8
"Je kunt nu gaan, juffrouw Mark," zei Hames met een afwijzend gebaar van zijn hand.
Ik wierp een blik op mijn polshorloge en zag dat het al drie uur na mijn officiële werktijd was, als ik die al had. "Heel erg bedankt, meneer Hendrix, dat u me op zo'n vroeg uur van de dag laat gaan," zei ik sarcastisch met een nepglimlach.
Hij hief zijn hoofd van zijn laptop, leunde achterover in zijn stoel en vouwde zijn vingers ineen. "Oh, echt?" spotte hij. "Waarom wacht je niet tot het niet meer zo vroeg is en doe je nog wat werk?"
Mijn ogen werden groot van verbazing. Ik grijnsde naar hem en schudde mijn hoofd. "Nee, bedankt. Ik ga nu weg." Ik knikte, draaide me om en vertrok. Een frons verscheen weer op mijn gezicht toen ik de deur sloot. "Stomme man," siste ik.
Een jonge man naast me, wiens aanwezigheid ik tot nu toe niet had opgemerkt, lachte zachtjes om me. Ik schrok van zijn aanwezigheid. "Hoi," zwaaide ik ongemakkelijk terwijl ik wegliep.
"We weten allemaal dat hij vreselijk is," zei hij achter me, maar ik negeerde hem en liep verder.
Ik stapte in de lift en ging naar de begane grond.
"Vertrekt meneer Hendrix binnenkort?" vroeg Sarah, terwijl ze haar wenkbrauwen verdrietig optrok.
"Waarom zou ik dat weten?" antwoordde ik chagrijnig met een snuif en tekende uit. "Goedenacht en veel succes met wachten tot hij klaar is," grijnsde ik.
"Je bent gek," rolde ze met haar ogen. Haar diepe stem klonk een beetje eng.
Ik verliet het bedrijf en wandelde naar de dichtstbijzijnde bushalte om de bus te nemen.
Ik deed een kort dutje tot de bus een paar haltes van mijn bestemming was. Hij stopte bij mijn halte en ik stapte uit.
Na tien minuten lopen kwam ik eindelijk thuis. Zo snel als ik kon, ging ik naar de badkamer voor een heerlijke douche. Ik poetste mijn tanden, deed mijn avondroutine en trok een kort jurkje aan dat een paar centimeter onder mijn billen eindigde. Eindelijk... comfort in mijn kleding.
Ik haastte me naar de keuken en at van de overgebleven koekjes die duidelijk door Nikita waren gebakken en gegeten. Ik zag een briefje op de koelkast.
'Hoi, schat. Ik kom vanavond niet thuis omdat ik wil genieten en ontspannen. Je mag wat van mijn overgebleven koekjes eten. Giechels Hoe dan ook, doei lieverd.'
Met een kleine glimlach op mijn lippen bewaarde ik het briefje in de doos met oude notities.
Ik pakte mijn outfit voor morgen in een kleine tas, nam mijn werktas en belangrijke documenten en spullen die ik nodig had.
Ik nam een taxi en ging naar Lila's huis. Goh... ik miste haar al.
"Wow... je lijdt echt," schudde Lila haar hoofd medelijdend terwijl ze haar ogen over de roman liet dwalen die ze aan het lezen was.
"Luister je wel naar me?" snauwde ik.
Ze hief haar hoofd van de roman. "Natuurlijk, waarom niet?"
"Voor zover ik me herinner, lees je die verdomde roman al sinds ik met je praat. Wat vinden mensen leuk aan het lezen van woorden?"
"Omdat het geweldig is."
"Hoe dan? Je kunt beter een film kijken dan boeken lezen." Ik sloeg het boek uit haar hand.
"Dit boek... 'De Voorbestemde Bruid van de Badboy' door 'Gift Odulesi', het is geweldig. Je zou echt haar boeken moeten lezen. Sommige mensen geven de voorkeur aan boeken lezen boven films kijken." Ze rolde met haar ogen en pakte het boek van de grond.
"Oh, echt? Mensen zoals wie?" Ik nam een handvol chips en stopte ze in mijn mond, knabbelend.
"Mensen zoals 'Gift Odulesi'," spotte ze.
Ik slikte de chips door. "Oh, bedoel je de auteur van deze roman waarin we het geluk hebben een rol te spelen? Ze is heel mooi en geweldig. Ik zal haar boeken zeker eens proberen. En ik zal haar volgen op sociale media."
"Ja, ik hou van haar. Ik zou met haar trouwen als ik een man was en als ik niet zo fictief was." Ze drukte het boek tegen haar borst.
"Je maakt het nu wel raar," merkte ik op.
"Ja. Dus je had het over je nieuwe baas en hoe vreselijk hij is, en toen noemde je hoe stom hij zich gedroeg door gemeen te doen tegen de knappe kerel die vandaag met je aan het flirten was." Ze vatte samen.
"Heb je geluisterd?" Ik glimlachte.
"Duh, ja... soort van. Als hij zo boos op hem was, was hij waarschijnlijk jaloers omdat hij je leuk vindt." Ze trok een wenkbrauw op.
Ik grinnikte en barstte toen in lachen uit, gooide mijn hoofd achterover en hield mijn buik vast om mijn lach te benadrukken. Tranen begonnen uit mijn ogen te rollen door het overmatige lachen.
"Alles oké?" Lila keek me vragend aan.
Uiteindelijk kon ik ophouden met lachen, nog steeds af en toe grinnikend. "Leuk vinden? Dat is niet eens mogelijk. Je moet zien hoe koud hij doet en hoe hij me aankijkt als een complete idioot." Ik veegde de lachtranen uit mijn ogen. "Jemig, je had me bijna laten stikken."
"Ja, duh. Als ik je goed gehoord heb, klonk het alsof hij jaloers was." Ze verdedigde haar standpunt.
"Nee, gekkie." Ik tikte op haar schouder. "Je hebt me niet goed gehoord."
"Hoe kun je daar zo zeker van zijn? Sommige mensen houden hun echte emoties verborgen." Ze bleef koppig bij haar punt.
"Die man heeft een groot probleem. Hij heeft twee van mijn collega's ontslagen die duidelijk een serieuze relatie hadden, omdat ze romantisch waren op het werk." Ik probeerde het uit te leggen. "Hij is gewoon een van die romantiekhaters, hij heeft een probleem, dat is alles." Ik haalde mijn schouders op en pakte nog een handvol chips.
"Ontslagen? Dat is gestoord!" Ze riep uit en ik knikte.
"Hij is zeker gestoord." Ik klopte weer op haar schouder. "Hoe gaat het trouwens met jouw leven?" Ik veranderde van onderwerp.
"Mijn leven?" Ze legde haar kin op haar handpalm. "Mijn leven wordt met de dag gekker." Ze zuchtte diep.
"Waarom? Hoezo?" Ik toonde mijn interesse, pakte een blikje frisdrank van de tafel en opende het.
"Ken je Briggs Axel nog?" Vroeg ze.
"Briggs? Briggs, Briggs, Briggs..." herhaalde ik, starend naar het plafond om de eigenaar van die bekende naam te herinneren.
"Gekkie, hij werkt met Kade." Ze grinnikte.
"Oh ja, Briggs Axel. De kerel die beweert dat hij van je houdt." Ik herinnerde me hem meteen. "Wat is er met hem?"
"Ja, die. Ik begin bang te worden. Hij laat me nooit met rust en laat me constant weten hoeveel hij van me houdt. Hij is altijd overdreven beschermend en heel bezitterig over mij."
"Is dat niet iets goeds?" Ik nam een slok van de frisdrank.
"Nee! We hebben niet eens een relatie. Ik denk dat hij geobsedeerd is door mij en dat beangstigt me enorm!" Ze keek serieus bezorgd.
Ik luisterde aandachtig naar haar woorden. "Dat is zwaar."
"Dat is het echt, want er is een man van wie ik houd en hij houdt ook van mij." Ze fronste haar wenkbrauwen bezorgd.
"Heb je hem dit verteld?"
"Ja, meerdere keren, maar hij luistert niet en lijkt wanhopig om me te hebben."
"Dat is slecht. Wat ben je van plan om eraan te doen?" Ik keek haar sceptisch aan.
"Ik weet het niet, ik vraag jouw domme zelf om advies." Ze legde het boek op de tafel boven ons en stond op van de vloer.
"Ik heb op dit moment niets in gedachten, maar ik raad je aan om zo ver mogelijk bij hem uit de buurt te blijven. Een obsessie is heel erg." Ik schudde mijn hoofd.
"Dat weet ik!" Ze schreeuwde en liep naar de badkamer.
Toen ze terugkwam, brachten we de rest van de avond door met het bespreken van allerlei onderwerpen. Ik kreeg geweldig advies van haar over werk en mijn persoonlijke leven.
Ik hield ervan om tijd door te brengen met Lila omdat ze erg motiverend was en het beste advies ooit gaf. Ik kon vrijuit met haar praten. Om eerlijk te zijn, was ze meer mijn beste vriendin dan Nikita. Ze was mijn jeugdvriendin terwijl Nikita mijn kamergenoot op de universiteit was, en toen werden we beste vriendinnen. Ze bleef mijn kamergenoot na de universiteit.
"Ik moet naar de wc." Ik sprong op en hinkte naar de badkamer. Nadat ik mijn behoefte had gedaan en mijn handen had gewassen, bleven Lila's woorden in mijn hoofd rondzingen.
Hoe was het in hemelsnaam mogelijk dat Hames me op die manier leuk zou vinden? Ik lachte in mezelf bij de gedachte eraan. Gekke Lila.