8.
Monroe's Kantoor
Een lage en onrustige grom ontsnapte uit Elias in de beslotenheid van zijn kantoor. Zijn greep op zijn pen werd strakker terwijl hij zijn nek van links naar rechts rolde om de spanning in zijn schouders te verlichten.
'Onze pup...' Woede kon niet verder praten. Moeder riep hem naar het heiligdom. Het was ongehoord om de wolvengeesten allemaal tegelijk op te roepen, maar er was iets aan de hand.
'Wat is er met Ellie?!' vroeg Elias onmiddellijk bezorgd om zijn kleine meisje.
'Ze is veilig. Ik kom zo terug. Onze pup is veilig,' zei Woede en liet zijn mens zijn geruststelling voelen. Elias slaakte een gefrusteerde zucht, 'Oké.'
Binnen het uur van Woede's afwezigheid namen naburige alfa's rondom de stad contact met hem op over de vreemde situatie van hun wolven. Hun patrouilles waren versterkt vanwege hun kwetsbaarheid, de heksen binnen de roedels werden ingeschakeld om te helpen met de beveiliging. Het was al middag en Elias begon zich zorgen te maken, Woede was nog niet terug en zijn dochter had hem niet bezocht noch gebeld. Sinds zijn partner was overleden, werd hij altijd angstig wanneer hij geen contact met haar had. Ze was zijn laatste reddingslijn naar deze wereld.
Uit vaderlijke zorgen en angst voor zijn geestelijke gezondheid belde hij haar telefoon. Kijkend naar de tijd wist hij dat ze ofwel in het koffiehuis onbaatzuchtig Helen aan het helpen was of de bibliotheek aan het verlaten was.
"Hoi, papa!"
Die twee woorden kalmeerden hem onmiddellijk. "Ellie! Gaat het goed met je, schat?" vroeg hij terwijl hij iets naar achteren leunde in zijn stoel.
"Meer dan goed. Ik heb geweldig nieuws papa. Ik heb hem gevonden. Ik heb mijn partner gevonden." Haar opwinding was aanstekelijk, trots en tevredenheid bloeiden in zijn borst. In zijn gedachten vertelde hij zichzelf dat ze verzorgd zou worden wanneer hij deze wereld verlaat. Elias lachte hartelijk terwijl hij luisterde naar haar schattige geklets. Ze pauzeerde even en ging toen verder.
"Pappa? Kun je vanavond met ons eten? Ik wil graag dat je hem ontmoet. Hij wil jou ook ontmoeten," vroeg ze verlegen.
"Natuurlijk Ellie. Gewone tijd?" vroeg hij.
"Ja. Niet te laat komen. Hou van je, papa,"
"Ik hou ook van jou, lieverd." Met een grote grijns op zijn gezicht beëindigde hij het gesprek, enthousiast om de partner van zijn dochter te ontmoeten. Nogmaals kijkend naar de tijd wist hij dat hij zijn vrouw moest bellen. Als een overgespeeld plaatje kende hij elk woord dat uit haar mond zou komen. Ze haatte het als hij tijd doorbracht met Elena en bleef Rachel aan hem opdringen. Hij erkende het meisje als zijn stiefdochter, was die vaderfiguur voor haar, maar ze had een vileine houding net als haar moeder. Een houding die goed verborgen was achter hun schoonheid.
Helen's nummer draaiend leunde hij zwaar achterover in zijn stoel met zijn voeten op het bureau.
"Hallo," Haar antwoord was abrupt en vol ergernis. Het luide geklets van klanten en het gesis van koffiemachines filterden door de telefoon.
"Schat, ik kom vanavond niet thuis voor het avondeten. Ontzettend sorry. Geef mevrouw Charles alsjeblieft mijn excuses," antwoordde hij.
"Wie is zij? Je mist steeds vaker het avondeten en komt laat thuis. Ik geloof dat smoesje van tijd doorbrengen met Elena niet meer. Dus, wie is zij?" Ze schreeuwde bijna nu, wat haar klanten blikken opleverde.
"Liefje. Als er een andere vrouw was, dan zou er een nieuwe mevrouw Monroe zijn. Wacht niet op me," Zonder nog iets te zeggen beëindigde hij het gesprek.
Haar beschuldiging zette hem aan het denken, samen met Elena's vraag een tijdje terug. Is zijn tweede partner daarbuiten? Is het te laat? Kan hij nog eens zo diep liefhebben? Vermoeid wreef hij over zijn gezicht en keerde terug naar zijn werk met zijn gedachten bij zijn dochter.
Elena's Huis
Hij kon het nog steeds niet geloven. Ze was daar. Recht voor hem met die stralende glimlach van haar. Zijn partner. Godin boven, hij was dom en te overhaast met dat plan. Dimitri had haar gevoelens niet veel aandacht gegeven. Om te ontdekken dat ze moedig en zelfverzekerd genoeg was om deze strijd met hem aan te gaan. Kijkend naar haar nu, terwijl ze door haar gezellige keuken fladderde, was de glimlach op zijn gezicht permanent. Op dit moment at hij een snelle maaltijd die ze voor hen beiden had gemaakt na een zalige dutje. Naast haar slapen nam de nachtmerries en angst die 's nachts verlamden weg. Dante was ook voor het eerst in maanden op zijn gemak. "Heb je contact gehad met je beta?" vroeg ze terwijl ze over haar schouder keek.
"Ja, en hij zegt dat Jessaline uitkijkt naar wat tijd met jou doorbrengen," zei hij. Het kwam als een aangename verrassing dat Jakobe en Jessaline zijn partner kenden, ze was al in hun familie verwelkomd voordat hij haar ontmoette. Hun ontmoeting was al vastgelegd, maar het leek erop dat Moeder ongeduldig werd.
Dimitri fronste, Elena's woorden echoden in zijn hoofd. Het was onwaarschijnlijk dat de godin het paringsproces zou versnellen. Misschien zijn de zaken veel serieuzer dan hij dacht.
"Dat zou ik geweldig vinden. Ze lijkt zo volwassen voor een negentienjarige," merkte Elena op.
"Ze nam de rol van vrouwelijke beta moeiteloos op zich. Je zou haar moeten zien vechten. Lena?"
"Ja Mikael?" antwoordde ze, wachtend tot hij verder zou spreken. Dimitri's hart maakte een sprongetje toen hij zijn naam op haar lippen hoorde. Ze hield van de naam Mikael en merkte zelfs op dat hij meer op een Mikael leek dan op een Dimitri.
"Ben je bereid een bewaker te accepteren? Volgens de traditie in de meeste roedels en de koninklijke roedels, zal een vrouw uit een van de drie rangen onder jou je bewaker zijn. Wil je dat Jessaline die plek vervult? Mijn Delta heeft zijn partner nog niet gevonden." Zijn uitleg was een eyeopener voor Elena. Opgegroeid als nomade had ze een bepaalde vrijheid, maar met een roedel was het concept van familie duidelijk.
"Dat zou ik fijn vinden. Ze zegt dat ze naar de universiteit gaat, hoe gaat dat werken?"
"Daar zullen we het binnenkort allemaal over hebben," stelde hij haar gerust terwijl hij zijn vuile bord naar de gootsteen bracht. Ze wilde hem tegenhouden om de afwas te doen, maar hij duwde haar hand gewoon weg en begon. Een blos verscheen op haar wangen terwijl ze terugging naar het snijden van haar groenten. Dimitri kon het niet laten en gaf haar snel een kus op haar wang en daarna op haar slaap voordat hij zijn klus hervatte. Het voelde goed om dingen zelf te doen. Alles wat met zijn titel kwam, verstikte hem vroeger, maar nu voelde hij zich op zijn gemak. Vooral nu hij naast zijn partner in de keuken stond.
Hun stilte was niet ongemakkelijk. Ze waren allebei rustige zielen en snel boos als ze geprovoceerd werden.
Een laag gegrom ontsnapte aan Dimitri, doorbrekend hun stilte. Hij stond stil met zijn ogen gesloten, luisterend naar wat Dante te zeggen had. Een kleine hand werd op zijn onderrug gelegd, haar aanraking was een balsem voor hun opkomende woede. Elena voelde haar partner ontspannen en sloeg haar armen om zijn middel.
"Lieve Lena," mompelde hij terwijl hij haar stevig in zijn armen hield.
"Alles goed?" vroeg ze.
Hij opende zijn ogen en keek naar zijn schoonheid. "Het nieuws van je thuiskomst is verspreid, mijn lief. Moeder heeft alleen elke alpha van elke roedel geïnformeerd. Ze is nu voorzichtig," vertelde hij. Elena knikte en liet een bevende adem ontsnappen.
"We kunnen dit," zei ze, opkijkend naar hem met een stralende glimlach.
"Dat kunnen we zeker," Haar glimlach was aanstekelijk. In één beweging had hij haar op zijn heup met haar benen om zijn lichaam geslagen. Plagerig streek hij zijn lippen langs de hare, genietend van hun zachtheid en de geur van haar zachte krullen. "Dank je dat je bij me blijft," fluisterde hij tegen haar lippen.
"Dank je dat je me vertrouwt," antwoordde ze. Elena wachtte niet op zijn reactie. Ze drukte haar lippen op de zijne en kreunde van genot. Speels beet ze op zijn lip, wat een laag gegrinnik veroorzaakte dat kippenvel over haar lichaam stuurde. Eén arm stevig om haar middel en de andere in haar haar, werd Dimitri's kus gepassioneerder door het gevoel van haar lichaam dat tegen het zijne bewoog. Zijn gedachten waren vol woorden om haar schoonheid te beschrijven, maar het enige woord dat eruit kwam was, "MIJN!"
Hij verplaatste haar naar een lege aanrecht en veroverde haar mond erotisch met zijn tong, wat meer kreunen van haar uitlokte. Haar handen merkten hem met elke aanraking, ze friemelden aan zijn hoodie voordat die helemaal werd uitgetrokken. Elena stopte en leunde achterover, genietend van het gedefinieerde lichaam van haar man. Zijn ademhaling was zwaar, zijn borstspieren bewogen synchroon met zijn ademhaling. Met één vinger volgde ze elke buikspier, zich enorm verheugend toen zijn lichaam spande en trilde bij elke aanraking.
Hij was zo prachtig gebeeldhouwd.
"Elena!" Haar naam werd gefluisterd, maar ze hoorde de lust erachter, ze voelde zich krachtig. Hij was was als klei in haar handen. Deze gespierde, grijsoogige alpha man van 1.80 meter onderwierp zich aan haar. Toen ze naar zijn ogen keek, glimlachte ze toen zijn wolf naar voren kwam. "Dante," fluisterde ze terwijl hij zijn hoofd boog, zijn hoektanden verlengd, plagerig liet hij zijn mond langs haar schouder glijden en toen langs de kolom van haar keel. "Mijn merkteken zal zo mooi zijn op jouw huid," zei hij, zijn hoektanden schurend tegen haar huid, wat haar luid deed kreunen. Zijn stem was dieper en veel zondiger. Haar lichaam trilde van genot. Ze wilden allebei meer, maar waren er nog niet klaar voor.
'We zijn er, majesteit,' De stem van zijn bewaker sneed door de seksuele waas. Grommend van ergernis legde hij zijn hoofd op haar schouder en nam haar geur in zich op. "Ze zijn hier. Ik ben zo terug," zei hij haar, haar nek kussend.
"Ik zal wachten," zei ze, hem nog een keer kussend.
"Nu heb ik een reden om te leren rijden," gromde hij laag, terwijl hij nog een kus op haar lippen drukte voordat hij zich van haar losmaakte. De blik in haar groene ogen zou een beeld zijn dat hij zou bewaren, en er zouden er meer volgen, allemaal dankzij haar.