De Ondeugende Kleine Bruid van de CEO

Hoofdstuk 11 De aristocratische familie

Hij vroeg Tom met een strenge blik, "Waar is Patrick?"

"Meneer Shawn, meneer Patrick is onbereikbaar."

Shawn zei, "Blijf het proberen!"

Op dat moment stopte er een Rolls-Royce Ghost in de voortuin. Een man stapte uit de auto, koel en imposant. Nadat hij de autodeur had dichtgedaan, liep hij de woonkamer van het Olteran Landhuis binnen.

Shawn zag de persoon terugkomen. Voordat hij iets kon zeggen, stond Cindy Olteran, Vincents vrouw, op en vroeg met een glimlach, "Waarom ben je gisteravond niet met Emma teruggekomen? Wat verberg je? Ben je bang dat we Emma slecht behandelen?"

Patrick wierp een blik op Emma en daarna op Vera, die rustig in de woonkamer zat. Het leek alsof dit haar allemaal niets aanging.

In haar gedachten dacht ze sarcastisch, "Inderdaad, er zijn veel vetes in rijke families. Ik ben pas een paar dagen met Patrick getrouwd, en mijn liefdesrivaal is al in ons huis gekomen, en Cindy lijkt onredelijk. Familierelaties in rijke huishoudens zijn werkelijk ingewikkeld!"

Op dat moment werd Shawns gezicht bleek. "Tom, begeleid de gast naar buiten. Vandaag is Patrick's eerste dag van het huwelijk, en hij heeft nog dingen te doen met Vera. Het is niet gepast om buitenstaanders hier te hebben."

Emma zei, "Meneer Shawn, ik zal vertrekken."

Cindy zei, "Papa, Emma is geen buitenstaander, ze-"

"Wat? Wil je ook de Olteran familie verlaten?" Shawn staarde Cindy aan en vroeg, "Als je wilt vertrekken, zal niemand je tegenhouden. Tom, begeleid de gast naar buiten!"

"Ja, meneer Shawn."

Tom liep naar Emma toe en zei, "Mevrouw Tooker, na u."

Cindy, die openlijk tegen Shawn inging, was ook bang voor hem. Shawn had een slecht humeur. Als hij ongelukkig was, zou hij Cindy echt eruit gooien. Cindy durfde niet aan te dringen om Emma te laten blijven en kon alleen maar toekijken hoe Tom haar naar buiten begeleidde.

Emma wilde dat Patrick haar zou helpen om te blijven, maar hij zei geen woord, en ze vertrok teleurgesteld. Vera en Patrick gingen samen weg, dus gingen ze naar boven om hun kleren te veranderen.

Toen ze weer alleen waren, waarschuwde Vera zichzelf: ‘Als hij me niet beledigt, laat ik hem met rust. Maar als hij het aandurft me boos te maken, zal ik hem zeker een lesje leren.’

"Jouw aanwezigheid maakt de lucht hier ondraaglijk."

Vera zei, "Het is jammer dat ik nog steeds op aarde woon. Meneer Olteran, waarom gaat u niet op een andere planeet wonen, zodat mijn geur u niet verstikt?"

Dit was de eerste keer dat ze haar tanden liet zien voor de Olteran familie, wat toonde dat ze niet weerloos was.

Patrick staarde haar aan en zei, "Vera, ik wil je niet zien."

"Je kunt ervoor kiezen om je netvlies te doneren. Op die manier zie je me de rest van je leven niet."

Het scherpzinnige meisje was niet sympathiek.

Vera vond niet dat ze iets verkeerds had gedaan; in plaats daarvan wilde ze een manier vinden om Patrick te veranderen.

Aangezien Patrick haar niet leuk vond, vond zij hem ook niet leuk en zag geen reden om hem te behagen.

Vera voelde dat als ze nu niet goed met elkaar overweg konden, ze steeds onbelangrijker zou worden.

Vera begon terug te vechten, met Patrick als haar eerste doelwit.

Patrick grijnsde, "Dus dit is je ware aard."

"Nee, dat is het niet. Jij verdient het niet om mijn ware aard te zien," antwoordde Vera.

Daarop hief Vera haar kin op en keek Patrick recht in de ogen.

Dit maakte Patrick boos, die een glimlach op zijn gezicht hield, maar Vera voelde een rilling over haar rug lopen.

"Prima. Ik verdien het niet," herhaalde hij.

Vera voelde zich ongemakkelijk, aangezien Patrick's uitdrukking haar timide maakte.

Echter, ze deed alsof ze onbevreesd was.

De bediende klopte op de deur en herinnerde hen eraan zich klaar te maken.

Vera wendde haastig haar blik af. Als ze elkaar nog langer in de ogen zouden kijken, was ze bang dat haar timide natuur aan het licht zou komen.

Desalniettemin was Patrick goed in het doorzien van anderen, en hij kon zien dat Vera deed alsof ze kalm was.

Patrick lachte, "Je acteervaardigheden zijn middelmatig."

"Zolang ik mijn gedachten kan overbrengen," antwoordde Vera.