Na Auto Seks met de CEO

Hoofdstuk 11

Vincent blokkeerde opnieuw haar lippen. Onder zijn sterke controle kantelde Kimberly haar hoofd om zijn hartstochtelijke kus te verdragen. Hij kuste ruw en dominant, alsof hij haar in zijn lichaam wilde opnemen.

Toen tilde Vincent haar op bij haar middel, zijn ogen brandend van verlangen.

Hij schoof haar zeemeerminjurk omhoog tot aan haar taille, scheurde een gat in haar vleeskleurige panty's vanaf haar slipje, en ondanks Kimberly's verzet drong Vincent's enorme penis met kracht haar lichaam binnen.

Kimberly klampte zich aan zijn rug vast, beet op haar lip om geen geluid te maken, en verdroeg zijn intense stoten.

Een half uur later eindigde de wilde seks eindelijk. Kimberly was uitgeput, hijgend, haar voorhoofd bedekt met zweet en haar haar een puinhoop.

De effecten van de drug op Vincent waren grotendeels uitgewerkt. Hij fatsoeneerde snel zijn kleren en pakte zijn telefoon.

"Controleer alle obers vanavond, vooral die in de zaal, en stuur me al hun foto's."

Na opgehangen te hebben, keek Vincent naar Kimberly, die in elkaar gezakt op de bank lag. Hij voelde een mengeling van emoties en streelde zachtjes haar haar.

"Vanavond was mijn fout. Iemand heeft mijn drankje gedrogeerd, met de bedoeling me op het feest voor schut te zetten."

Kimberly ging zwakjes rechtop zitten, haar afgezakte bandje aanpassend en worstelend om haar gescheurde panty's uit te doen, die ze vervolgens opzij gooide.

Ze keek naar Vincent, haar stem schor, "Dan staan we vanavond quitte."

"Quitte?" Vincent trok een wenkbrauw op.

"Ja, Maya gebruikte jouw naam om te netwerken en zaken te doen, wat fout was, maar ik gaf haar geen instructies. Dus vanavond hielp ik je met de drug, en staan we quitte." Kimberly's ogen waren kalm, haar glimlach een beetje geforceerd.

Vincent, verrassend genoeg, werd niet boos of wantrouwend. In plaats daarvan sprak hij vriendelijk.

"Oké, ik geloof je."

Kimberly was verrast, "Geloof je me echt?"

Vincent knikte, "Ja, dat doe ik."

Toen keek hij op zijn polshorloge, "Het feest is bijna voorbij. Maak je klaar en laten we gaan. Maya is waarschijnlijk naar je op zoek."

Kimberly's gezicht veranderde een beetje. Ze negeerde haar pijnlijke lichaam, ging snel rechtop zitten om haar lange jurk recht te trekken, en vroeg, "Heb ik iets op mijn rug?"

Vincent begreep haar bedoeling en deed alsof hij het niet begreep, "Welk ding?"

Kimberly fronste, wetend dat hij de onschuldige speelde. Ze deed geen moeite om het uit te leggen en liep naar een nabijgelegen spiegel om haar haar te fatsoeneren voordat ze zich klaarmaakte om te vertrekken.

Vincent riep haar, "Er zit iets op je jurk. Doe mijn jas aan."

Hij gooide haar een zilvergrijze lange jas toe.

Ze ving hem en aarzelde een paar seconden voordat ze hem over de rugleuning van de bank legde, "Dank je, meneer Watson, maar jouw jas dragen zou meer reacties veroorzaken dan Maya die jouw naam gebruikt."

Vincent leunde op de bank, een glimlach op zijn lippen, "Ik heb er geen moeite mee om zo'n reactie zelf te veroorzaken, tenzij je naar buiten wilt gaan met de liefdesvloeistof op je rug. Ik denk dat dat een nog grotere reactie zou veroorzaken."

Bij het horen hiervan werd Kimberly's gezicht onmiddellijk rood, niet verwachtend dat Vincent zo gedurfd zou spreken.

Ze had geen andere keuze dan de jas op te pakken en aan te trekken. Verrassend genoeg paste de mannenjas goed bij haar zwarte zeemeerminjurk, als een modeontwerp.

Maar naar buiten gaan zo zou zeker wat geroddel veroorzaken, aangezien Vincent de hele avond de aandacht had getrokken op het feest.

"Niet slecht. Aangezien je zoveel moeite hebt gedaan om met Maya vanavond te komen, geef ik haar een voordeel. Als ze iets wil, moet ze rechtstreeks met mij praten, niet jou gebruiken. Anders zijn er consequenties."

Kimberly's lippen krulden in een zelfspotlach, "Dank u, meneer Watson, voor uw vriendelijkheid. Blijkbaar heb ik nog wat waarde."

Daarmee verliet ze de lounge.

De grote lounge viel stil. Vincent haalde een pakje sigaretten uit zijn zak, haalde er vaardig een uit, stak hem aan en nam een diepe trek, waarbij hij een lange rookwolk uitblies.

Alsof hij aan iets dacht, pakte hij zijn telefoon.

"Controleer de feestzaal en de keuken om te zien of iemand probeert Kimberly te drogeren."

De middernachtelijke klok sloeg, maar de feestzaal was nog steeds druk met mensen. Kimberly stond op haar plaats, zoekend naar Maya maar kon haar niet vinden. In plaats daarvan werd ze het object van bewondering voor velen.

Door de jaren heen had Kimberly talloze van zulke blikken gezien. Na verloop van tijd was ze er ziek van geworden, voelend een fysieke en fysiologische afkeer.

"Haar jurk komt me zo bekend voor."

"Ik kon haar eerder niet vinden, hoe is ze uit de backstage gekomen?"