Hoofdstuk 4
Emilia
"G.G... George," stotterde ik, "hoe ben je hier binnengekomen?" Hij wees naar de open boekenkast die als deur tussen zijn en Gio's kantoor dient. "Sorry, ik moet gaan." "Oh nee, dat doe je niet," zei George. "Echt wel," antwoordde ik. "Kom op, Rossi, je weet dat je die kus lekker vond," plaagde Gio me. "Ik zei niet dat ik het niet lekker vond, maar het is tegen mijn regels." "Regels zijn er om gebroken te worden, Rossi," plaagde Gio weer. Maar noch Gio noch George maakte ruimte voor me. "Jongens, ik moet echt gaan." "Oké, ik laat je gaan als je me dezelfde kus geeft die je mijn broer gaf," zei George terwijl hij me naar zich toe draaide. "Meen je dat serieus?" vroeg ik aan George. "Waarom zou ik dat niet menen?" "Het is gewoon, ik heb net je broer gekust?" "Dat weet ik, en nu wil ik dat je mij zo kust." Ik keek naar Gio alsof ik om toestemming vroeg, maar tegelijkertijd ook niet, ik ben tenslotte mijn eigen persoon.
Maar Gio zei: "Ga je gang, Rossi, ik wil wel kijken." Die woorden deden George meteen reageren; hij pakte me bij mijn billen en tilde me op zodat we op dezelfde hoogte waren, toen kuste hij me en drukte mijn lichaam tegen het zijne. Ik kon het niet laten en sloeg mijn benen om zijn middel, ik begon me een slet te voelen. Hij probeerde mijn mond te dwingen open te gaan, maar ik hield hem gesloten. Toen beet hij zachtjes op mijn bovenlip en dat deed me luid kreunen, oh God, wat gênant, maar hij greep zijn kans en duwde zijn tong in mijn mond. George kuste me niet alsof hij liefde met me wilde bedrijven, hij kuste me alsof hij me wilde domineren en verdomme, dat was sexy.
Ik probeerde weg te trekken, maar hij liet me niet los. Toen voelde ik Gio vlak achter me staan, zijn handen bewogen op en neer langs mijn zijden en elke keer als hij bij mijn borsten kwam, bewogen zijn handen naar voren om ze van onderen aan te raken. Ik voelde mezelf nat worden en wist dat ik dit moest stoppen, anders zou het niet stoppen tot we allemaal naakt waren. Ik duwde weg en deze keer liet George me gaan, Gio trok zich terug van achter me en George liet me langs zijn lichaam naar beneden glijden. Mijn jasje was helemaal omhooggetrokken en je kon bijna mijn borsten zien. "Sorry jongens, dit had niet moeten gebeuren." "Geen sorry nodig, Rossi, wij wilden dat het gebeurde." "Ik kan niet, we doen zaken samen." "Ja, dat weten we," zei George, maar toen boog hij zich voorover en fluisterde in mijn oor: "Maar vertel me, Emilia, ben je nat?" Ik was geschokt maar bloosde ook.
En toen verdween George en was het weer alleen ik en Gio. "Laat me je helpen de koffers naar je auto te dragen, Rossi," zei Gio alsof er niets was gebeurd. Ik opende de kluis onder mijn achterbank en zette de koffers erin, waarna Gio verdween en ik alleen was met de lijfwacht. 'Wat is er net gebeurd?' dacht ik terwijl ik in de auto stapte. Ik legde mijn hand op mijn hart en het ding bonkte als een razende. Dat zou bewijs moeten zijn dat het echt gebeurde. Ik reed naar mijn kantoor zonder echt op te letten waar ik reed; ik was er zeker van dat mijn auto de weg naar mijn kantoor vanaf George's huis inmiddels wel kende. Het enige waar ik aan kon denken was de kus met Gio en George, voor tweelingen kussen ze zo verschillend. En ik vond beide kussen fijn. Wat moet ik doen, hoe ga ik mijn hormonen in bedwang houden? Ik reed de ondergrondse parkeergarage van mijn kantoorgebouw in en de beveiliger die me altijd helpt, kwam naar mijn auto. "Goedemiddag mevrouw Emilia, hoe gaat het vandaag?" "Goed, dank je wel, Luke." "Kan ik u helpen, mevrouw?" "Ja graag, ik haal de koffers eruit." Ik liet Luke de koffers van de mannen dragen en ik nam de koffers van de Columba Misdaadfamilie.
"Luke, zet ze maar in mijn kantoor," zei ik terwijl ik de receptie binnenliep waar Isabella zat. "Hoi Emilia, je hebt bezoek in je kantoor." "Wie is het?" "Antonio Morelli." "Verdomme," fluisterde ik, wat is het met deze mannen vandaag? "Dank je, Isabella." Ik liep mijn kantoor binnen en Luke keek Antonio van top tot teen aan alsof hij een bedreiging was. "Dank je, Luke." "Alles goed hier, mevrouw?" "Ja, Luke, meneer Morelli is een klant." "Oké dan." Luke liet ons alleen. "Wie is die man?" vroeg Antonio. "Gewoon de beveiliger die me soms helpt." "Je moet voorzichtiger zijn met wie je in je buurt toelaat, Emilia." "Bedoel je mensen zoals jij, Antonio?" "Nee, zeker niet zoals ik, maar vertel me eens, hoe was je bezoek aan de tweeling?" Verdomme, wist hij het? Waarom zou hij het weten, waarom zou hij me zoiets vragen? "Prima, waarom?" "Alleen prima? Die jongens moeten hun spel verbeteren." "Wat bedoel je, Antonio?" Hij liep naar me toe en elke keer dat hij een stap naar voren zette, deed ik een stap achteruit. Mijn rug was tegen de muur en Antonio stond voor me. "De... de... hebben ze het je verteld?" stamelde ik weer. Wat is er in godsnaam met me aan de hand, ik stamel nooit, maar met deze mannen doe ik niet anders. "Weet je dit nog niet, Emilia? Wij hebben geen geheimen voor elkaar." "Zoals in helemaal geen?" vroeg ik een beetje verward. "Ja, Emilia, helemaal geen, nessuno, niets." Toen drukte hij zijn lichaam tegen het mijne. "Waar kan ik je mee helpen, Antonio?" zei ik. "Je hebt George niet geantwoord toen hij je iets vroeg. Ik ben hier om mijn deel en het antwoord te krijgen."
Voordat ik iets kon zeggen, nam hij mijn lippen in een zondige kus, hij drukte zijn knie tussen mijn benen en tegen mijn kutje. Dat deed me luid kreunen en hij maakte gebruik van de gelegenheid om zijn tong in mijn mond te duwen en de kus over te nemen, net als George wilde hij me domineren, zijn kus was heerlijk. Deze mannen maakten me vandaag gek. Met de droom van gisteravond en dan vandaag met hun kussen, verdomme, het werd steeds moeilijker om nee te zeggen tegen deze mannen. Maar opnieuw moet mijn brein zijn gaan werken, want ik trok me terug en hij liet me gaan. Toen kwam hij naar mijn oor en zei: "We zullen je hebben, Emilia." Voordat mijn brein weer werkte en ik hem kon vragen wat hij bedoelde, was hij weg en opnieuw bleef ik achter met het gevoel. Is dit echt gebeurd?