Hoofdstuk 1
De bovenste verdieping van het bedrijfspand behoort tot het kantoor van de directeur, verboden terrein voor iedereen zonder toestemming.
Phoebe Ziegler was bijna halfnaakt; haar rok omhooggeschoven en samengebald rond haar middel. Ze lag gevoelloos op het bureau, haar lichaam schokkend onder de woeste stoten van de man.
"Slet! Je kwam toch naar mij om geneukt te worden?"
Deze man was Phoebe's echtgenoot, Theodore Reynolds, tevens de eigenaar van dit gebouw.
Maar ze voelde geen enkele tederheid tijdens deze seks.
Phoebe beet op haar lip, hield elk geluid in terwijl tranen in haar ogen opwelden. Sinds dat incident hing hun huwelijk aan een zijden draadje, en Phoebe kon het gevoel niet van zich afschudden dat Theodore diepe wrok tegen haar koesterde.
Theodore, die haar kreunen niet hoorde, sloeg haar hard op haar billen met één hand en greep haar gezicht met de andere, dwong haar om hem aan te kijken.
"Je komt naar me toe als een slet, smekend om het. Waarom maak je geen geluid? Wat een afknapper."
Theodore gaf haar twee harde klappen als straf.
Phoebe's wangen werden rood van de klappen, en ze moest meer meewerken door haar billen omhoog te buigen om Theodore's bewegingen te volgen.
Met een lage grom kwam Theodore klaar.
Theodore stapte achteruit, hijgend, zijn half geopende overhemd onthulde acht stevige buikspieren, waardoor hij er zowel wild als schurkachtig uitzag.
Hij bood geen enkele tederheid na de seks, keek alleen met koude ogen naar Phoebe. Theodore stak een sigaret op, pakte nonchalant een handdoek van dichtbij en wikkelde die om zijn middel, terwijl hij een witte pil op het bureau gooide.
"Neem de pil!" Theodore's toon was bevelend.
Hoewel Phoebe fysiek en mentaal uitgeput was, dwong ze zichzelf van het bureau af te komen. Haar benen wankelden toen ze op het tapijt stapte, en ze moest zich aan het bureau vasthouden om niet te vallen.
Ze raapte de kleren op die op de vloer verspreid lagen, trok ze aan en hoefde niet naar de pil op het bureau te kijken om te weten dat het een anticonceptiepil was.
Elke keer na de seks dwong Theodore haar een anticonceptiepil te nemen.
Theodore was extreem voorzichtig, bang dat ze weer zwanger zou worden.
Maar Theodore wist niet dat ze nooit meer zwanger kon worden.
Phoebe keek op naar Theodore, haar ogen smekend, en zei timide: "Ik was gisteren nog in mijn veilige periode. Kan ik de pil overslaan?"
Ze had een speciale constitutie en was allergisch voor veel medicijningrediënten, vooral anticonceptiemiddelen. Elke keer dat ze er een nam, voelde haar maag zich lange tijd verschrikkelijk.
"Wil je het niet nemen? Phoebe, hoop je nog steeds zwanger te worden van mijn kind?" Theodore klopte op haar gezicht en grijnsde.
Het was alsof hij de hoop van Phoebe bespotte.
Phoebe's handen aan haar zijden balden zich geleidelijk tot vuisten. Theodore wist altijd hoe hij haar moest kwetsen. Haar tranen onderdrukkend, zei ze timide: "Nee, dat hoop ik niet."
"Je kunt maar beter niet!"
Theodore stapte dichterbij, drukte hard op haar onderbuik. "Phoebe, ken je plaats. Je bent slechts een speeltje voor mij! Je hebt niet het recht om mijn kind te krijgen."
Phoebe pauzeerde, haar hart samenkrimpend in haar borst.
Uitdrukkingsloos, klemde ze haar tanden op elkaar, stopte de witte pil in haar mond en slikte hem droog door.
De bitterheid verspreidde zich over haar tong, haar keel brandde, maar de pijn in haar hart overschaduwde alles.
Ze waren getrouwd vanwege de zwangerschap. Hoewel hun huwelijk niet zo zoet was als dat van andere pasgetrouwden, respecteerden ze elkaar.
Maar door een ongeluk had ze een miskraam gehad. Sindsdien had Theodore alleen maar haat voor haar.
Theodore gaf haar de schuld van het verlies van het kind.
Ze waren nog maar drie jaar getrouwd, en Theodore had haar al die drie jaren getergd.
Theodore keek toe hoe ze de pil inslikte, zijn blik bleef twee seconden hangen op haar onderbuik.
Hij zei kil: "Vanavond ga je met me mee naar het banket van de familie Vanderbilt."
Phoebe was verbijsterd.
Geen wonder dat Theodore eerder plotseling zijn geduld had verloren. Die uitnodiging moest van de familie Vanderbilt zijn gekomen.
Het was drie jaar geleden, en het leek erop dat Theodore het verleden nog steeds niet vergeten was.
Verdriet overspoelde Phoebe terwijl dat incident een aanhoudende schaduw over hun harten wierp. Theodore's minachting had wortel geschoten, en zij droeg het gewicht van zelfverwijt.
De impact van dat incident op hen zou waarschijnlijk nooit verdwijnen.
"Ik begrijp het." Phoebe trok haar kleren aan en liep naar de deur.
Theodore greep haar hand, zijn andere hand kneep in haar gezicht, gaf haar een donkere, waarschuwende blik.
"Als je vanavond durft alleen te praten met Edward Vanderbilt, ben je klaar," zei Theodore koud, zijn stem druipend van dreiging, waardoor Phoebe rillingen kreeg.
Na het spreken liet Theodore haar los. Phoebe viel op de grond.
Phoebe's vermoeide lichaam gaf het op, haar maag krampte van de anticonceptiepil. Ze stond onhandig op van de vloer en verliet stilletjes de kamer.
De familie Vanderbilt was een van de vier grote rijke families in Kedora, met bezittingen ter waarde van miljarden euro's. Het banket werd bijgewoond door verschillende beroemdheden en tycoons, allemaal gekleed in luxueuze kleding. De media hadden zich al verzameld bij de ingang, hopend de krantenkoppen van de avond vast te leggen.
Het banket van vanavond draaide helemaal om het vieren van de geboorte van de erfgenaam van de familie Vanderbilt, het kind van Brian Vanderbilt en zijn vrouw Bianca Vanderbilt.
Phoebe, gekleed in een bescheiden zwarte jurk, stapte uit de zwarte Maybach en volgde Theodore naar de ingang van het hotel, waar ze een stel zag staan.
Verscheidene gasten hadden zich rond Bianca verzameld en speelden met de baby in haar armen.
Brian zag meteen Phoebe en Theodore en begroette hen enthousiast.
"Theodore, Phoebe, lang niet gezien. Bianca, breng onze baby, Benjamin Vanderbilt, hier om hen te laten zien."
Brian straalde van vreugde en trok Theodore aan zijn arm, zijn gezicht vol van het geluk van het nieuwe vaderschap. "Theodore, de baby is gewoon te schattig, zo klein en zacht. Hoe zwaar mijn dag ook is, zodra ik thuiskom en hem zie, verdwijnt al mijn vermoeidheid. Jullie moeten ook snel een kindje krijgen."
Toen Theodore Brian's glimlach zag, overviel hem een gevoel van bitterheid.
Zijn gezichtsuitdrukking werd plotseling donkerder.
Phoebe voelde Theodore's ongenoegen en overhandigde snel het voorbereide cadeau. "Dank je voor je zorg, Brian, Bianca. Dit is een cadeau voor Benjamin."
"Waarom het cadeau?" plaagde Bianca, terwijl ze haar hoofd schudde met een glimlach. "Phoebe, je bent mijn zus. Geen formaliteiten als een gast."
Hoewel Bianca haar een zus noemde, had Phoebe geen bloedband met de familie Vanderbilt.
Phoebe was opgegroeid met de familie Vanderbilt omdat haar moeder, Evelyn Ziegler, de kinderjuf was die voor Brian en Edward zorgde sinds ze kinderen waren. Dus Phoebe, Brian en Edward waren samen opgegroeid, en Brian en Edward behandelden haar als een zus.
Brian glimlachte en klopte op Phoebe's schouder. Toen hij haar dunne gestalte opmerkte, fronste hij bezorgd.
"Phoebe, je ziet er zo bleek en mager uit. Heb je ergens last van de laatste tijd?"
Theodore's gezicht werd nog donkerder. Brian's woorden impliceerden duidelijk dat hij niet goed voor Phoebe zorgde.
Hij liet een koude lach horen en zei sarcastisch: "Misschien houd ik haar op een streng dieet."
Brian lachte ongemakkelijk, zich niet bewust van zijn misstap. Hij dacht gewoon dat Theodore misschien in een slechte bui was, dus stopte hij zijn bezorgdheid om Phoebe en leidde hen het hotel binnen.
Brian zei: "Theodore, maak geen grapjes. Ga maar vast naar binnen; wij komen zo."
Theodore liep met een zure uitdrukking het hotel binnen, en Phoebe volgde voorzichtig. Als hij in een slechte bui was, kreeg zij de volle laag van zijn woede.
De banketzaal was gevuld met gasten.
Als erfgenaam van de familie Reynolds, zou Theodore zelfs in een hoekje nog de aandacht trekken.
Niet alleen omdat Theodore uit een prestigieuze familie met aanzienlijk vermogen kwam, maar ook omdat zijn uiterlijk zeer aantrekkelijk was.
Theodore zag er onberispelijk uit in zijn pak, dat zijn indrukwekkende fysiek benadrukte. Een zwarte stropdas met een zilveren klem en een pochet in zijn zak voegden een vleugje verfijning en terughoudendheid toe.
Maar alleen Phoebe wist dat zodra Theodore zijn kleren uittrok, hij allesbehalve een gentleman was, zonder enige hoffelijkheid.
"Theodore, waarom ben je zo laat?" Taylor Morgan, gekleed in haute couture en versierd met een schitterende diamanten ketting, kwam naar hen toe. Ze bekeek Phoebe van top tot teen, haar uitdrukking kritisch, haar wenkbrauwen gefronst. "Phoebe. Ga je voor de 'dakloze chic' look vandaag? Weet je niet dat het vandaag een grote dag is voor de familie Reynolds?"
Phoebe ging niet in discussie met haar; ze wist altijd al dat Taylor haar niet mocht.
Als ze destijds niet zwanger was geweest van Theodore's kind, zou Taylor nooit hebben toegestaan dat de dochter van een kinderjuf in de familie Reynolds trouwde.
Dus, onder Taylor's aandringen, hadden zij en Theodore alleen een huwelijksakte zonder een bruiloft. Behalve naaste familie wist bijna niemand dat Phoebe Theodore's vrouw en de schoondochter van de familie Reynolds was.
Phoebe keek naar haar jurk.
"Ik vind het best mooi," zei ze met een zachte glimlach.
"Laat maar." Taylor had geen zin om Phoebe op dit moment te berispen over haar kleding. Ze keek Phoebe strak aan en zei: "Je hebt Benjamin gezien toen je binnenkwam, toch?"
"Ja, dat heb ik," antwoordde Phoebe.
Taylor verspilde geen woorden meer aan Phoebe en kwam meteen ter zake. "In je eerste jaar van het huwelijk zei Theodore dat je aan je gezondheid moest werken en niet geschikt was om kinderen te krijgen. Nu zijn we drie jaar verder. Is het niet tijd dat je stopt met werken en je concentreert op het zwanger worden?"