Hoofdstuk 2: De weggelopen bruid valt in zijn armen
Al snel haalde de chauffeur haar buiten de auto in en zei angstig: "Mevrouw Witte, kom alsjeblieft terug met mij. We hebben haast!"
Op dat moment zag de chauffeur de man en stond versteld, hij zei onderbewust: "Meneer ..."
Voordat hij kon afmaken, wierp John Lewis hem een ijzige blik toe en zei koud: "Ophoepelen!"
De chauffeur stond bevroren terwijl John met de auto wegscheurde.
In de auto was Aurora wanhopig aan het trekken aan haar sneeuwwitte trouwjurk, happend naar adem van ongemak.
Ze voelde zich alsof ze op wolken zweefde en tegelijkertijd door een woestijn liep. Ze had enorme dorst, het voelde alsof ze zou sterven van de dorst.
"Heet, dorstig, water, ik heb water nodig."
"Ik breng je naar het ziekenhuis," herkende John onmiddellijk Aurora's toestand.
"Help me! Ik doe alles." Aurora greep Johns hand en keek hem smekend aan.
"Houd nog even vol," fronste John koud. Normaal bemoeide hij zich niet met andermans zaken. Als het een andere keer was, had hij haar uit de auto gegooid. Maar bij het zien van Aurora in zo'n nood, voelde hij om de een of andere reden een steek van medelijden.
De effecten van het medicijn begonnen geleidelijk te werken, en Aurora werd steeds ongemakkelijker. Verlangen steeg als een vloedgolf. Ze riep opnieuw naar John, "Ik heb pijn, help me."
John keek naar haar, zag haar blozende gezicht en verleidelijke ogen, zo betoverend als een fee. Zijn lichaam verstijfde, en zijn verstand zei hem haar niet te misbruiken, maar hij leek niet in staat haar aantrekkingskracht te weerstaan.
"Alsjeblieft, help me," kroop Aurora naar hem toe, haar kleine handen dwaalden over zijn lichaam.
De auto stopte al snel langs de weg. Aurora klom op Johns schoot, haar zachte borsten wreven tegen zijn arm.
John hapte scherp naar adem, terwijl Aurora haar armen om zijn nek sloeg en zijn sexy dunne lippen kuste. Zijn stijve, dikke penis drukte tegen haar billen, de hitte en omvang maakten haar nog meer naar hem verlangen.
Aurora was wanhopig om door hem gepenetreerd te worden. Op dat moment verdween alle rede; ze wilde alleen maar vrijen met hem!
De spanning in Johns geest brak, en ze begonnen hartstochtelijk te kussen. De temperatuur in de auto steeg terwijl het geluid van hun natte, gepassioneerde kussen de lucht vulde. Aurora scheurde haar sneeuwwitte trouwjurk af, haar volle borsten sprongen vrij, haar stijve tepels streelden Johns huid.
John kon het niet langer verdragen en plaatste Aurora op de achterbank. Ze gleed uit haar trouwjurk en sloeg haar lange benen om zijn sterke middel.
Verlangen vulde Johns ogen, zijn stem schor, "Onthoud, ik ben John Lewis."
Aurora was al te ver heen om zijn woorden te verwerken.
Ze klampte zich vast aan Johns nek, kuste hem vurig. Geleidelijk vervaagde haar bewustzijn, en alles werd zwart.
Die nacht had Aurora een droom. Ze droomde van die wilde nacht jaren geleden.
De volgende dag was het al middag toen Aurora wakker werd.
De herinneringen van de vorige dag overspoelden haar, en ze voelde een brok in haar keel, bijna alsof ze wilde huilen.
'Ik heb met een vreemde geslapen, hè? Het lijkt erop dat er geen toekomst meer is met Daniel,' dacht ze.
Aurora keek om zich heen en merkte dat ze in een ziekenhuiskamer leek te zijn. Ze lag op een ziekenhuisbed, met een knappe man die aan het bed sliep. De man had diepe gelaatstrekken en een gebeitelde kaaklijn.
Haar blik verschoof naar Johns gespierde arm, zijn gedefinieerde spieren straalden kracht uit.
Aurora probeerde de gebeurtenissen van de vorige dag te herinneren, maar kon het zich niet duidelijk voor de geest halen.
Toen Aurora zich op het bed opdrukte, werd John plotseling wakker.
"Wakker?" John rekte zich lui uit, kijkend naar Aurora. "Je bent me een gunst verschuldigd van gisteren. Heb je al nagedacht over hoe je me gaat terugbetalen?"
"Ik..." Aurora was sprakeloos. Ze had gisteren alles op gang gebracht, voelde zich een beetje schuldig. "Bedankt voor gisteren."
"Dat was mijn eerste keer. Een simpel bedankje, en je denkt dat we quitte staan?" John gaf haar een gekwetste blik.
"Welke eerste keer? Hebben we het echt gedaan gisteren? Wat gebeurde er daarna? Ik kan me niets herinneren." Aurora bloosde, zich beschaamd voelend.
"Ik bedoelde dat het de eerste keer was dat ik me met iemand anders bemoeide," zei John met een speelse glimlach. "Gisteren, op het cruciale moment, viel je flauw, en ik bracht je naar het ziekenhuis."
Aurora slaakte een zucht van verlichting. 'Gelukkig was deze man een goed persoon en bracht hij me daadwerkelijk naar het ziekenhuis in plaats van door te gaan in die situatie,' dacht ze.
"Je lijkt teleurgesteld. Als je wilt, kunnen we doorgaan waar we gisteren gebleven waren," plaagde John.
Aurora liet verlegen haar hoofd zakken en zei snel, "Geen behoefte!"
Toen voegde ze eraan toe, "Eigenlijk, dit is wat er gisteren gebeurde. Mijn stiefmoeder wilde me uithuwelijken aan een kreupele, mismaakte, stervende man. Ik zou liever sterven dan met hem trouwen. De chauffeur probeerde me te vangen, en in de haast had ik geen andere keuze dan om jouw hulp te vragen! Heel erg bedankt."
John's mond vertrok.
'Lieber sterven dan trouwen? Als ze wist dat de "kreupele, mismaakte" jonge meester van de familie Lewis recht voor haar stond...'
John's lippen krulden in een geamuseerde glimlach. "Gisteren zou mijn trouwdag zijn. Dankzij jou kon ik niet met mijn bruid trouwen. Je bent me een bruid verschuldigd."
"Wat? Het spijt me, ik wist niet dat je gisteren zou trouwen." Aurora voelde zich nog schuldiger. "Het spijt me echt."
"Laat maar. Je bent zo mooi, en gezien je dure trouwjurk, zou je geen interesse hebben in een arme jongen zoals ik." John's ogen werden dof, zijn toon vol teleurstelling.
Aurora kende zijn ware achtergrond niet, maar toen ze zijn teleurstelling zag, voelde ze zich een beetje verdrietig en zei impulsief, "Ik zal het je terugbetalen."
John glimlachte, pakte Aurora's hand. "Kom dan nu met me mee en ontmoet mijn ouders."
"Niet nu." Aurora trok ongemakkelijk haar hand terug. "Ik heb iets te regelen. Ik laat je mijn telefoonnummer achter, dan kunnen we later contact opnemen."
Ze moest nu terug naar de familie White.
"Ik wacht tot je terugkomt," zei John, haar niet langer plagerig.
Aurora liet een reeks nummers achter en vertrok, zich er niet van bewust dat ze in haar haast één cijfer verkeerd had geschreven.
John keek naar Aurora's vertrekkende figuur, een sterke interesse glinsterend in zijn ogen.
Hij wierp een blik op het haaraccessoire dat op het ziekenhuissbed was achtergelaten, een lichte glimlach speelde op zijn lippen.
Plotseling ging zijn telefoon en John nam op.
"De bruid rende halverwege weg, en jij, de bruidegom, was de hele nacht verdwenen. Baas, wat heb je gisteren gedaan?"
"Natuurlijk was ik bij de bruid!" John's ogen vertoonden een zeldzame tederheid.
John had niet verwacht dat zijn weggelopen bruid uiteindelijk in zijn handen zou belanden.
John's nonchalante woorden lieten Todd Smith aan de andere kant van de lijn versteld staan.
"Baas, maak je een grapje? De bruid rende weg. Hoe kon ze bij jou zijn? De familie White is behoorlijk brutaal. Je zou trouwen met de jongere dochter, Emily White, maar ze stuurden de onbeminde oudere dochter, Aurora White. Emily trouwde met de familie Taylor."
Iemand met een beetje verstand kon wel raden wat er gebeurd was.
Todd ging verder aan de telefoon, "Baas, meneer Lewis zei dat je het moest afhandelen als je terug bent."
"Stuur iemand naar de familie White om de verloving te annuleren," John pauzeerde, en voegde toen toe, "Maak het hen niet moeilijk."
"Baas, de familie White heeft je voor de gek gehouden, en je bruid is getrouwd met Daniel Taylor. Ga je dit zomaar laten gaan?" Todd was verbaasd; dit was helemaal niet zoals zijn baas.
"Stop met onzin praten en stuur iemand naar de familie White."
Todd herinnerde hem over de telefoon, "Baas, je kunt niet annuleren of scheiden. Je hebt al 'drie vrouwen verloren'. Als je deze keer niet succesvol trouwt en de familie Lewis komt erachter, zijn al onze inspanningen voor niets geweest."
John dacht een paar seconden na. "Deze hoeft niet te 'sterven'."
"Baas, heb je een nieuw plan?" Todd was verbaasd en geschokt.
John veranderde van onderwerp, "Regel een goedkopere auto voor me."
"Baas, wat ben je van plan te doen?"
"Ik ga mijn vrouw achterna."
...
Aurora was net bij de deur van de familie White aangekomen toen ze Dean White en Nicole respectvol een middelbare man zag uitzwaaien.
Deze man was gestuurd door de familie Lewis om de verloving te annuleren.
De familie Lewis had aanvankelijk een dochter van de familie White willen trouwen, maar nu waren ze gekomen om de verloving te annuleren. De bruid was verdwenen, maar de familie Lewis had hen geen moeilijkheden bezorgd. Dean was erg verbaasd.
Nadat de man in zijn auto was gestapt en vertrokken, veegde Dean het zweet van zijn voorhoofd en riep streng naar Aurora, "Aurora, durf je nog terug te komen? Hoe durf je weg te lopen van de bruiloft! Als de familie Lewis geen genade had getoond, zouden we nu failliet zijn."
Aurora staarde koud naar Dean, hem vragend, "Papa, wist je van Nicole's opzettelijke plan tegen mij?"
Ze was alleen maar thuisgekomen om één ding te bevestigen: of haar biologische vader had samengespannen met haar stiefmoeder tegen haar!