2
"Overplaatsen? Dat is… Ik…" Ik was totaal sprakeloos.
"Sta nu op," glimlachte hij.
Onmiddellijk stond ik op en pakte mijn tas van de grond. "Bedoel je Hames Hendrix, CEO van 'HamIX International'?" Mijn wenkbrauwen fronsten onbedoeld.
"Ja," knikte hij, terwijl hij zijn ogen tot spleetjes kneep. "Heb je daar een probleem mee?"
"Ja!" Ik bedoelde niet om tegen hem uit te vallen, maar ik deed het toch. "Hij is hier een paar keer geweest en ik zweer dat hij helemaal geen aardig persoon lijkt. Hij is altijd zo arrogant en onbeleefd." Ik werd onderbroken.
"Het is goed. Je zult je aan hem moeten aanpassen." Hij haalde zijn schouders op, opende zijn bureaula en haalde er een bruine envelop en een stuk papier uit. "Hier," hield hij het papier naar me toe.
Ik trok een wenkbrauw op, in afwachting van een nadere uitleg.
"Het is je overplaatsingsbrief." Hij grijnsde opnieuw.
Met tegenzin nam ik het papier van hem aan en begon langzaam de kop te lezen. "OVERPLAATSINGSVERZOEK. Hallo, ik zou graag willen verzoeken dat Imogen Mark wordt overgeplaatst—" hij onderbrak me opnieuw en hield het papier vast.
"Oh, dat is de verkeerde." Hij trok het voorzichtig uit mijn greep, rommelde opnieuw door zijn la en haalde een nieuw formulier of wat ik dacht dat de originele overplaatsingsbrief was. "Hier, alsjeblieft."
Ik nam het van hem aan en las de woorden die erop gedrukt stonden. "... Hierbij draag ik Imogen Mark, mijn secretaresse, over om te werken bij 'HamIX International' als de secretaresse van Hames Hendrix…" Het lezen van zijn naam bezorgde me een ijskoude rilling, die me eraan herinnerde dat ik letterlijk werd overgeplaatst naar een man die leek op een duivel!
"Kade, alsjeblieft, zet me niet bij hem over. Alsjeblieft, overal behalve daar." Smeekte ik, terwijl ik de brief op zijn bureau legde.
Zijn glimlach verdween. "Imogen, het is dit of je wordt ontslagen." Hij schreeuwde niet, maar zijn toon bezat autoriteit en alle ernst, waardoor ik van angst moest slikken.
Mijn brein schoot terug naar de realiteit. Wie was ik om hierover te discussiëren? Het was niet alsof ik werd gedegradeerd. Hames was een bekende multimiljonair, dus natuurlijk zou ik nieuwe dingen leren.
"Het spijt me." Verontschuldigde ik me schaapachtig.
Hij schoof het papier in de envelop, niette het vast en reikte het toen naar me.
Ik forceerde een glimlach terwijl ik de envelop aannam. "Dank je," was het enige wat ik kon bedenken om te zeggen.
"Het is goed." Zijn hemelse glimlach keerde terug. "Je moet morgen beginnen. Hames is zeker een druk man, dus hij zou geen dag of twee vrij accepteren."
"Oké," knikte ik. "Dank je wel voor alles wat je hebt gedaan; ik zal je eeuwig dankbaar zijn voor je vriendelijkheid." Ik waardeerde hem oprecht. "Je bent de beste baas die iemand kan hebben. Dank je wel."
"Ah, geen probleem. Je bent een uitstekende secretaresse geweest. Hames zal zeker net zo graag met je werken als ik deed."
We staarden elkaar een tijdje in stilte aan, zonder een woord te zeggen. Het was best ongemakkelijk, maar het leek op dat moment normaal. Ik begon me vreemd te voelen. Ik werkte nu al meer dan twee jaar samen met Kade, dus het voelde alsof een groot deel van mij aan het veranderen was.
Een luid geklop op de deur deed ons beiden opschrikken en naar de deur kijken.
"Eh... kom binnen?" zei Kade onzeker.
De deurknop draaide en de deur ging open, waardoor Jovi's gestalte zichtbaar werd. Ze wierp me een geïrriteerde blik toe voordat ze naar binnen liep. "Kade, we moeten praten." Ze stond met haar handen in haar zij en wierp me opnieuw een gevaarlijke blik toe.
"Praten?" Kade trok zijn wenkbrauwen samen van verwarring.
"Ja," tikte ze met haar voet op de vloer.
"Ik denk dat ik mijn spullen maar ga inpakken en nu vertrek." Ik voelde de behoefte om uit Jovi's aanwezigheid te ontsnappen. Ze leek me te kunnen vermoorden als ik nog langer bleef. Wat had ze tegen mij? Vormde ik een bedreiging voor haar?
"Dat is niet nodig. Ik zal iemand vragen om al je spullen naar 'HamIX International' te sturen. Je kunt nu vertrekken." Hij zei het in de liefste toon die ik ooit had gehoord. Het deed Jovi met haar ogen rollen.
"Oké," ik boog beleefd, pakte de handvatten van mijn tas steviger vast en vertrok toen.
Jeez! Zou dit echt de laatste keer zijn dat ik hier zou zijn als Kade's secretaresse? Man, ik vroeg me af wat de volgende fase zou zijn.
"Ik ga een vriend bezoeken, oké?" zei Nikita, terwijl ze haar auto voor 'HamIX International' parkeerde.
"Oké, geen probleem." Ik lachte, opende de autodeur en stapte uit. "Hoe zie ik er nu uit?" Ik draaide een rondje voor haar.
Ze trok een pokerface. "Je ziet eruit alsof je naar een club gaat om met 60 mannen te zoenen."
"Nikita!" riep ik uit, lachend. Hoewel ze zo serieus klonk, vond ik het grappig.
"Wat? Ik maak geen grapje. Wil je altijd dat de wereld weet dat je gezegend bent met zulke mooie rondingen door te veel te laten zien?" Ze rolde speels met haar ogen.
"Wat dan ook! Ga nu maar weg." Ik wiebelde met mijn wenkbrauwen naar haar en sloeg de deur hard dicht.
"Tot later." zei ze, en ik zwaaide met mijn hand als antwoord.
Ik keek toe hoe ze de auto keerde en uit het zicht verdween.
Met een glimlach nog steeds op mijn lippen, liep ik het bedrijf binnen. Jeez! Dit was veel groter dan 'RICARDO International'! Hoe in hemelsnaam zou ik mijn weg hier vinden? De gebouwen leken wel boven de hemel uit te steken.
Ik slikte en opende mijn handtas om de overdrachtsbrief te zoeken die Kade me gisteren had gegeven. Daarop stonden de aanwijzingen naar mijn nieuwe kantoor gedrukt.
Ik vond de envelop, scheurde hem open en begon de inhoud door te lezen. "Daar," wees ik met mijn wijsvinger in de aangegeven richting. Ik ritste mijn tas dicht en hing het handvat over mijn schouder.
Ik liep over de betonnen vloer, die nette olifantengras naast zich had en als pad diende naar een van de gebouwen in dit verdomde planeet van een terrein.
De automatische deuren gingen voor me open en onthulden de prachtige wit-georiënteerde interieurontwerpen. "Wauw!" mompelde ik. De tegels waren zo glanzend dat ik zelfs mijn eigen reflectie erin kon zien. De hal was doodstil, met slechts een paar mensen die stil rondliepen, in tegenstelling tot het bedrijf van Kade, waar altijd miljoenen mensen rondliepen als zwervers.
"Hoe kan ik u helpen?" Ik kromp ineen toen het geluid van een diepe vrouwelijke stem me verwelkomde.
Pas toen merkte ik de aanwezigheid van de kleine brunette met prachtige hazelnootkleurige ogen achter de balie op. Ze was duidelijk de receptioniste.
"Ik ben Imogen Mark, de nieuwe secretaresse van Hames Hendrix." Ik stelde mezelf voor met een formele glimlach.
"Oh," mompelde ze, terwijl ze me van top tot teen scande. "Ben jij het? En je komt nu pas aan?" Ze lachte spottend.
"Ja?" Ik fronste, lichtelijk beledigd door haar spottende opmerking, hoewel ik niet begreep wat ze bedoelde.
"Momentje." Ze boog zich naar achteren om iets achter de balie te zoeken. Ze stond weer rechtop en strekte haar hand uit, waarin nu een oranje kaart zat. "Ik ben Sarah Louis, de receptioniste, duidelijk. Dit is een routekaart. Je kunt de eerste lift aan je rechterkant gebruiken."
"Dank je." Ik nam de kaart van haar aan en begon weg te lopen terwijl ik ernaar staarde. "68e verdieping, begrepen. Deur 68#f." Ik las het hardop voor. Zoals door Sarah aangegeven, gebruikte ik de lift aan mijn rechterkant en drukte op de knop voor de 68e verdieping.
Het duurde even voordat de lift een ping-geluid maakte en de deuren weer opengingen. Ik stapte uit de lift, stond rechtop en begon op een verstandige manier verder te lopen. Ik vond de deur met het label '68#f'. Het nieuwe kantoor, hier kom ik.
Ik klopte zachtjes op de deur en wachtte een paar seconden, maar er kwam geen reactie. Ik klopte nog een keer, harder deze keer. Nog steeds geen reactie.
"Is er niemand binnen? Nou… als dat zo is…" Ik draaide de deurknop om en duwde de deur open, verrast dat deze niet op slot was.
"Ik heb je niet gevraagd binnen te komen," schreeuwde ik geschrokken toen Hames' zware stem tegen mijn binnenkomst blafte.
"Jezus!" Ik hield mijn borst vast terwijl deze snel op en neer ging. Ik voelde mijn hart naar mijn voeten zakken als gevolg van zijn uitbarsting. Ik probeerde verder te lopen, maar verloor mijn evenwicht en viel bijna. Ik was snel genoeg om een willekeurige standaard vast te grijpen om uitglijden te voorkomen.
Nadat ik een tijdje had gehijgd om op adem te komen, keek ik met een frons omhoog naar de Demon. Hij zat op zijn mahoniehouten tafel. Zijn armen met gespierde biceps die strak in zijn witte overhemd zaten, waren over zijn borst gevouwen en zijn benen waren voor hem gekruist. Zijn zwarte haar was netjes naar één kant gekamd; zijn strakke kaaklijn was stevig gespannen, en zijn volle lippen waren samengeperst om zijn woedende blik en de diepe woede in zijn donkerbruine ogen te benadrukken.
Ik moest toegeven dat zijn uiterlijk me doodsbang maakte. Hij leek klaar om op me af te springen en mijn bloed helemaal op te zuigen. Wacht, dat kon hij niet doen; hij was geen vampier.
"Ik—ik weet zeker dat ik op de deur heb geklopt," antwoordde ik op zijn geblaf. Was hij de hele tijd binnen maar reageerde hij niet op mijn kloppen?
"En? Heb ik je gevraagd om binnen te komen?" Hij schreeuwde dit keer niet, maar zijn hese stem stuurde een rilling van angst door mijn ruggengraat.
"Nee, dat hebt u niet." Ik had mezelf volledig herpakt en kon nu naar hem toe lopen. Ik liep langs de vijf zware zwarte banken die een U-vorm vormden met een rechthoekige salontafel ertussen, voor zijn bureau en stoel, en naar hem toe.
"Ik heb dat niet gedaan, maar je kwam toch binnen?" zei hij met opeengeklemde tanden.
"Nou... ja. Ik klopte, maar er kwam geen antwoord, dus opende ik de deur omdat ik dacht dat u er niet was." Ik fronste dieper, me afvragend wat in vredesnaam zijn probleem was.
"Kom nooit meer mijn— ons kantoor binnen zonder dat ik je dat zeg, oké?" Zijn autoritaire toon begon me te irriteren.
"Maar—"
Hij onderbrak me door met zijn hand op de tafel te slaan, waardoor ik schrok. "Geen 'maar'. Waarom ben je te laat op je eerste werkdag?" vroeg hij.
Oeps, ik zou mijn gebruikelijke ontsnapping aan deze vraag moeten gebruiken zoals ik altijd deed. "Sorry."
"Sorry?!" schreeuwde hij weer. "Je bent niet goed bij je hoofd. Hoe kun je te laat zijn op je eerste werkdag?!"
Ik sperde mijn ogen wijd open. Wow, deze man volgde niet de gebruikelijke 'sorry'?
Hij keek me in de ogen, en ik liet onmiddellijk mijn hoofd zakken. Dat voelde op dat moment als het juiste om te doen.
"Wat heb je in hemelsnaam aan?" zei hij met opeengeklemde tanden.
Ik fronste mijn wenkbrauwen, keek naar mijn jurk en richtte mijn ogen weer op de zijne. "Een jurk," antwoordde ik, alsof hij zojuist de meest stomme vraag ooit had gesteld.
"Dit draag je niet naar een kantoor." Hij stopte zijn handen in de zakken van zijn broek en ging rechtop staan. Jeez... hij was veel langer dan ik ooit had opgemerkt.
Ik verklaarde duidelijk: "Ik draag dagelijks zulke kleren en kom op dit soort tijden naar kantoor."
Hij keek me verbaasd aan. Hij had niet verwacht dat ik zou antwoorden. Waarom niet?
"Ik zal iemand bellen die je wat manieren kan leren en je kan laten zien hoe je je voor een kantoor moet kleden." Hij klikte met zijn tong.
"Oké," ik probeerde zo beleefd mogelijk te klinken, maar het lukte niet.
"Je eerste indruk laat zien hoe dom en stom je bent." Hij siste.
"Hames!" snauwde ik naar hem. "Waarom heb je een probleem met mij?"
"H–Hames?" Hij staarde verbaasd. "Je bent heel dom en onbeleefd." Hij wees met zijn wijsvinger naar me. "Spreek me formeel aan. Is dat hoe je je baas noemt?! Het is onbeleefd." Hij knipte met zijn vingers naar me.
"Ja. Kade heeft er geen probleem mee als ik hem bij zijn naam noem." Mijn frons werd dieper.
"Ik ben Kade niet en ik sta geen onzin toe. Ik ben je baas en je moet mijn regels volgen, begrepen?" Hij blafte naar me. Zijn ogen weerspiegelden elke vorm van gif, ergernis en vuur dat eindeloos werd aangewakkerd! Verdomme, was dit de demon voor wie ik nu moest werken?