23.
Hartverwarmend.
Dat was het woord dat Nikolai gebruikte om de scène voor hem te beschrijven terwijl hij in een van de cabana's aan de rand van het zwembad van zijn familie zat, kijkend naar hoe twee families zich samen bonden met de mensen die hen vrijwillig liefhadden en dienden. Hoewel hij graag bij hen wilde zijn, stapelde het werk van zijn bedrijven thuis zich op, zelfs die uit het buitenland. Het lachen van zijn partner bracht een glimlach op zijn gezicht terwijl hij enkele rapporten corrigeerde. Haar lach was de zoetste melodie voor zijn oren. Het deed hem denken aan een van zijn favoriete klassieke pianostukken die hij vaak speelde wanneer hij vrijheid van alles wilde. Nu had hij daar een vervanging voor gevonden.
Zijn partner.
Nikolai was zo verdiept in zijn werk dat hij niet merkte dat zijn eigen vader tegenover hem kwam zitten met zijn eigen werk om te doen. Hij merkte het pas toen Angelo hem een document overhandigde om door te kijken. Ze werkten in stilte met alleen het klikken van de toetsenborden en het geritsel van papieren. "Verander het ontwerp van het kantoorgebouw in Praag. Het is te commercieel. De bouwlocatie bevindt zich in het hart van een toeristisch gebied en het chroommateriaal en de glazen muren zijn te veel. Dat terzijde, geweldig werk om het kinderdagverblijf, de kantoorruimte en andere benodigdheden in te passen, indrukwekkend," merkte Angelo op terwijl hij het nieuwste ontwerp van zijn zoon voor een van zijn nieuwste klanten bekeek. Nikolai volgde de voetsporen van zijn vader in de architectuur, wat Angelo ertoe bracht een Russisch hoofdkantoor op te richten waar zijn zoon nu eigenaar van is. Het bedrijf dat zijn grootvader hem naliet, was een productiebedrijf met meer dan 800 werknemers. Van nutteloze kantoorartikelen tot de grootste technologie had Starkov Industries er een hand in.
"Dank u, papa," antwoordde hij terwijl hij het rapport terugnam. Angelo knikte kort naar hem en ging verder met zijn werk. Na een moment van stilte verbrak Nikolai deze. "Ze nam het nieuws heel goed op. Echt een sterke vrouw," zei hij terwijl hij zijn zwartgerande bril op zijn neus rechtzette.
"Je hebt haar alles verteld?" vroeg hij terwijl hij enkele van zijn ontwerpen voor het vakantiehuis van een klant opnieuw controleerde.
"Ja, papa." antwoordde hij, maar Angelo wist aan de toon van zijn stem dat hij nog een vraag ging stellen. "Als ik mijn partner verlies. Wat zal er dan gebeuren?" vroeg hij zachtjes met zijn hoofd laag. Angelo antwoordde niet; hij hoefde dat ook niet. De donkere blik op zijn gezicht gaf hem zijn antwoord. "Ik ben niet van plan mijn enige zoon of zijn partner te verliezen," zei Angelo uiteindelijk, de donkere blik van zijn gezicht wissend om hem gerust te stellen.
"Je zou me niet verliezen. Net zoals ik jou niet zal verliezen. We vinden deze persoon gewoon voordat ze mijn partner vinden." De woorden kwamen van Nikolai met een sterke belofte aan zichzelf, zijn vader, zijn partner en zijn familie. Angelo knikte en nam een moment om naar zijn zoon te kijken die weer diep verzonken was in zijn werk. Zonder enige twijfel wist hij dat zijn zoon zijn woord zou houden. Na twee uur zonder onderbrekingen liet Sienna haar aanwezigheid merken aan haar partner door naast zijn voeten te gaan zitten. Nikolai was zo verdiept in zijn werk dat hij niet doorhad dat zijn partner hem intens aankeek terwijl hij furieus aan het typen was op zijn MacBook.
Op haar lippen bijtend kon ze niet ontkennen hoe sexy haar Nicky eruitzag met zijn bril op en zo gefocust op zijn werk. Zijn witte katoenen overhemd stond open en onthulde zijn buikspieren, die ze graag wilde aanraken. De blauwe strandshort die hij droeg maakte zijn blauwe ogen achter zijn bril helderder en zoals gewoonlijk was hij op blote voeten. Ze schudde haar hoofd om haar wilde gedachten te verdrijven, pakte Nikolai's bril af. Hij schrok, knipperde met zijn ogen terwijl hij weer in focus kwam. "Oh. Hallo," zei hij tegen haar terwijl hij zijn ogen van haar afwendde, hij wist niet hoelang ze daar al zat en schaamde zich dat hij haar negeerde. "Hoi," antwoordde ze.
"Het spijt me," verontschuldigde hij zich snel.
"Voor het werken? Je best doen voor je mensen? Ik, in jouw leven zijn, zou dat niet moeten veranderen. Ik kwam alleen even kijken of je honger hebt of zin hebt om te zwemmen," zei ze terwijl ze zijn bril op zijn MacBook legde maar haar blik op hem gericht hield. Nikolai keek verward naar zijn vader die simpelweg glimlachte terwijl hij zijn spullen bij elkaar pakte en wegging. De reden waarom hij verward was, was omdat zijn laatste en enige vriendin altijd klaagde over hoe veel hij werkte en ze altijd om zijn aandacht moest vragen. Wat Sienna net tegen hem zei was een verrassing en hij respecteerde haar nu nog meer daarvoor.
"Een pauze zou fijn zijn," zei hij uiteindelijk terwijl hij haar hielp opstaan. In zijn ogen kijkend, deed Sienna langzaam zijn overhemd uit en streek daarna achteloos met haar vingers langs zijn biceps, over zijn borst en toen naar beneden over zijn buikspieren. Ze hoorde hem onder zijn adem sissen en toen een lage grom laten horen. "Je martelt me met je aanraking, ангел (engel)," hijgde hij terwijl hij zijn hoofd dichterbij boog om haar lippen te vangen. Sienna stapte dichterbij en kreunde terwijl zijn laatste woord haar lichaam deed blozen. "Wat betekent ангел?" vroeg ze terwijl ze het woord in het Russisch correct uitsprak.
"Het betekent engel," zei hij zacht in haar oor. "Engel," herhaalde ze en glimlachte in de holte van zijn nek terwijl ze een kus op zijn verhitte huid plaatste. "Jij bent mijn ангел," zei hij terwijl hij zijn armen om haar heen sloeg.
Beide families brachten de volgende vier dagen door met elkaar leren kennen en het plannen van veilige routes en beschermingsdetails voor elk lid van de families. Het werd besloten dat Alpha Emilio naar huis zou terugkeren met zijn vrouw en zoon, terwijl Amelia en Angelo in New York zouden blijven. Angelo maakte zich zorgen om zijn vrouw, aangezien ze in de vierde maand van haar zwangerschap was met hun derde kind. Aangezien een weerwolfzwangerschap vier tot zes maanden duurt, was haar uitgerekende datum dichtbij. Niemand in de familie wilde de nieuwe pup in gevaar brengen, dus werd afgesproken dat zij op het landgoed zou blijven en Angelo vanuit huis zou werken. Aan het einde van de week zouden de twee broers en zussen met hun partners naar Rusland vertrekken, waar ze wisten dat Sienna helemaal veilig zou zijn.
"Ben je hier klaar voor, Lirio?" vroeg haar vader terwijl ze na het diner een wandeling maakten in de tuinen. Het was nog één dag voordat ze met haar partner naar een nieuw land zou vertrekken. Een nieuw leven, weg van haar familie. Ze slaakte een diepe zucht, trok haar vader naar een nabijgelegen bankje en hield hun handen ineengestrengeld. "Ik ga je zo missen, papa. Ik heb je net terug in mijn leven en nu ben ik degene die weggaat. Voor mijn veiligheid en die van mijn familie weet ik dat ik naar Rusland moet gaan, maar aan de andere kant ben ik blij dat ik ga. Ik zal bij hem zijn. Papa, ik wist nooit dat ik hem zo nodig had in mijn leven. Alles lijkt zoveel..." zei ze, op zoek naar het juiste woord.
"Duidelijker?" bood haar vader aan met een veelbetekenende glimlach.
"Ja," riep ze uit, lachend van opwinding. "Ik voelde hetzelfde toen ik je moeder ontmoette. Ik begrijp hoe je je voelt over deze situatie. Dat je hier zo snel vertrekt, is niet alleen een voorzorgsmaatregel, maar ook het begin van je pad in dit nieuwe leven als prinses. De jonge prins zal je beschermen, samen met zijn volk," zei hij terwijl hij een haarlok achter haar oor streek. Ze duwde speels de hand van haar vader weg en lachte om zijn neppe pruillip.
"Deze paring is geen gewone paring. Zoals opgetekend, krijgen partners van koninklijke leden hun gave bij het markeren of volledige paring. De gaven zijn willekeurig en Nikolai zal aan je zijde staan om je te begeleiden. Die jongen denkt nu al de wereld van je en wil je alles geven wat je hart begeert. Weet gewoon dat een succesvolle relatie twee personen nodig heeft, niet één. Leer elkaar kennen. Praat met elkaar. Het belangrijkste is dat je partner je beste vriend is. Zorg goed voor jezelf, mijn mooie Lirio," zei hij tegen zijn kleine meisje.
"Dat zal ik, papa."
Vroeg in de ochtend stelde Amelia voor om een familiedagje uit te gaan als laatste dag samen voordat ze uit elkaar zouden gaan. De spanningen waren hoog met de dreiging die boven hun hoofden hing. Binnen opgesloten zitten was niet ideaal voor hen of hun wolven, de behoefte aan een beetje vrijheid was groot. Er was een enorme discussie over waar ze die dag in de stad zouden doorbrengen. Nikolai stond achterover leunend en geamuseerd terwijl ze allemaal ruzieden over de beste plekken in New York. Zijn beste vriend gebruikte Google als wapen om de meest toeristische plekken te verdedigen, Sienna en Mina wilden gaan winkelen, wat de mannen meteen afwezen. Hun ouders dachten dat de normale toeristische route het beste zou zijn, maar niemand was echt enthousiast over een veerboottocht naar het Vrijheidsbeeld. Terwijl hij hen de volgende vijftien minuten aanhoorde, gaf het hem genoeg tijd om iets op te zoeken waar hij in Rusland altijd naar uitkeek en een plek die hij niet had kunnen bezoeken bij het huis van zijn familie. Toen hij vond wat hij wilde, liet hij de foto zien, baande zich een weg door de groep en plaatste simpelweg zijn iPad op de salontafel en stapte terug.
Hij krabde nerveus aan de achterkant van zijn hoofd en legde zachtjes uit: "Ik miste de lentefair in Rusland en bij het kasteel. We hebben het allemaal gemist. Dit is de beste manier om te ontspannen en toch beschermd te blijven."
Ze bleven allemaal stil nadenken over Nikolai's idee en stemden er meteen mee in, een zucht van verlichting ontsnapte hem toen ze allemaal enthousiast werden over wat ze zouden dragen en hoeveel bewakers en auto's nodig waren. Het is een rit van dertig minuten naar de stad waar de jaarlijkse Lentefair werd gehouden, dus gingen ze allemaal hun eigen weg om zich klaar te maken.
"Ze verlaten het landgoed."
"Volg hen. Wanneer je dichtbij bent, neem het meisje," beval hun baas. De mannen wilden argumenteren dat ze niet wisten waar ze heen gingen, maar besloten het niet te doen. Hun baas was niet zo begripvol.
"Het kan me echt niet schelen waar ze heen gaan. Pak gewoon dat verdomde meisje," schreeuwde hij en beëindigde het gesprek.
"'Pak dat verdomde meisje'. Hij is niet degene die zelfmoord gaat plegen. Ik ben pas drieëntwintig. Ik ben nog niet high geweest in Dubai. Shit, ik ben nog niet high geweest in Amsterdam. Ik heb een saai leven gehad," monologeerde de man meer tegen zichzelf dan tegen zijn vrienden in het busje. Hij zakte in elkaar over het stuur terwijl hij wachtte om het konvooi dat net vertrok een goede vijf meter afstand te geven. Hij gooide de telefoon naar achteren en ging rechtop zitten, "Oké jongens. Op naar onze dood," zei hij druipend van nep enthousiasme.
"Jaaaa" mompelden ze allemaal terwijl hun teamleider de bus startte.