Hoofdstuk 3
Vijftien minuten gaan voorbij terwijl Sabrina nadenkt over de aanraking van haar man, zijn geur, de stevigheid van zijn borst en de greep van zijn vingers.
Door Nathan het afgelopen jaar te observeren, is ze steeds meer tot hem aangetrokken geraakt. Hij was altijd goed gekleed, droeg netjes gestreken pakken en stropdassen. Hij rook altijd sterk naar cologne en was altijd gladgeschoren. Zijn handen zagen er niet alleen sterk uit, ze voelden ook sterk aan.
Een klop op de deur doet haar plotseling opschrikken.
Ze kijkt om zich heen alsof er bewijs van haar gedachten rondslingerde. "Kom binnen."
Het is Ned met een dienblad en een glimlach. "Alstublieft, mevrouw, ik heb de chef gevraagd om uw frambozenlimonade toe te voegen, precies zoals u het lekker vindt."
Ned was een lieve man van in de zestig. Omdat ze niemand had om mee te praten, maakte ze veel praatjes met hem. Dit leidde tot gesprekken over zijn kinderen en kleinkinderen. Het was triest omdat hij ze niet vaak zag.
"Dank je, Ned."
"Ik heb gehoord dat het niet goed met je gaat." Hij geeft haar twee pillen. "Hier, spierverslappers."
"Ja, een beetje pijnlijk." Ze neemt ze aan en Ned verontschuldigt zich.
Ze eet haar ontbijt, slikt haar pillen door en bedankt stilletjes God dat ze niet hoeft te lopen.
Dan klopt Wanda zachtjes en komt binnen. "Mevrouw, telefoon voor u."
"Hallo." Ze antwoordt.
"Hoi, lieverd. Hoe gaat het met je?" Het was haar moeder. Het was echt moeilijk om met haar te praten. Het was echt moeilijk om met iemand in haar familie te praten. Het maakte haar bijna aan het huilen.
De liefde in de stem van haar moeder horen vergeleken met met niemand praten, doet dat met je. Vertelt ze zichzelf.
"Ik mis je, mam." Ze mompelt zachtjes.
"Ik mis jou ook, lieverd." Mariels stem was gevuld met verdriet. Ze wilde haar dochter niet laten trouwen. Toen Sabrina het met haar vader eens was, waren het twee tegen één. Ze wist dat de schuld haar dochter zou hebben opgegeten als ze de wensen van haar vader niet had vervuld. Sabrina was koppiger dan hij en dus had protesteren geen zin.
"Mam, alsjeblieft, niet huilen." Daarom spraken ze weken achter elkaar niet. Haar moeder kon nauwelijks een woord uitbrengen.
"Hoe gaat het met papa?"
Het klonk alsof Mariel haar verstopte neus aan het snuiten was en haar natte ogen aan het drogen. "Het gaat niet beter met hem, hij slaapt nu in zijn stoel." Ze pauzeert. "Je zus wil met je praten."
"Hoi zus... ik mis je. Wanneer kom je thuis?" Gracie werd een paar maanden geleden achttien en gaat binnenkort naar de universiteit. Ze denkt dat haar zus een gezegend leven leidt met een liefhebbende echtgenoot. Het zou haar hart breken om de waarheid te weten...
Ze verzamelt haar meest vrolijke stem.
"Hoi, ik mis jou ook... En ik weet niet wanneer."
"Kom op Sabrina, mama huilt elke keer als ze je naam hoort. Ik weet dat je man meneer druk is, maar waarom kun je niet alleen komen?"
Ze had haar zus het afgelopen jaar veel leugens verteld, maar de waarheid was dat het te pijnlijk was om haar vader te zien sterven. Ze wist dat als ze daarheen ging, ze niet meer terug zou willen komen. "Ik zal erover nadenken."
Ze praat nog een paar minuten met haar zus om bij te praten over haar leven en strompelt dan naar de badkamer voor een warme douche.
Na het douchen voelde haar spieren minder gespannen. De medicatie hielp duidelijk. Ze kleedt zich aan en kijkt op haar horloge. Het was pas negen uur. De opvang gaat pas om elf uur open.
Voelend dat ze wankelde, ging ze weer op bed liggen.
Nog geen minuut later werd er op de deur geklopt. "Kom binnen."
Wanda komt binnen met een bagagekarretje. "Meneer Alden heeft me opgedragen uw spullen in te pakken en ze naar boven te verhuizen, mevrouw."
Ze wist wel beter dan te vragen welke meneer Alden, Nathans vader deed alsof ze niet bestond.
"Moet het vandaag gebeuren?"
"Het spijt me mevrouw, dat zijn mijn orders."
Ze zag op tegen het inpakken. Ze hoopte een beetje dat het niet echt was.
Wanda zei haar in bed te blijven en te slapen, maar ze kon niet luisteren. Het zat niet in haar om iemand iets voor haar te laten doen zonder op zijn minst te helpen. "Dit zijn mijn spullen, en als je mijn toestemming wilt om ze aan te raken, moet je me laten helpen."
Wanda had geen keuze.
Ze brachten meer dan een uur door met het vouwen van kleren toen Sabrina op de tijd keek.
"Oh. We moeten later verder, ik moet gaan." Ze duwde haar snel de deur uit.
Elroy is de naam van haar limousinechauffeur. Hij stond te wachten op de oprit toen ze naar buiten kwam.
"Ik kreeg te horen dat ik tot uw dienst moest zijn, mevrouw." Hij begroet haar.
Zeven minuten rijden was alles wat nodig was om er te komen. Haar benen deden pijn bij de gedachte aan haar wandeling van de afgelopen twee dagen.
Ze bracht de hele dag door met Tony, lachend en werkend. Ze vergat al haar problemen. Haar rug begon pijn te doen, maar ze liet het haar niet hinderen.
Terwijl ze de dieren hun avondeten gaf, verzamelde ze de moed om Tony te vragen wat haar al een tijdje dwarszat. "Hé, Tony."
"Ja." Ze las een tijdschrift en knabbelde op overgebleven Chinees eten dat ze hadden besteld.
"Ik zag gisteren een brief op je bureau, een bod van Alden Enterprises. Ik moet het weten. Heb je het geaccepteerd?"
Tony kijkt naar haar georganiseerde bureau.
"Nee, ik wil niet verkopen. Wie zou anders deze dieren helpen? Denk je dat die rijke mensen erom geven?" Ze haalt haar schouders op en stopt haar mond vol.
"Weet je waar ze het land voor willen gebruiken?"
"Nee. Waarschijnlijk gewoon om me ervan af te krijgen." Ze stopte niet met kauwen om te antwoorden.
Sabrina wilde niet verder aandringen.
"Weet je, ik probeer al heel lang een lening te krijgen. Ik heb een goede kredietwaardigheid en gebruik al jaren dezelfde bank. Om de een of andere reden blijven ze me weigeren."
"Wat denk je dat het is?"
"Ik weet het niet, misschien kom ik erachter als ik met een van de Aldens praat. Ze denken dat omdat ze geld hebben en bijna alles in deze stad bezitten, ze kunnen bepalen wie hier wel of geen bedrijf mag hebben. Ze zouden me een aanbod kunnen doen dat dubbel zo hoog is als hun laatste, en ik zou het nog steeds weigeren."
Ze was duidelijk gefrustreerd door de situatie.
Het deed Sabrina afvragen of ze haar moest vertellen met wie ze getrouwd was. Zou ze het als een verraad zien als ze het niet deed? "Ik ben getrouwd met Nathan Alden." floepte ze eruit.
Ze wilde niet zeggen dat ze zijn vrouw was. Ze voelde zich geen vrouw.
Tony stopte met kauwen.
"Ik heb niets met zijn zaken te maken. Ik heb er echt niets mee te maken. Ik hou gewoon van dieren en breng liever mijn dag hier door dan te wachten tot mijn nagels droog zijn." voegde ze snel toe voordat er een misverstand kon ontstaan.
"Je lijkt niet op een van hen." Tony wees met haar vork.
"Dat ben ik ook niet. Niet door bloed in ieder geval."
"Wat zie je in hem? Je lijkt niet het type meisje dat achter geld aanzit. Dus wat is het?"
Ze werd overrompeld door die vraag. Ze kon haar vertellen dat ze door schuldgevoelens met hem getrouwd was en niet wist waarom. Maar dat zou niet slim zijn, toch? Ze haalde haar schouders op en richtte haar aandacht ergens anders op.
Later die dag...
Zodra ze weer in de auto zat, voelde het zo goed om te ontspannen, en zodra ze uitstapte, voelde ze al haar pijntjes en kwaaltjes. De pijnlijke spieren kon ze niet langer negeren. Ze schuifelde langzaam de voordeur op en was zo blij dat haar kamer beneden was.
Maar toen ze daar aankwam, waren meer dan de helft van haar spullen weg. Toen ze naar links keek, zag ze Wanda al haar parfums en sieraden inpakken.
"Ik had het echt fijn gevonden als je op mij had gewacht."
"Het spijt me, mevrouw, ik...
"Ik heb haar toestemming gegeven om je spullen aan te raken." Nathan stond leunend in de deuropening met zijn armen over elkaar en zijn blik op haar gericht. "Je veroorzaakt onnodige vertraging."
"Ik had gewoon liever geholpen." Ze draaide zich om en zette haar handen op haar heupen.
"Ga liggen... Ned komt zo met je avondeten."
"Ik wil niet liggen." Ze bewoog om Wanda te helpen maar hapte naar adem toen ze een stevige hand om haar pols voelde die haar terugtrok. Zijn greep was elektrisch.
"Kijk naar jezelf. Je kunt amper lopen. Wat voor hulp zou je kunnen bieden?" Hij hield hen op een paar centimeter afstand van elkaar. "Stop met koppig zijn en ga liggen."
"Nee." Ze schudde haar hoofd.
Zijn kaak spande aan en zijn greep ook. "Wanda, laat ons alleen." beval hij.
Zijn blik blijft op haar gericht terwijl de oudere vrouw snel langs hen loopt. Hij buigt zijn knieën en komt weer omhoog met haar op zijn schouder.
"Ahh!" Ze schreeuwt terwijl ze wordt gedragen en op het bed wordt gegooid. Haar handen vliegen omhoog en hij vangt ze, drukt ze vast. "Wat ben je aan het doen? Huh?"
Ze was zo in de war. Ze had het hem al verteld. "Ik heb het je al verteld..."
Hij bestudeert haar gezicht intens, alsof hij haar probeert te doorgronden.
Ze begint te hijgen wanneer hij onverwacht een van zijn handen langs haar pols laat glijden en een pluk haar van haar voorhoofd veegt. Zijn focus verschuift dan naar haar lippen, en dan naar haar ogen, en dan weer terug naar haar lippen.
Haar hart bonkt tegen haar ribbenkast. Het was overweldigend.
Hij buigt zich naar haar toe en...
Vivian stormt de kamer binnen. Ze klopt gewoon niet. Ze scheiden zich snel van elkaar. Hij staat op en stopt zijn handen in zijn zakken en zij gaat rechtop zitten, probeert haar ademhaling onder controle te krijgen.
Vivian's ogen reizen heen en weer van haar gezicht naar het zijne.
Hij schraapt zijn keel. "Blijf in bed." Beveelt hij voordat hij snel de kamer verlaat.
Vivian brandt haar met haar blik voor een paar seconden voordat ze vertrekt. Het was duidelijk dat ze woedend was; zo boos dat haar pot op het punt stond over te koken.
Sabrina glimlacht. Het was eerlijk gezegd een beetje bevredigend.
De volgende ochtend was het zaterdag.
Terwijl ze zich uitstrekt uit haar slaap, draait ze haar hoofd naar haar nachtkastje en kijkt naar de klok. Het was half negen. Haar wenkbrauwen trekken samen als ze een telefoon en een envelop op het nachtkastje ziet.
Ze gaat rechtop zitten en opent de envelop. Binnenin zat een bankpas, blanco cheques en rekeninginformatie. Alles met haar naam erop. Sabrina Abigail Alden.
Ze reikt over en pakt de nieuwe telefoon. Ze was enthousiast over een nieuw speeltje. Ze opent hem meteen en staat op het punt haar moeder te bellen wanneer ze enkele nummers ziet die al zijn opgeslagen. Nathan's mobiel, Nathan's kantoor, Nathan's huis. Nathan's secretaresse één en twee, en Elroy's mobiel. Ze vond het wel lief dat hij dat allemaal voor haar had ingevoerd.
Ze verandert van gedachten over het bellen van haar moeder voor nu. Wanneer ze met iemand in haar familie sprak, moest ze de realiteit onder ogen zien. Haar vader die sterft is realiteit. Ze blokkeert die gedachte snel en draait haar hoofd om naar alle inpakwerk dat nog gedaan moest worden.
Ze poetst haar tanden, trekt een comfortabele korte zwarte romper aan en begint. Er gaat een tijdje voorbij voordat Wanda binnenkomt. "Oh, je bent wakker. Ik werd gevraagd om even bij je te kijken. Ik laat Ned je ontbijt brengen."
Wanneer Ned later naar boven komt, vraagt ze: "Heb jij dit gebracht?" Ze houdt de telefoon omhoog.
"Nee, mevrouw. Meneer Alden heeft het zelf gebracht."
De haren in haar nek gingen overeind staan.