5
~ IMOGEN MARK ~
Ik was vanmorgen zo vroeg mogelijk opgestaan. Ik kon het niet verdragen om in de problemen te komen met die eikel van een baas.
Ik droeg een grijze kokerrok tot op de knie met een zwarte blouse erin gestopt en een grijze blazer, met een paar bijpassende witte stilettohakken en een witte handtas met nepdiamanten erop. Mijn schouderlange blonde haar had ik gisteravond zwart geverfd met haarextensies zodat het tot net boven mijn billen viel. Mijn dunne lippen waren bedekt met dikke wijnkleurige lippenstift, waardoor mijn elektrische blauwe ogen helderder leken dan ooit.
Ik vertrouwde niet op Nikita voor een rit naar het werk, maar huurde elke ochtend een taxichauffeur in om me op te halen.
Met een grijns op mijn gezicht gaf ik mezelf een schouderklopje omdat ik mijn doel had bereikt om vandaag vroeg op het werk te zijn.
Ik liep het bedrijf binnen. "Goedemorgen, Sarah." Ik knipoogde naar haar.
Ze sperde haar ogen wijd open, duidelijk geschokt om me zo vroeg in de ochtend te zien. "Imogen?" Ze wreef in haar ogen. "Het is echt jij."
Ik glimlachte zelfvoldaan en stapte de lift in. Het bracht me naar de 68e verdieping. Nadat de deuren weer open gingen, liep ik eruit en opende het slot van onze kantoor deur.
Met nog steeds een trotse glimlach liep ik naar binnen. Mijn glimlach verdween toen ik besefte dat Hames al op zijn plek zat. Mijn wenkbrauwen fronsten. "Wa-wat?!" riep ik uit. Mijn mond viel open.
"Mevrouw Mark?" Hij leek net zo verrast om mij te zien.
"Hoe kun je eerder zijn dan ik?"
"Ik ben een erg druk man en verspil mijn tijd niet met slapen. Ik zie dat je je best hebt gedaan om deze keer vroeg te komen. Goed gedaan." Was dat echt een compliment van hem?
Ik herpakte mezelf. "Goedemorgen, meneer." begroette ik beleefd. Jeez, wanneer was ik zo beleefd geworden?
Hij hummde alleen maar als antwoord en opende zijn laptop, waarbij hij de toetsen heel snel aansloeg.
Ik haastte me naar mijn kantoor en hing mijn tas aan de tas houder, haalde alle benodigde documenten eruit en mijn kantoor tablet.
Ik kreeg een oproep van Hames via de intercom. "Breng me koffie." zei hij en beëindigde het meteen voordat ik kon antwoorden.
Ik liep mijn kantoor uit, wierp een blik op hem voordat ik vertrok, zorgde ervoor dat de deur open bleef, en haastte me toen naar de keuken.
Ik maakte koffie en schonk het in twee mokken. Eén voor mezelf, uiteraard.
Ik keerde terug naar het kantoor en plaatste het dienblad op zijn tafel.
Hij keek een tijdje naar beide mokken, wierp toen een blik op mij, pakte er een op en wuifde me weg met zijn hand. Als ik een 'dank je' had verwacht, was ik waarschijnlijk dom en hopeloos.
Ik pakte de tweede mok van het dienblad, liep naar de deur om die op slot te doen en keerde toen terug naar mijn kantoor. Ik plofte neer op de stoel en bracht de volgende paar minuten door met het genieten van de geweldige smaak van de koffie. De hitte brandde op mijn tong precies zoals ik het lekker vond.
Ik zette de mok opzij en haalde mijn kantoor laptop tevoorschijn om eraan te gaan werken. Ik zorgde ervoor dat ik al zijn afspraken of vergaderingen voor vandaag had geannuleerd. Ik slaakte een zucht toen ik bevestigde dat ik ze inderdaad allemaal had geannuleerd. Ik kon de marteling niet verdragen om per ongeluk er een niet te annuleren.
Ik had zijn schema voor volgende week afgerond, waarbij ik enkele afspraken van vandaag naar volgende week had verplaatst. Ik stuurde het schema naar zijn e-mailadres en printte het uit. Een stille zucht ontsnapte me toen ik besefte dat ik zijn verdomde ijzige gezicht weer moest zien.
Desalniettemin stond ik op, verliet mijn kantoor en liep naar hem toe. Hij was aan de telefoon met iemand aan de andere kant van de lijn.
Toen hij mijn aanwezigheid opmerkte, gebaarde hij dat ik moest gaan zitten. Ik nam plaats op de stoel tegenover hem.
"Amanda, het zou leuk zijn om je te zien, maar—" Ik vermoedde dat hij probeerde aardig te klinken, maar dat duurde niet lang, want er verscheen een frons op zijn gezicht.
Stilte.
"Ik kan niet—"
Stilte.
"Okee, okee, prima." Hij zuchtte. "Ik plan een datum wanneer ik minder druk ben."
Ik denk dat ik piepende geluiden hoorde van de persoon aan de andere kant van de telefoon, maar hij rolde alleen met zijn ogen.
"Ja, wat dan ook. Ik zie je snel." Hij snoof, beëindigde het gesprek en sloeg zijn telefoon op de tafel. "Wat wil je?" vroeg hij, nog steeds chagrijnig van het telefoongesprek.
Dit is uw schema voor volgende week. Ik schoof het naar zijn kant van de tafel. Hij keek er even naar en pakte het toen op.
Net toen ik wilde opstaan, hield hij me tegen. "Wacht, mevrouw Mark."
Ik ging weer zitten en keek hem vragend aan.
"Ik—uh..." hij stopte even en krabde aan de achterkant van zijn nek.
"Heeft u iets nodig, meneer?" vroeg ik.
Hij stopte met krabben en zijn koude blik keerde terug. "Natuurlijk, ja." siste hij. Hoe onbeleefd?
Ik perste mijn lippen op elkaar en knikte, wachtend op wat hij te zeggen had.
"Ik moet je mijn schema opnieuw laten aanpassen." Hij schoof het schema terug naar mij en gaf me een leeg papier en een pen.
Een beetje perplex nam ik het papier en de pen.
"Schrijf op. Herinner me eraan om volgende week woensdag mijn moeder te bezoeken, een cadeau te sturen naar de dochter van mijn neef voor haar verjaardagsfeestje, de interieurontwerper te bellen om enkele kamers in mijn huis opnieuw in te richten." Ongemakkelijk. "Ik moet ook de apparatuur in mijn sportschool vervangen." Het was duidelijk dat hij de sportschool vaak gebruikte. Ik schreef het op terwijl hij sprak, en probeerde sneller te schrijven om zijn praatsnelheid bij te houden. "Ook moet je me helpen nieuwe exclusieve kledingontwerpen van mijn modeontwerper te halen op maandag. Ten slotte, plan een vrij uur volgende week voor een date met Amanda Hart." Hij schraapte zijn keel.
Ik volgde met de pen de dingen die ik had opgeschreven. Ik deed eigenlijk nooit persoonlijke dingen voor Kade, dus dit was vrij nieuw voor me.
"Ik vergeet deze dingen, dus het is beter als je ze in mijn schema opneemt." Legde hij uit en ik knikte begrijpend.
"Is dat alles?" vroeg ik. "Voor nu?" voegde ik eraan toe.
"Nee. Je gaat mee naar de date met Amanda Hart."
"Waarom?" Ik bedoelde niet onbeleefd te klinken, maar het kwam sneller uit dan ik kon beheersen.
Er verscheen een rimpel tussen zijn wenkbrauwen. "Omdat je mijn beveiligings- en persoonlijke assistent bent, dus ik heb het recht om je te vragen deze dingen te doen. Je gaat niet weigeren, toch, mevrouw Mark?" De diepe toon waarop hij mijn naam uitsprak, had een dreiging die je waarschuwde dat je geen andere keuze had dan akkoord te gaan met wat hij wilde.
"Ik zal niet weigeren." stemde ik in, terwijl ik mijn frons inhield.
"Goed. Verwerk dit in mijn schema voor volgende week en ga weer aan het werk."