Hoofdstuk 2: De weggelopen bruid valt in zijn armen
Al snel haalde de chauffeur hen in buiten de auto en zei angstig: "Mevrouw White, kom alsjeblieft terug met mij. We hebben niet veel tijd meer!"
Op dat moment zag de chauffeur de man en verstijfde, terwijl hij onbewust zei: "Meneer ..."
Voordat hij zijn zin kon afmaken, wierp John Lewis hem een ijzige blik toe en zei koud: "Ophoepelen!"
De chauffeur stond bevroren terwijl John snel wegreed in de auto.
In de auto was Aurora wanhopig aan het trekken aan haar sneeuwwitte trouwjurk, happend naar adem in ongemak.
Ze voelde zich alsof ze op wolken zweefde en tegelijkertijd door een woestijn liep. Ze had enorme dorst, het leek alsof ze zou sterven van de dorst.
"Heet, dorstig, water, ik heb water nodig."
"Ik breng je naar het ziekenhuis," John herkende onmiddellijk Aurora's toestand.
"Help me! Ik doe alles." Aurora greep John's hand, haar ogen smekend naar hem opkijkend.
"Houd nog even vol," fronste John koud. Normaal bemoeide hij zich niet met andermans zaken. Als het een andere keer was geweest, had hij haar uit de auto gegooid. Maar nu hij Aurora zo in nood zag, voelde hij om de een of andere reden een steek van medelijden.
De effecten van de drug namen geleidelijk toe, en Aurora werd steeds ongemakkelijker. Verlangen golfde als een vloedgolf over haar heen. Ze riep opnieuw naar John, "Ik heb pijn, help me."
John keek naar haar, zag haar blozende gezicht en verleidelijke ogen, zo betoverend als een fee. Zijn lichaam verstijfde, en zijn verstand zei hem om geen misbruik van haar te maken, maar hij leek niet in staat haar aantrekkingskracht te weerstaan.
"Alsjeblieft, help me," kroop Aurora over hem heen, haar kleine handen overal op zijn lichaam.
De auto stopte al snel langs de weg. Aurora klom op John's schoot, haar zachte borsten wrijvend tegen zijn arm.
John haalde scherp adem, terwijl Aurora haar armen om zijn nek sloeg en zijn sexy dunne lippen kuste. Zijn erecte, dikke penis drukte tegen haar billen, de hitte en grootte maakten dat ze hem nog meer verlangde.
Aurora was wanhopig om door hem gepenetreerd te worden. Op dit moment verdween al haar verstand; ze wilde alleen maar de liefde bedrijven met hem!
De spanning in John's geest brak, en ze begonnen hartstochtelijk te kussen. De temperatuur in de auto steeg terwijl het geluid van hun natte, gepassioneerde kussen de lucht vulde. Aurora scheurde haar sneeuwwitte trouwjurk af, haar volle borsten sprongen vrij, haar stijve tepels borstelden tegen John's huid.
Niet langer in staat het te verdragen, plaatste John Aurora op de achterbank. Ze gleed uit haar trouwjurk en sloeg haar lange benen om zijn sterke middel.
Verlangen vulde John's ogen, zijn stem hees, "Onthoud, ik ben John Lewis."
Aurora was al te ver heen om zijn woorden te verwerken.
Ze klampte zich vast aan John's nek, kuste hem vurig. Geleidelijk vervaagde haar bewustzijn, en alles werd zwart.
Die nacht had Aurora een droom. Ze droomde van die wilde nacht jaren geleden.
De volgende dag was het al middag toen Aurora wakker werd.
De herinneringen van de vorige dag overspoelden haar geest, en ze voelde een brok in haar keel, bijna klaar om te huilen.
'Ik heb met een vreemde geslapen, hè? Het lijkt erop dat er geen toekomst meer is met Daniel,' dacht ze.
Aurora keek om zich heen en merkte dat ze in een ziekenhuiskamer leek te zijn. Ze lag op een ziekenhuisbed, met een knappe man die aan het bed sliep. De man had diepgelegen trekken en een gebeeldhouwde kaaklijn.
Haar blik verschoof naar John's gespierde arm, zijn gedefinieerde spieren straalden kracht uit.
Aurora probeerde de gebeurtenissen van de vorige dag te herinneren maar kon zich niets duidelijk voor de geest halen.
Toen Aurora zich op het bed omhoog duwde, werd John plotseling wakker.
"Wakker?" John rekte zich lui uit, kijkend naar Aurora. "Je hebt me nog een gunst tegoed van gisteren. Heb je al nagedacht over hoe je me gaat terugbetalen?"
"Ik..." Aurora was sprakeloos. Ze had gisteren wel het initiatief genomen, en voelde zich een beetje schuldig. "Dank je voor gisteren."
"Dat was mijn eerste keer. Denk je dat een simpel bedankje genoeg is?" John gaf haar een gekwetste blik.
"Welke eerste keer? Hebben we het echt gedaan gisteren? Wat gebeurde er daarna? Ik kan me niets herinneren." Aurora bloosde, zich beschaamd voelend.
"Ik bedoelde dat het de eerste keer was dat ik me met andermans zaken bemoeide," zei John met een speelse glimlach. "Gisteren, op het cruciale moment, viel je flauw, en ik bracht je naar het ziekenhuis."
Aurora slaakte een zucht van verlichting. 'Gelukkig was deze man een goed persoon en bracht hij me daadwerkelijk naar het ziekenhuis in plaats van door te gaan in die situatie,' dacht ze.
"Je lijkt teleurgesteld. Als je wilt, kunnen we doorgaan waar we gisteren gebleven waren," plaagde John.
Aurora sloeg verlegen haar ogen neer en zei snel: "Niet nodig!"
Daarna voegde ze eraan toe: "Eigenlijk, dit is wat er gisteren gebeurde. Mijn stiefmoeder wilde me uithuwelijken aan een kreupele, mismaakte, stervende man. Ik zou liever sterven dan met hem trouwen. De chauffeur probeerde me te pakken, en in de haast had ik geen andere keus dan jouw hulp in te roepen! Heel erg bedankt."
Johns mondhoek trok even.
'Liever sterven dan trouwen? Als ze wist dat de 'kreupele, mismaakte' jongeman van de familie Lewis recht voor haar stond...'
Johns lippen krulden in een geamuseerde glimlach. "Gisteren zou mijn trouwdag zijn. Dankzij jou kon ik niet met mijn bruid trouwen. Je bent me een bruid verschuldigd."
"Wat? Sorry, ik wist niet dat je gisteren ging trouwen." Aurora voelde zich nog schuldiger. "Het spijt me echt."
"Laat maar. Je bent zo mooi, en gezien je dure trouwjurk, zou je toch niet geïnteresseerd zijn in een arme jongen zoals ik." Johns ogen werden dof, zijn toon vol teleurstelling.
Aurora kende zijn ware achtergrond niet, maar toen ze zijn teleurstelling zag, voelde ze zich een beetje verdrietig en riep uit: "Ik zal je terugbetalen."
John glimlachte, pakte Aurora's hand en zei: "Kom dan nu met me mee en ontmoet mijn ouders."
"Niet nu." Aurora trok haar hand ongemakkelijk terug. "Ik heb iets te regelen. Ik zal je mijn telefoonnummer geven, dan kunnen we later contact opnemen."
Ze moest nu terug naar de familie White.
"Ik wacht op je terugkomst," zei John, zonder haar verder te plagen.
Aurora liet een reeks cijfers achter en vertrok, niet wetend dat ze in haar haast één cijfer verkeerd had geschreven.
John keek naar Aurora's vertrekkende figuur, een sterke interesse glinsterde in zijn ogen.
Hij wierp een blik op het haaraccessoire dat op het ziekenhuisbed was achtergebleven, een lichte glimlach speelde om zijn lippen.
Plotseling ging zijn telefoon, en John nam op.
"De bruid is halverwege weggelopen, en jij, de bruidegom, was de hele nacht vermist. Baas, wat heb je gisteren gedaan?"
"Natuurlijk was ik bij de bruid!" Johns ogen toonden een zeldzame tederheid.
John had niet verwacht dat zijn weggelopen bruid in zijn handen zou belanden.
Johns nonchalante woorden lieten Todd Bailey aan de andere kant van de lijn versteld staan.
"Baas, maak je een grapje? De bruid is weggelopen. Hoe kan ze bij jou zijn? De familie White is behoorlijk brutaal. Je zou trouwen met de jongere dochter, Emily White, maar ze stuurden de niet geliefde oudste dochter, Aurora White. Emily trouwde met de familie Taylor."
Iedereen met een beetje verstand kon begrijpen wat er was gebeurd.
Todd vervolgde aan de telefoon, "Baas, meneer Lewis zei dat je het moest regelen als je terugkomt."
"Stuur iemand naar de familie White om de verloving te annuleren," John pauzeerde, en voegde toen toe, "Maak het hen niet moeilijk."
"Baas, de familie White heeft je voor de gek gehouden, en je bruid is getrouwd met Daniel Taylor. Ga je dit zomaar laten gebeuren?" Todd was verrast; dit leek helemaal niet op zijn baas.
"Hou op met onzin praten en stuur iemand naar de familie White."
Todd herinnerde hem over de telefoon, "Baas, je kunt niet annuleren of scheiden. Je hebt al 'drie vrouwen verloren'. Als je deze keer niet succesvol trouwt en de familie Lewis komt erachter, zijn al onze inspanningen voor niets geweest."
John dacht een paar seconden na. "Deze hoeft niet te 'sterven'."
"Baas, heb je een nieuw plan?" Todd was verbaasd en geschokt.
John veranderde van onderwerp, "Regel een goedkopere auto voor me."
"Baas, wat ben je van plan te doen?"
"Ik ga mijn vrouw achterna."
...
Aurora had net de voordeur van de familie White bereikt toen ze Dean White en Nicole respectvol een middelbare man zag uitzwaaien.
Deze man was gestuurd door de familie Lewis om de verloving te annuleren.
De familie Lewis had aanvankelijk een dochter van de familie White willen trouwen, maar nu waren ze gekomen om de verloving te annuleren. De bruid was vermist, maar de familie Lewis had het hen niet moeilijk gemaakt. Dean was erg verbaasd.
Nadat de man in zijn auto was gestapt en vertrok, veegde Dean het zweet van zijn voorhoofd en schreeuwde streng naar Aurora: "Aurora, je durft nog terug te komen? Hoe durf je weg te lopen van de bruiloft! Als de familie Lewis geen genade had getoond, zouden we nu failliet zijn."
Aurora keek Dean kil aan en vroeg hem: "Papa, wist je van Nicole's opzettelijke plan tegen mij?"
Ze was alleen naar huis teruggekomen om één ding te bevestigen: of haar biologische vader had samengespannen met haar stiefmoeder tegen haar!