Hoofdstuk vier - Haar in een ander licht zien.
Wyatt
Alyssa staart me met grote ogen aan en is overweldigd. Ik had haar net verteld dat er vierhonderd gasten en media-aandacht zouden zijn. Bovendien is het niet in een hotel, maar in een van de duurste resorts van Californië, dat voor het huwelijk is afgesloten voor het publiek. Het is mijn neef die gaat trouwen. Hij staat in de top vijf van rijkste mensen onder de dertig in de hele Verenigde Staten vanwege zijn techbedrijf en zijn aanstaande vrouw is een van 's werelds grootste mode modellen op dit moment. Het is een grote gebeurtenis. Ik denk dat hij een idioot is om op zijn drieëntwintigste te trouwen, maar wie ben ik om te oordelen? Hij is verliefd.
Ze springt overeind en ijsbeert door haar woonkamer, "Nee, ik kan het niet. Het is te veel druk. Je moet iemand anders vinden." Ze raakt in paniek.
"Je hebt al toegezegd. Je trekt je nu niet terug." zeg ik beslist.
"Ja, omdat je mijn verdomde baan bedreigt." snauwt ze.
Ik haal mijn schouders op, "Je had kunnen stoppen."
Ze stopt, zet haar handen in haar zij en kijkt me boos aan, "We hebben niet allemaal het luxe leven van een miljardair, Wyatt."
Ik sta op en loop naar haar toe, sta slechts een paar centimeter van haar vandaan, "Je gedraagt je als een verwend nest." grom ik.
"Een verwend nest? Echt? Ik ben geen verdomd kind. Ik denk dat ik redelijk ben, aangezien jij degene bent die me chanteert." schreeuwt ze.
God, ik zou dat verdomde gedrag wel uit haar willen neuken. Ik weet heel goed hoe ik met verwende nesten zoals zij om moet gaan, maar ze is niet van mij, dus kan ik het niet. Ik wil haar ook niet als de mijne.
"Je doet alsof ik je vraag iets vreselijks te doen."
"Ik word gedwongen. Verwacht je dat ik daar blij mee ben?" snuift ze.
"Ja. Je zult je weekend doorbrengen in een prachtig spa- en resort met geweldig eten en dure wijn en kijken hoe twee mensen die van elkaar houden trouwen. Je krijgt twee nachten in een prachtige kamer, en het kost je geen cent. In ruil daarvoor hoef je alleen maar te glimlachen en te doen alsof je me leuk vindt. Voldoende vrouwen zouden dankbaar zijn."
Je zou denken dat ik haar vroeg om ergens met mij in armoede te leven. Ik bied haar een weekend aan dat ze zich alleen maar kan voorstellen.
"Ja, doen alsof ik je leuk vind, wordt het moeilijkst."
Haar reactie is kortaf en het is moeilijk voor mij om niet tegen haar uit te vallen. Ik neem even de tijd om een paar keer diep adem te halen zodat ik rustig kan antwoorden.
"Vertrouw me, je zou het weekend met iemand erger dan ik kunnen doorbrengen. Je hoeft me niet leuk te vinden; laat het alleen maar zo lijken."
"Wat dan ook. Is dat alles? Zo ja, dan kun je nu gaan. Ik heb plannen voor vanavond."
Ik denk dat ze genoeg van me heeft voor één dag.
"Je kunt niet zo tegen me praten." sis ik, terwijl mijn vuisten zich ballen.
De woorden waren niet bedoeld om eruit te komen, maar ze deden het toch.
"Ik kan met je praten zoals ik wil. Je bent in mijn huis. Ik ben niet aan het werk. Je verstoort mijn persoonlijke tijd, Wyatt. Je kunt me op het werk de baas spelen, maar niet hier. Het is tijd dat je vertrekt."
Ze staat rechtop, zelfverzekerd, en spreekt elk woord met een strenge toon.
Ik reik uit en streel haar gezicht met de zijkant van mijn duim. Ze slikt, en haar wang kleurt rood onder mijn aanraking.
"Als ik echt zou willen, kitten, zou ik je op meer plekken de baas kunnen spelen dan alleen op het werk." rasp ik, terwijl ik mijn lichaam opzettelijk tegen het hare druk.
Ze jammert zachtjes, "W-w-wat betekent dat zelfs?"
Ik lach hard, "Oh, dat zou je wel willen weten."
Ik zou haar op haar knieën kunnen laten smeken als dat was wat ik wilde. Ze heeft geen idee wat ik haar allemaal zou kunnen laten doen. Ik ben in de war over waar al deze gedachten vandaan komen. Ik heb haar nog nooit in zo'n licht gezien. Aan de andere kant, ik heb haar nog nooit de kanten van zichzelf zien tonen die ze me vandaag heeft laten zien, en haar houding en de manier waarop ze tegen me opkomt, zijn de redenen waarom ik haar anders zie. Misschien wakkert het iets in me aan.
Ik ben in de verleiding om de ruimte tussen ons te sluiten en haar te kussen, maar dat doe ik niet, niet vanavond. Als ik dat deed, zou ze in mijn handen smelten en alles vergeten wat ze vanavond tegen me heeft gezegd.
Ik grijns en trek mijn hand terug, "Ik zie je morgenochtend, Alyssa. Kom niet te laat." waarschuw ik.
Ze staat daar, starend naar me, te verbijsterd om te spreken. Ik grinnik en loop weg, haar appartement verlatend. Ik zag op tegen dit weekend, maar nu niet meer. Ik kan ervoor zorgen dat het leuk wordt voor ons beiden. Misschien martel ik haar ook wel voor de lol. Ik houd er niet van als mensen niet naar me luisteren of met me in discussie gaan. Ik zal het vergelding noemen. Ik hoop dat Alyssa het niet verpest. Ik heb iedereen even van mijn rug nodig, al is het maar voor korte tijd.
Als het aan mijn familie lag, zouden ze me nu al getrouwd en met een gezin hebben. Ik ben pas drieëndertig en heb nog tijd. Ik heb geen haast. Ik weet niet eens of het iets is wat ik wil. Het zou een speciale vrouw moeten zijn die me zou laten trouwen. Een die elk deel van mijn leven accepteert. Het zal niet werken als ze dat niet doet.
Ik stap in mijn auto en rijd naar huis. Ik heb vanavond geen plannen, maar ik heb veel werk. Ik werk meestal op zaterdagen, maar aangezien ik dit weekend weg ben, wil ik ervoor zorgen dat alles is bijgewerkt voordat ik vertrek, anders zal ik gestrest zijn. Ik ben in meer dan één opzicht een controlefreak; alles moet goed gedaan worden.
Ik zal tot in de vroege uurtjes bezig zijn. Ik slaap meestal niet goed. Het is al zo lang als ik me kan herinneren zo. Ik red me wel als ik maar een paar uur slaap krijg. Morgen wordt een lange dag tussen werk en winkelen voor een jurk met Alyssa. Iets zegt me dat ze het leven niet makkelijk voor me gaat maken, en waarschijnlijk terecht. Ze zal vergeven en vergeten zodra we daar zijn.