Hoofdstuk 1
***Dit boek is een donkere romance, een reverse harem-verhaal. Dit is een waarschuwing voor triggers. Dit boek bevat triggers van begin tot eind en ik zal ze niet aan het begin van elk hoofdstuk opsommen. Als je besluit verder te lezen, beschouw dit dan als je waarschuwing en ik hoop dat je van het verhaal zult genieten.
Ik sta voor mijn grote spiegel en probeer te beslissen hoe ik de littekens op mijn rug en nek het beste kan verbergen.
Gelukkig zaten de nieuwe blauwe plekken langs mijn ribben en konden die gemakkelijk onder mijn shirt verborgen worden. Mijn oude littekens waren moeilijker te verbergen, maar ik moest het proberen.
Mijn vader hield niet van geruchten over ons, vooral niet omdat hij een gewaardeerd lid van onze gemeenschap was.
We woonden in een chique buurt dankzij het succesvolle bedrijf van mijn vader, maar het was een versie van de hel op aarde. Mijn vader was een monster binnen deze vier muren en een god onder de mensen in de echte wereld.
Ik zou willen zeggen dat zijn haat jegens mij begon door de dood van mijn moeder, dat hij het niet kon verdragen om naar me te kijken en dat was de reden waarom hij me pijn deed. Feit is, hij haatte me vanaf het moment dat ik werd geboren.
Hij haatte me vanaf het moment dat de dokter zei: ‘het is een meisje’. Hij wilde een zoon om de erfgenaam van zijn bedrijf te worden en al de schimmige activiteiten die hij deed onder de naam van zijn legitieme zaken. Mama gaf hem niet wat hij wilde, en omdat hij haar bijna doodsloeg toen ze me thuisbrachten, wilde ze nooit meer zwanger worden.
De stress van het misbruik van mijn vader maakte het te moeilijk voor haar om zelfs maar zijn aanraking te verdragen, en toen hij ontdekte dat ze stiekem preventieve maatregelen had genomen om nooit meer zwanger te worden, had ze haar doodsvonnis getekend.
Ze stierf in een zogenaamd ongeluk, maar ik weet dat dat een leugen was. Ze had de kans van mijn vader op een zoon verpest, en hij vermoordde haar daarvoor. Ik zou ook in het ongeluk gestorven zijn als het niet was voor een Goede Samaritaan die vroeg genoeg op het ongeluk stuitte om me uit de auto te trekken. Net nadat ik uit de auto was gehaald, vloog het hele ding in brand, wat bevestigde dat mijn moeder dood was.
Mijn vader besloot dat het te riskant zou zijn om opnieuw te proberen me te doden en het spelen van de rouwende echtgenoot en ontroostbare vader was een te goede kans om te laten liggen. Dit was echter alleen voor de show, want zodra ik van het ongeluk hersteld was, richtte hij zijn woede weer op mij.
Het begon met een paar slagen van zijn riem als straf, maar hij sloeg me op mijn rug. Toen werd hij creatiever met zijn methoden van mishandeling en schakelde over op andere soorten voorwerpen. Toen ik in de puberteit kwam, werd het alleen maar erger. Zijn vrienden begonnen me op te merken, en hij liet me alleen met hen om te doen wat ze wilden. Daarna kwam hij binnen en strafte me opnieuw voor wat ik gedwongen was te doen.
Ik had gehoopt dat school tenminste een ontsnapping zou zijn uit de hel die ik thuis doorstond, maar ik had geen geluk.
Het voelde alsof ik in deze wereld was geboren om een uitlaatklep te zijn voor mensen om hun woede op af te reageren. Sommige van deze littekens waren het resultaat van de vele pogingen om me te laten zien wie de baas was in de gangen van mijn school. Het lange litteken over mijn buik was van de groep meisjes op mijn school die me haatten vanaf het moment dat ze me zagen in het eerste jaar. Ze hadden me rondgeduwd en er was een gebroken reling op de tribune, en ik botste er hard genoeg tegenaan dat het door mijn huid sneed, diep genoeg om hechtingen nodig te hebben.
Ze hadden me daar bloedend en in shock achtergelaten totdat een personeelslid me vond. Andrea, het typische gemene meisje, en haar groep maakten mijn leven nog erger. En dan zijn er nog de vier jongens die om haar heen hingen, pestkoppen op hun eigen manier.
The Dark Angels... Asher, Logan, Jayden en Leo.
Dat was de naam van hun groep, hoewel ik er niet veel van wist. Andrea en Asher waren al zo lang als ik me kon herinneren een stel, en hoewel de anderen om hen heen hingen, bleven ze nooit langer dan een week bij hetzelfde meisje. Asher had zelfs af en toe een paar meisjes die Andrea deed alsof ze niet zag. Ze was meer bezorgd over de status van het zijn met de leider van The Dark Angels dan over zijn loyaliteit.
Nu hadden The Dark Angels hun eigen manier om mij te kwellen, in de vorm van meer seksuele intimidatie. Alles, van een klap op mijn kont tot me in een donkere hoek duwen en tegen me aan schuren voordat ze weggingen en lachten.
Ik had geen idee waarom ze me allemaal als doelwit hadden, aangezien ik altijd probeerde op mezelf te blijven en interactie met anderen te vermijden. Ik had geen enkele vriend, en dat kwam omdat ik niemand kon vertrouwen.
“Emma Grace! Schiet op!” Mijn vader riep naar me vanuit de woonkamer.
Ik sloot mijn ogen en zuchtte, terwijl ik mijn gebruikelijke spijkerjack aantrok om mijn littekens te bedekken. Ik veegde een verdwaalde traan van mijn wang voordat ik mijn slaapkamerdeur opendeed en de trap afliep. Ik slikte toen ik mijn vader tegen de muur naast de deur zag leunen, wachtend op mij. Hij keek op toen hij me hoorde en glimlachte lief naar me, maar ik wist dat die blik dodelijk was. Ik liep langzaam naar hem toe, trok mijn rugzak om mijn schouders en reikte voorzichtig naar de deurknop. Even dacht ik dat hij me echt gewoon zou laten gaan, maar toen ik de deur opende, werd ik aan mijn haar teruggetrokken en hij wikkelde het strak in zijn greep.
"Onthoud de regels, Emma. Houd je hoofd omlaag en je mond dicht. Begrepen?" vroeg hij terwijl hij zijn neus in mijn haar begroef.
Ik kneep mijn ogen dicht en probeerde aan iets anders te denken, en toen hij me eindelijk losliet, strompelde ik de deur uit en rende de voortreden af. Mijn fiets was verstopt aan de zijkant van het huis en ik sprintte erheen, sprong erop in één snelle beweging.
Mijn school was op geen enkele manier een toevluchtsoord, maar ik was te bang om hier nog een moment langer te blijven. Eén ding wist ik zeker: hoewel de kinderen op school ervan genoten me pijn te doen, zou mijn vader ervan genieten me te vermoorden. Om de een of andere reden wilde ik nog steeds leven, maar dat kon elk moment veranderen. Ik bedoel, wat voor soort leven was het waard om te leven als het vol pijn zat?
Ik deed rustig aan op weg naar school zodat ik even kon genieten van wat rust en frisse lucht voordat ik weer de leeuwenkuil in moest. De rust was echter van korte duur, en al snel vielen mijn ogen op het schoolgebouw. Andere leerlingen lachten en glimlachten terwijl ze de hoofdingang binnengingen, en ik parkeerde voorzichtig mijn fiets. Ik knielde om een ketting eraan vast te maken en draaide dom genoeg mijn rug toe. Ik had moeten weten dat er geen respijt zou zijn voordat het pesten weer zou beginnen. Voordat ik het geluid van naderende stappen registreerde, botste mijn gezicht tegen de ketting van mijn fiets, wat me deed uitschreeuwen van zowel schrik als pijn. Ik viel op mijn achterste en hield mijn gezicht in mijn handen terwijl mijn gezicht klopte van de pijn. Zoals verwacht begon er een stroom bloed uit mijn neus te lopen, en ik leunde mijn hoofd achterover, maar het was al over mijn kleren aan het druppelen.
Gelach klonk boven me en mijn ogen ontmoetten die van Andrea en ze grijnsde naar me.
"Welkom in het laatste jaar!" zei ze voordat ze zich omdraaide en naar de ingang van de school liep met haar volgelingen in haar kielzog.
Ik haal een trillende adem en duw mezelf van de vloer omhoog, terwijl ik probeer mijn hoofd iets achterover te houden, ook al zou dat waarschijnlijk weinig helpen.
Eerste dag en ik zat al onder het bloed, geweldig. Ik hoorde weer een spottende lach toen The Dark Angels langs me liepen in de richting van de voordeur.
"Hé, zonnig! Je hebt iets op je shirt daar," riep Logan lachend.
Zonnig.
Niet de ergste bijnaam die er is, maar het irriteerde me dat die eikel mijn naam niet eens kende, terwijl zijn groep me al drie jaar lang lastigviel. Hij noemde me zonnig omdat mijn haar de neiging had om een gouden kleur te krijgen in de zon. Dus aan het begin van het jaar, na de zomervakantie, werd mijn haar meestal lichter, maar dat was niet het hele grapje. Hij maakte vaak opmerkingen over of mijn andere haar er hetzelfde uitzag en of ik naakt zonnebaadde om ervoor te zorgen dat alles matchte. Het was stom, maar hij en zijn vrienden vonden het grappig, dus ik negeerde de opmerkingen.
Ik liet ze zonder antwoord passeren en wachtte nog een paar momenten voordat ik zelf naar de voordeur liep en meteen richting de badkamer ging. Ik waste snel mijn gezicht en zorgde ervoor dat het bloeden uit mijn neus gestopt was. Toen ik klaar was, bekeek ik mijn neus in de spiegel en concludeerde dat mijn neus niet gebroken was, maar er verscheen wel wat lichte kneuzing op de randen en in de binnenste hoeken van mijn ogen. Gelukkig had ik een foundationstick bij me voor zulke gevallen, en ik bedekte snel zoveel mogelijk.
Mijn vader stond me niet toe om make-up te dragen, dus deze ene stick was een zeldzaam goed dat ik voor hem had weten te verbergen. Ik moest het spaarzaam gebruiken, dus ik hoopte dat mijn toekomstige confrontaties met de duivelskinderen zouden bestaan uit lichamelijke verwondingen en niet gezichtsverwondingen.
Ik weet zeker dat je je afvraagt waarom ik nooit terugvecht of waarom ik niet meer klaag over pijn. De waarheid is dat ik ongeveer negentig procent van de tijd een ernstige verwonding heb waardoor deze kleine verwondingen de moeite van het klagen niet waard zijn. Op dit moment had ik gekneusde ribben en blauwe plekken op mijn benen die veel erger pijn deden, waardoor de verwonding aan mijn gezicht aanvoelde als een papercut. Ik heb elke dag van mijn leven pijn, dus ik was eraan gewend. Een zucht ontsnapte uit mijn mond toen ik besefte dat er plekken waren die de make-up niet goed bedekte, en ik gaf het op. Terwijl ik dichter bij de deur kwam, hoorde ik stemmen aan de andere kant en dook snel een van de hokjes in.