4.
Amsterdam
"Misschien heeft hij besloten om te blijven. Sinds papa is overleden, houdt hij zich veel meer afzijdig dan voorheen. Hij richt zich alleen nog maar op het bedrijf en de roedel." De stem van haar partner stelde haar niet gerust.
Amelia liep heen en weer in haar kamer in hun grote huis. Ze had recentelijk van haar enige zoon gehoord dat hij voorlopig niet naar huis zou komen. Ze was enigszins verrast toen hij zei dat hij terug wilde komen, maar nu hij had afgezegd, was ze nog meer bezorgd en ongerust.
"Angie. Praat alsjeblieft met hem. Jullie twee zijn heel close en lijken in veel opzichten op elkaar. Ik weet dat hij veel verantwoordelijkheden heeft, maar ik denk dat als hij een tijdje bij de familie is, hij zich wel zou openstellen," smeekte Amelia haar partner terwijl ze naar hem toe snelde. Angelo opende zijn armen, wetende dat zijn geliefde troost nodig had. Ze viel in zijn armen en krulde zich op in zijn warme omhelzing. Angelo kuste haar slaap en richtte zich op het kalmeren van haar en haar wolf. Terwijl hij zijn vingers door haar gouden haar haalde, dacht hij aan hun zoon, Nikolai.
Toen zijn grootvader overleed, zag hij hoe afstandelijk Nikolai werd tegenover hen en de mensen om hem heen. Nikolai Starkov betekende de wereld voor zijn zoon. Elke zomer stond hij te popelen om terug naar Rusland te gaan, soms smeekte hij zelfs om in de lente en winter te mogen gaan, zonder zich te bekommeren om zijn neven, zelfs niet om zijn zusje. Angelo had er met hem over gesproken, maar het leek niet door te dringen. Terwijl hij naar een foto van hem en zijn zoon keek op het tafeltje naast hem, zag hij dezelfde blik die hij bij zichzelf had toen zijn eerste partner overleed.
Nikolai sloot iedereen buiten, hij denkt dat hij geen geluk verdient. Angelo hield zijn partner steviger vast. "Zijn wolf zal hem door deze kleine tegenslag heen helpen. Hij moet in zijn eigen tempo vooruitgaan. Hij wil niet gekwetst worden of iemand die hem dierbaar is verliezen," vertrouwde hij haar toe.
Amelia keek op in die groene ogen waar ze nog steeds zoveel van hield. Ze kon nog steeds niet geloven dat ze de man had gevonden die zoveel van haar hield en voor haar zorgde. Hij had haar dit leven van veiligheid en liefde gegeven met twee geweldige kinderen. Nou ja...
Op haar lippen bijtend ging ze rechtop zitten en ging boven op haar partner zitten. Zijn groene ogen werden donkerder, Amelia wilde iets zeggen maar werd onderbroken door warme, volle lippen die op de hare drukten.
'Ik weet het. Je wolf heeft hun geur vrijgegeven,' zei hij tegen haar via hun link. Amelia lachte tegen zijn lippen en reageerde op zijn vurige aanraking. Angelo droeg zijn haar nog steeds lang, wat zij geweldig vond. Ze trok aan zijn donkere lokken terwijl hij zijn kussen naar haar markering verplaatste.
"Ik hou zoveel van je," fluisterde hij tegen haar huid. Zijn wolf was extatisch dat ze een derde pup kregen.
"Ik hou ook van jou, Angelo," kreunde ze terwijl ze zich aan zijn schouders vastklampte terwijl zijn hand onder haar jurk gleed.
"Dank je dat je van me houdt. Dat je me dit geweldige gezin hebt gegeven," vervolgde hij zijn bewegingen terwijl hij die woorden in haar oor fluisterde. Ze huiverde van genot in afwachting van zijn aanraking. Angelo ging achteruit om haar te bekijken, hij was nog steeds verbaasd over haar schoonheid, haar gouden blonde haar, oceaanblauwe ogen, en haar volle, weelderige lippen. Zijn vingers bereikten eindelijk haar verhitte kern, waarop ze geschokt hapte. "Verdomme," fluisterde hij en begon de heerlijke beweging van in en uit. Angelo hield zijn blik op zijn vrouw gericht, zij streelde zijn gezicht terwijl ze het heerlijke gevoel van hem accepteerde. Terwijl ze elkaars blik vasthielden, herinnerde ze zich de gekwelde blik op zijn gezicht toen ze van hem werd weggenomen. Hoe hij haar vasthield toen hij dacht dat ze zou sterven. De eerste keer dat hij 'Ik hou van je' tegen haar zei. Angelo was haar alles.
Tranen van liefde en genot rolden over haar wangen terwijl hij haar naar haar hoogtepunt bracht. "Alsjeblieft. Huil niet," smeekte hij haar met een brekende stem. Amelia drukte haar lippen op de zijne en begon zijn broek los te maken. Ze moest hem voelen.
Angelo hield haar blik vast terwijl hij zijn lid losliet. Ze positioneerde zichzelf snel boven hem en nam hem langzaam in zich op. Zonder waarschuwing nam Lykos het over van de prins en stootte hard in de hete kern van zijn partner. Amelia schreeuwde het uit van pure extase, dat prachtige geluid bracht het dier in hem nog meer naar boven. Hij stond op, wikkelde haar benen om zijn middel en verplaatste hen naar het bed. Hij legde haar op het bed, haar haar waaierde uit als een halo. Lykos ging los, scheurde haar jurk af terwijl hij in haar bleef stoten en haar overal op haar lichaam kuste. Hij zweefde boven haar buik en nam de geur van hun derde pup in zich op.
'Geweldige partner,' zei hij tegen haar terwijl hij omhoog bewoog om haar nog een keer te kussen. Terwijl hij van haar lippen genoot, voelde hij haar muren om hem heen spannen, wat hem ook dicht bij zijn hoogtepunt bracht. Hij nam haar in zijn armen, zij klampte zich stevig aan hem vast terwijl haar hoogtepunt naderde, en ze schreeuwden elkaars naam uit toen ze samen het toppunt bereikten. Lykos trok zich terug en liet zijn menselijke kant voor de moeder van hun kinderen zorgen.
Haar rug strelen, "Laten we jou en de kleine een lekker warm bad en iets te eten geven," zei hij zachtjes. Hij bewoog lichtjes in haar, waardoor ze kreunde en zich nog steviger aan hem vastklampte, "Nu al meer?" lachte hij terwijl ze hem omdraaide.
"Misschien bel ik later Niko wel," lachte hij terwijl ze aan zijn oor knabbelde.
Rusland
'Nikolai, we kunnen niet voor altijd zo blijven.' De jonge prins slaakte een diepe zucht nadat hij hoorde wat zijn wolf, Vadim, te zeggen had. Ze waren buiten aan het rennen in het omliggende gebied. Hij liep voorop terwijl zijn mannen aan de randen van zijn zicht bleven, hem ruimte gevend maar hem ook veilig houdend.
'Je hebt gelijk, mijn vriend, maar ik ben al jaren niet meer buiten Rusland geweest,' zei hij.
'We hebben een familie,' verzekerde zijn wolf hem.
Hij stopte midden in zijn ren en keek om zich heen naar de plek die hij zijn thuis noemde. Zijn isolatiekamer, zoals zijn kleine zusje het noemde. Nikolai had zijn les geleerd met mensen buiten zijn kring. Mensen zagen hem alleen als een opstapje, een manier om opgemerkt te worden door de maatschappij. De enige persoon die hij vertrouwde, had hem verraden, het gebeurde op zo'n cliché manier maar het deed toch dubbel zoveel pijn. Hij had zichzelf beloofd dat hij zich nooit meer zou laten bedriegen, maar zijn wolf probeerde hem het tegendeel te bewijzen.
'Альфа. Все в порядке?' (Alpha, is alles in orde?) vroeg een van zijn bewakers.
Prins Nikolai keek rond naar de wolven en hybriden om hem heen. Zij waren zijn kring; zij wisten dingen over hem die zijn eigen familie niet wist. Ze waren zijn bewakers sinds hij twee jaar oud was, toen hij naar Rusland begon te komen. Hij vertrouwde hen veel toe en zij wisten wie hij echt was. Hij kon hen niet buiten zijn bezorgde gedachten houden.
'Вы хотите за Луной. Не так ли?' (Jullie willen een Luna. Nietwaar?) vroeg hij aan zijn mannen. Ze zaten en keken hem met respect en liefde aan. Ze hadden gezien hoe een vrouw die hij vertrouwde, zijn hart brak. De neven waarvoor hij alles zou geven, behandelden hem als vuil vanwege een onbekende reden. Hun Alpha was in de rol van hoge alpha gegleden, CEO van een machtig imperium in Rusland, en leidde een roedel die na de dood van zijn grootvader het meest gerespecteerd werd. Rouwen werd uitgesteld omdat zijn volk hem nodig had. Alles wat ze wilden, was hun alpha gelukkig zien. Het was nu jaren geleden dat ze hem hadden zien glimlachen, prins Nikolai verdient een leven buiten alle titels die hij heeft verworven.
Hij had zijn partner nodig.
'We willen niet dat onze prins eenzaam is. Het is tijd, uwe majesteit,' antwoordde een van hen. Ze bogen hun hoofden in respect en toewijding voor de jonge prins en jankten instemmend.
Nikolai begreep wat ze bedoelden, maar hij was zo bang om uit zijn comfortzone te stappen. De angst om weer gekwetst te worden was er, dat zou voor iedereen hetzelfde zijn.
'Onze familie mist ons. Kleine Mina... we hebben het haar beloofd,' zei Vadim zachtjes.
'Ik mis hen ook. Ik haat het dat ik onze kleine pijn doe. We moeten dit doen.'
Nikolai wist dat hij zijn angsten opzij moest zetten en terug de wereld in moest stappen. Wat er ook op zijn pad komt, hij zal het zo goed mogelijk aanpakken.
Auteur Notitie
Vadim wordt uitgesproken als 'vahDEEM'.