Hoofdstuk 09: Ben je bang?
Hoofdstuk 09: Ben je bang?
ETHAN
De volgende dag werkte ik hard om alle informatie te verzamelen die ik nodig had om de financiën van Columbia Lab te beginnen organiseren.
Er was een deel van mij, diep vanbinnen, dat hoopte dat er informatie over de onderzoeksafdeling zou ontbreken. Gewoon zodat ik een excuus zou hebben om haar te zien. En dit besef maakte me woest.
Ik slaagde erin om voor de lunch een lijst te maken van alle ontbrekende informatie en vroeg mijn assistent om een afspraak te maken met mevrouw Anderson.
Ze kon me pas aan het eind van de dag zien, en ik accepteerde het toch. Ik probeerde mezelf ervan te overtuigen dat alle zenuwen voor het werk waren en niet vanwege haar. Maar ik wist dat ik in een andere situatie de vergadering naar de volgende dag zou hebben uitgesteld.
Ik kwam stipt op tijd aan in het lab; de vergadering was gepland om vijf uur in de middag. Ik bracht de volgende veertig minuten door met Alice in haar kantoor, terwijl ik uitlegde wat ik nog nodig had naast wat ze al had verstrekt.
Toen we bij de laatste punten op de lijst kwamen, betreffende toekomstige investeringskosten voor de onderzoeksafdeling, aarzelde ik niet.
"Ik hoop dat juffrouw Brown me kan helpen met deze laatste items."
"Oh, ja, maar ik weet niet zeker of ze je nu kan zien."
"Ik begrijp het, misschien kan ik gewoon met haar praten en haar vragen om me later een e-mail te sturen?" Ik probeerde zo nonchalant mogelijk te klinken.
"Natuurlijk, ik zal mijn assistent vragen om je naar Ellie's kantoor te brengen."
Het horen van haar naam was genoeg om me zenuwachtig te maken. Alice's assistent, een blonde vrouw genaamd Katlyn, was al bezig haar spullen te verzamelen om te vertrekken toen ik voor haar bureau stopte.
Ze liep glimlachend met me door de gangen naar Ellie's kantoor. Een paar mensen die vertrokken, passeerden ons. Ik bedankte haar voordat ze me bij de deur achterliet.
Ik haalde diep adem voordat ik klopte. Ik wachtte dertig seconden voordat ik opnieuw klopte en besefte dat ze er niet was. Zou ze me negeren? Nee. Ze kon onmogelijk weten dat ik het was.
Ik hoorde het geluid van voetstappen in de gang, hoge hakken om precies te zijn, voordat ik haar stem achter me hoorde.
"Kan ik je ergens mee helpen?" Ik draaide me om naar haar.
Haar kaak was gespannen, en haar haar was in een knot gebonden, met losse lokken aan de voorkant. Ik schraapte mijn keel voordat ik opmerkte wat ze droeg.
Ja, het was een verdomde witte laboratoriumjas. Ze sloeg haar armen over haar borst, waardoor haar borsten tegen elkaar werden gedrukt.
"Ik was op zoek naar jou," bracht ik uit, terwijl ik mijn blik naar haar gezicht verhief.
"Dat dacht ik al, aangezien dit mijn kantoor is."
Ik probeerde te herinneren wat ik wilde zeggen.
"Ik was in een vergadering met mevrouw Anderson. Ze zei dat ik naar jou moest komen, dat jij me kon helpen met enkele dingen die nog ontbreken uit jouw afdeling."
"Juist." Ze knipperde meerdere keren met haar ogen voordat ze haar schouders ontspande. "Ik was onderweg naar buiten, maar ik denk dat ik je kan helpen nu je er toch bent."
"Kunnen we naar binnen?" Ik wees naar haar kantoor.
"Nee!" Ze weigerde, te snel. "Ik bedoel... Het zou niet lang moeten duren, toch? Laat maar zien." Ze probeerde van me af te komen.
Haatte ze me echt zo erg? Of zou het kunnen dat...
"Ben je bang?"
"Wat?" Ik stapte dichterbij, waardoor de afstand tussen ons kleiner werd.
"Ben je bang om alleen met mij te zijn in jouw kantoor?"
"Waarom zou ik dat voelen?"
"Dat moet jij me vertellen." Ik nam nog een paar stappen, en ze deinsde achteruit tegen de muur.
"Wat ben je aan het doen?" vroeg ze, duidelijk verward en zichtbaar nerveus.
Ik sloot de afstand tussen ons, plaatste mijn vrije hand tegen de muur naast haar gezicht. Haar ademhaling werd zwaar, en ik merkte hoe haar borst snel op en neer ging.
Mijn hand was bijna haar gezicht aan het raken toen we geluiden van stemmen in de gang achter ons hoorden.
"Verdomme!" vloekte ze voordat ze me greep en in een kast duwde, een deur aan onze rechterkant openend.
Mijn rug sloeg tegen een plank, en mijn hele lichaam spande zich aan toen ik haar rug tegen me voelde drukken.
Verdorie. Ze probeerde de deur te sluiten, waardoor ze zichzelf nog dichter tegen me aandrukte. Godverdomme. Ik durfde niet te bewegen, maar ik wist dat ze mijn erectie recht boven haar kont kon voelen.