Hoofdstuk 07: Een slechte grap
ETHAN
Ze kon nauwelijks de verrassing op haar gezicht verbergen en werd bleek.
"Meneer Morgan, aangenaam," zei ze, terwijl ze haar hand uitstak om me te begroeten nadat ze haar kalmte had hervonden.
Mijn ogen gleden langs haar lange benen naar de zwarte rok net boven haar knieën en de ontblote huid boven haar borsten, die door de open knopen van haar witte blouse zichtbaar werden.
Ik schraapte mijn keel en schudde de aangeboden hand, terwijl ik negeerde dat mijn lul net wakker was geworden.
"Ethan Morgan, aangenaam kennis te maken, juffrouw Brown," zei ik, me afvragend waarom ze niet vermeldde dat we elkaar al kenden.
Mijn aandacht bleef hangen op de zachte huid van haar vingers; ze had een stevige handdruk die haar zelfvertrouwen benadrukte. Toen trok ze haar hand terug terwijl mevrouw Anderson weer begon te spreken.
"Ellie, ik was net aan het uitleggen aan meneer Morgan dat hij bij jou terecht kan voor verduidelijking van informatie over jouw afdeling."
"Natuurlijk, je kunt op me rekenen voor wat je ook nodig hebt, Alice."
"Geweldig."
Plotseling klopte er iemand op de deur achter ons. De secretaresse opende deze net genoeg om haar hoofd naar binnen te steken en vroeg om de aanwezigheid van mevrouw Anderson voor een levering.
"Excuseer me, ik ben zo terug," zei ze, ons een glimlach schenkend voordat ze wegging en de deur achter zich sloot, waardoor we alleen achterbleven.
Automatisch werd de lucht zwaarder en was de spanning voelbaar. Ik richtte mijn aandacht op haar, die nog steeds naar niets voor zich staarde terwijl ze diep ademhaalde, met haar handen op haar heupen.
Raakte ze in paniek? Nou, ik ook.
"Nou, dit is een verrassing," zei ik uiteindelijk, terwijl ik naar haar profiel keek.
"Verrassing? Dit moet een slechte grap zijn," zei ze tussen haar tanden door, eindelijk mijn blik ontmoetend, haar ogen brandend van haat.
Ik hield me in om niets te zeggen dat haar verder zou provoceren. Dit is je werk, Ethan; haal geen dingen door elkaar.
"We zullen ermee moeten dealen."
"Toen Alice me vertelde dat ze een deal sloten met een bedrijf om de financiën te regelen, had ik niet gedacht dat het het bedrijf van je broer was."
"Ten eerste, het is niet het bedrijf van mijn broer. Het is ons bedrijf. Morgan en Harris is een partnerschap."
"Kunnen ze dan niet een andere partner sturen? Ben of Will, of iemand anders?"
"Denk je dat ik hier ben vanwege jou? Laat me niet lachen."
"Dus je wist niet dat Anna en ik hier werken?" vroeg ze, met een beschuldigende blik.
"Waarom zou ik dat moeten weten?"
"Omdat ze de vrouw van je partner is?"
"En wat maakt dat je denkt dat ik jullie tweeën bij mijn werk betrokken wil hebben? Ik ben degene die verantwoordelijk is voor het sluiten van deze deal. Noch Will, noch mijn broer zijn op de hoogte van de deal."
"Ik geloof het niet."
"Nou, dat is jouw probleem. Zorg er gewoon voor dat je niet in de weg staat."
"In de weg staan? Jij bent degene die op mijn werkplek is."
"Je bent een zeer verwaande vrouw."
"Ik kan niet geloven dat dit gebeurt."
"Wees professioneel. Het is niet zo moeilijk." Ze keek me aan alsof ze op me wilde springen.
"Je bent een..."
Ze stond op het punt om me uit te schelden toen mevrouw Anderson weer binnenkwam. Ik onderdrukte een glimlach en probeerde mijn lul in bedwang te houden.
Waarom maakte het me zo opgewonden om haar boos te zien? Verdomme, dit is je werk, hou je lul in bedwang.
"Sorry daarvoor, dringende zaak," zei mevrouw Anderson toen ze terugkeerde naar haar bureau en ging zitten. "Meneer Morgan, ik geloof dat we alles hebben besproken. Ik wacht op uw reactie."
"Natuurlijk. Ik neem contact op zodra we een beslissing hebben genomen. Ik zal proberen zo snel mogelijk met mijn partners af te spreken." Ik stond op na het schudden van haar hand.
Ellie stond nog steeds naast de stoel, met haar armen over haar borsten gekruist. Ik probeerde niet te kijken hoe haar armen tegen haar borsten drukten.
Alice’s telefoon ging plotseling over. Ze nam op, vroeg om een moment, en legde toen de telefoon neer.
"Ellie, aangezien je hier bent, zou je meneer Morgan de deur willen wijzen?"
"Natuurlijk," forceerde ze een glimlach voordat ze begon te lopen.
Ze opende de deur, hield deze open en wachtte tot ik erdoorheen liep. Terwijl ik voorbijging, wachtte ik tot ze de deur sloot.
"Ik neem aan dat je de weg weet," mompelde ze tussen haar tanden door nadat ze zich had omgedraaid.
"En ga je een bevel van je baas negeren?"
"Zij is niet mijn baas."
"Nee?"
"Ik ben niet haar secretaresse of de receptioniste hier; ik ben het hoofd van de onderzoeksafdeling. Alice is gewoon een collega, niet mijn baas, dus ik ga je niet de deur wijzen. Ik wil niet meer tijd met je doorbrengen dan nodig is."
"Ik bewonder je vermogen om professioneel te blijven."
"Rot op," vloekte ze, wat me verraste en andere dingen in mijn broek uitlokte.
"Is dat hoe het gaat zijn?"
Haatte ze me zo erg dat ze mijn aanwezigheid niet kon verdragen?
"Doe me een plezier en blijf uit mijn zicht als je hier terugkomt."
"Weet je... ik denk dat ik je hulp nodig zal hebben met wat vragen over de onderzoeksafdeling," plaagde ik.
Ze draaide zich om en stormde weg op haar hoge hakken, terwijl ze me de middelvinger gaf, wat me deed glimlachen.
Droeg ze echt een laboratoriumjas? Het beeld van haar in die hakken, een witte laboratoriumjas en verder niets bleef de rest van de middag in mijn hoofd hangen.
ELLIE
Woede was alles wat ik voelde toen ik terugkwam op mijn kantoor. Dit kon niet gebeuren. Op mijn werk? Het kon geen toeval zijn. Hij kon me overal treiteren, maar niet op mijn werk.
Ik kon zijn provocaties aan, maar ik zou hem dit niet laten doen. Klootzak. Hoe kon hij niet weten dat Anna en ik hier werken? Zou het waar kunnen zijn? En waar was Anna?
Het moest nu lunchtijd zijn. Zou ze de hele dag wegblijven? Ik moest met haar praten. Misschien kon zij me helpen begrijpen. Waarom had Will dit niet vermeld? Het moest een leugen zijn van die klootzak Morgan.
Anna kwam pas laat in de middag opdagen. Ze stopte bij mijn deur en bracht een koffie. Ze leidde een andere afdeling en gaf ook soms les aan de universiteit.
"Waar was je?" vroeg ik terwijl ze tegenover me ging zitten en het koffiekopje op mijn bureau zette.
"Ik moest wat dingen regelen op de universiteit. Ik heb je koffie meegebracht, sterk zoals je het graag hebt. Wat is er gebeurd?"
"Je hebt geen idee wie hier opdook. Of eigenlijk, je zou een idee moeten hebben."
"Leg uit."
"Waarom heb je me niet verteld dat het bedrijf van je man met ons zou gaan samenwerken?"
"Wat? Dat wist ik niet."
"Will heeft er niets over gezegd?"
"Nee. Was Will hier?"
"Nee. Die klootzak Bennett’s broer."
"Ethan? Waarom?"
"Ze sluiten een deal met het lab."
"Oh! Nu herinner ik me, Alice zei iets over het inhuren van een financiële consultancy."
"Dus het bedrijf van je man staat op het punt een deal te sluiten met het bedrijf waar wij werken, en je had geen idee?"
"Ik heb je al gezegd dat Will niets heeft gezegd."
"Dus hij loog niet," dacht ik hardop.
"Wat?"
"Ik dacht dat die klootzak hier kwam om me te pesten."
"Je dacht dat hij het expres deed? Dit klinkt serieus. Bennett en Will zouden dat nooit goedkeuren, en van wat ik over Ethan heb gehoord, neemt hij zijn werk heel serieus."
"Nou, het verandert niets aan het feit dat dit een grap is."
"Jullie moeten dit uitpraten. Misschien in bed," zei ze met een glimlach.
"Laat me je niet met deze koffie gooien."
"Geef toe dat je je tot hem aangetrokken voelt."
"Wat maakt dat uit?"
"Het zou makkelijker zijn als je hem anders probeerde te zien."
"Hij is een klootzak; waarom probeer je me naar zo'n man toe te duwen na alles wat ik heb meegemaakt?"
"Sorry, maar ik denk dat je je aantrekkingskracht voor hem probeert te ontkennen door deze haat te cultiveren."
"Wat wil je? Wat ik voel is de drang om hem elke keer dat ik hem zie met mijn blote handen te wurgen."
"Ik ben je beste vriendin, en ik zal er zijn wanneer je besluit me te vertellen wat je echt voelt."
"Doen ons een plezier en vraag Will om Ethan te laten vervangen in deze deal."
"Daar ga ik me niet mee bemoeien," weigerde ze, waardoor ik gefrustreerd zuchtte.
Wat Anna wilde, was dat ik toegaf wat ik met alle macht probeerde te ontkennen. Dat het zien van Ethan Morgan in een pak met die arrogante glimlach, alsof hij de wereld bezat, me op een manier raakte die ik tot de dood zou ontkennen.
Dat hij de laatste tijd constant mijn gedachten stal, zelfs als ik sliep, en de manier waarop hij me aantrok bijna ondraaglijk was.
Hij maakte dat ik dat blonde haar wilde grijpen, zijn kleren van zijn lijf wilde scheuren en hem me van onderen, boven en achter wilde laten bezitten. Maar dat zou nooit gebeuren. Nooit.