Hoofdstuk 2
Sabrina loopt de lange oprijlaan af en vraagt beleefd aan de bewaker om het hek voor haar te openen.
Hij krabt verward aan zijn hoofd. Een kleine man, begin 50 en met grijs haar. "Bent u aan het wandelen? Mevrouw Alden."
Haar wenkbrauwen gaan omhoog van verbazing. Dat was de eerste keer dat iemand haar zo noemde. "Ja..."
"Oké... denk ik..." Hij drukt op een knop en de gouden deuren gaan open.
"Dank u wel."
Ze loopt een tijdje voordat ze bij een hek van een ander huis komt. Op dat moment voelde ze zich nog sterk; ze genoot van de wind en de warmte van de zon op haar huid.
Ze blijft lopen totdat ze een lokale weg bereikt die langs een snelweg loopt. Tegen die tijd begonnen haar benen zwak te worden. Het gebrek aan beweging had echt invloed op haar uithoudingsvermogen en ze zag niets anders dan de weg voor zich. Ze overwoog zelfs om terug te keren, maar toen, als een fata morgana in de woestijn, verschijnt er een lichtblauw en geel geschilderd bakstenen gebouw.
TONY'S DIERENASIEL. "Ja!" Ze wenste dat ze een vreugdedansje kon doen.
Het kon niet een perfectere bestemming voor haar zijn. Ze hield van dieren.
Bij het betreden van de winkel merkt ze overal een rommel op, zowel buiten als binnen. Blaffende honden achterin, kranten en hondenvoer verspreid over wat de balie lijkt te zijn.
Ze vindt een bel met een klein hondje dat een hoelahoep draagt onder een krant. Na een paar keer bellen komt er een vrouw uit de achterkamer. Ze was aan de forse kant, met lang oranje warrig haar in een lage paardenstaart, en droeg een tuinbroek van denim en een zwart T-shirt.
"Kan ik je helpen?" Haar stem was ook dieper dan die van de gemiddelde vrouw.
"Eh... Nou... Ik vroeg me af of jullie misschien vrijwilligers nodig hadden."
Haar hele gezicht veranderde alsof ze tegelijkertijd geschokt en dolblij was. Haar ogen werden groot en haar handen kwamen uit haar zakken.
"Ja, zeker! Ben je nu beschikbaar?"
"Ik zou nu graag willen beginnen."
"Nou, kom maar mee... Ik ben Tony, de eigenaar." Ze stelt zich voor terwijl ze Sabrina naar de achterkamer leidt. "Je komt niet uit de buurt, of wel?"
"Niet echt." Sabrina kijkt naar de dieren die in kooien langs de muur staan.
De stad Brentwood is voor de meest elite. Alleen de extreem rijken woonden in deze omgeving. Dit gebouw lijkt alsof het ergens anders vandaan is gehaald en hier is neergezet.
"Ik ben Sabrina." Ze stelt zichzelf voor, maar haar aandacht was gericht op een baby poedel.
"Dat is een hond van 2000 euro. Haar eigenaar is nooit naar haar op zoek gegaan. Rijke mensen," schudt Tony haar hoofd.
Sabrina bracht de rest van de middag door met het vasthouden van dieren om hun nagels te laten knippen. Ze hielp met voeren, opruimen en toen het donker werd, ging ze naar huis. Haar benen deden pijn. Ze strompelde naar haar kamer en viel meteen in slaap.
De volgende ochtend wordt ze wakker door Wanda die op haar deur klopt. "Mevrouw, ik ben gestuurd om u wakker te maken voor het ontbijt. Mevrouw Vivian zou graag willen dat u zich bij haar voegt."
Ze opent langzaam haar ogen en haalt haar vingers door haar haar. Terwijl ze rechtop gaat zitten, voelt ze meteen de spierpijn in haar benen. "Ik ben er over een minuut. Dank je, Wanda."
Ze hinkt naar de badkamer voor een snelle warme douche. Ze had Tony beloofd vandaag te helpen met het wassen van alle honden en wilde niet te laat zijn. Ze trekt strakke jeans aan en een zacht katoenen groen shirt, kamt haar natte haar en gaat naar de eetkamer.
Terwijl ze eet, voegt Vivian zich bij haar aan tafel met een kop thee.
"Zoals je weet, weet Clarissa niet dat het huwelijk tussen jou en Nathan niet echt is. Ik wil dat graag zo houden."
Sabrina kauwt op haar toast en knikt instemmend.
"Word ook niet te comfortabel in zijn kamer, onthoud, het is uit dwang en niet uit keuze dat mijn zoon naast je ligt." Vivian blaast op de rand van haar kopje.
"Ben je bang dat hij me leuk gaat vinden?" Ze zag de ogen van haar schoonmoeder wijd opensperren. Ze raakte een gevoelige snaar. Het stoorde Vivian meer dan wie dan ook dat Nathan met haar moest trouwen en het maakte haar nog nieuwsgieriger naar wat ze allemaal verborgen hielden.
"Ik, noch jij hoeven ons daar geen zorgen over te maken."
Het zou Sabrina een beetje moeten kwetsen, maar dat deed het niet. Ze was gewend aan hun nare houdingen en gedrag. Ze liet nooit iemand over haar heen lopen, en dat was ze ook niet van plan. Ze laat Vivian alleen om haar thee op te drinken.
Bij aankomst bij het dierenasiel ziet ze Tony praten met een oudere man met een clipboard in zijn hand. Aan de blik op haar gezicht te zien, is het geen goed nieuws. Ze komt wat dichterbij en hoort de man zeggen dat hij het asiel moet sluiten.
Net haar geluk om iets te vinden wat ze leuk vond en het werd gesloten.
Toen ze klaar waren met praten plakt Tony een stuk papier op de deur en sluit deze af.
"Kunnen we iets doen?" vraagt Sabrina.
"We moeten sluiten totdat ik deze plek op orde heb." Tony geeft haar een lijst met problemen die de inspecteur heeft gevonden.
Er was minstens een maand werk aan te doen. "Hoe lang hebben we?"
"Veertien dagen."
"Oké, laten we het doen... Ik help je." Ze vond het heel gemakkelijk om haar leven hiermee te vullen.
Tony ging aan haar bureau zitten en legde haar hoofd neer.
"Dit is het enige dierenasiel binnen een straal van 80 kilometer. Wie gaat deze dieren opvangen als we niet open zijn?" Ze buigt haar hoofd in verslagenheid.
"We moeten gewoon hard werken zodat we sneller klaar zijn." Sabrina probeert wat leven te brengen in Tony's ontmoedigde ziel.
Gelukkig lijkt het geholpen te hebben.
Ze kijkt op naar haar en glimlacht. "Ik weet niet wat ik zonder jou had moeten doen."
Eerst brengen ze alle dieren naar de grote achtertuin. Dan beginnen ze met schoonmaken. Tony begint met het wassen van elke individuele kooi en Sabrina voert en baadt de dieren. Het duurde een paar uur langer dan verwacht.
Terwijl ze de kooien herschikken en de vloeren schoonmaken, valt de nacht. Het asiel zag er zo goed uit dat ze niet weg wilde gaan. Ze wilde meer vooruitgang boeken, maar haar benen waren al pijnlijk. Dus besloot ze de rommel op Tony's bureau op te ruimen. Tenminste, dan kon ze zitten.
Tony was op de vloer in slaap gevallen, omringd door een paar dieren.
Met luid gesnurk in haar oor, rommelt ze door papieren, oude rekeningen, kranten en lege zakken chips. Terwijl ze haar individuele stapels vult, komt ze een envelop tegen. ALDEN ENTERPRISES. Ze aarzelde, maar besloot hem toch te openen. Misschien was er iets wat ze moest weten.
Ze boden een aanzienlijk bedrag om het asiel te kopen. Het land was nauwelijks een hectare groot. Waarom zouden ze het willen? vroeg ze zich af.
Plotseling werd ze zich ervan bewust dat ze geen gesnurk meer hoorde. Ze draait langzaam haar hoofd in de hoop Tony niet naar haar te zien kijken. Ze bedekte haar mond om een luid lachje te onderdrukken.
Een kat sliep nu op Tony's gezicht om het geluid te dempen.
Na nog twee uur was ze eindelijk klaar. Ze dekt Tony toe met een deken en gaat de koele nachtlucht tegemoet. Het was laat, na middernacht. Ze besloot dat als ze een taxi zou zien, ze hem zou aanhouden, maar ze zag er geen een.
Toen ze bij het landhuis aankwam, was het hek op slot en de bewaker was weg. Haar benen gaven het op. De rand van de bloembedden naast het hek zou haar bed voor vannacht worden.
Geen kracht, geen nut. Ze viel in slaap met die gedachte als laatste.
~~~~~~~~~~
"Ik vond haar zo, meneer," kondigde de bewaker aan.
Sabrina wrijft in haar ogen om de waas uit haar zicht te krijgen.
"Wat doe je hier buiten, Sabrina?" sprak Nathan tussen zijn tanden door.
Ze gaat rechtop zitten en fatsoeneert haar rommelige haar.
"Wat doe je hier buiten?" sprak hij deze keer luider. Hij eiste een antwoord. Hij droeg een gitzwart pak en een wit overhemd. Zijn wenkbrauwen waren gefronst en zijn armen waren over elkaar geslagen.
"Ik kwam laat terug gisteravond, en de bewaker was weg, dus viel ik gewoon in slaap."
Nathan stuurt zijn bewaker weg met een knikje van zijn hoofd en kijkt haar wantrouwend aan. "Waar was je gisteravond?"
Ze geeuwt. "Ik heb vrijwilligerswerk gedaan in het dierenasiel."
"Sta op," beveelt hij streng. "Verwacht je dat ik dat geloof? Sluiten dierenasiels niet op een fatsoenlijke tijd?"
Ze zat nog steeds omdat haar benen pijn deden.
"Ja, maar—"
"Sta op!" roept hij deze keer.
Zijn geschreeuw doet haar schrikken, waardoor ze in paniek onmiddellijk opstaat. Haar knieën knikken meteen onder haar. Al haar beenspieren waren verkrampt en klopten van de pijn. Ze haalt scherp adem en probeert zichzelf te vangen.
"Verdomme," hij grijpt haar en tilt haar moeiteloos in zijn armen.
"Wat is er met je aan de hand?" vraagt hij terwijl hij haar in zijn zwarte luxeauto zet. Ze had niet eens door dat hij die naar de poort had gereden.
Voordat ze hem kon antwoorden, sluit hij de deur. Vervolgens klimt hij in de bestuurdersstoel en rijdt de oprijlaan op naar het landhuis.
"Antwoord me," blaft hij. "Weet je hoe dit eruit moet zien?" Hij kijkt naar haar en verwacht een antwoord.
"Wat?" mompelt ze zachtjes.
"Dat ik niet wist dat mijn vrouw de hele nacht vermist was?"
"Het spijt me," was alles wat ze kon uitbrengen. Ze was gewoon te uitgeput.
"Er is een intercomsysteem aan de zijkant van de poort, gebruik het de volgende keer." Zijn hele lichaam zag er gespannen uit, alsof hij zich inhield om haar niet te wurgen. Hij parkeert de auto, springt eruit en loopt naar haar kant. Het kon haar niet schelen dat haar benen pijn deden, ze wilde zelf naar binnen lopen. Ze opent de deur en zet een stap naar buiten. "Ik ben oké. Dank je." Ze blijft staan en houdt de deur vast. Haar gezicht toont de pijn die ze voelde.
Nathan gromt. Hij tilt haar opnieuw op, deze keer draagt hij haar door het landhuis. Hij passeert zijn moeder en vader die aan het ontbijten zijn. Sabrina kijkt op en ziet Vivian stikken in haar grapefruit en Desmond verdiept in zijn telefoon.
Ze wordt op haar bed neergelegd en kijkt hoe hij de deur sluit en haar kant op kijkt.
"Spreek. Wat is er mis met je benen? Moet ik een ambulance voor je bellen?" De toon van zijn stem vertelde haar dat hij dacht dat ze zich aanstelde.
"Ik heb veel meer gelopen. Mijn spieren zijn een beetje pijnlijk, dat is alles..."
"Ik snap niet waarom je überhaupt ergens heen loopt. Ik heb drie chauffeurs die wachten om opgeroepen te worden." Hij had nog nooit tegen haar gevloekt of geschreeuwd... tot vandaag. Ze moet echt argwaan hebben gewekt door slapend bij de poort gevonden te worden. Ze raakte in paniek, hopend dat hij haar niet zou verbieden terug te gaan naar het opvanghuis. Haar vader had haar gevraagd gehoorzaam te zijn.
"Geef ze geen reden om je slecht te behandelen," had hij gezegd. "Geef ze geen reden om je te verdenken van ongeoorloofde zaken." Hij zou nooit antwoorden op haar aanhoudende vragen. Hij zei dat ze het op tijd zou begrijpen.
Nathan haalt zijn vingers door zijn haar en ijsbeert door haar kamer. "Ik wil dat je voortaan een auto gebruikt." Hij kijkt haar een seconde boos aan en vertrekt pas als ze instemmend knikt.