Hoofdstuk 6
Nathan legt Emmie op het bed neer wanneer zijn telefoon plotseling gaat. Hij neemt op en voert het gesprek in de kast.
Tegelijkertijd was Sabrina op weg om haar slaapkleding te pakken en volgde hem per ongeluk naar binnen.
Het gebeurde toevallig dat hij besloot voor de lade te gaan staan waar zij al haar pyjama's in had gelegd. Zijn rug was naar haar toe gekeerd, en hij had het over een deal die niet verpest mocht worden toen ze dichterbij kwam en op het punt stond hem op zijn schouder te tikken, maar hij draaide zich om en ze ontmoetten elkaars blik.
Hij kneep zijn ogen samen en vroeg haar stilzwijgend wat ze wilde.
Ze opende haar mond en voordat ze iets kon zeggen, strekte hij onverwachts zijn vrije hand uit en streek het haar weg van haar oog. Hij was zo teder dat haar knieën er slap van werden. Ze deinsde onbedoeld terug. Het was de onverwachtheid van het geheel. Het was het plotselinge gevoel dat ze gewoon in zijn sterke armen wilde smelten.
Hij liet zijn hand zakken en draaide zich weer om. Terwijl hij doorratelde over rapporten en statistieken, greep zij de kans om haar kleren te pakken en glipte naar buiten.
Het was nog een beetje vroeg, dus pakte ze een roman van haar favoriete schrijver en verdiepte zich erin.
Ze had net een hoofdstuk uit toen ze merkte dat hij zich had uitgekleed en naar een actiefilm aan de andere kant van het bed keek.
Voor ze het wist, keek ze ook mee. Ze hield van actiefilms, komedies, romantische films, eigenlijk van alle soorten films. Er was geen tv in haar oude kamer, en ze miste het gewoon om tv te kijken. Ze legde het boek neer en kon het niet laten om een blik op Nathan te werpen. Hij zat achterover met twee kussens achter zijn rug en één arm achter zijn hoofd.
Een ongewenst idee schoot door haar hoofd. De gedachte om dichterbij te komen kwam in haar op en net zo snel als het kwam, schudde ze het weer van zich af.
Terug naar de film. Een uur later staat hij op om de deur open te doen voor Dylan en Alyssa. Zodra hij de deur sluit, breekt er een ruzie uit. Geen van beiden wilde naast Emmie slapen. "Ze schopt," klaagde Alyssa.
"En neemt al het bed in beslag," voegde Dylan toe. Ze kwamen tot de conclusie dat Emmie tussen Nathan en Sabrina zou slapen.
Sabrina schoof naar het midden van het bed.
Dylan lag naast haar en Alyssa naast hem. Aan de andere kant van Emmie lag Nathan. Als ze haar voet goed richtte, kon ze hem aanraken.
"Morgen mag ik naast tante Sabrina slapen," gaapte Alyssa.
Nathan kreunde en draaide zich met zijn rug naar haar toe. Het was duidelijk dat hij hun plannen niet leuk vond.
De tv ging uit, en de kamer werd donker en stil. Al snel klonk er gesnurk van alle drie de kinderen. Daarna vielen ook de volwassenen in slaap.
"Au..." Sabrina werd wakker omdat haar haar werd getrokken.
Nathan schrok wakker. "Gaat het?" Zijn hand reikte naar haar zij.
"Ja... Alyssa en Dylan hadden gelijk, Emmie is een slechte slaper."
Hij ging rechtop zitten, deed het licht aan en zag dat Emmie horizontaal lag met haar tenen verstrengeld in Sabrina's haar.
Hij leunde over en hielp de warboel los te maken.
"Dank je," fluisterde ze.
"Ja..." Hij knielde neer en tilde Emmie op, legde haar tussen haar broer en zus.
"Slaap daar." Hij kantelde zijn hoofd naar zijn kant.
"Het is oké, ik red me wel."
Haar negerend, deed hij het licht uit en ging dicht bij Dylan liggen, op een paar centimeter van haar. De hele nacht voelde ze zijn ademhaling en de warmte die van hem uitstraalde. Terwijl ze in slaap viel, dacht ze dat ze misschien zijn hartslag voelde, maar het kon ook de hare zijn...
's Ochtends gebeurde het weer. Ze schrok wakker. Toen ze haar ogen opende, zat Emmie bovenop haar met een frons. "Honger," klaagde ze.
Ze keek op de klok, 6:02 uur. Ze wierp een blik op de andere kant van het bed en Nathan was er niet, maar ze kon de douche horen lopen. Slaperig ging ze rechtop zitten, wreef in haar ogen, tilde Emmie op en liep naar de keuken.
Clarissa was daar al. "Ik wachtte al op mijn vroege vogel," glimlachte ze en nam Emmie van haar over.
"Ze zei dat ze honger heeft."
"Dat dacht ik al, ze is altijd zo punctueel. Ik heb al wat eieren en toast voor haar gemaakt."
Sabrina wilde terug naar bed gaan, maar Clarissa hield haar tegen. "Hé, het spijt me van gisteravond," verontschuldigde ze zich. "Ik zei dat er iets vreemds was op je trouwdag, maar dat was omdat Nathan er eerst niet gelukkig uitzag..."
Ze onderbrak haar. "Het is oké... Dit is niet nodig."
"Nee, luister naar me." Clarissa raakte haar arm aan. "Toen zag ik hoe hij naar je keek. Voor Baylee is dat niet zo makkelijk te zien. Het huwelijk van onze ouders maakte dat geen van ons drieën ooit wilde trouwen. Baylee voelt dat gewoon sterker. Toen ik trouwde, vond ze het heel moeilijk. Ze zei dat ik gek was en sprak een maand niet met me. Nathan stond volledig aan haar kant." Ze zette Emmie op het aanrecht en gaf haar een bord. "Het huwelijk van onze ouders was liefdeloos. We hebben ons hele leven naar hen gekeken en gedacht dat dat was wat een huwelijk is. Ik probeerde Baylee te vertellen dat één huwelijk niet allesbepalend is. Ze kan het gewoon niet op mijn manier zien."
"Ik denk dat ze de juiste persoon moet vinden om haar mening te veranderen."
Clarissa glimlachte en knikte terwijl ze Emmie's drinkbeker vulde. "Ja, ik denk dat je helemaal gelijk hebt. Ik bedoel, Jacob veranderde mijn mening, en jij veranderde die van Nathan. Ze moet gewoon de juiste persoon ontmoeten."
Ze begon zich verschrikkelijk te voelen. Ze wilde niet dat Clarissa haar vriendelijk behandelde of zich verontschuldigde, en nu vertrouwde ze haar hun ouderlijk huwelijk en levens toe. Schuldgevoelens knaagden aan haar. Haar broer hield niet van haar, en haar zus had half gelijk. Ze glimlachte. Wat anders moest ze doen?
Nathan kwam net de kast uit toen ze terugkwam in de kamer. Hij was gladgeschoren en zag er indrukwekkend uit in zijn zwarte pak.
Ze sprong terug in haar warme bed, trok de dekens over zich heen en sloot haar ogen. Toen moest ze ze weer openen. Hij stond over haar heen zijn riem te verstellen.
"Ik heb vanavond een liefdadigheidsevenement. Jij gaat met mij mee."
Ze was zich heel bewust van het feit dat hij niet vroeg. "Ik kan niet. Ik moet Tony helpen met de laatste reparaties in het opvanghuis."
"Het enige dat je moet doen, is om zeven uur klaar zijn." Hij legde veel nadruk op het woord 'moet'. Hij maakte zijn riem vast en bleef haar aanstaren.
"Waarom? Je hebt het toch prima gered zonder mij bij die dingen?" Ze wist dat ze om zeven uur terug kon zijn, maar de manier waarop hij het vroeg, maakte dat ze protesteerde.
"Vraag me niet in twijfel, Sabrina. Zorg gewoon dat je om zeven uur klaar bent."
Ze ging rechtop zitten, niet meer slaperig. "Wat als ik niet klaar ben om zeven uur?" Ze daagde hem uit.
Hij leek zichtbaar boos. Zijn kaak was gespannen en zijn blik doordringend. "Je hebt geluk dat ze hier zijn." Hij wees naar de slapende Alyssa en Dylan.
Ze wilde opstaan en opnieuw vragen waarom, maar haar verstand won het van haar.
"Als je er niet bent als ik vanavond thuiskom." Hij wees naar haar. "Als ik je vind. Niet als, Sabrina, wanneer... Je gaat niet leuk vinden wat ik met je doe, en het maakt me niet uit wie er kijkt."
Nathan haalt zijn vingers door zijn haar. "Je bent mijn vrouw, en je verplichtingen zijn aan mij. Niet aan een of ander verdomd dierenasiel." Hij stormt de kamer uit zonder haar de kans te geven om nog meer te protesteren.
Ze haalt diep adem. Ze was van slag door zijn woorden. Hij negeert haar gedurende hun hele huwelijk en nu wil hij opeens tijd van haar eisen. Ze eiste nooit iets van hem. Ze stelde hem geen vragen en verwachtte geen tijd met hem. Hij had waarschijnlijk het afgelopen jaar zoveel verschillende vrouwen in zijn bed gehad, en zij zou aan hem verplicht zijn?
De dag vloog voorbij. Sabrina's telefoon ging af met een alarm dat haar aan de tijd herinnerde. Ze had Tony verteld dat ze vandaag niet tot sluitingstijd kon blijven en dat vond ze prima. Ze maakten goede vorderingen.
Ze komt iets na zes uur thuis. Het landhuis was stil. Niemand leek thuis te zijn. Niet dat ze dat zou weten.
Ze neemt een douche en trekt een zwarte, lange, rugloze jurk aan met een split aan de zijkant. Het was simpel en elegant. Dat is het soort kleding waar ze van houdt. Het is een van de weinige dingen die ze zelf had gekocht. Vervolgens doet ze wat lichte make-up op en een geel saffieren armband die haar vader haar had gegeven.
Wanneer Nathan aankomt, was ze in de kast op zoek naar een paar zwarte hakken.
"Verdomme!" Sist hij terwijl hij zijn telefoon oppakt. "Elroy, waar is mijn vrouw?" Hij is even stil terwijl hij luistert.
Sabrina gaat in de deuropening staan en kijkt naar hem. Zijn houding was stijf, en hij had zijn rug naar haar toe gekeerd. "Wat bedoel je, je hebt haar niet zien vertrekken? Ze zou met jou vertrekken." Gromt hij.
"Ik ben hier." Haar zachte stem doet hem zijn nek draaien.
"Ik heb haar gevonden." Hij hangt op. Zijn borst zakt zichtbaar in. "Waar was je?"
Haar wenkbrauwen gaan omhoog. "In de kast?"
Hij reageert niet. Hij stopt zijn handen in zijn zakken en bekijkt haar langzaam, terwijl hij schaamteloos zijn verhulde ogen over haar rondingen laat glijden. Subtiele lust beschreef zijn blik. "Wauw." Mompelt hij.
Ze negeert het compliment. "Elroy is niet zomaar een limo chauffeur, of wel?"
"Hij is geen limo chauffeur." Bevestigt hij.
"Waarom?"
"Waarom denk je, Sabrina? Voor jouw veiligheid. Je vader is niet de enige die kan samenzweren voor geld, en jij bent een voornaam doelwit."
"Waarom zou jij je druk maken om mijn veiligheid? Zou dat jouw probleem niet oplossen?" Ze wist niet precies waarom haar vader handelde zoals hij deed. Ze ging ervan uit dat het om geld ging, en ze kon niet begrijpen hoe haar huwelijk met Nathan iemand zou kunnen baten.
"Wat voor persoon denk je dat ik ben?" Hij wacht op haar antwoord en wanneer ze naar haar voeten kijkt, loopt hij abrupt de kamer uit.
CHARITY EVENT
Aan hun tafel zaten nog tien andere mensen, allemaal rijke zakenmannen met mooie vrouwen naast zich.
Nathan stelde haar aan iedereen voor als zijn vrouw en hield zijn hand op haar onderrug, zelfs wanneer ze zat. Het was fijn maar tegelijkertijd irritant. Ze deed haar best het te negeren en te luisteren naar de gesprekken over politiek die steeds weer opkwamen. Toen werd het diner geserveerd en een oudere heer overtuigde de andere mannen om een sigaar te roken voordat ze met het bieden begonnen.
Nathan draait zich naar haar om. "Ik ben zo terug. Niet bewegen."
Ze knikt. Ze was toch niet van plan om te bewegen. Ze haalt haar telefoon uit haar clutch en googelt de naam van een man die ze net had ontmoet. Oliebaron is het eerste wat ze ziet. Ze leest de details over zijn leven en bedrijf wanneer ze vanuit haar ooghoek een man in Nathan's stoel ziet zitten. Eerst denkt ze dat het hem is.
"Hallo, ik ben Jason." Hij stelt zichzelf voor. Hij steekt zijn hand niet uit, maar houdt zijn ellebogen op de tafel. Hij was best knap, blond haar en groene ogen.
Ze vernauwde haar ogen naar hem, maar antwoordde niet.
Toen kwam de gedachte bij haar op. Wat als hij een zakenpartner van Nathan was en zij onbeleefd was? "Hallo." Ze glimlacht lichtjes.
"De date van Nathan?" vraagt hij.
Ze wilde zeggen zijn vrouw, maar ze vond het nog steeds niet goed om dat te zeggen. "Ja."
"Wat doe je met die bruut? Kom vanavond met mij mee naar huis." Hij grijnst.
Sabrina lachte zo hard dat alle andere vrouwen aan de tafel naar haar keken. "Je bent wel direct, hè?"
"Ik hou van wat ik zie." Hij reikt over de tafel en probeert haar haar uit haar gezicht te vegen. Ze leunt onmiddellijk achterover.
"Wat denk je dat je aan het doen bent?" Nathan stond achter hen.
Jason staat op. "Je hebt je date hier alleen gelaten. Ik hield haar alleen gezelschap."
Nathan grijpt hem bij zijn shirt als een adder die zijn prooi bespringt. "Dat is mijn vrouw..."
Hij grijnst. Een van die gemene grijnzen. "Dat is niet wat zij zei."
Zijn wenkbrauwen zakken en dan glimlacht hij. Alleen was zijn glimlach sexy, dacht Sabrina. Hij haalt zijn rechterarm naar achteren en raakt Jason op zijn kaak.
De beveiliging was slechts een paar seconden verwijderd. "Raak me niet aan..." beveelt hij voordat hij wordt aangeraakt.
"We gaan weg." Hij grijpt zijn vrouw en trekt haar uit de zaal. Dan belt hij de limousinechauffeur om hen op te halen. De hele tijd werd zijn greep op haar pols strakker. "Wat was dat allemaal?" schreeuwt hij.
Ze was nog steeds in shock van wat er was gebeurd en buiten adem. Hij loopt echt snel. Ze was aan het nadenken. "Hij kwam naar de tafel en ging naast me zitten." legt ze uit.
"Betekent dat dat je met hem moet flirten?"
Ze grijpt de hand die hij om haar pols had. "Je doet me pijn."
Hij verslapt onmiddellijk. Ze kon de blik van spijt zien terwijl hij zijn kaak spande. "Het spijt me."
Haar mond viel een beetje open. Wauw, hij zei sorry.
Wanneer de auto voorrijdt, begeleidt hij haar naar binnen. Ze schuift deze keer opzij, denkend aan het laatste incident. "Ik was niet aan het flirten." Ze gaat verder met haar uitleg. "Waarom ben je zo boos? Hoeveel vrouwen heb jij gehad, laat staan mee geflirt, sinds we getrouwd zijn?"
Hij staart haar sinister aan. Dit was het kwaadst dat ze hem tot nu toe had gezien. Hij knarsetandde en zijn vingers wreven tegen elkaar alsof hij ze wilde gebruiken maar zich inhield.
"Je kunt moeilijk verwachten dat ik aanspraak maak op de status van je vrouw." Ze blijft drukken op zijn knipperende rode knoppen.
Hij grijpt onverwachts haar arm en trekt haar omhoog om haar in de ogen te kijken. "Je bent mijn vrouw. Is dat niet waarom je met me bent getrouwd? Of is er een andere reden?"
Haar ogen werden groot. "Waarom blijf je dat vragen?"
"Omdat ik het van jou wil horen."
"Waarom?" fluisterde ze.
Hij wist niet hoe hij daarop moest antwoorden. De waarheid was dat hij haar wilde haten. Hij wilde dat ze zei dat ze graag laat sliep en een bevoorrecht leven wilde leiden, dat ze niet van hard werken hield.
Ongelukkig genoeg, deze afgelopen week, na tijd met haar te hebben doorgebracht, kan hij de persoon die hij in zijn hoofd had opgebouwd niet meer zien. Een persoon die onnodig veel geld uitgeeft aan kleren, schoenen en make-up.
Het afgelopen jaar had hij haar buitengesloten en gedaan alsof ze niet bestond. Zijn moeder had hem verteld dat ze de hele dag in haar kamer zat om er mooi uit te zien. Dus nam hij aan dat dat alles was wat ze wilde doen.
De auto komt met een schok tot stilstand. Ze waren thuis.