Hoofdstuk 09: Ben je bang?
ETHAN
De volgende dag werkte ik hard om alle informatie te verzamelen die ik nodig had om de financiën van Columbia Lab te organiseren.
Er was een deel van mij, diep van binnen, dat hoopte dat er informatie ontbrak over de onderzoeksafdeling. Gewoon zodat ik een excuus had om haar te zien. En dat besef maakte me woedend.
Ik slaagde erin om een lijst samen te stellen van alle ontbrekende informatie voor de lunch en vroeg mijn assistent om een afspraak te maken met mevrouw Anderson.
Ze kon me pas aan het einde van de dag zien, en ik accepteerde het toch. Ik probeerde mezelf ervan te overtuigen dat alle zenuwen voor het werk waren en niet vanwege haar. Maar ik wist dat ik in elke andere situatie de afspraak naar de volgende dag zou hebben uitgesteld.
Ik arriveerde stipt in het lab; de afspraak was om vijf uur 's middags. Ik bracht de volgende veertig minuten door met Alice in haar kantoor, waarbij ik alles uitlegde wat ik nodig had naast wat ze al had verstrekt.
Toen we bij de laatste punten op de lijst kwamen, met betrekking tot toekomstige investeringskosten voor de onderzoeksafdeling, aarzelde ik niet.
"Ik hoop dat juffrouw Brown me kan helpen met deze laatste punten."
"Oh, ja, maar ik weet niet zeker of ze je nu kan zien."
"Ik begrijp het, misschien kan ik gewoon met haar praten en haar vragen om me later een e-mail te sturen?" Ik probeerde zo nonchalant mogelijk te klinken.
"Zeker, ik zal mijn assistent vragen je naar Ellie's kantoor te brengen."
Het horen van haar naam was genoeg om me nerveus te maken. Alice's assistent, een blondine genaamd Katlyn, was al haar spullen aan het verzamelen om te vertrekken toen ik voor haar bureau stopte.
Ze liep glimlachend met me door de gangen naar Ellie's kantoor. Een paar mensen die vertrokken, passeerden ons. Ik bedankte haar voordat ze me bij de deur achterliet.
Ik haalde diep adem voordat ik klopte. Ik wachtte dertig seconden voordat ik opnieuw klopte en besefte dat ze er niet was. Negeerde ze me? Nee. Ze kon onmogelijk weten dat ik het was.
Ik hoorde voetstappen in de gang, hoge hakken om precies te zijn, voordat ik haar stem achter me hoorde.
"Kan ik je ergens mee helpen?" Ik draaide me om om haar aan te kijken.
Haar kaak was gespannen en haar haar zat in een knot, met losse plukken aan de voorkant. Ik schraapte mijn keel voordat ik opmerkte wat ze droeg.
Ja, het was een verdomde witte labjas. Ze sloeg haar armen over haar borst, waardoor haar borsten tegen elkaar gedrukt werden.
"Ik was naar jou op zoek," slaagde ik erin te zeggen, terwijl ik mijn blik naar haar gezicht verhief.
"Dat dacht ik al, aangezien dit mijn kantoor is."
Ik probeerde te herinneren wat ik wilde zeggen.
"Ik had een vergadering met mevrouw Anderson. Ze zei dat ik naar jou moest komen, dat jij me kon helpen met wat dingen die ontbreken in jouw afdeling."
"Juist." Ze knipperde meerdere keren met haar ogen voordat ze haar schouders ontspande. "Ik was op weg naar buiten, maar ik denk dat ik je kan helpen aangezien je er nog bent."
"Kunnen we naar binnen?" Ik wees naar haar kantoor.
"Nee!" Ze weigerde te snel. "Ik bedoel... Het zou niet lang moeten duren, toch? Laat maar zien." Ze probeerde van me af te komen.
Haatte ze me echt zo erg? Of zou het kunnen dat...
"Ben je bang?"
"Wat?" Ik stapte dichterbij, waardoor de afstand tussen ons kleiner werd.
"Ben je bang om alleen met mij in je kantoor te zijn?"
"Waarom zou ik dat voelen?"
"Dat moet jij me vertellen." Ik nam nog een paar stappen, en ze deinsde achteruit tegen de muur.
"Wat ben je aan het doen?" vroeg ze, duidelijk verward en zichtbaar nerveus.
Ik sloot de afstand tussen ons, plaatste mijn vrije hand tegen de muur naast haar gezicht. Haar ademhaling werd zwaar, en ik merkte hoe haar borst snel op en neer ging.
Mijn hand was bijna haar gezicht aan het raken toen we stemmen in de gang achter ons hoorden.
"Verdomme!" vloekte ze voordat ze me greep en in een kast duwde, een deur aan onze rechterkant openend.
Mijn rug kwam hard tegen een plank aan, en mijn hele lichaam spande zich aan toen ik haar rug tegen me aan voelde drukken.
Verdorie. Ze probeerde de deur te sluiten, waarbij ze zichzelf nog dichter tegen me aandrukte. Godverdomme. Ik durfde niet te bewegen, maar ik wist dat ze mijn erectie boven haar billen kon voelen.