Hoofdstuk 7
Daniel greep de gelegenheid aan om zijn hand op Kimberly's taille te leggen. Het was een beetje glibberig, maar hij durfde niet te opzichtig te zijn.
"Dank je, Daniel."
Kimberly forceerde een stijve glimlach, verschoof haar heupen om zijn hand te ontwijken, maar hij greep de kans om haar opnieuw aan te raken.
Voor anderen leek het een speelse, flirterige interactie.
"Daniel, ik raakte je gisteren per ongeluk kwijt en ging toen maar naar huis."
Kimberly, die haar walging onderdrukte, glimlachte en legde een stuk biefstuk op Daniels bord.
"Geen zorgen, geen zorgen. Hoe zou ik ooit boos op jou kunnen zijn?"
Daniel glimlachte glibberig en schonk persoonlijk een glas rode wijn in, dat hij voor Kimberly neerzette. "Kimberly, laten we een drankje doen."
"Daniel, ik werd gisteren gestraft door Maya en heb een verkoudheid opgelopen. Ik heb wat medicijnen genomen voor ik hierheen kwam, dus ik kan niet drinken. Jij drinkt, ik schenk voor je in."
Kimberly zette meteen een zielige blik op.
"Goed dan."
Daniel sloeg het glas in één keer achterover, en Kimberly klapte zachtjes in haar handen. "Daniel, je bent geweldig. Zo'n goede drinker. Nog een glas."
Glas na glas, en al snel was de fles bijna leeg. Daniel was behoorlijk dronken, zijn spraak werd onsamenhangend.
"Daniel, Maya vroeg me om te kijken naar de samenwerking die je haar had beloofd."
Toen ze dacht dat het juiste moment was aangebroken, sprak Kimberly voorzichtig.
"Tuurlijk, geen probleem. Zolang je me gelukkig maakt, is de samenwerking geen probleem."
Daniel sloeg zijn arm om Kimberly's schouder, leunde met zijn hele lichaam tegen haar aan, zijn gezicht bijna tegen het hare.
"Daniel, laten we naar een kamer gaan. Er zijn hier zoveel mensen."
Kimberly duwde subtiel Daniel weg en hielp hem opstaan van zijn stoel.
Daniel was al dronken en weigerde niet, wankelend volgde hij Kimberly naar de lift. Net toen de liftdeuren op het punt stonden te sluiten, blokkeerde een hand ze plotseling.
De volgende seconde gingen de deuren weer open en Vincent, gekleed in een pak, liep langzaam naar binnen.
Op dat moment leunde Daniel tegen Kimberly aan, zijn ogen glazig, duidelijk dronken.
Kimberly's gezicht verstarde, niet wetend wat te zeggen, dus draaide ze haar hoofd weg, alsof ze niets zag.
Vincent stond aan haar rechterkant, uitdrukkingsloos, terwijl de liftdeuren langzaam dichtgingen. De lift was ongewoon stil.
Kimberly zag hem op de knop voor de bovenste verdieping drukken, hield haar adem in de hele tijd, durfde niets te zeggen, niet wetend wat te zeggen.
De lift bereikte snel de bovenste verdieping. Kimberly sleepte Daniel naar buiten, net op het punt om te vertrekken toen iemand haar arm greep en haar terug de lift in trok. Daniel werd toen hard van achteren geschopt, struikelde en viel op de grond, volledig bewusteloos.
Kimberly werd in de hoek van de lift gedrukt, Vincent hield haar taille vast met één hand en greep haar kin met de andere. Hij opende haar mond gemakkelijk met zijn tong en kuste haar diep.
Vincent leek enige emoties te hebben, gebruikte aanzienlijke kracht. Kimberly kon alleen de pijn op haar lippen verdragen, voorzichtig reagerend, wat zijn acties geleidelijk zachter maakte.
De lift bereikte snel de bovenste verdieping, maar Vincent had geen enkele intentie om haar los te laten. Hij tilde haar op bij haar billen en droeg haar de lift uit.
"Naar een kamer gaan met een oude man, is dit hoe je me bedankt?"
In de gang gaf Vincent Kimberly een klap op haar billen, met een koude glimlach naar haar kijkend.
De klap was niet hard, maar Kimberly's gezicht werd onmiddellijk rood. Het was de eerste keer dat ze een klap op haar billen kreeg, en het was behoorlijk gênant.
"Zei je niet dat je werk te doen had?"
Kimberly gaf geen uitleg, ze pruilde alleen maar, haar stem nog steeds gedempt, wat Vincent deed beseffen dat er iets mis was.
"Verkouden?"
Kimberly knikte, glimlachte toen en zei: "Maar het hindert niet."
"Je bent behoorlijk ijverig."
Vincent zei dit terwijl hij de deur van de presidentsuite opende, Kimberly nog steeds aan hem hangend, haar voeten raakten de grond niet.
Van de ingang naar de woonkamer, en van de woonkamer naar de slaapkamer, voelde Kimberly zich duizelig, golven van genot overspoelden haar, waardoor ze elke keer wakker werd als ze op het punt stond in slaap te vallen.
Vincent's penis in haar leek onvermoeibaar, stimuleerde Kimberly tot het punt waarop ze om genade moest smeken voordat hij haar eindelijk losliet.
Kimberly viel in een roes en sliep tot de volgende dag rond de middag.
De hotelkamer was leeg, Vincent was allang weg.
Kimberly stond op uit bed, haar keel brandde alsof ze een mes had doorgeslikt, haar lichaam deed pijn alsof ze was overreden door een auto.
Ze raapte haar kleren van de vloer, kleedde zich aan en na een snelle wasbeurt ging ze naar de woonkamer, pakte haar tas en haalde haar telefoon tevoorschijn.
Natuurlijk, er waren een hoop gemiste oproepen, allemaal van Maya.
Gisteravond had Daniel Kimberly niet te pakken gekregen, dus ze zou waarschijnlijk weer op haar kop krijgen als ze terugkwam.
De gedachte daaraan maakte Kimberly geïrriteerd. Ze stopte haar telefoon weg en liep naar buiten. Terwijl ze langs de eetkamer liep, ging plotseling de deurbel.
Kimberly aarzelde, liep toen naar de deur en opende die.
Vincent stond buiten. Ze maakten oogcontact voor een moment, en Kimberly had niet verwacht dat hij terug zou komen.
"Ga je al weg?"
Vincent trok een wenkbrauw op, bekeek Kimberly van top tot teen.
"Het is tijd om terug te gaan."
Kimberly ontkende het niet, haar stem hees.
"Ik breng je."
Vincent gaf haar iets, draaide zich toen om en liep weg.
Kimberly keek naar wat hij haar had gegeven. Het was verkoudheidsmedicijn, koffie en een broodje.
Ze voelde zich een beetje geraakt, maar realiseerde zich snel dat Vincent zoveel keer met haar was klaargekomen de vorige nacht, wetende dat ze verkouden was, hij moest wel enige zorg tonen. Als ze er te veel over nadacht, zou het haar eigen gebrek aan zelfbewustzijn zijn.
Kimberly volgde Vincent snel en ze namen samen de lift naar beneden, zonder iets te zeggen.
Toen ze de ondergrondse parkeergarage bereikten, was Kimberly net van plan in de auto te stappen toen ze Vincent's lichte frons opmerkte. Hij trok zijn voet terug die op het punt stond uit te stappen.
Net toen hij wilde spreken, ging Kimberly's telefoon. Ze wierp een blik op de beller-ID; het was weer Maya.
Aarzelend zei ze tegen Vincent: "Meneer Watson, ik herinnerde me net dat ik iets te doen heb. Waarom gaat u niet alvast?"
Ze wilde niet dat hij Maya haar hoorde uitschelden. Tenminste wilde ze wat waardigheid behouden.
Vincent wierp haar een blik toe, draaide zich toen zonder aarzeling om en startte de auto, reed weg.
Kimberly voelde zich een beetje sprakeloos, keek naar Vincent's auto die vertrok voordat ze de telefoon opnam.
Tot haar verrassing was er geen geschreeuw. Maya's stem was veel zachter dan gewoonlijk, ze vroeg gewoon kalm: "Kimberly, waarom nam je de telefoon niet op? Voel je je nog steeds niet goed?"
Kimberly voelde een warmte in haar hart, haar stem hees terwijl ze antwoordde: "Ik ben net wakker. Ik voel me al wat beter."
"Is het zo erg? Waar ben je nu? Ik stuur iemand om je naar het ziekenhuis te brengen."