De Valse Bruid: De Lieve Dienstmeid Werd Mevrouw Howard

Hoofdstuk 6 Gezellig samenzijn met de rijken

Natalie verstijfde, net toen ze zichzelf wilde uitleggen, klonk Alice's stem door de lucht. "Ze is gewoon een dienstmeisje in ons huis. Heeft wat geld gespaard en mijn foto gebruikt voor plastische chirurgie. Ze zou nooit een Cullen kunnen zijn."

Alice wierp Natalie een vernietigende blik toe. "De keuken is druk. Ga terug aan het werk!"

Elke keer als Alice haar kleineerde, voelde Natalie zich vernederd. Maar deze keer wilde ze om de een of andere reden niet dat Adrian op haar neerkeek.

Met een zucht van berusting ontspande ze haar vuisten en liep terug naar het landhuis.

Achter haar kon ze vaag Alice's stem horen. "Adrian, dit dienstmeisje probeert altijd rijke mensen in te palmen. Mijn ouders zijn gewoon te aardig om haar eruit te schoppen."

Daniels gezicht was een mengeling van amusement en irritatie toen hij spottend zei: "Mevrouw Cullen, u heeft misschien een misverstand over plastische chirurgie. Uw neus lijkt meer bewerkt."

"Daniel, dat is genoeg," berispte Adrian zachtjes, hoewel zijn toon geen echte afkeuring bevatte.

Daniel haalde zijn schouders op en liep als eerste het landhuis binnen.

Alice trilde van woede. Die ellendige Natalie! Nu verdedigde zelfs Daniel haar. Ze moest van Natalie afkomen. Die trut durfde zonder masker voor Adrian te verschijnen! Gelukkig was Alice op tijd gekomen. Als Adrian beter had gekeken, zou ze Natalie niet zo makkelijk hebben laten gaan.

Door dit incident merkte Alice Daniels koude houding tegenover haar en besloot ze zich te richten op het winnen van Rachel. Als ze in de Howard-familie wilde trouwen, moest ze hun gunst winnen. Glimlachend bood ze Rachel een bord met gesneden fruit aan, zeggend: "Rachel, probeer deze meloen. Het is speciaal ingekocht, vrij zeldzaam en alleen dit seizoen verkrijgbaar."

"Ik hou niet van fruit," snauwde Rachel, haar minachting bijna tastbaar.

Ze kon deze vrouw met haar neppe houding niet uitstaan.

Maar Alice deed alsof ze Rachel's weerstand niet opmerkte en bood in plaats daarvan wat noten aan. "Hoe zit het met deze noten?"

"Als ik iets wil, haal ik het zelf wel. Ik heb handen, weet je," snauwde Rachel voordat Alice kon afmaken.

Alice's hand bevroor halverwege de lucht, en haar gezicht was een plaatje van hulpeloosheid. "Het spijt me," fluisterde ze, tranen wellend in haar ogen.

De kamer viel stil. Avery, die zag hoe haar dochter werd mishandeld, voelde de drang om in te grijpen maar hield zich in omdat het Rachel was. Ze schraapte haar keel en keek naar Adrian.

Adrian zette kalm zijn koffiekopje neer en zei koel tegen Rachel: "Als je hier niet wilt zitten, ga dan weg."

Rachel stond boos op en stormde naar buiten. Ze was toch al verveeld en wilde weg. Net op dat moment kwam Natalie binnen met een ketel om de koffie bij te vullen. Ze merkte Rachel niet op tot het te laat was, en ze botsten tegen elkaar.

Rachel slaakte een gil.

Natalie beet op haar lip, terwijl ze de ketel stevig vasthield, terwijl het meeste hete water over haar pols liep.

Ze hapte naar adem van de pijn, haar zicht werd even zwart.

Renee snelde toe en berispte Natalie: "Natalie! Ik zweer het, je bent een wandelende ramp. Wat als je Rachel echt had verbrand?"

Rachel kwam snel tussenbeide, "Het gaat wel."

Ze was niet veel bespat, alleen geschrokken. Terwijl Natalie het ergste had opgevangen, haar pols werd felrood.