De Valse Bruid: De Lieve Dienstmeid Werd Mevrouw Howard

Hoofdstuk 4 Een uitleg voor haar

Natalie klemde de koffiebak stevig vast, terwijl ze probeerde haar trillende handen te verbergen. Ze hield haar hoofd naar beneden, hopend dat haar zenuwen niet zichtbaar waren.

Adrians ogen verduisterden van ongenoegen. "Waarom ben je zo bang? Je trilt terwijl je water inschenkt."

Natalie draaide haar hoofd, balde haar vuisten en zei zachtjes, "Het is de eerste keer dat ik zo'n vooraanstaande gast als u bedien. Vergeef me alstublieft mijn nervositeit."

Toen hij zag dat ze nog steeds trilde, keek Adrian weg. Misschien overdreef hij; deze dienstmeid kon onmogelijk "Alice" zijn.

Hij wuifde afwijzend met zijn hand, en Natalie slaakte een zucht van verlichting. Ze vertrok snel en ging via de achterdeur terug naar haar kleine huisje. Eenmaal binnen leunde ze tegen de deur en ontspande eindelijk.

In de woonkamer keek Adrian naar haar haastige vertrek, zijn ogen vernauwden. "Heeft de familie Cullen kersenbloesembomen?"

"Ja, in de achtertuin," antwoordde Renee voorzichtig.

Er stond inderdaad een kersenbloesemboom naast Natalies kleine huisje. Geen wonder dat de dienstmeid een vage geur van kersenbloesems bij zich droeg.

Op dat moment kwam Alice de trap af in een lichtroze kanten jurk, haar make-up vlekkeloos. Arm in arm met meneer en mevrouw Cullen begroette ze zachtjes, "Meneer Howard."

Curtis Cullen haastte zich naar voren en zei, "Meneer Howard, sorry dat u moest wachten! Wat brengt u hier vandaag?"

Adrians blik verschoof naar Alice terwijl hij zei, "Ik ben hier om mijn verloving met mevrouw Cullen te bespreken."

Verloving?

Iedereen was verbluft, maar Alice was stiekem verheugd. Adrian hield zijn belofte aan haar!

Nadat ze op de hoogte waren gebracht van wat er de vorige avond was gebeurd, wisselden Curtis en Avery een opgewonden blik. Binnen twee dagen verspreidde het nieuws van Adrians verloving met Alice door heel Vachilit. Elk nieuwsmedium probeerde het te melden.

Alice genoot van de aandacht.

Ondertussen in de keuken van de familie Cullen maakte Renee het Natalie opzettelijk moeilijk. Renee gooide een lijst met ingrediënten voor Natalie's neus en beval haar alles voor het slapengaan klaar te maken. De familie Howard kwam morgen voor een bijeenkomst tussen de ouderen, en de familie Cullen had de hele middag voorbereidingen getroffen. Maar vanwege de ziekte van haar moeder was Natalie naar het ziekenhuis gegaan en laat teruggekomen.

Het was middernacht tegen de tijd dat Natalie klaar was met het voorbereiden van de ingrediënten. Ze strekte haar pijnlijke schouders, sloot de keukendeur en was op weg naar haar kleine huisje toen ze Alice tegenkwam, die net van buiten terugkwam.

Voordat Natalie iets kon zeggen, gaf Alice haar een harde klap.

Natalie's ogen werden groot van schok en haar hart begon weer te bonzen. Waarom was Alice zo boos? Was het omdat Adrian haar overdag had herkend?

"Waarom draag je geen masker?" schreeuwde Alice. Hoe kon een eenvoudige dienstmeid zoveel op haar lijken? Elke keer als ze Natalie zag, wilde ze haar gezicht verscheuren!

Natalie beet op haar lip en ontspande haar gebalde, trillende vuist. Gelukkig was ze niet ontdekt. Als dat wel het geval was, zouden zowel zij als haar moeder ten dode opgeschreven zijn, en zou de ziekte van haar moeder onbehandeld blijven.

"De volgende keer dat ik je zonder masker zie, vermink ik je gezicht!" snauwde Alice, haar ogen vol venijnige haat. Hoe kon het gezicht van een dienstmeid delicater zijn dan het hare? En de vrouw met Adrian die nacht was ook Natalie! Haar in de buurt houden was een risico!

Op dat moment ging Alice's telefoon. Toen ze de beller-ID zag, verzachtte haar uitdrukking onmiddellijk. Ze draaide zich om en liep de trap op, terwijl ze lief sprak, "Adrian, ik ben nog wakker."

Natalie draaide zich om en vluchtte bijna in paniek terug naar haar huisje. Ze geloofde dat als het niet voor Adrians telefoontje was geweest, Alice haar pijn had gedaan.