Hoofdstuk 4
Twee maanden later
Chads onstuitbare charme kent geen grenzen. Het is nu twee maanden en hij blijft me dag en nacht bestoken met sms'jes. Het was als een eindeloze marathon van communicatie. Zelfs als ik ervoor koos om niet op alles te antwoorden, ontmoedigde dat hem niet om te stoppen. Twee maanden later kan ik niet ontkennen dat ik gewend ben geraakt aan onze dagelijkse gesprekken, en op de zeldzame momenten dat hij me niet bericht, mis ik het onophoudelijke gezoem van mijn telefoon.
Wie had dat gedacht?
De weekenden zijn een voorspelbare routine geworden van kroegbezoeken met Jake en Chad, met af en toe een afwezigheid als Chad verdrinkt in zijn werk.
Wie wist dat zijn baan als Gamma veeleisender was dan de spoedeisende hulp van een ziekenhuis? Nou ja, dat is tenminste wat hij beweert. Ik denk dat ik, omdat mijn roedel klein is en niet zoveel conflicten heeft als Diamond Claw, geen idee had hoeveel werk hij had.
Hij gaat nooit in op de details van zijn missies, maar hij vertelt me graag verhalen over de uitdagingen en de eigenaardigheden van zijn Alpha en Beta.
Chad, de kalme en goed doordachte probleemoplosser.
Misschien moet ik wat aantekeningen maken voor mijn eigen leven.
🐺 🐺 🐺
Een maand later
Paniek overviel me toen Chad besloot me op een dag te verrassen op mijn werk. Ik had net mijn rapporten af en was aan het praten met Dr. Jansen toen ik schrok van het zien van Chad die bij de ingang van het ziekenhuis stond, met een enorm boeket rozen en die vertrouwde glimlach die ik meteen herkende. Dat is dezelfde glimlach die hij heeft sinds hij me voor het eerst zag.
Zonder aarzeling rende ik naar hem toe en we haastten ons het ziekenhuis uit zodra ik merkte dat mensen naar ons staarden.
"Deze bloemen zijn voor jou," zei Chad terwijl hij de bloemen overhandigde, zijn stem vol hoop.
Ik nam de bloemen aan, even sprakeloos. Wat gebeurde er? Ik staarde hem aan, wachtend op een uitleg, hopend tegen hoop dat hij niet zou zeggen wat ik vreesde dat hij zou zeggen, "Oh, wat lief. Dank je, denk ik."
We stapten in zijn auto en hij aarzelde voordat hij de motor startte. Ik kon niet anders dan een knoop in mijn maag voelen.
Zijn blik ontmoette de mijne, "Katie, ik weet dat we elkaar nog niet zo lang kennen, maar ik vind je echt leuk. Elke dag kijk ik uit naar je berichten. Ik weet dat ik je heel gelukkig kan maken, Katie. Wil je mijn vriendin zijn?" Chads ogen glinsterden van verwachting.
Oh, Chad... Begrijp me niet verkeerd, Chad is een geweldige vent, maar ik ben niet klaar voor een relatie met hem. We vullen elkaar bijna overal aan, maar ik voel dat er iets ontbreekt, weet je?
Passie... Ik denk dat dat het ontbrekende gevoel is.
Hoewel ik hem leuk vind, kan ik me niet voorstellen dat hij meer dan een vriend is. Toch, toen ik die rozen zag, ontstond er een klein sprankje hoop dat hij niet zou zeggen wat hij net had gezegd.
"Chad, je bent een aardige jongen, maar ik zie je op die manier helemaal niet. Ik beschouw je als een vriend. Het spijt me," bekende ik, mijn ogen vol verdriet. Ik slaakte een zucht, me voorbereidend op teleurstelling.
Tot mijn verbazing bleef Chad net zo vriendelijk als altijd, zijn teleurstelling verborgen achter een zachte glimlach. "Het is oké, Katie. Ik wilde je alleen laten weten hoe ik me voel en hoeveel ik een kans met jou zou willen hebben. Laten we naar het café gaan. Jake is daar al," hij startte de auto en we reden zwijgend naar onze bestemming.
🐺 🐺 🐺
Een maand later
"Je zou Chad een kans moeten geven, Kitkat. Ik zie hoeveel hij om je geeft. Hij is anders deze afgelopen maand, ik herkende hem nauwelijks. Ik denk dat jouw afwijzing hem hard heeft geraakt." Jake merkte op, terwijl hij me de sinaasappelsap aangaf en ik hem een sneetje brood overhandigde tijdens ons ontbijt na een zware trainingssessie.
Ik zuchtte, nadenkend over Jake's woorden. "Ik weet dat hij geweldig is, Jake, maar ik kan mezelf niet dwingen iets te voelen wat ik niet voel. Dat is niet eerlijk tegenover hem."
Jake nam een hap van zijn broodje, "Geef hem een kans. Ik denk dat je onzeker bent omdat je nog nooit hebt gedate. Weet je, ik zou het niet hebben voorgesteld als ik niet dacht dat hij goed voor je was. Bovendien, ik kon het niet geloven toen hij me zijn bezorger maakte, elke keer dat ik Elite Training verliet, bracht ik cadeautjes voor je. Denkt hij soms dat ik wat ben? Een postduif?" We barstten in lachen uit.
"Je verdient dit allemaal! Het is allemaal jouw schuld," zei ik terwijl ik de sinaasappelsap dronk. "Ik ben bang dat ik er spijt van zal krijgen, Jake."
We gingen verder met onze koffie, pratend over willekeurige dingen, maar ik kon de gedachte die de hele dag in mijn hoofd had gezeten niet van me afschudden.
Omdat het mijn vrije dag was, bracht ik de ochtend door met wat boodschappen doen en lag ik 's middags in bed, diep in gedachten, denkend aan een relatie met Chad. Waarom ben ik zo? Waarom zeg ik nee tegen Chad terwijl hij aan alle eisen voldoet die ik hoopte te vinden in iemand?
Elke keer als ik probeer aan hem te denken op een romantische manier, lijkt er een stemmetje in me te fluisteren dat het niet het juiste is om te doen.
Ik heb mijn besluit genomen. Ik heb te lang naar die stem geluisterd, en ik denk dat dat de stem van mijn onzekerheid is.
Het kan alleen dit zijn, dit is de stem van mijn onzekerheid!
Dus die avond belde ik Chad om langs te komen, en tot mijn verbazing kwam hij meteen. Hij dacht dat er iets ernstigs met me was gebeurd omdat ik hem nooit bij mij thuis uitnodigde.
Terwijl ik de woorden uitsprak, kon ik ze zelf nauwelijks geloven; ik stemde ermee in om zijn vriendin te zijn. Hij zag er zo gelukkig uit, hij omhelsde me meteen en beloofde me de wereld, hij vertelde me lieve dingen en hoeveel hij van me hield. Ik kan alleen maar hopen dat ik op een dag hetzelfde zal voelen.
🐺 🐺 🐺
Een maand later
Het was een maand geleden sinds Chad en ik officieel een relatie kregen, vier maanden sinds we elkaar voor het eerst ontmoetten.
We kunnen goed met elkaar opschieten, en hij is er altijd voor me.
Toch, hoeveel tijd we ook samen doorbrengen, ik kan Chad niet op dezelfde manier bekijken als hij mij. Het is echt frustrerend. Hij heeft het uiterlijk, de fysiek, en alle kwaliteiten waar ik naar op zoek ben in iemand. Maar die vonk, die ongrijpbare vonk, ontbreekt nog steeds. Ik probeer mijn eigen mysterieuze probleem te ontrafelen.
Er zijn nog twee maanden te gaan om dit semester in de ziekenhuisopleiding af te maken, en ik moet zeggen — ik heb een vakantie nodig!
In de eerste twee maanden begon ik op te merken hoeveel mensen er ernstig gewond waren in het ziekenhuis. Elke dag zorgde ik voor mensen die in kritieke situaties verkeerden, en tot mijn verbazing begonnen ze beter te worden zodra mijn dienst erop zat. Daarna begon ik op te merken dat Chloe me alleen patiënten in ernstige toestand gaf. Toen ik haar vroeg waarom, zei ze dat ze niet wist hoe ik het deed, maar dat ik hen verbeterde, dus gaf ze me de meest complexe gevallen omwille van hen. Elke keer als ze dat zei, rolde ik met mijn ogen, omdat ze altijd tegen iedereen in het ziekenhuis praatte, werd het iets wat het niet had moeten zijn. Patiënten begonnen te smeken om door mij gezien te worden, en de andere studenten begonnen boos te worden, sommigen begonnen me te vermijden.
Ik vroeg Chloe om op te houden met onzin praten en terug te nemen wat ze tegen mensen had gezegd zodat ik niet als de verkeerde zou worden gezien.
Deed ze dat? Natuurlijk niet.
🐺 🐺 🐺
Een maand later
Angst nestelde zich in mijn maag zodra Chad begon met zijn toespraak over hoe zeer zijn wolf van me hield. Ik wist al waar dit gesprek zou eindigen, en zodra hij het had over markeren, weigerde ik meteen en zei dat het te vroeg was, we moesten nog wat langer wachten, en ik was er niet klaar voor. De teleurstelling en verdriet die op zijn gezicht geëtst stonden, braken mijn hart. Chad is zo'n goed persoon, en hier ben ik, die alles ingewikkeld maakt. Waarom moet ik dit verpesten? Waarom accepteer ik niet gewoon gelukkig zijn, Godin? Gelukkig begreep hij het en zei dat hij me tijd zou geven, en als ik er klaar voor was, zou hij hopelijk nog steeds op me wachten.
Dat was niet de enige verrassing die dag. Tijdens een van mijn diensten arriveerde er een man in het ziekenhuis die ernstig gewond was; die dag was er bijna geen dokter beschikbaar om hem te helpen, dus werd ik meteen gevraagd. Hij was in de zestig, bedekt met bloed en had zweren over zijn hele lichaam. Het was alleen ik en hij in de kamer, en ik weet niet wat me bezielde, maar ik legde mijn hand op zijn hoofd en daarna op zijn hart. Het was indrukwekkend! Ik kon mijn ogen niet geloven! Ik voelde een warmte uit mijn hand komen, en uit het niets begonnen zijn wonden te genezen. Ik schrok; het leek wel een wonder. Hoewel hij snel kon genezen, was dit gewoon ogenblikkelijk. Hij was bewusteloos, maar meteen werd hij wakker en keek me bang aan. Ik haalde mijn hand van zijn hart en keek hem nog banger aan.
"Je hebt me genezen!" zei hij. Ik was stil, niet wetend wat ik moest zeggen. "De Godin Selena vertelde me dat ze iemand zou sturen om me te genezen, ik wist niet dat het zo zou zijn, je hebt me genezen! Je bent een GENEZER!" Ik schudde mijn hoofd met grote ogen. Nee. Dit is niet mogelijk.
Ik ben gewoon een mens, ik heb geen bovennatuurlijke krachten. Hij moet zich vergissen. Maar ik zag het ook, met mijn eigen ogen... dit kan niet gebeuren.
"Maak je geen zorgen, ik zal het niemand vertellen, wees niet bang, kind. Je hebt een ongelooflijke gave, en het is geen wonder dat je dit beroep hebt gekozen. Als je er klaar voor bent, zoek dan hulp om je kracht te ontwikkelen. Hier in de roedel is er geen genezer, maar ik weet zeker dat de Alpha iemand kent die je daarmee kan helpen," zei hij, terwijl hij mijn hand vasthield. "Je mag het niemand vertellen. Het is te gevaarlijk! De laatste persoon die ik kende die een genezer was, werd ontvoerd door de Alpha van een andere roedel en tot slaaf gemaakt. Hij dwong haar om hem te genezen tot de dag dat ze zelfmoord pleegde omdat ze zijn martelingen niet meer kon verdragen, dus wees voorzichtig!!" Toen ging hij rechtop zitten en liep gewoon de deur uit alsof er niets was gebeurd, terwijl hij half dood het ziekenhuis binnenkwam.
Mijn staat van shock was onmiskenbaar. Ik kan niet geloven dat ik een genezer ben! Pas toen begon ik blij te worden.
Nu valt alles op zijn plek, de reden voor zoveel dingen! De reden waarom iedereen die ik aanraak plotseling beter wordt!
Nu begrijp ik waarom ik voel wat mensen voelen als ik ze aanraak en hoe ik weet hoe ik ze moet genezen.
Nu hebben al deze raadsels eindelijk een antwoord.
Helaas, omdat ik gewoon een mens ben, hoorde ik niet dat Laila in de gang stond, en ze hoorde alles. En ze was woedend over wat ze had gehoord.