Hoofdstuk 4
Eerste jaar
Mijn vader had gisteravond zijn vrienden over en ze vertelden me alles wat ze met me wilden doen als ze me alleen hadden. Ze zeiden dat het ons geheim zou zijn. Mijn vader liet ze niet alles doen, omdat hij van plan was me te bewaren voor het juiste moment. De volgende ochtend voelde ik hun handen nog steeds overal op mijn lichaam toen ik me aankleedde voor mijn eerste dag op de middelbare school.
De middelbare school was niet zo slecht geweest, en ik had zelfs een vriend gemaakt in mijn laatste jaar daar. Ik kon niet wachten om hem weer te zien. Hij was zo aardig voor me geweest dat hele laatste jaar van de middelbare school en we waren onafscheidelijk geworden. Ik ging stilletjes naar beneden en gelukkig was mijn vader nergens te bekennen, dus kon ik gemakkelijk naar buiten glippen. Een auto wachtte op me aan het einde van de oprit, en ik glimlachte toen een van de knapste gezichten naar me terug glimlachte.
Hoe close we ook waren, ik moet toegeven dat ik een beetje een oogje op mijn vriend had, hoe kon ik ook niet? De zomervakantie was genoeg tijd geweest voor ons beiden om een beetje volwassener te worden. Hij had duidelijk wat spieren gekweekt en mijn eigen lichaam was wat ronder geworden, ook al was ik nog steeds zo slank als altijd.
"Hé, jij!" zei hij toen ik de deur opendeed en instapte.
Hij was vandaag anders gekleed. Hij droeg donker gewassen jeans en een zwart t-shirt. Ik was onder de indruk, maar ook een beetje verward omdat hij meestal niet zulke donkere kleuren droeg, maar ik haalde mijn schouders op. We reden naar school terwijl de muziek luid uit de radio schalde en ik voelde me voor het eerst in weken rustig. Ik had hem ongeveer een maand niet in persoon gezien omdat ik moest herstellen van vrij ernstige verwondingen. Ik wilde niet dat hij me zo zou zien, dus spraken we vooral over de telefoon.
Onze school kwam in zicht en hij parkeerde naast een donkergekleurde sportwagen waar drie jongens naast stonden. Ik bekeek ze stuk voor stuk en merkte dat ze vergelijkbaar gekleed waren als Leo en ze knikten naar hem.
"Ken je hen?" vroeg ik hem.
"Ja! We hebben elkaar ontmoet in de garage waar ik deze zomer werkte. Het zijn coole gasten," zei hij terwijl hij de auto uitzette en zijn deur opende om uit te stappen.
Ik volgde zijn voorbeeld en stond naast mijn deur terwijl ik toekeek hoe hij zijn vrienden begroette. Een van hen keek naar me en grijnsde.
"Is dat jouw meisje, Leo?" vroeg een van hen.
Leo keek naar me en slikte. "Nee."
Ik wist dat we alleen vrienden waren, maar dat deed pijn. Het was niet wat hij zei, maar het feit dat hij om de een of andere reden beschaamd over me leek te zijn.
"Hallo jonge dame, ik ben Logan. Dat daar is Asher en Jayden," zei hij terwijl hij naar de andere jongens leunde die tegen de auto aan stonden. "Dus, aangezien je niet Leo's meisje bent, kunnen jij en ik misschien wat plezier hebben samen."
Zijn arm sloeg om mijn schouder en zijn hand streek zachtjes over mijn arm terwijl hij zijn mond dichter bij mijn oor bracht.
"Je ruikt zoet genoeg om op te eten," fluisterde hij in mijn oor en mijn hart stopte.
Zijn woorden en het gevoel van zijn aanraking brachten paniek bij me teweeg toen de herinneringen aan die mannen die me aanraakten in mijn gedachten terugkwamen. Mijn hart begon te racen en ik trok me van hem weg en strompelde achteruit.
Een van de jongens lachte. "Wat is er mis met haar?"
"Je hebt haar verbrand, Logan," zei iemand plagend, maar Logan keek boos.
"Wat ben je te goed om aangeraakt te worden? Hè? Sorry Sunny, maar je bent mijn tijd niet waard," zei Logan en ik keek naar Leo voor hulp.
Zijn ogen waren laag en hij deed alsof hij niet zag wat er aan de hand was. Ik stapte verder achteruit en liep weg naar de voordeur van de school. Heet tranen vielen uit mijn ogen terwijl ik door de gang liep om mijn kluisje te vinden.
Na die eerste dag sloot Leo me buiten en begon zelfs te lachen om sommige opmerkingen van andere jongens. Naarmate de weken verstreken, begon hij zelfs mee te doen aan sommige van hun grappen. De enige vriend die ik had, veranderde in mijn ergste nachtmerrie. Toen begon een meisje rond te hangen bij hen en ze keek altijd op me neer. Zij en haar vrienden begonnen mee te doen met de jongens in het treiteren van mij, maar zij waren nog veel erger.
De jongens gaven de voorkeur aan verbaal getreiter en lieten de meer fysieke daden over aan de meisjes. Op een dag zagen ze in de kleedkamer van de meisjes al mijn littekens. Ze hielden me vast en gebruikten een permanente marker om langs de verheven huid te tekenen, namen een foto en plaatsten deze op Instagram. Ze gebruikten de hashtag #sletkunst en dit leidde tot een hele reeks van situaties waarin ik de hoofdrol speelde.
Je zou denken dat naar iemand van de faculteit gaan om hulp me zou redden, maar zodra ik het kantoor van de adjunct-directeur binnenstapte, wist ik dat ik verloren was. Ik herkende hem van de vele feestjes die ik met mijn vader had bijgewoond, en de glimlach die hij me gaf, bezorgde me rillingen van angst. Hij was niet een van de mannen die mijn kamer binnenkwamen, maar ik herinner me dat mijn vader hem dat tijdens een fluisterend gesprek had aangeboden.
Ik had echter hulp nodig, dus ik stortte in en vertelde hem wat er met mij was gebeurd. Hij knikte meelevend en liep om zijn bureau heen om naast me te gaan zitten. Hij legde zijn hand op mijn been en ik verstijfde.
"Waarom laat je me niet zien wat ze hebben gedaan, zodat ik een beter idee heb van waar we mee te maken hebben? Anders is het hun woord tegen het jouwe," zei hij.
Hij had een punt, redeneerde ik, en ik draaide me in mijn stoel om de achterkant van mijn shirt iets omhoog te trekken. Mijn ademhaling was onregelmatig terwijl ik wachtte. Hij humde achter me en al snel voelde ik zijn vingers over de bovenkant van een van mijn grotere littekens en naar beneden glijden. Ik schokte onder zijn aanraking, maar toen greep zijn andere hand stevig mijn heup. Toen wist ik dat ik een grote fout had gemaakt. Toen ik plotseling zijn adem langs mijn bovenrug voelde, begon ik misselijk te worden. Hij nam een diepe teug van mijn geur voordat hij een zachte kus op mijn huid plaatste en ik kneep mijn ogen dicht.
Voordat het verder kon gaan, ging de deur open en de adjunct-directeur keek achterom op hetzelfde moment als ik. Leo stond geschokt in de deuropening, en ik trok snel mijn shirt naar beneden en sprong overeind. Hij stapte opzij en ik rende langs hem de gang op.
De volgende dag ging er een gerucht rond over dat ik met de adjunct-directeur naar bed was geweest, en ik wist precies wie het begonnen was. De jongen die ik ooit als een vriend beschouwde, had iedereen verteld wat hij had gezien. Iedereen keek en fluisterde over me wekenlang en het gerucht groeide met elke dag. Sommige mensen hadden de woorden 'slet' en 'hoer' op mijn kluisje gekrabbeld.
Mijn vader had me zelfs een keer in het nauw gedreven en tegen de muur gegooid, me alle scheldwoorden noemend die hij kende. Hij zei dat alleen hij toestemming kon geven met wie ik mocht zijn en dat ik spijt zou krijgen van mijn acties achter zijn rug om. Hij bedekte mijn buik en rug met blauwe plekken die dag en ik moest vier dagen thuisblijven om te herstellen. Hij moest zelfs een dokter laten komen om me te controleren, maar toen de school belde dat ik niet meer dagen mocht missen, werd hij weer boos.
Mijn cijfers waren niet goed door dit alles, en om ervoor te zorgen dat ik weer bij zou raken, sloot hij me een heel weekend op in de kast waarin ik sliep met één fles water per dag en al het schoolwerk dat ik had gemist. Ik kreeg ook mijn gebruikelijke emmer om naar de wc te gaan en geen eten. Gelukkig was het niet de eerste keer dat ik zonder eten zat en mijn lichaam was geconditioneerd om me niet eens meer te herinneren aan hoe hongerig ik was. Honger. En pijn...
Nu...
Het geluid van piepen klonk in mijn oren als een luidspreker op te hoog volume en ik kreunde. Mijn hoofd deed verschrikkelijk pijn en ik kneep mijn ogen strakker dicht om de pijn te verdragen.
"Ze wordt wakker," zei iemand.
Mijn gedachten raasden en toen ik mijn ogen opende en alles wazig was, begon ik in paniek te raken.
"Mevrouw Grace, blijf alstublieft kalm, oké?" zei een zachte vrouwenstem.
Een zachte hand raakte me aan, en ik trok me te snel terug waardoor ik van het bed viel waarop ik lag en hard op de grond terechtkwam. De impact deed me schreeuwen, maar de paniek was zo intens dat ik de pijn nauwelijks registreerde.
Iemand vloekte en ik voelde sterke handen me vastgrijpen.
"Nee! Alsjeblieft niet!" smeekte ik.
"Hé, maak je geen zorgen, ik zal je geen pijn doen. We moeten je alleen weer in bed krijgen," zei de man met een zachte stem.
Die stem... klonk als de Donkere Engel, ja... de vier jongens die me pestten.