Hoofdstuk drie - Je hebt het recht niet om hier te verschijnen.
Alyssa
Ik ben zo geïrriteerd als ik het gebouw verlaat. Ik had hem moeten zeggen dat ik niet mee wilde, maar dat zou betekenen dat ik werkloos zou zijn. Ik had het risico genomen en nee gezegd als ik had geweten dat het voor twee nachten zou zijn. Ik kan niet geloven dat ik een hotelkamer met hem moet delen. Het wordt ongemakkelijk en oncomfortabel.
De wandeling terug naar mijn appartement is precies wat ik nodig heb. De frisse lucht zal me goed doen. Ik zou een taxi kunnen nemen, maar het duurt niet lang om te lopen, ongeveer tien minuten. Mijn auto staat in de garage, wat de enige reden is dat ik niet ben gereden.
Alles wat ik wil, is thuiskomen, mijn pyjama aantrekken, pizza bestellen en een glas wijn drinken. Ik moet ontspannen en mezelf voorbereiden op dit weekend. Hoe ik dat ga doen, weet ik niet. Ik zucht. Hoe heb ik mezelf in zo'n puinhoop gekregen? Nee, ik geef mezelf niet de schuld. Ik geef mijn eikel van een baas de schuld, die denkt dat de wereld om hem draait. Dat doet het waarschijnlijk meestal ook, maar ik laat mezelf geen deel van die wereld worden. We zijn baas en assistent; er moeten grenzen zijn.
Ik heb geen idee waar de bruiloft is. Ik had meer vragen moeten stellen. Hopelijk vertelt hij me morgen wat ik moet weten. Ik zie op tegen winkelen. Ik haat het. Het is een van de saaiste dingen ter wereld voor mij. Ik zou een vreselijke rijke persoon zijn. Ik doe mijn oordopjes in om muziek te luisteren tijdens mijn wandeling. Muziek kalmeert me altijd. Ik neurie mee en verlies mezelf in een wereld in mijn hoofd in plaats van na te denken over wat er op kantoor is gebeurd.
Ik ben in een mum van tijd bij mijn appartement. Eerst gooi ik mijn spullen neer en ga naar mijn slaapkamer om mijn pyjama aan te trekken, mijn haar los te maken en mijn make-up eraf te halen. Ik voel me veel beter. Ik bestel mijn pizza en schenk een groot glas witte wijn in. Meestal neem ik een klein glas als ik de volgende dag moet werken, maar vanavond heb ik iets meer nodig na wat er is gebeurd. Ik sluit al mijn jaloezieën en nestel me op mijn bank met een deken. Ik ben niet van plan mijn huis vanavond nog te verlaten.
Ik vind iets om naar te kijken terwijl ik wacht tot mijn pizza en mozzarella sticks arriveren. Ik heb honger. Ik heb vandaag geen lunch gehad, tenzij een grote koffie als lunch telt. Ik geniet van mijn wijn totdat mijn eten arriveert. Het zou niet lang moeten duren. De plek is niet ver van mijn huis en de service is geweldig. Ik had onderweg naar huis kunnen stoppen, maar daar had ik vanavond geen zin in.
Twintig minuten later klinkt het geluid van mijn intercom door mijn appartement. Ik pak geld uit mijn portemonnee, samen met genoeg voor een fooi. Het zou mijn gebruikelijke bezorger zijn. Ik wacht bij mijn voordeur op hem.
“Goedenavond, Alyssa,” groet hij.
“Goedenavond, Jason. Hoe is je avond?” glimlach ik.
“Niet slecht. Het is druk geweest, dus de tijd gaat snel. Hoe was jouw werkdag?”
“Dat is altijd goed. Ik ben blij dat het voorbij is.” Ik lach.
Hij geeft me mijn eten en ik betaal. We nemen afscheid en ik sluit alles af voor de nacht en ga zitten om mijn pizza te eten. Ik krijg nog geen hele plak op voordat er op mijn voordeur wordt geklopt. Wie zou dat kunnen zijn? Ik verwacht niemand. Mijn vrienden zouden het laten weten als ze langs zouden komen.
Ik kijk door het spionnetje. Ik woon alleen; ik moet voorzichtig zijn als ik de deur open doe. Ik kreun als ik zie wie het is. Wat wil hij? Hoe weet hij überhaupt waar ik woon? Ik werk voor hem, en ik weet zeker dat alles geregistreerd staat, maar zou hij daar naar moeten kijken?
Ik haal diep adem en open de deur. Tot mijn verbazing zie ik hem in vrijetijdskleding: een spijkerbroek en een hoodie. Ik ben gewend hem elke dag in een pak te zien. Het staat hem goed. Ik houd de deur maar half open.
"Meneer Sutton, wat doet u bij mijn appartement?"
Ik verberg mijn ergernis. Ik vind het niet leuk dat hij hier zonder aankondiging opduikt. Hij heeft daar geen recht op. Mijn leven buiten het werk zou niet moeten botsen met mijn baas.
Hij bekijkt me van top tot teen, grijnst, duwt de deur verder open en loopt mijn appartement binnen zonder uitnodiging. Ik rol met mijn ogen en sluit de deur achter me. Hij loopt richting de woonkamer. Ik volg hem snel.
"Wat doe je met dit soort troep eten?" vraagt hij, wijzend naar mijn pizza.
"Sorry? Er is niets mis met pizza. Wat wilt u?"
Hij draait zich naar me om en schudt zijn hoofd, "Je kunt beter zelf iets maken. De dingen die ze erin stoppen zijn niet goed voor je. Je zou beter voor jezelf moeten zorgen."
"Mijn eetgewoonten gaan u niets aan. Ik zorg wel voor mezelf. Ik zorg er gewoon voor dat ik mezelf één keer per week trakteer. Nogmaals, het heeft niets met u te maken. Wat wilt u?" snauw ik.
Mijn geduld raakt op. Ik doe mijn best om niet tegen hem uit te vallen. Ja, we zijn buiten werktijd, maar hij zou er geen moment over nadenken om me te ontslaan als ik tegen hem zou schreeuwen buiten werktijd.
"Ik verveelde me. Ik wilde langskomen en de details voor de bruiloft bespreken. We moeten op dezelfde golflengte zitten."
"Kon dat niet tot morgen wachten?" zucht ik.
Hij schudt zijn hoofd, "Nee. Ik ben een man van actie. Als er iets gedaan moet worden, doe ik het zo snel mogelijk."
"Prima, we kunnen het bespreken, maar ik eet mijn avondeten terwijl we dat doen," zeg ik beslist.
"Of ik gooi het in de prullenbak en laat je iets gezonders eten." Hij grijnst.
"Als je mijn pizza aanraakt, schop ik je in je ballen. Wat ik met mijn leven doe, gaat jou helemaal niets aan. Je bent mijn baas, niet mijn vader of vriendje." snauw ik met opeengeklemde tanden.
Normaal ben ik een rustig persoon, maar iets aan Wyatt vanavond irriteert me.
Ik zie Wyatt de rand van mijn bank vastgrijpen, en zijn kaak spant zich aan, "Je zou waarschijnlijk niet zo'n houding hebben als je van mij was." gromt hij.
Hij staart me aan, zijn ogen donkerder dan ik gewend ben. Hij kijkt naar me als een verdomd wild dier, klaar om op zijn onverwachte prooi te springen. Ik slik hard en mijn hart bonst in mijn borst.
Wat de fuck? Wat gebeurt er nu? Ik open mijn mond om te spreken, maar er komen geen woorden uit.
Wyatt's lippen krullen in een grijns, "Sprakeloos?"
Ik moet mezelf bij elkaar rapen. Ik schud het van me af, "Nee. Geïrriteerd."
"Ik weet zeker dat je er wel overheen komt. Nu moeten we het over de bruiloft hebben."
Hij gaat het gewoon negeren wat er net gebeurde? Waarschijnlijk maar beter ook. Ik weet niet wat dat was en wil het liever niet uitvinden.
"Oke. Vertel me alles wat ik moet weten." zeg ik met een geforceerde glimlach.
Ik ben er zeker van dat het niet moeilijk kan zijn om mee te spelen. Er kunnen niet te veel details zijn om te onthouden.