De Valse Bruid: De Lieve Dienstmeid Werd Mevrouw Howard

Hoofdstuk 3 Ontspan, wees niet bang!

Natalie ontspande zich pas toen de auto voor Gebouw 7 stopte. Ze stapte uit, bedankte Daniel en haastte zich naar de villa.

Daniel keek haar na terwijl ze wegrende, een glimlach speelde om zijn lippen. Hij overwoog om haar naar binnen te volgen, maar bedacht zich en reed weg.

"Natalie!" Renee's stem galmde toen Natalie langs de villa liep. "Waarom ben je zo laat? Kom hier en begin met het wassen van de groenten!"

In de familie Cullen werd Natalie behandeld als een minderwaardige dienaar, door iedereen rondgebazuind.

Natalie wisselde snel van kleding en ging naar de keuken. Renee keek naar haar bleke gezicht en fronste. "Waar is je masker? Probeer je Alice te pesten?"

Alice had een regel ingesteld in de familie Cullen: Natalie moest altijd een masker dragen. Als ze haar gezicht liet zien, mocht iedereen haar een klap geven.

Natalie haalde snel een masker uit haar zak, zodat alleen haar heldere ogen zichtbaar waren. Renee keek haar streng aan voordat ze haar aan haar taken overliet.

Op dat moment stopte er een luxe auto buiten. Een man in een strak, asgrijs pak stapte uit. Hij was lang, knap en straalde zelfvertrouwen uit.

Renee, die net de deur had bereikt, zag hem en rende opgewonden naar hem toe. "Meneer Howard, wat brengt u hier?"

De man was Adrian, erfgenaam van de familie Howard, de machtigste en rijkste familie in Vachilit, met een vermogen van honderden miljarden.

Renee boog respectvol en liet Adrian binnen, terwijl ze een bediende instrueerde: "Ga meneer en mevrouw Cullen halen en maak wat koffie!"

In de woonkamer zat Adrian nonchalant op de bank, maar zijn aanwezigheid vulde de kamer met spanning.

Natalie liep binnen met de koffie, haar hoofd gebogen. Ze plaatste het dienblad voorzichtig op de tafel. "Alstublieft," zei ze, terwijl ze opkeek en bevroor toen ze Adrians gezicht zag.

Het was hem!

Beelden van de vorige nacht overspoelden haar gedachten—zijn ruwe gedrag, de aanhoudende pijn in haar lichaam. Ze kon bijna zijn diepe, schorre stem horen zeggen: "Ontspan, wees niet bang."

Natalie trilde, de koffiekop in haar hand schudde. Toen ze de koffie zag morsen, probeerde ze instinctief het op te vangen met haar hand, de pijn negerend. Toch vielen er een paar druppels op Adrians broek.

Hij trok een wenkbrauw op naar haar. Ze hield haar hoofd gebogen, haar masker verborg haar gezicht, haar lichaam was tenger en eenvoudig gekleed. Ondanks dat ze slechts een dienaar was, kwam ze hem vreemd bekend voor.

"Wat doe je?" snauwde Renee, terwijl ze snel haar excuses aanbood aan Adrian. "Het spijt me zeer, meneer Howard. Heeft het u verbrand?"

Adrians intense blik bleef op Natalie rusten, waardoor ze een brandend gevoel voelde op elke plek die hij de vorige nacht had aangeraakt en gebeten.

Ze hield haar hoofd gebogen, nog steeds trillend, nauwelijks de pijn in haar hand van de hete koffie registrerend.

Adrian keek haar zwijgend aan.

Renee beet haar toe: "Natalie, bied snel je excuses aan!"

"Het spijt me zeer, meneer Howard," mompelde Natalie, terwijl ze een servet pakte om de koffie van zijn broek te vegen.

Een vertrouwde kersenbloesemgeur steeg op, identiek aan die van die nacht. Adrians ogen vernauwden.

Natalie maakte het schoon en bereidde zich voor om te vertrekken.

"Stop," beval Adrian.