Hoofdstuk 4
(Annora)
"Nee, Grace, je kunt niet naar de fundraiser. Ik heb je dit al verteld, er zullen geen kinderen zijn," zeg ik tegen haar.
Grace staart me alleen maar aan met die zeegroene ogen van haar. Waarom moest ze zijn ogen krijgen? Ik denk dat als ze meer op mij had geleken, het minder moeilijk zou zijn om haar te zien opgroeien. Het voelt soms alsof Quinns ogen door onze dochter naar me terugstaren, en dat doet pijn.
"Mam, ik hoef Haylie niet meer om op me te passen. Ik ben oud genoeg om alleen thuis te blijven terwijl jij feest met rijke dokters." Grace kijkt me boos aan. Ze stampt met haar voet, slaat haar armen over elkaar en staart me aan.
"Grace, we hebben het hier al over gehad. Ik heb verplichtingen buiten dit huis en soms komen die in de weg van wat jij wilt."
"Ik wil naar de film of met jou mee naar de fundraiser."
Ik knijp in mijn neusbrug en zucht. We hebben deze discussie al sinds ze uit school kwam. Mijn antwoord is hetzelfde gebleven, maar ze blijft aandringen. Ik wil mijn zachtaardige dochter voor de nacht, niet deze boze rebel.
Ze kijkt me nog een keer aan en rent dan naar haar kamer en slaat de deur dicht. Ik werp een blik op Haylie en loop dan rustig de trap op om mijn boze kind te confronteren. Ik word met de minuut gefrustreerder door haar.
Dit is de voorbode van haar puberjaren die eraan komen, ik voel de hoofdpijn al. Op elfjarige leeftijd begint Grace een hele uitdaging te worden. Ik weet dat ze haar pit en opstandigheid niet van mij heeft. Ik had één daad van opstandigheid en zij is het resultaat. Ik zou het voor geen goud willen veranderen.
Maar op dagen zoals vandaag wil ik mijn kind naar mijn grootvader sturen. Hij zal haar niet laten wegkomen met haar gedrag en haar laten luisteren. Grace is op geen enkele manier een vreselijk kind, maar op avonden dat mijn werk haar wensen in de weg staat, vecht ze me met hand en tand. Vanavond geef ik niet toe.
De fundraiser vanavond is voor gewonde veteranen, en ik ga met een vriend van me die legerverpleegster was. Grace zal moeten leren dat ik niet altijd dingen als dit kan afzeggen omdat zij een driftbui krijgt. Ik recht mijn rug terwijl ik haar met staal in mijn ogen aankijk. Ik haat het om de slechterik te zijn en dat weet ze.
Mijn ex-man was nooit een goede ouder, maar hij deed alsof totdat hij de vreemdgaande ouder werd die met onze accountant sliep. Toen werd hij de klootzak die zei dat, omdat Grace niet zijn kind was, er geen reden was om haar na de scheiding nog te zien. Het raakte Grace hard in het begin, Kyle was de enige vader die ze ooit had gekend.
Een deel daarvan was mijn schuld omdat ik niet harder mijn best had gedaan om Quinn te vinden. Ik schrijf dat toe aan tienerstommiteiten en onschuld. Wie had gedacht dat ik op mijn achttiende zwanger zou worden? Ik niet. We hadden bescherming gebruikt, nou ja, meestal dan. Shit, we waren dom.
Ik open de deur naar Grace’s kamer en kijk naar haar. Ze zit op het bed en staart naar de deur. Haar blik verandert in een boze blik als ik van haar naar de deur kijk.
"Wat is de regel over deuren in dit huis?"
"Niet dichtslaan," mompelt ze.
"Juist. Dus, omdat jij denkt dat het oké is om de regels te breken en een scène te maken, zijn er consequenties. Ik zal Haylie vertellen dat er vanavond geen videogames zijn. Je kunt films kijken of bordspellen spelen."
"Ik wil dat je doet wat je beloofd hebt."
"Ik heb niet beloofd je naar de bioscoop te brengen, Grace. Ik zei dat we konden gaan als er niets tussenkwam op het werk. Ik heb nooit gezegd dat we vanavond zouden gaan."
"Maar je zei," ze stopte met praten toen ik mijn hand ophield in een stopgebaar.
"Oké, luister, ik weet dat je wilt dat ik thuis blijf zodat we die film kunnen zien die je wilde kijken. Het spijt me dat we niet kunnen gaan, maar je weet al een maand van deze fundraiser, Grace. Dit is iets waar ik gepassioneerd over ben en ik zal het niet missen omdat jij een scène maakt," vertel ik haar.
"Maar je beloofde dat we zouden gaan," schreeuwt Grace tegen me.
"Nee, dat deed ik niet en dat weet je. We gaan in het weekend. Schreeuw niet zo tegen me, anders gaan we helemaal niet. De film draait nog een paar maanden in de bioscoop, we hebben genoeg tijd. Nu wil ik geen gezeur meer van je." Ik kijk haar aan terwijl ze haar mond opent om weer te klagen, maar verstandig genoeg doet ze dat deze keer niet.
Ik verlaat haar kamer zodat ik me kan omkleden. Alleenstaande ouder zijn is soms een hele opgave, maar ik hou van mijn dochter en probeer haar alles te geven wat ik kan. Nou ja, binnen redelijke grenzen tenminste.
Ik werp een laatste blik op mezelf in mijn vloer-tot-plafond spiegel. Ik trek mijn kastanjebruine haar in een Franse vlecht, losse krullen ontsnappen rond mijn gezicht. De jurk die ik aan heb is strakker dan ik zou willen, maar het lichtblauw past goed bij mijn teint. Het heeft een halterachtige top en de rok valt soepel in een lijn van satijn. Ik voel me een beetje overdressed voor een fundraiser voor veteranen, maar er zullen zoveel vrouwen zijn die beter gekleed zijn dan ik.
De meesten van hen zullen proberen een rijke echtgenoot te strikken, maar na één keer getrouwd te zijn geweest, ben ik niet eens op zoek naar iets dat op een relatie lijkt op dit moment. Ik stap de speelkamer binnen om de meisjes gedag te zeggen, en verlaat dan het huis om mijn vriendin Shawna op te halen. Zij heeft mijn jurk uitgekozen, dus ik moet hem vanavond dragen.
"Die jurk staat je geweldig, net zoals ik dacht dat hij zou doen," zegt Shawna als ze haar appartementdeur opent.
Ik glimlach naar haar en volg haar naar binnen. Ze vertelt me dat ze bijna klaar is en nog maar een paar minuten nodig heeft. Haar appartement is geschilderd in felle kleuren. Het heeft een open vloerplan waardoor het groter lijkt dan het eigenlijk is. Er staan planten door de hele woonkamer om het een binnen-tuin gevoel te geven.
Shawna’s appartement is net als haar persoonlijkheid. Helder en vrolijk, maar toch heel nuchter. Ik wacht op haar bank met haar kat, Leroy. Ik vertel haar over Grace’s houding terwijl ze zich klaarmaakt.
Wanneer ze weer naar buiten komt, glimlach ik breed. De groene satijnen jurk sluit nauw aan en is kort. Haar vurige rode haar valt los en golvend over haar rug. Mijn beste vriendin ziet er geweldig uit.
“Ga je vanavond op jacht?” vraag ik haar terwijl ze haar tas pakt.
“Ik ben altijd op jacht, maar vanavond wil ik gewoon dansen en plezier hebben. Ik denk een andere keer wel aan het vinden van een vriendje.”
“Op een dag vind je Mr. Perfect in plaats van Mr. Playboy,” zeg ik met een zachte glimlach. Ze kijkt even verdrietig, dus ik omhels haar stevig. “Nu, laten we deze avond doorkomen zodat ik naar huis kan naar mijn humeurige kind.”
Een uur later lopen Shawna en ik de balzaal van het grote hotel binnen waar de benefietavond wordt gehouden. Klassieke muziek klinkt door de luidsprekers, mensen lopen rond met een glas wijn in hun hand, en mijn glimlach verdwijnt vijf minuten later als ik het schelle gelach van mijn ex-accountant hoor. Nou, deze avond is meteen minder leuk geworden.
“Wil je dat ik haar later een klap geef?” vraagt Shawna me.
Ik lach en schud mijn hoofd, “Nee, ik kan haar wel aan. Het is Kyle waar ik me zorgen om maak. Ga maar netwerken, Shaw, ik red me wel.”
Shawna geeft me een knuffel, dan gaat ze op zoek naar een danspartner, terwijl ik toekijk hoe Lana flirt met een soldaat in uniform. Ik heb medelijden met haar als Kyle haar ziet. Heeft ze zijn temperament al gezien? Heeft hij haar al geslagen? Ik hoop voor haar van niet, maar ik weet dat als ze langer bij hem blijft, hij op dat punt zal komen.
Kyle is goed in het verbergen van zijn ware aard voor mensen. Hij misleidde me het eerste jaar dat we getrouwd waren. Toen ik voor het eerst iets droeg wat hij niet leuk vond, of zijn kleren verkeerd vouwde, ontmoette ik zijn woede. Ik bedekte blauwe plekken twee jaar lang totdat ik de moed verzamelde om de scheiding aan te vragen. Twee dagen later betrapte ik hem en Lana in ons bed. Een straatverbod volgde en daarna een snelle scheiding.
Overspel stond in ons huwelijkscontract en het maakte hem woedend dat hij niets van me kreeg. Tijdens de scheiding ontdekte ik dat hij al meer dan een jaar met Lana sliep. Een huwelijk van drie jaar naar de knoppen. De dag dat we onze scheiding finalizeerden, was de dag dat Kyle me voor het laatst sloeg.
Hij zat zes maanden in de gevangenis voor mishandeling, maar hij probeerde me opnieuw pijn te doen, dus hij is nu op borgtocht vrij tot zijn rechtszaak voor dat incident. Nu is er een permanent beschermingsbevel tegen hem. Ik ben voor altijd dankbaar dat hij Grace nooit pijn heeft gedaan. Kyle verborg zijn donkere kant heel goed voor mijn dochter.
Als hij hier vanavond is, moet hij altijd honderd meter van me vandaan blijven. Ik besluit dat het een goed moment is om dit aan een beveiliger te melden, maar ik word tegengehouden als een hand stevig om mijn arm klemt, en ik word achter een grote marmeren zuil getrokken. Aan de geur van de cologne weet ik meteen wie het is. Kyle Wells, de grootste fout die ik ooit heb gemaakt.
“Die jurk is te strak voor je, Nora,” gromt Kyle in mijn oor voordat hij me omdraait om hem aan te kijken. “Wat heb ik je daarover verteld? Als we thuis zijn, zal ik je eraan herinneren.”
Hij is dronken. Fantastisch. Ik haat die bijnaam ook.
“Je overtreedt het contactverbod, Kyle.”
“Dat doe ik helemaal niet. Jij bent mijn vrouw en geen papiertje of rechter zal me vertellen wanneer, waar of hoe ik met je kan praten.” Hij lalt de laatste woorden terwijl hij me woedend aankijkt.
Ik kijk om me heen terwijl de paniek toeslaat. We zijn alleen in de hal en dat is geen goed teken. Ik worstel terwijl hij me dicht tegen zijn lichaam aantrekt. Hij stinkt naar drank. Ik rimpel mijn neus, wat hem woedend maakt.
“Vind je me vies?” gromt hij terwijl hij zijn hoofd dichter bij mijn gezicht brengt. “Je maakte de geilste geluiden toen ik je neukte.”
Oh ja, echt wel. Je adem stinkt en je aanraking maakt me misselijk. Ik heb de meeste orgasmes met deze dwaas gefaket. Wat heb ik ooit in deze man gezien?
“Laat me los,” sis ik.
“Je bent mijn vrouw, Nora. Als we thuis zijn, zal ik je laten zien wat die jurk nu met me doet.”
Bah! Daar ben ik geweest, dat heb ik gedaan, geen interesse in een herhaling. Drie jaar slechte seks was genoeg. Missionaris Kyle, zo noemde ik hem in mijn hoofd. Andere standjes waren niet toegestaan.
“Kyle, we zijn niet meer getrouwd. Haal je handen nu van me af en ik zal niet schreeuwen. Je weet nog dat je niet bij me in de buurt mag komen, toch?” vraag ik hem. Ik worstel om zijn greep op mijn arm losser te maken.
Dit zorgt ervoor dat hij zijn greep verstevigt en me tegen zich aantrekt. De geur van wodka op zijn adem maakt dat ik wil overgeven. “Je zult altijd van mij zijn, altijd. Geen rechter zal dat ooit veranderen. Jij bent van mij, Nora, alleen van mij.”
“Dat ben ik niet. Laat me nu los,” schreeuw ik tegen hem.
“Hoeveel je het ook ontkent, je bent nog steeds verliefd op me. Ik kan je vergeven dat je aangifte tegen me hebt gedaan. We kunnen gewoon doen alsof dat nooit is gebeurd.” Zijn stem was zacht terwijl hij smeekte, maar zijn ogen toonden kwaadheid.
Ik worstelde om uit zijn greep te komen en gelukkig was hij dronken genoeg om me niet vast te kunnen houden. Ik deed een stap achteruit terwijl zijn gezicht een uitdrukking aannam die ik maar al te goed kende. Hij greep mijn pols in een ijzeren greep die ik had moeten zien aankomen.
“Je bent een zielige excuus voor een man, Kyle. Ik hou niet van je. Als je de waarheid wilt weten, ik heb nooit van je gehouden. Laat je verdomde hand van me af voordat ik om hulp schreeuw.”
“Vloek niet tegen me, jij kleine hoer,” hij haalt zijn hand terug alsof hij me gaat slaan.
Ik sluit mijn ogen, maar er landt geen klap op mijn gezicht. Wanneer ik mijn ogen open, zie ik dat Kyle is omgedraaid en naar een man achter hem staart. Die man houdt Kyle’s arm in de lucht alsof hij hem halverwege de slag heeft gevangen. Tranen vervagen mijn zicht, waardoor de gelaatstrekken van mijn redder wazig worden.
“Ik geloof dat de dame vroeg of je haar los wilde laten,” zei de vreemdeling.
Oh mijn god, die stem. Ik knipper mijn tranen weg om mijn zicht te klaren. Wanneer ik dat doe, kijk ik in een paar zeegroene ogen. Ogen die me al jaren achtervolgen. Zijn gezicht is harder, kaak meer gedefinieerd, maar ik zou hem overal herkennen.
Mijn god, het is echt hij.
Quinn Greyson in levende lijve.