Hoofdstuk 4: Zij en Daniel maakten er een einde aan
"Daniel, Daniel," riep Aurora terwijl ze achter hem aan rende.
'Zeiden de Taylors niet dat Daniel met Emily was uitgegaan? Waarom is hij hier? Hebben ze tegen me gelogen?' dacht ze.
Aurora stopte Daniel eindelijk bij de ingang van het restaurant en legde haastig de gebeurtenissen van gisteren uit, "Daniel, dit is allemaal een complot van Nicole en Emily. Kom met me mee om het aan je ouders uit te leggen en wissel de bruid terug."
Daniel keek Aurora uitdrukkingsloos aan, "Het is te laat."
Aurora was verbijsterd, "Wat bedoel je? Daniel, wat is er met je aan de hand?"
Daniel keek om zich heen alsof hij iets bevestigde, en trok Aurora toen naar een afgelegen plek.
"Aurora," Daniel omhelsde Aurora stevig, ontwijkend haar eerdere vraag, "Ik hoorde dat je werd uitgehuwelijkt aan de familie Lewis. Ik was de hele nacht bezorgd. Gaat het goed met je?"
"Daniel, ik heb niet..." Ze wilde uitleggen toen Daniel haar onderbrak, "Het is goed dat het goed met je gaat. Aurora, het spijt me wat je hebt moeten doormaken. Zodra ik de Taylor-familie erf en de volledige controle heb, zal ik zeker met je trouwen."
"Daniel, wat bedoel je?" Aurora was een beetje in de war.
"Aurora, toen ik me realiseerde dat de bruid niet jij was, was het te laat," zei Daniel schuldbewust. "Emily stemde ermee in om me te helpen de erfgenaam positie veilig te stellen. Maak je geen zorgen, zodra ik de Taylor-familie controleer, zal ik van Emily scheiden en met jou trouwen."
Op dat moment voelde Aurora dat de man voor haar een complete vreemdeling was.
Ze was geen dwaas. Daniel was slechts een buitenechtelijk kind van de Taylor-familie en had geen recht om te strijden voor de erfgenaam positie.
Emily had daadwerkelijk ingestemd om Daniel te helpen de macht te grijpen.
Aurora wilde niet nadenken over waarom Daniel zo zeker was dat Emily hem kon helpen. Ze keek naar Daniels gezicht en voelde zich diep gekwetst.
"Laat je me in de steek voor de erfgenaam positie?"
"Aurora, hoe is het je in de steek laten? Ik plan onze toekomst. Ik wil je het beste geven. Je moet weten dat ik altijd van je heb gehouden, maar je kunt me niet helpen. Emily kan dat wel." Daniel greep Aurora's schouders, "Geef me een jaar, nee, een half jaar, en ik zal met je trouwen."
Aurora was diepbedroefd. Dit was de man van wie ze een jaar lang had gehouden, bereid om haar in de steek te laten voor macht en status.
Aurora duwde Daniels handen weg, haar uitdrukking en toon koud, "Niet nodig, Daniel. Ik moet wel blind zijn geweest. Ik heb me al die tijd zo in jou vergist."
"Aurora..." Daniel probeerde haar weer te sussen maar zag Emily naderen. Hij distantieerde zich snel van Aurora, zijn houding veranderde drastisch, "Aurora, Emily en ik zijn al getrouwd. Hoe schaamteloos ben je om de man van je eigen zus te verleiden?"
Aurora was stomverbaasd en zag toen Emily, waardoor ze alles begreep.
Aurora lachte, haar toon spottend.
Ze had zo'n slecht beoordelingsvermogen, om verliefd te worden op zo'n man!
"Daniel, daar ben je," paradeerde Emily over, natuurlijk en intiem haar arm in die van Daniel haakend, subtiel Aurora uitdagend. "Oh, Aurora, jij bent er ook. Waarom heb je zoveel gedronken?"
Aurora keek met pijn naar Daniel en spotte, "Zwager, ik wens je alles wat je wilt."
Aurora's blik voelde als een klap in Daniels gezicht, brandend heet.
"Het is genoeg, Aurora, hoe lang ga je nog een scène maken?" Daniel verloor zijn geduld en schreeuwde, "Ik heb geluk dat ik niet met je getrouwd ben, anders zou ik er doodspijt van hebben. Kijk naar je, dronken en wanordelijk. Vergeet niet, ik ben nu Emily's man. Stop met zo goedkoop te zijn."
Met die woorden draaide Daniel zich om en liep weg.
Aurora keek naar Daniels vertrekkende rug, haar ogen prikten en een traan viel ongewild.
Deze traan was een afscheid van het afgelopen jaar met Daniel.
Vanaf nu zou ze nooit meer een traan om hem laten.
Emily keek naar Aurora's bleke gezicht en lachte, "Met mij concurreren om een man, Aurora? Denk je dat je het waard bent? Je bent alleen geschikt voor die kreupele, lelijke, kortlevende man!"
"Emily," Aurora knarste met haar tanden, "Jouw moeder was een minnares, en jij ook. Daniel is een bastaardkind. Een buitenechtelijke dochter en een buitenechtelijke zoon, jullie zijn echt een perfecte match."
Emily's gezicht werd paars van woede, "Aurora, zeg dat nog eens! Jouw moeder was de minnares. Papa hield eerst van mijn moeder. Jouw moeder was degene die ertussen kwam. Jij en je moeder zijn allebei teven, en jij bent nog schandaliger, je probeert mijn man te stelen!"
Emily begon boos op Aurora in te slaan.
Aurora had er genoeg van. Ze had jaren van mishandeling in de familie White doorstaan en werd nu door hen geframed. Haar woede kon niet langer worden bedwongen.
Aurora stroopte haar mouwen op en vocht terug, greep Emily bij haar haar en sloeg haar meerdere keren hard in het gezicht.
Aurora wist niet dat deze scène werd gezien door een man in een nabijgelegen auto.
John keek naar Aurora die Emily fel sloeg, en een zeldzame glimlach verscheen op zijn lippen.
'Mijn nieuwe vrouw is behoorlijk fel,' dacht hij.
Aurora vocht naar hartelust. Vechten was haar kracht, en de delicate Emily was geen partij voor haar.
Aurora, uitgeput van het vechten, stond op van Emily, keek op haar neer en grijnsde, "Ik denk niet dat Daniel om je geeft, Emily. Kun je echt iets vasthouden dat je met listen hebt verkregen?"
Emily, met een blauw gezicht en verward haar, zag er totaal onverzorgd uit, haar kleren gescheurd, en in een trieste toestand.
Aurora daarentegen was kalm en beheerst, zonder een haar uit de plooi.
Emily was woedend en schreeuwde, "Aurora, jij gek, dit is nog niet voorbij!"
"Ik zal wachten," zei Aurora, terwijl ze haar kleren recht trok en fier rechtop stond.
Met alcohol die haar geest vertroebelde, strompelde Aurora weg. Gewoonlijk nam ze de metro of de bus, maar vandaag besloot ze zichzelf te verwennen en een taxi te nemen.
Aurora, met haar hoofd tollend, zat op de grond te wachten op een taxi.
Al snel stopte er een auto naast haar.
Aurora, al dronken, keek niet goed en dacht dat het een taxi was. Ze opende de deur en stapte in, "Meneer, naar het Rose Garden Estate, alstublieft."
Met die woorden ging Aurora liggen op de stoel, dronken en bewusteloos.
John wierp een blik op Aurora op de achterbank, een zeldzame tederheid in zijn diepe ogen.
'Ze is zo dronken. Weet ze wel dat ze in mijn auto is gestapt?' dacht John.