♥ Proloog ♥
Hallo, mijn lieve lezers! Ik wil me verontschuldigen als er fouten in het boek staan. Ik kom uit Brazilië en ben nog steeds bezig Engels te leren en doe mijn best.
Ik hoop dat jullie van het verhaal genieten!
Yara Voss.
Ik stond voor de spiegel en stelde de plooien van mijn trouwjurk bij. De zachte stof tegen mijn huid was een verontrustend contrast met de kilte die ik van binnen voelde. De jurk, die geluk en belofte moest symboliseren, voelde meer als een harnas—een onontkoombare gevangenis.
Sinds ik klein was, hadden mijn ouders mijn lot bepaald. De bruidegom, de zoon van hun vrienden, was gekozen voordat ik überhaupt de betekenis van "huwelijk" begreep. Ik kreeg nooit de kans om zelf te beslissen of te dromen van ware liefde; alles was voor mij beslist. Nu stond ik op het punt te doen wat me was opgedragen.
Mijn moeder kwam de kamer binnen, haar gezicht verlicht door een geforceerde glimlach. Hoewel ze straalde, droegen haar ogen een verholen bezorgdheid.
''Lieverd, je ziet er prachtig uit. Ik ben zo trots op je,'' zei ze met een zachte, bemoedigende stem. ''Alles komt goed. Maak je nu geen zorgen. Het lijkt misschien moeilijk in het begin, maar met de tijd leer je van je man te houden, net zoals ik van je vader heb leren houden."
Ik keek naar haar, zoekend naar troost in haar woorden, maar angst en onzekerheid overheersten nog steeds in mijn hart. Ze kwam dichterbij en streek zachtjes een lok van mijn haar glad.
''Alles komt goed. Onthoud, het is maar een fase,'' vervolgde ze, proberend vertrouwen over te brengen.
Ik forceerde een glimlach, proberend mezelf te overtuigen dat, met de tijd, alles beter zou worden. Misschien zou ik iets voor hem gaan voelen, misschien zou ik een vorm van geluk kunnen vinden op dit pad dat voor mij was uitgestippeld.
Toen mijn moeder me een laatste goedkeurende blik gaf en de kamer verliet, bleef ik naar mijn spiegelbeeld kijken. De jurk was prachtig, maar het was slechts een deel van de rol die ik op het punt stond te spelen. Ik sloot mijn ogen en vroeg me af of ik ooit echt de vreugde en liefde zou voelen die van mij werden verwacht.
Ik liep langzaam de trap af, elke stap weerklonk in mijn gedachten. In de hal ontmoette ik mijn vader, die een donker pak droeg en een trotse glimlach op zijn gezicht had.
''Je ziet er verbluffend uit,'' zei hij, zijn stem vol emotie. Zijn ogen glinsterden, en ik voelde een golf van verdriet vermengd met een gevoel van voldoening. ''Ik ben zo blij om te zien dat je aan deze nieuwe fase begint."
Ik dwong mezelf tot een glimlach, terwijl ik de pijn die ik voelde probeerde te verbergen. Hij bood me zijn arm aan, en samen liepen we naar de plaats van de ceremonie, een zaal versierd met witte bloemen en zachte verlichting. Elk detail leek op zijn plek te zijn, zorgvuldig voorbereid voor dit moment. De stoelen stonden in twee rijen opgesteld, en een wit tapijt strekte zich uit naar het altaar.
Toen ik het altaar bereikte, zag ik Ronan Blake. Hij stond vooraan, gekleed in een donker pak dat zijn lange, slanke gestalte benadrukte. Met zijn tweeëntwintig jaar straalde Ronan een aura van zelfvertrouwen en autoriteit uit. Zijn ogen, diep en intens, volgden de binnenkomst van de bruid met een neutrale, bijna afstandelijke blik. Het gebrek aan emotie op zijn gezicht stond in scherp contrast met de warmte van de bloemen en de plechtigheid van de ceremonie.
De priester begon de ceremonie met een plechtige en eerbiedige toon. Zijn stem weerklonk door de zaal en vulde de sfeer met een gewicht van traditie en formaliteit.
''Beste broeders en zusters, wij zijn hier bijeen om de verbintenis van Yara Voss en Ronan Blake te vieren. Moge dit moment gezegend zijn, en moge liefde en trouw jullie stappen vanaf nu leiden."
Hij vervolgde met de woorden van de huwelijksrite, sprekend over toewijding, loyaliteit en het heilige doel van het huwelijk. Het ritueel was een bastion van traditie, en elk woord leek te resoneren met een diepe en onherroepelijke betekenis.
Ronan en ik wisselden geloften uit in het midden van de ceremonie, en terwijl hij sprak, merkte ik het gebrek aan emotie in zijn woorden. Zijn toewijding leek meer een formaliteit dan een uiting van diepe gevoelens. Maar tegelijkertijd keek mijn vader me aan met trots en hoop, alsof deze verbintenis de vervulling van een droom voor hem was.
Na de geloften verklaarde de priester ons getrouwd, en het applaus dat volgde was een mengeling van opluchting en ingehouden enthousiasme. Ronan draaide zich naar me toe met een lichte glimlach, nog steeds even afstandelijk als voorheen, maar nu vergezeld van een nieuwe last van verantwoordelijkheid.
De ceremonie eindigde, en de zaal werd omgetoverd tot een ruimte voor feestviering. Gasten kwamen naar ons toe om te feliciteren, maar de vreugde leek oppervlakkig, alsof iedereen gewoon zijn rol speelde.
Terwijl we door de zaal liepen, nog steeds hand in hand, begon het gewicht van wat er net was gebeurd tot me door te dringen. De bruiloft was voltooid, en ik was nu de vrouw van Ronan Blake, met alle implicaties en gevolgen van dien. Het leven dat me te wachten stond was onbekend, gehuld in tradities en verwachtingen die te zwaar leken om te dragen.