Hoofdstuk 7 Twee schaamteloze personages ontmoeten
Patrick wierp een blik op Matthew, die verdiept was in zijn werk, en fluisterde naar Liam.
"Matthew belde me gisteravond en zei dat ik een plek voor Brianna moest vinden om te verblijven. Hij wil haar vandaag uit het hotel verhuizen. Hij zei dat ik niet terug naar het bedrijf moet komen totdat het geregeld is."
"Je hebt meestal toch de hele dag vrij."
"Liam, dat is niet het punt," klaagde Patrick, het gevoel hebbend dat iedereen op hem aan het vitten was.
"Matthew die een oude vlam opnieuw aanwakkert en de bloemetjes buiten zet, dat is niets voor hem. Als het echt een oude vlam is, dan kan Madison in de problemen komen. Het zou zelfs tot een breuk kunnen leiden."
"Geen sprake van. Ze zijn al bijna drie jaar getrouwd. Ik wed dat Matthew zeker gevoelens heeft voor Madison."
"Ik wed niet met je."
"Waarom niet?!" vroeg Patrick, zichtbaar van streek en harder dan bedoeld, denkend dat Liam Brianna's kant koos.
"Als jullie willen blijven, houd het dan stil, anders verdwijn en doe je eigen ding. Maak geen ruzie voor mijn neus."
Moe van hun voortdurende gefluister en gekibbel, wenste Matthew dat hij ze naar Antarctica kon sturen.
"Liam, waarom wil je niet met me wedden?!" Patrick ging zitten nadat hij Matthew boos had horen worden, maar hij was vastbesloten om iemand voor Madison te winnen.
"Omdat het een zinloze weddenschap is. Ik sta aan dezelfde kant als jij."
"Ah, dus jij ziet het ook! Matthew heeft gevoelens voor Madison! Ik wist dat mijn instincten klopten!"
"Zelfs een idioot kon dat zien."
"Waarom haalde Matthew Brianna dan van het vliegveld, regelde een hotel voor haar en zocht een plek voor haar?"
"Hoe moet ik weten wat Matthew denkt? Misschien is hij nog cluelesser in de liefde."
"..."
"Is het echt oké voor jou om zo over Matthew te praten, Liam? Maar ik voel hetzelfde, aangezien dit de enige keer is dat je toegeeft dat ik beter ben dan Matthew. Hehe..."
De twee hingen wat rond in Matthew's kantoor, zonder iets serieus gedaan te krijgen.
"Heb je de laatste tijd veel vrije tijd gehad in de entertainmentsector, Liam? Ik heb nog een appeltje met je te schillen over dat laatste nieuws. Misschien moet ik je meer werk geven, of je kunt Victor een handje helpen."
"Ik heb eindelijk een zeldzame vrije dag vandaag, Matthew, maar jij moest me natuurlijk tegenkomen. Dat laatste incident was niet mijn schuld—paparazzi kampeerden daar, en ik verwijderde al het nieuws zodra het uitkwam, zonder een spoor achter te laten," zei Liam met zichtbare trots.
"Matthew, ik heb al mijn werk voor vandaag af. Ik heb een appartement gevonden en zelfs de verhuizing geregeld," zei Patrick, gretig om zijn productiviteit te bewijzen.
Matthew was sprakeloos door de schaamteloosheid van die twee. Hij was klaar om gewoon naar huis te gaan na het werk. Uit het oog, uit het hart.
Patrick keek toe terwijl Matthew opstond om zijn jas te pakken en zich klaar maakte om te vertrekken, en volgde hem snel.
"Ben je klaar met werken, Matthew? Ga je naar huis? Ik ga met je mee."
Matthew stopte en keek achterom naar de twee mannen die hem volgden. Op zijn hoede vroeg hij:
"Ik ga naar huis; waarom volgen jullie me?"
"Kunnen Liam en ik vanavond bij jou thuis eten? We hebben Madison's kookkunst al zo lang niet meer gehad," zei Patrick met een vleiende glimlach, kijkend naar Matthew.
"Nee," weigerde Matthew resoluut. Hij had nog nooit iemand met zo'n dikke huid gezien.
"Waarom niet? Het is niet alsof we jouw kookkunst zullen eten. Ik bel Madison nu meteen," zei Patrick, die onmiddellijk zijn telefoon pakte en Madison's nummer draaide voordat Matthew hem kon stoppen.
Madison zag Patrick's inkomende oproep en nam snel op, denkend dat er iets mis was met Matthew.
"Hallo, Patrick. Is er iets mis met Matthew? Heeft hij weer gedronken?" Matthew's stemming verzachtte een beetje toen hij Madison's bezorgdheid voor hem aan de andere kant van de lijn hoorde.
"Matthew is in orde, Madison. Liam en ik zijn op kantoor geweest, en het is laat geworden. We dachten dat we met Matthew mee naar huis zouden gaan voor het avondeten, maar hij was het er niet mee eens, dus moest ik je direct bellen."
"Je weet dat je maatje jullie gewoon plaagt. Zijn jullie al vertrokken? Ik stond op het punt om te gaan koken."
"We zijn net onderweg. Je hoeft je niet druk te maken. We kunnen niet zoveel eten. Voor mij zijn een paar croissants genoeg."
"Ik wil een Masala Dosa," riep Liam snel. Deze twee waren helemaal niet verlegen en begonnen meteen te bestellen. Matthew griste de telefoon weg en zei: "Doe geen moeite met hun verzoeken, geef ze gewoon wat ontbijtgranen," en hing op.
"Matthew, doe niet zo gierig, man. We gaan daar niet elke dag heen, slechts een paar keer per maand, en het eten dat je Madison maakt is ECHT heerlijk."
"Ja, Matthew, we komen alleen maar voor een maaltijd, en dan zijn we weg. We zullen jullie tijd samen niet verstoren," zei Liam, die vrijuit sprak.
"Moet ik je bedanken dat je niet gewoon bij ons intrekt?" vroeg Matthew met een grimmige uitdrukking.
"Kan ik intrekken? Of beter nog, ik verhuis naar jullie buurt, Matthew. Ik ga morgen op zoek naar een huis te koop," dacht Patrick dat Matthew hem echt uitnodigde om daar te wonen. Het was onwaarschijnlijk dat ze samen zouden wonen, maar in dezelfde buurt wonen zou handig zijn.
"Als je het aandurft om hierheen te verhuizen, stuur ik je morgen naar Antarctica. Kom niet terug voor minstens een paar jaar," verklaarde Matthew resoluut.
"Ik maakte maar een grapje, Matthew. Het zou sowieso niet handig voor me zijn om te verhuizen."
Liam bewonderde Patricks gedurfde gedachtegang en bleef stil. Meer praten kon meer problemen betekenen; het was al goed dat ze iets te eten kregen.
Het trio liep richting de lift, van plan om naar de parkeergarage te gaan, aangezien Patrick en Liam zelf naar het werk waren gereden en van plan waren om naar Matthew's villa te rijden. Ze namen elk hun eigen auto.
Ze arriveerden bijna tegelijkertijd. Na hun auto's geparkeerd te hebben, liepen ze naar binnen. Madison had alles perfect getimed en had net de laatste soep klaar toen ze binnenkwamen.
"Jullie zijn er, precies op tijd voor het diner," begroette Madison Patrick en Liam met een warme glimlach.
"Ik rook iets heerlijks voordat ik zelfs maar door de voordeur stapte, Madison," riep Patrick uit terwijl hij naar de eettafel rende. Daar, tot zijn vreugde, stond alles wat hij lekker vond: niet alleen croissants en Masala Dosa, maar ook Goulash, Tacos al Pastor en Bruschetta—een volle tafel met gerechten en een soep.
"Dit is een feestmaal. Het is jammer dat Victor en Mitchell dit missen," zei hij terwijl hij een stuk vlees pakte en het in zijn mond stopte, Madison's kookkunsten prijzend.
"Ik heb van alles een beetje gemaakt, niet te veel. Jullie moeten alles proberen. Volgende keer nodigen we de anderen ook uit en maak ik meer voor iedereen."
"Dat is genoeg," zei Patrick, terwijl hij weer reikte, maar zijn hand werd weggeslagen door Matthew, "Ga je handen wassen en haal de borden."
"Ik haal ze wel," bood Madison aan, terwijl ze zich omdraaide om te vertrekken. Ze werd tegengehouden door een ruk aan haar hand van Matthew.
"Jij gaat zitten en rusten. Je hebt de hele dag hard gewerkt om de maaltijd voor hen voor te bereiden. Ze kunnen best een beetje bezig zijn," zei hij.
"Ja, Madison, sorry dat we je de halve dag bezig hebben gehouden. Na het eten ga jij ontspannen. Patrick en ik zorgen voor het opruimen," zei Liam, terwijl hij borden pakte en Patrick de vorken haalde. Ze liepen beiden de keuken uit.
Toen Liam Matthew's steeds donkerder wordende gezicht zag, maakte hij snel zijn standpunt duidelijk.
"Dat klopt, ik help Liam later met opruimen," stemde Patrick in.
"Ik denk dat jullie twee niet helemaal harteloos waren," merkte Matthew op.
Met z'n vieren gingen ze aan tafel om te beginnen met eten. Madison at niet veel, maar het was duidelijk dat de drie mannen flinke eetlust hadden; ze maakten bijna alle gerechten op de tafel op.
Nadat Patrick en Liam klaar waren met opruimen en de afwas, maakten ze zich snel uit de voeten.