"Emma Grace?"
"Ja."
"Het spijt me om je dit te moeten vertellen, maar hij heeft het niet gehaald," zegt de dokter met een meelevende blik.
"D-dank je," zeg ik met een trillende ademhaling.
Mijn vader was dood, en de man die hem had vermoord stond op dit moment naast me. Natuurlijk kon ik dit aan niemand vertellen, want dan zou ik als medeplichtige worden beschouwd omdat ik wist wat er was gebeurd en niets had gedaan. Ik was achttien en zou gevangenisstraf kunnen krijgen als de waarheid ooit uitkwam.
Niet zo lang geleden probeerde ik mijn laatste jaar van de middelbare school door te komen en deze stad voorgoed te verlaten, maar nu heb ik geen idee wat ik moet doen. Ik was bijna vrij, en nu zou ik geluk hebben als ik nog een dag kon doorkomen zonder dat mijn leven volledig in elkaar stortte.
"Je bent nu en voor altijd bij ons," fluisterde zijn hete adem in mijn oor, waardoor een rilling over mijn rug liep.
Ze hadden me nu stevig in hun greep en mijn leven hing van hen af. Hoe het zover is gekomen, is moeilijk te zeggen, maar hier was ik... een wees... met bloed aan mijn handen... letterlijk.
*****
De enige manier waarop ik het leven dat ik heb geleefd kan beschrijven, is als een hel op aarde.
Elke dag werd elk stukje van mijn ziel weggerukt, niet alleen door mijn vader, maar ook door vier jongens die De Donkere Engelen werden genoemd en hun volgelingen.
Drie jaar lang getreiterd worden is ongeveer alles wat ik kan verdragen, en met niemand aan mijn zijde weet ik wat ik moet doen... ik moet eruit, de enige manier die ik ken. De dood betekent vrede, maar dingen zijn nooit zo eenvoudig, vooral niet wanneer de jongens die me naar de rand hebben gedreven, degenen zijn die uiteindelijk mijn leven redden.
Ze geven me iets waarvan ik nooit had gedacht dat het mogelijk zou zijn... wraak, koud geserveerd. Ze hebben een monster gecreëerd en ik ben klaar om de wereld in brand te steken.

****Volwassen inhoud! Vermeldingen van drugs, geweld, zelfmoord. Aanbevolen voor 18+. Reverse Harem, van pestkop naar geliefde.****


Vier of Dood

***Emma***
De rit naar het feest was kort en ik vervloek mezelf opnieuw vanwege mijn onvermogen om iets te herkennen wat ik uit het raam zie. Hoe kan ik al zo lang in deze stad wonen en nog steeds zo weinig weten? Na ongeveer vijftien minuten komen we aan bij een gebouw dat veel weg heeft van een m...

Hoofdstuk 1

Hoofdstuk 2

Hoofdstuk 3

Hoofdstuk 4

Hoofdstuk 5

Hoofdstuk 6

Hoofdstuk 7

Hoofdstuk 8

Hoofdstuk 9

Hoofdstuk 10

Hoofdstuk 11

Hoofdstuk 12

Hoofdstuk 13

Hoofdstuk 14

Hoofdstuk 15

Hoofdstuk 16

Hoofdstuk 17

Hoofdstuk 18

Hoofdstuk 19

Hoofdstuk 20

Hoofdstuk 21

Hoofdstuk 22

Hoofdstuk 23

Hoofdstuk 24

Hoofdstuk 25

Hoofdstuk 26

Hoofdstuk 27

Hoofdstuk 28

Hoofdstuk 29

Hoofdstuk 30

Hoofdstuk 31

Hoofdstuk 32

Hoofdstuk 33

Hoofdstuk 34

Hoofdstuk 35

Hoofdstuk 36

Hoofdstuk 37

Hoofdstuk 38

Hoofdstuk 39

Hoofdstuk 40

Hoofdstuk 41

Hoofdstuk 42

Hoofdstuk 43

Hoofdstuk 44

Hoofdstuk 45

Hoofdstuk 46

Hoofdstuk 47

Hoofdstuk 48

Hoofdstuk 49

Hoofdstuk 50

Hoofdstuk 51

Hoofdstuk 52

Hoofdstuk 55

Hoofdstuk 56

Hoofdstuk 57

Hoofdstuk 58

Hoofdstuk 59

Hoofdstuk 60

Hoofdstuk 61

Hoofdstuk 62

Hoofdstuk 63

Hoofdstuk 64

Hoofdstuk 65

Hoofdstuk 66

Hoofdstuk 67

Hoofdstuk 68

Hoofdstuk 69

Hoofdstuk 70

Hoofdstuk 71

Hoofdstuk 72

Hoofdstuk 73

Hoofdstuk 74

Hoofdstuk 75

Hoofdstuk 76

Hoofdstuk 77

Hoofdstuk 78

Hoofdstuk 79

Hoofdstuk 80

Hoofdstuk 81

Hoofdstuk 82

Hoofdstuk 83

Hoofdstuk 84

Hoofdstuk 85

Epiloog

Deel 2: Hoofdstuk 1