Hoofdstuk 14
Kimberly knikte beleefd naar hem, "Meneer Watson, ik had niet verwacht dat u met Maya zou dineren. Ze wacht al binnen op u."
Vincent knikte rustig, zijn stille ogen weerspiegelden een beetje sterrenlicht van de nacht, terwijl een vage glimlach zich over zijn gezicht verspreidde.
Toen Maya Vincent binnen zag komen, lichtten haar ogen op. Ze stond enthousiast op om hem te begroeten en vergat niet om opzettelijk de wijn te vermelden die ze had meegenomen, waarbij ze de hoge waarde ervan subtiel benadrukte.
Maar Maya had geen idee dat deze twee flessen wijn niets voor Vincent betekenden, aangezien de goedkoopste wijn in zijn kelder meer waard was dan deze twee flessen.
Kimberly kon niets anders doen dan zich ergeren aan Maya's kleine streken.
Gedurende het hele diner was het voornamelijk Maya die het initiatief nam om met Vincent te praten, terwijl Kimberly stil bleef en alleen sprak wanneer Maya haar aansprak.
Kimberly kon een gevoel van opluchting niet onderdrukken. Ze had gedacht dat Vincent haar vanavond een moeilijke tijd zou bezorgen, of haar op zijn minst in verlegenheid zou brengen, maar in plaats daarvan prees hij haar in het bijzijn van Maya.
Aangezien er slechts vier mensen aan tafel zaten, moest het diner, zelfs met Maya's vermogen om het gesprek gaande te houden, tegen tien uur eindigen. Het was duidelijk dat Vincent niet verder wilde drinken.
Maya rolde met haar ogen en zei tegen Kimberly, "Kimberly, zorg voor meneer Watson, zit niet zomaar daar."
Kimberly perste haar lippen op elkaar en knikte.
Toen zei ze, "Maya, ik ga naar het toilet en de rekening regelen."
"Prima, ga je gang."
Met het toilet en het regelen van de rekening als excuus wilde Kimberly eigenlijk even frisse lucht krijgen. Ze voelde zich de hele avond als een decorstuk, terwijl Maya haar bekritiseerde, wat verstikkend was.
Na de rekening bij de receptie betaald te hebben, keerde Kimberly terug naar de privékamer om te ontdekken dat Maya en Ray weg waren.
De grote privékamer had alleen Vincent nog aan de hoofdtafel zitten, zijn rechterelleboog rustend op de tafel, hoofd naar beneden, alsof hij te veel had gedronken.
Maya had de hele avond opzettelijk met Vincent geproost. Kimberly wilde haar stoppen, maar toen ze zag dat Vincent niet weigerde, greep ze niet in.
Tenslotte, met Vincents status en ervaring, zou hij niet onwetend zijn over Maya's bedoelingen.
Kimberly vroeg kalm, "Waar zijn Maya en de anderen?"
Toen hij haar hoorde, keek Vincent op, zijn ogen lichtjes verschuivend, "Maya zei dat ze iets te doen had en vroeg vroeg weg. Ze vroeg jou om me naar huis te brengen. Ik heb vanavond gedronken, dus ik ga morgen niet naar kantoor. Ik heb Ray vroeg naar huis laten gaan zodat hij 's ochtends dingen voor me kan regelen."
Dit horende, trok Kimberly's mondhoek lichtjes. Wat een genadeloze kapitalist.
Dit was in wezen Maya die haar een bevel gaf. Ze perste haar lippen op elkaar, "Dus, meneer Watson, wilt u verder drinken, of moet ik u naar huis brengen?"
Vincent lachte zachtjes, zijn blik intrigerend, "Kimberly, ik ben nieuwsgierig. Jouw relatie met Maya lijkt niet zo simpel als het lijkt. Je bent erg gehoorzaam in haar bijzijn, als een lammetje. Ik herinner me dat je niet zo was toen je met mij omging."
Kimberly's gezicht verstijfde, haar nepglimlach bijna wegglippend.
Ze zou Vincent nooit laten weten wat er tussen haar en Maya was gebeurd. Maya had haar altijd gewaarschuwd sinds hun kindertijd dat als ze te veel tegen anderen sprak, ze geen goed leven zou hebben.
"Mr. Watson, u maakt een grapje. In de ogen van volwassenen zijn we allemaal kinderen, dus is het niet normaal dat kinderen doen alsof voor volwassenen?"
Vincent trok een wenkbrauw op, zijn glimlach flauwtjes, "Klinkt logisch. Ik zal niet meer drinken, dus alsjeblieft, juffrouw Sanchez, neem me mee naar huis."
Kimberly stond op het punt om te vertrekken toen Vincent's diepe stem van achteren kwam, "Laat je me alleen lopen?"
Geschrokken liep Kimberly, hoewel onwillig, naar hem toe.
"Ik denk niet dat je zoveel hebt gedronken."
Vincent liet zijn oogleden zakken, een glimlach speelde om zijn lippen, zijn stille ogen weerspiegelden een beetje sterrenlicht, een vage glimlach verspreidde zich over zijn gezicht.
Hij stond op, wankelde en leunde zwaar op haar, het grootste deel van zijn gewicht rustend op Kimberly's kleine gestalte.
Kimberly gebruikte al haar kracht om Vincent te ondersteunen, de sterke geur van alcohol vermengd met zijn cologne vulde haar neus. Ze fronste lichtjes. Had hij echt zoveel gedronken? Het leek er helemaal niet op.
Deed hij alsof hij een heer was, zelfs na het drinken?
Met geen andere keuze kon ze alleen maar Vincent ondersteunen uit de privéruimte en naar de lift.
Vincent leek volledig bewusteloos, zijn lange lichaam leunend op haar de hele weg. Kimberly, nog steeds op hoge hakken, was dankbaar voor haar goede fysieke conditie dankzij Maya's straffen; anders zou ze Vincent's gewicht niet kunnen dragen.
Ze namen de lift naar de parkeerplaats, vonden Vincent's Maybach, en Kimberly pakte de autosleutels uit zijn zak, zette hem op de passagiersstoel en ging toen naar de bestuurdersstoel.
Vincent, die zijn ogen gesloten had, opende ze op dat moment.
"Ben je iets vergeten?"
Kimberly stopte, "Wat?"
"Wat heeft je rijinstructeur je geleerd? Wat moet je doen voordat je in de auto stapt?" Vincent's ogen waren ontspannen, zijn blik diep.
Na een paar seconden van verwarring begreep Kimberly het. Ze boog zich voorover om zijn veiligheidsgordel vast te maken, kijkend alsof ze het onrechtvaardig vond, "Is dit goed zo?"
"Nee, ik zou je niet aan zulke simpele dingen moeten herinneren," antwoordde Vincent eerlijk.
Vincent's houding leek steeds meer op die van een dronkaard, handelend enigszins onbesuisd.
Te lui om te discussiëren, ging Kimberly op de bestuurdersstoel zitten, maakte zich vertrouwd met de bediening van de auto en startte langzaam de auto.
In het begin zat Vincent rustig, rustend met zijn ogen dicht, wat het relatief gemakkelijk maakte voor Kimberly. Iemand naar huis rijden na het drinken was simpel voor haar.
Het leek erop dat Maya dit had voorzien, daarom had ze Kimberly geen druppel laten drinken tijdens het diner.
Na een tijdje opende Vincent plotseling zijn ogen, zijn blik bleef op haar hangen.
Voelend dat hij naar haar staarde, slikte Kimberly, haar kalmte bewarend, "Mr. Watson, waarom staart u naar me?"
"Mag dat niet?" Vincent's toon was vlak.
"Natuurlijk."
"Rijd dan gewoon."
Nog voordat hij uitgesproken was, begon Vincent's hand zich misdragen. Hij reikte onder haar rok, raakte haar dij aan, en bewoog langzaam omhoog, haar gevoelige plek aanrakend door haar broek heen.
(Ik ben de auteur van dit boek. Bedankt allemaal voor jullie liefde en steun! Er komt zo een advertentie aan. Ik hoop dat jullie geduldig de advertentie willen bekijken, of overwegen om een abonnement te nemen om de advertenties te verwijderen, want de komende hoofdstukken zijn echt spannend. Vertrouw me, je wilt zeker blijven lezen!)