ze zei en wisselden een blik van verbazing en angst. Als wat ze zei waar was, waren ze beide ten dode opgeschreven. Net toen een van de bewakers weer bij zinnen kwam, "Kane heeft nooit een maatje genoemd. Dus leuk geprobeerd, maar genoeg met die tranen. We trappen er niet in. Ga weg of je wordt in de kerkers gegooid." zei hij met veel haat.
"Als je het WAAGT om ook maar een vinger op onze Koningin te leggen, ruk ik je kop eraf, hond." Een diepe dreigende grom kwam van achter hen, waardoor ze zich omdraaiden en oog in oog kwamen te staan met Diesel. Diesel was een topstrijder voor Koning Gabriel en ook de partner van Prinses Angel. Hij was een volbloed demon maar had zijn koninkrijk verlaten om zich bij Gabriel aan te sluiten toen hij zijn maatje vond. Diesel was iemand om te vrezen als het ging om de koninklijke leden van beide koninkrijken. Hij maakte misschien geen deel meer uit van het Eeuwige Koninkrijk, maar hij toonde nog steeds niets dan respect voor hun Koning en nu Koningin.
"Er is geen enkele manier waarop dit ding Kanes maatje is. De Maangodin zou hem niet koppelen aan iemand zoals haar." De dappere maar zeer domme bewaker sprak. Een seconde beledigde hij Trixie en de volgende seconde werd hij tegen het hek gedrukt terwijl Diesel langzaam het leven uit hem wurgde. De andere bewaker durfde niet eens te spreken. Hij wist dat ze fout zaten en wilde niet hetzelfde lot ondergaan als zijn idiote werkpartner.
Diesel liet hem op het laatste moment los. Hij besloot dat het aan de koning was om het lot van deze man te bepalen. "Jullie beiden gaan naar de kamer en wachten daar. Kane zal jullie na zijn vergadering aanpakken." Diesel glimlachte kwaadaardig naar hen. Ze verbleekten, maar volgden toch zijn instructies en gingen richting het kasteel.
Terwijl Diesel wachtte tot twee andere bewakers hun plaats zouden innemen, liet hij Trixie snel binnen. Ze zag er ellendig uit. Een betraand gezicht en kleine hikjes van het huilen. Als Kane haar zo zou zien, zou hij het kasteel platbranden. Trixie probeerde de tranen weg te vegen en haar ademhaling te kalmeren. Ze was hier om Kane te vinden en te zien wat er mis was, niet om Kane zich zorgen te laten maken over haar.
Toen de andere bewakers arriveerden, stak Diesel een arm uit naar Trixie zodat ze hem kon vastpakken terwijl hij hen de weg wees, maar Trixie schudde alleen maar haar hoofd. "Ik wil niet zien hoe Kane zou reageren als hij een andere man op mij zou ruiken of zien. Ik heb gehoord dat demonen veel erger zijn dan wolven of lycans als het om hun partner gaat. Ik wil hem liever niet van streek maken. Hij is al boos." Trixie sprak met een kleine glimlach. "Oké, mijn Koningin. Ik breng je naar Kane." Diesel beantwoordde haar glimlach.
"Alsjeblieft, noem me gewoon Trixie."
~ ~ ~
Voor het eerst door het kasteel lopen, deed Trixie versteld staan. Ze had nog nooit zoiets moois gezien. Het was een waar meesterwerk. Ondanks dat ze in de ban was van alles wat ze zag, voelde ze nog steeds de verschillende ogen op haar gericht. Ze wist dat ze zich afvroegen waarom ze hier was. Ze hoorde zelfs enkele fluisteringen, maar koos ervoor ze te negeren. Ze was hier voor Kane en Kane alleen.
Diesel leidde haar naar de deur van de vergaderzaal. Het zoemende geluid in haar hoofd was alleen maar luider geworden sinds ze hier was, en ze wist dat het iets met Kane te maken had. Trixie verzamelde de moed en klopte zachtjes op de deur voordat ze deze opendeed.
"W-wat g-gebeurt h-hier..?" Trixie hapte onmiddellijk naar adem bij het zien van het tafereel. Alle mannen stonden in defensieve houdingen, maar haar ogen waren alleen op haar partner gericht. Hij leek op Kane, maar zijn ogen waren donkerrood en de aura die van hem afkwam, deed Trixie achteruit stappen. Voordat Trixie zich kon omdraaien en weggaan, knipperde Kane en stond hij plotseling recht voor haar en pakte haar gezicht met beide handen vast.
"Wat is er aan de hand, mijn Koningin? Wat is er gebeurd? Heeft iemand je pijn gedaan? Wie heeft je aan het huilen gemaakt?" Goliath vuurde vraag na vraag op haar af. Hij was klaar om iedereen te doden die haar had gekwetst. Hij had alleen maar haar woorden nodig en het zou allemaal voorbij zijn.
"W-wie b-ben j-jij?" Trixie was een trillend hoopje ellende.
Goliath slaakte een diepe zucht en sloeg zijn armen om Trixie heen terwijl hij zijn neus in haar nek nestelde. Haar geur kalmeerde hem onmiddellijk. Hij had het nodig. "Mijn naam is Goliath, partner. Ik ben Kanes demon. Ik wil je niet bang maken, lieverd, en ik bedoel zeker niet dat we elkaar zo zouden ontmoeten." Goliath fluisterde tegen haar. Zijn diepe, ruwe, sinistere stem verdween in een oogwenk. Alleen een zachte, kalmerende maar nog steeds ruwe stem was nu te horen.
De mannen in de kamer waren geschokt. De beruchte Goliath, die duizenden en nog eens duizenden heeft gedood, het monster dat iedereen vreest, de man die zonder emotie, zonder schuldgevoel, zonder genade kan doden, was gewoon een gigantische knuffelbeer in de aanwezigheid van zijn partner. Theodore grijnsde in zichzelf, hij had nooit gedacht dat iemand Goliath zou kunnen bereiken, maar hier werd hij weer eens ongelijk bewezen. Trixie was de zoete honing die deze moordbij nodig had om in toom gehouden te worden, dank je wel Maan Godin.
Jackson daarentegen voelde zich enigszins opgelucht. Misschien zou Goliath hem niet doden zolang Trixie hem zou vergeven. Hij moest het in ieder geval proberen.
Voordat Trixie Goliath kon antwoorden, sprak Jackson. "Trixie, ik ben zo blij dat je hier bent! Ik wilde met je praten.." Jackson werd onderbroken door een oorverdovende grom die ramen kon doen barsten. "Je zult niet met haar praten!" zei Goliath met opeengeklemde tanden. Trixie bleef gewoon heen en weer kijken tussen de twee van hen. Toen viel alles op zijn plaats.
"Dat was het zoemende geluid! Dat was jij! Het is omdat jij hier bent!" Trixie piepte bijna, opgewonden dat ze de oplossing had gevonden. Op het moment dat ze Goliath zag, stopte het zoemen. Ze weet niet waarom het begon, maar ze was blij dat het eindigde.
"Welk zoemend geluid?" Deze keer sprak Theodore, geïntrigeerd door deze kleine informatie, vergetend dat zijn broer op het punt stond Jackson te vermoorden.
"Het is de partnerband/verbinding tussen ons. Zodra we volledig verbonden zijn, wordt het een zacht gezoem, bijna alsof je voor jezelf neuriet. Het zal alleen verschijnen als ik naar boven kom wanneer ik niet bij haar in de buurt ben. Het is gewoon de band die haar laat weten dat ze naar mij moet komen, mij moet 'helpen' als je het zo moet zeggen. Je weet beter dan wie dan ook, Theo, ik kom alleen naar boven als het absoluut nodig is. Dus nu ik net naar boven kwam, riep onze band haar, zodat ze me kon vinden en me kon kalmeren. Dat is de beste uitleg die ik kan geven." Goliath zei met lichte irritatie. Hij wil deze klootzak vermoorden omdat hij zijn partner zoveel pijn heeft gedaan en toch blijven mensen hem afleiden. Nou, één persoon in het bijzonder. Trixie blijft met één hand over zijn arm wrijven terwijl de andere geruststellende cirkels op zijn rug maakt, waardoor Goliath kalm blijft. Hij weet dat Trixie weet wat ze doet. Ze wil niet dat hij handelt op zijn emoties en hij hield nog meer van haar daarom.
"Goliath, je weet dit al, maar mijn naam is Trixie. Ik moet me goed voorstellen aangezien dit onze eerste ontmoeting is." Trixie glimlachte lief naar hem. Ze wilde hem hier niet achterlaten om zijn 'ontmoeting' af te maken, dus moest ze snel handelen voordat hij zich weer op Jackson zou richten. Ze had geen reden om te luisteren naar wat hij te zeggen had. Het kon haar niet schelen. Dus richtte ze al haar aandacht weer op haar wilde partner.
"Wil je me naar huis brengen? Ik wil dat we naar huis gaan, alsjeblieft?"